นิยายเรื่องหนึ่งซึ่งยังไม่ถึงตอนจบ
เซโอะ ไมโกะ เขียน / ฉัตรขวัญ อดิศัย แปล
โปรยสำนักพิมพ์ Bibli (บิบลิ) :
การพบกันของสองพ่อลูกที่ไม่เคยพบกันมาก่อน ทั้งยังมีนิสัยใจคอต่างกันสุดขั้ว เมื่อจู่ๆ ต้องมาใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน ความสัมพันธ์นั้นจะลงเอย ณ จุดใด
หลังอ่านอย่างอิ่มเอมใจ :
วรรณกรรมแปลญี่ปุ่นว่าด้วยสองพ่อลูกซึ่งเพิ่งเจอกันครั้งแรกในรอบ 25 ปี คนหนึ่งมีโลกส่วนตัวสูง อีกคนเป็นชายหนุ่มร่าเริงแจ่มใส แม้จะเป็นพันธะที่เกิดจากความผิดพลาดในค่ำคืนหนึ่ง ทว่านี่ไม่ใช่นิยายโศกสลด จมดิ่ง มุ่งหาความหมายของชีวิตครอบครัวแต่อย่างใด
นักเขียนพาเราไปรู้จักกับสองตัวละครเอกในบ่ายอันสดใสวันหนึ่ง เมื่อนางาฮาระ โทโมะ ชายหนุ่มวัย 25 ปรากฏตัวหน้าบ้านของคางาโนะ มาซาคิจิ นักเขียนนิยายวัย 50 ปี ผ่านการเล่าเรื่องของบุคคลที่หนึ่ง นั่นคือตัวละคร “พ่อ” มาซาคิจิ นักเขียนนิยายมืออาชีพ ผลงานได้รับการตีพิมพ์ตั้งแต่เรียนมัธยม ตัดสินใจหล่อเลี้ยงชีพด้วยการเขียนนิยาย อาศัยอยู่ลำพังมานานและไม่ชอบสุงสิงกับใคร
มาซาคิจิจำได้ทันทีว่าผู้มาเยือนแปลกหน้าคือลูกชายที่เกิดจากความสัมพันธ์ชั่วข้ามคืนกับหญิงสาวคนหนึ่งเมื่อ 26 ปีก่อน ทำไมถึงจำได้? เส้นเรื่องจะพาไปรู้จักเรื่องของเขากับลูกชายเพิ่มเติมจากการส่งรูปลูกชายทุกขวบปีมาให้บิดา พร้อมกับข้อความสั้นๆ “ได้รับเงินโอนแล้ว”
เพราะการคบหาของเขากับเธอจบลงด้วยต่างคนต่างแยกย้าย เธอตั้งครรภ์ เขาส่งเสียเลี้ยงดูโดยส่งเงินให้ทุกเดือนไม่ขาด เธอส่งรูปถ่ายลูกชายที่ค่อยๆ เจริญเติบโตพร้อมข้อความแค่นั้นนานนับ 20 ปี มาซาคิจิไม่เคยสงสัยว่าไม่ใช่ลูกชายของเขา เพราะหน้าตาท่าทางใกล้เคียงจนเหมือนส่องกระจกตัวเองขนาดนั้น
หนุ่มน้อยโทโมะขอมาอาศัยอยู่กับพ่อที่ไม่เคยโอภาปราศรัยชั่วคราว เพราะใกล้ร้านสะดวกซื้อที่เขาทำงานด้วย แม้จะระแวงสงสัยในเหตุผลของการมาเยือน ทว่าเขาก็ยอมให้อีกฝ่ายอยู่ด้วยในที่สุด แต่เพราะไม่ได้ผูกพันกันเหมือนพ่อลูกทั่วไป โทโมะเลยเรียกมาซาคิจิว่า “ลุง” เพื่อไม่ให้รู้สึกตะขิดตะขวงใจกันทั้งสองฝ่าย
นอกจากมีสายเลือดเดียวกัน พ่อลูกคู่นี้แทบไม่มีอะไรเหมือนกันเลย ทั้งนิสัยใจคอและมุมมองในการมองโลก โทโมะมีมนุษยสัมพันธ์ดี มีน้ำใจต่อคนรอบข้าง และยังมองโลกในแง่ดีสุดๆ ในขณะที่โลกของมาซาคิจิมีแค่ห้องเล็กๆ ที่ใช้เขียนหนังสือ สถานีรถไฟกับซูเปอร์มาร์เก็ตที่นานๆ ไปครั้งหนึ่ง ไม่ต้องพูดถึงการพบเจอผู้คนนอกจากบรรณาธิการเล่มซึ่งกว่าจะเจอก็ 2-3 เดือนโน่น
