“ไม่มีใครอยู่ในห้องเบอร์ 13”
ฤดูฝนปี 2567 ฉันศุภกร ย้ายเข้ามหาวิทยาลัยเอกชนชื่อดังแห่งหนึ่งในกรุงเทพฯ ด้วยทุนเรียนดี และความตั้งใจว่าจะใช้ชีวิตมหาลัยให้คุ้มที่สุด
หอพักที่ฉันเลือก เป็นหอพักชายแห่งหนึ่งซึ่งอยู่ไม่ไกลจากมหาลัยมากนัก ค่าเช่าถูก ห้องใหม่ สะอาด และมีระบบรักษาความปลอดภัยดีเกินคาดสำหรับราคานี้
แต่ก่อนทำสัญญา เจ้าของหอถามฉันว่า
“แน่ใจนะว่าจะเอาห้องนี้… ห้อง 413 ใช่มั้ย?”
“ใช่ครับ ทำไมเหรอครับ?”
“เปล่าหรอก… แค่ช่วงนี้ห้องนี้ไม่ค่อยมีใครอยู่ เลยอยากแน่ใจ”
ฉันพยักหน้า ไม่ได้เอะใจอะไร ห้อง 413 เป็นห้องมุมด้านในสุดของชั้น 4 อยู่ใกล้บันไดหนีไฟ มีระเบียงเล็ก ๆ มองเห็นหลังคาตึกเรียนวิศวะ มุมสงบ สมบูรณ์แบบสำหรับการเขียนบันทึกและอ่านหนังสือ
แต่พอฉันเริ่มย้ายของขึ้นไป นักศึกษาหลายคนในหอก็เริ่มมองมาด้วยสายตาแปลก ๆ
“นายอยู่ห้อง 413 เหรอ?”
“ใจกล้าดีว่ะ…”
“เขาว่าห้องนั้นไม่มีใครอยู่ได้เกิน 3 คืน”
ฉันยิ้มแห้ง ไม่เชื่อเรื่องพวกนี้ แต่คืนแรก…ก็ทำให้ฉันรู้ว่ามันอาจมีอะไรมากกว่าข่าวลือ
เวลา 01:13 น. ฉันสะดุ้งตื่นจากเสียง “กุกกัก ๆ ๆ ๆ” เหมือนมีใครขูดเล็บกับผนังห้องด้านหัวเตียง เสียงนั้นไม่หยุด มันเหมือนค่อย ๆ เคลื่อนที่ผ่านหลังผนังไปยังมุมอีกฝั่งของห้อง แล้วเงียบไป
ฉันเดินไปเปิดไฟ สำรวจผนัง ไม่มีอะไรน่าสงสัยนอกจากความเย็นเยียบแบบที่ห้องปรับอากาศทั่วไปไม่น่าจะเย็นได้ขนาดนี้
คืนที่สอง เสียงนั้นกลับมาอีก แถมมีเสียงฝีเท้าเบา ๆ เหมือนมีคนเดินอยู่บนฝ้าเพดาน ฉันปีนขึ้นไปดู... ไม่มีอะไรนอกจากฝุ่นหนาเตอะ
พอเช้าวันถัดมา ฉันลงไปที่เคาน์เตอร์ถามพี่รปภ.ว่าเคยได้ยินอะไรแปลก ๆ มั้ย
“น้อง… ถ้าเป็นไปได้ ย้ายออกเถอะ ห้องนั้นน่ะ ไม่มีใครอยู่ได้นานจริง ๆ”
“เคยมีคนอยู่ก่อนหน้านี้สองวัน แล้วหายไปเลย… ไม่มีใครตามหา ไม่มีแม้แต่ชื่อในทะเบียนบ้านด้วยซ้ำ”
หลังจากนั้น ฉันเริ่มสังเกตสิ่งแปลก ๆ มากขึ้น แสงไฟจากหน้าต่างห้องข้าง ๆ (ห้อง 412) สะท้อนมาเห็นเงาคนยืนอยู่ในระเบียงห้องฉัน ทั้งที่ฉันอยู่คนเดียว
เพื่อนที่มาเยี่ยมฉันยังพูดว่า
“ทำไมมีคนเดินเข้าออกห้องนายทั้งวันเลยล่ะ?”
แต่กล้องวงจรปิดไม่เคยบันทึกภาพคนอื่นเลย นอกจากฉัน
ฉันเริ่มบันทึกทุกอย่างลงในสมุดโน้ต ตั้งแต่เสียงที่ได้ยิน ภาพที่เห็น และความรู้สึกแปลกประหลาดแบบไม่สามารถอธิบายได้
วันหนึ่ง ฉันตัดสินใจเข้าไปถามผู้จัดการหอพักเรื่องนี้ตรง ๆ
เขามองหน้าฉันนิ่ง แล้วพูดว่า…
“ห้อง 413 ไม่มีในผังหอพัก… ที่นี่มีแค่ 12 ห้องต่อชั้นเท่านั้น”
ฉันกลับมาดูบัตรคีย์การ์ด ไม่มีเลขห้องระบุ
สัญญาเช่าก็เขียนว่า “Unit C4” ไม่ใช่เลขห้อง
ชื่อฉันไม่ปรากฏในทะเบียนหอพัก
ทุกคนที่ฉันเคยทักในหอพักเริ่มจำฉันไม่ได้
และสุดท้าย… เมื่อฉันลงไปแจ้งความกับตำรวจ
เจ้าหน้าที่กลับถามกลับว่า
“ศุภกรอะไรนะ? ไม่มีคนชื่อนี้ในบัตรประชาชนเลยนะครับ”
วันที่ฉันตัดสินใจเก็บของออกจากห้องนั้น ในตอนที่กำลังจะเดินออกจากห้อง 413 ฉันหันกลับไปมองเป็นครั้งสุดท้าย…
บนกระจกเงาเหนือโต๊ะเขียนหนังสือ มีลายมือปรากฏขึ้นช้า ๆ เหมือนมีคนเขียนด้วยปลายนิ้วเปื้อนฝุ่นจากด้านใน
"ขอบคุณที่มาอยู่เป็นเพื่อน"
ฉันตกใจจนทำคีย์การ์ดหล่น ก้มลงเก็บ… พอก้มหน้าอีกที
เงาในกระจกที่ควรเป็นของฉัน… กลับไม่มี
เพื่อนข้างห้องเล่าในภายหลังว่า
“ทุกคนในหอเห็นนายเดินเข้าไปในห้อง 413 เมื่อเดือนก่อน… แล้วก็ไม่มีใครเจอนายอีกเลย”
แล้วคุณล่ะ เคยเจอสถานที่ที่ไม่มีอยู่จริง แต่กลับรู้สึกคุ้นเคยแบบไม่ทราบสาเหตุหรือไม่?
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
