“เพื่อนบ้านคนใหม่ของห้อง 4A”
“เขาย้ายมาในคืนที่ฝนตกหนัก เสียงลากกระเป๋า...มันเหมือนถูกลากผ่านใจฉัน”
อพาร์ตเมนต์นี้เงียบเสมอ มันเหมาะกับคนเก็บตัวอย่างฉันที่สุด ฉันอยู่ห้อง 4B มาสองปี ไม่เคยมีปัญหากับใครเลยจนกระทั่งคืนนั้น
คืนนั้นฝนตกหนัก เสียงฝนกระทบหน้าต่างดังพอ ๆ กับเสียงล้อกระเป๋าเดินทางที่ลากผ่านหน้าห้องฉันไป แล้วมันก็หยุดตรงหน้าห้อง 4A
เสียงกุญแจไขเบา ๆ และประตูเปิด... ฉันแอบมองผ่านช่องตาแมว ชายคนหนึ่ง รูปร่างสูง ใส่โค้ตสีดำ หน้าเรียบเฉยเหมือนคนไม่มีอารมณ์
วันต่อมา ฉันแกล้งเดินผ่านห้องเขา เขาเปิดประตูพอดี ราวกับรู้ว่าฉันจะผ่านมา เขายิ้มให้ฉันอย่างสุภาพ
“สวัสดีครับ ผมชื่อคาริม เพิ่งย้ายมา”
ฉันตอบกลับไปสั้น ๆ “ฝนตกเมื่อคืน...คุณลากกระเป๋าผ่านห้องฉัน ฉันตื่นเลย”
เขายิ้มแบบไม่รู้สึกผิด “ขอโทษครับ คืนหน้าผมจะเดินเบากว่านี้”
ฉันขำในใจ คืนหน้า? หมายความว่าเขาจะลากกระเป๋าอีกเหรอ?
ในอาทิตย์ต่อมา ทุกคืนเขาออกจากห้องตอนเที่ยงคืนเสมอ และลากกระเป๋าออกไปเหมือนเดิม กลับมาตอนตีห้า พร้อมกลิ่นน้ำยาฆ่าเชื้อจาง ๆ ที่ฉันเริ่มคุ้นชิน
ฉันลองถามเจ้าของอพาร์ตเมนต์ “ผู้เช่าห้อง 4A ทำอาชีพอะไรเหรอคะ?”
เจ้าของทำหน้าอ้ำอึ้ง “เขาเป็นคนเงียบ ๆ ไม่ค่อยยุ่งกับใคร”
ฉันสืบต่อจากแม่บ้าน... แม่บ้านกระซิบว่าเขาซักผ้าเองทุกคืน และชอบซื้อถุงมือยางกับถุงดำ
ในคืนที่สามฉันลองตามเขาออกไป เห็นเขาเดินเข้าไปในซอยหลังอพาร์ตเมนต์ที่ไม่มีใครกล้าไป
เขาหายเข้าไปในความมืด... และกลับออกมาพร้อมกระเป๋าเป้ที่ดูหนักกว่าตอนขาไป
ฉันฝันร้ายคืนนั้น...ฝันเห็นร่างไร้ชีวิตในถุงดำ ฝันว่าเขายืนอยู่ปลายเตียงพร้อมยิ้มแปลก ๆ
เย็นวันหนึ่ง ฉันเห็นเขายืนที่ระเบียง ฉันเลยแกล้งไปคุย
“คุณลากกระเป๋าออกไปทุกคืน...มีอะไรในนั้นเหรอ?”
เขาหัวเราะเบา ๆ “อยากรู้จริง ๆ เหรอ?”
ฉันกลืนน้ำลาย “ก็...อยากรู้บ้างนิดหน่อย”
เขามองตาฉัน “คืนนี้ไปกับผมสิ จะได้หายสงสัย”
ฉันลังเล แต่สุดท้ายก็ตอบตกลง
เที่ยงคืนตรง เขามารับฉันหน้าห้อง พร้อมกระเป๋าเดินทางสีดำ
ฉันถาม “ข้างในคืออะไร?”
เขาตอบ “เดี๋ยวรู้เอง”
เรานั่งแท็กซี่ไปยังเขตที่ฉันไม่เคยไป... รถจอดหน้าอาคารร้าง
“นี่คืออะไร?”
เขายิ้ม “สถานที่ฝึกงานของผม”
ฉันเริ่มใจไม่ดี... แต่ก็เดินตามเขาเข้าไป
ในห้องเล็ก ๆ มีไฟนีออนสลัว มีโต๊ะยาว เต็มไปด้วยเครื่องมือและกล่อง
เขาวางกระเป๋า เปิดมัน...
ข้างในคือ... หุ่นยนต์แมว ทำจากเศษโลหะ มีสายไฟระโยงระยาง
ฉันอึ้ง “นี่...คือแมว?”
“ใช่ครับ ผมทำงานกับทีมทดลอง AI สัตว์เลี้ยง ผมต้องฝึกให้น้องแมวจดจำกลิ่นเจ้าของ และเรียนรู้พฤติกรรมผ่านการออกภาคสนาม”
ฉันหัวเราะออกมา “แล้วทำไมต้องดูน่ากลัวขนาดนั้น?”
“เพราะผมชอบแต่งตัวให้เข้ากับธีม AI น่ะครับ ใส่โค้ตสีดำ...เดินดึก ๆ...คุณเลยเข้าใจผิดหมดเลย”
ฉันหัวเราะจนแทบทรุดกลัวแทบตาย แต่ที่แท้คือชายบ้าหุ่นยนต์แมว!
ระหว่างที่เรานั่งคุยกัน เขาก็เล่าว่า...เคยได้รางวัลออกแบบ “AI จำลองพฤติกรรมแมวซึมเศร้า” และกำลังทดลองรุ่น “แมวรักเจ้าของแบบคลั่งไคล้”
“แล้วทำไมเมื่อคืนฉันฝันว่าแมวมานอนปลายเตียง?”
เขาหยุดนิ่งครู่หนึ่ง ก่อนตอบเสียงเรียบ
“อันนั้นไม่ใช่แมวหรอกครับ...แมวยังอยู่ในห้องแล็บ ผมลืมล็อกประตูห้องคุณรึเปล่านะ…”
คุณเคย “เข้าใจคนผิด” แบบน่าตกใจขนาดนี้ไหม?
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