โลกของมาซาคิจิจึงทึมเทา อยู่ในจินตนาการมืดหม่น เพราะนิยายโด่งดังมีเอกลักษณ์ของตัวเองมักจบลงด้วยตัวเอกจบชีวิต ทว่าลูกชายค่อยๆ เปลี่ยนโลกของพ่อไปทีละน้อย มาซาคิจิเริ่มรู้สึกว่าสิ่งต่างๆ ที่เขาคิดและเขียน กลับมีแง่มุมอีกด้านที่เขาไม่เคยคิดมาก่อน ความทึบทึมในหัวใจของเขาเริ่มสว่างสดใสขึ้นมา เสมือนการมาของลูกชายได้นำพาแสงสว่างอันอบอุ่นและความหวังเข้ามาในชีวิตของเขาด้วย
หากชีวิตของมาซาคิจิคือนิยายเล่มหนึ่งที่เขากำลังเขียน ราวกับว่าเขากำลังพบกับจุดเปลี่ยนสำคัญอีกครั้งในวัย 50 ปี จุดเปลี่ยนครั้งนี้ทำให้เขากลับมาทบทวนการใช้ชีวิตของตัวเอง ทบทวนความสัมพันธ์ของเขากับลูกชาย และทบทวนต้นกำเนิดการคบหาชั่วคืนระหว่างเขากับแม่ของลูก
นี่ไม่ใช่นิยายครอบครัวขมขื่น ไม่ใช่ดราม่าน้ำตานอง เพราะหนุ่มน้อยโทโมะจุดแสงสว่างเรืองรองในหัวใจมาซาคิจิกับคนอ่านไปพร้อมกัน อิอิ บางที 26 ปีก่อนอาจเป็นความผิดพลาด ทว่าเมื่อย้อนคิดในวันนี้ กลับมีความจงใจบางประการซ่อนอยู่ (อุ๊ย แอบเฉลยหน่อยๆ) นักเขียนเล่าเรื่องตรงกลาง ดำเนินเหตุการณ์ไปพร้อมกับย้อนความหลังทีละเรื่อง บางเรื่องเล่นเอาคนอ่านน้ำตาร่วง
แกนเรื่องคล้ายจะเล่าเรื่องวิกฤตวัยกลางคน นักเขียนชื่อดังเริ่มหัวตื้อ มักจบบทประพันธ์ด้วยรูปแบบเดิมจนคนอ่านชักเอือม ชีวิตเปลี่ยนเพราะลูกชายวัยสดใสเข้ามาเติมเต็ม ทว่าลูกชายที่เขาหลงลืมคนนี้ได้สร้างโลกใบใหม่ให้มาซาคิจิได้รับรู้ว่าชีวิตในวัย 50 ไม่ได้ว่างเปล่าอยู่ในพื้นที่ที่ตัวเองคิดว่าปลอดภัย หากยังมีอีกหลายเส้นทางที่สามารถขยับขยาย เพื่อทำประโยชน์ให้ตัวเองและส่วนรวมงอกงามไปด้วยกันได้
ท้ายเล่มเฉลยคำตอบว่าทำไมลูกชายถึงตั้งใจมาอยู่กับพ่อ เป็นคำตอบที่ไม่ได้บีบเค้นน้ำตาคนอ่าน เพราะโทโมะบอกด้วยท่าทางสบายๆ ทว่าคนอ่านอย่างเราซึ้งใจและนึกไม่ถึง ฮือ ตอนจบไม่มีบทสรุป จบปลายเปิด หากเป็นการจบตามชื่อเรื่อง นิยายเรื่องหนึ่งซึ่งยังไม่ถึงตอนจบ เชื่อว่านักเขียนอยากให้คนอ่านเติมตอนจบเอง และเรามั่นใจว่าคนอ่านแทบทั้งหมดคงเขียนตอนจบแบบเดียวกับความหวังของมาซาคิจิแน่นอนค่ะ
คะแนนเต็ม 10 ให้ 10 เรื่องราวเรียบง่าย ไม่หวือหวา ไม่มีพระรอง นางรอง พระร้าย นางร้าย แต่มีพระเอกนางเอกและตัวเอกนะ อิอิ หนังสือเล่มบางๆ สำนวนแปลอ่านสบาย ไม่ติดสำเนียงญี่ปุ่นจ๋า อ่านจบอิ่มเอมใจ นอนหลับฝันดี มีน้ำตาชื้นหางตาหน่อยๆ 5555
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
