เราจะได้พบกัน เมื่อวันซากุระบาน
ชิเน็น มิกิโตะ เขียน / อังสนา ธาดาประภากร แปล
โปรยสำนักพิมพ์ Piccolo :
โซมะ แพทย์ฝึกหัดผู้ต้องไปอยู่ในโรงพยาบาลเพื่อผู้ป่วยระยะสุดท้าย ได้พบกับทามากิ ยูการิ หญิงสาวที่มี "ระเบิดเวลา" อยู่ในสมอง ผู้ที่ช่วยไขปมวัยเด็กของโซมะได้อย่างไม่น่าเชื่อ และยังเป็นผู้ทิ้งปมปัญหาให้โซมะขบคิด เมื่อเธอจากไป...
หลังอ่านจบอย่างอึ้งงันในใจ :
นี่คือนิยายรักเต็มตัว อ่านจบถึงรู้ว่านิยายรักจริงๆ 555 เพราะวรรณกรรมญี่ปุ่นมักขึ้นต้นอย่างหนึ่ง ตรงกลางอย่างหนึ่ง จบอีกอย่างหนึ่ง ให้เราจับไม่มั่นว่าคือแนวไหนกันแน่ กระทั่งพลิกถึงหน้าสุดท้ายนี่แหละ
เป็นการพลิกเส้นเรื่องตลอดเล่มที่ทำให้เราเจอทุกความรู้สึก แปลกใจ ตื่นเต้นในใจ ลุ้นในใจ (ว่านางเอกจะตายจริงเมื่อใด) มีนางรองโผล่ออกมา คนนี้จะช่วงชิงพระเอกไปหรือไม่ อ้าว ความสงสัยของพระเอกกระตุ้นต่อมสืบสวนสอบสวนขึ้นมา เมื่อสาวปมไปเรื่อยๆ ก็จบลงอย่างอึ้งงันในใจ และสุขใจเป็นที่สุด
แกนของเรื่องคือ ทุกคนล้วนมีระเบิดเวลาอยู่ในตัวทั้งนั้น ถ้าไม่รู้ว่าวันพรุ่งนี้จะมีชีวิตอยู่หรือไม่ ก็ขอให้ใช้ชีวิตใน "วันนี้" ด้วยกันก็พอ
เพราะเล่าเรื่องนางเอกป่วยด้วยโรคมะเร็งสมองชนิดร้ายแรงที่สุด ไม่รู้จะจากไปวันใดก็จริง ทว่าชีวิตจริงของคนเราล้วนมีแต่ความไม่แน่นอน ใครจะบอกได้ว่าคนสุขภาพแข็งแรงเท่านั้นจึงมีอายุยืน ฉะนั้น รักษา “วันนี้” ให้ดีที่สุดเถิด เพราะเป็นสิ่งเดียวที่เราทุกคนยึดถือได้จริง
เส้นเรื่องผสมผสานระหว่างรักโรแมนติกดราม่ากับสืบสวนสอบสวนอย่างกลมกล่อม เราจะพบว่าไม่มีตัวละครใดที่ไว้ใจได้จริง 5555 เพราะนักเขียนล่อหลอกด้วยบุคลิกและคำบรรยายไม่น่าเชื่อถือเอาเสียเลย ไม่ว่าจะเป็นผู้อำนวยการโรงพยาบาลฮายามะโนะมิซากิ เพื่อนนางเอกชื่อคล้ายคลึงกัน ผู้ป่วยด้วยโรคร้ายแรงใกล้เคียงกัน คุณทนายมิโนวะ รถสีเงินที่คอยติดตามพระนาง กระทั่งตัวพระเอกนางเอกเอง
พระเอกของเรื่อง-โซมะ แพทย์ฝึกหัดผู้มีความฝันว่าอยากจะเป็นศัลยแพทย์สมองมือหนึ่งของประเทศเพื่อหาเงินไปปลดหนี้ให้แม่ เขามีปมในวัยเด็กเกี่ยวกับพ่อที่หายตัวไปพร้อมเงินเก็บก้อนใหญ่ของครอบครัว จากนั้นพ่อไปแต่งงานใหม่ บังคับให้แม่หย่าขาด ไม่นานพ่อก็ตกเขาเสียชีวิตไป
โซมะ ถูกส่งมาฝึกงานที่โรงพยาบาลฮายามะโนะซากิ โรงพยาบาลผู้ป่วยระยะสุดท้าย ซึ่งมีเป้าหมายว่า "จะทำความปรารถนาของผู้ป่วยให้เป็นจริงทุกอย่าง ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตาม" (คำอธิบายนี้คือเงื่อนงำและคำเฉลยในประโยคเดียวกัน 555) เขาได้พบกับทามากิ ยูการิ ผู้ป่วยเนื้องอกสมองที่รักษาไม่ได้ รอเพียงวันเสียชีวิต ยูการิ ขอให้เขาเรียกเธอว่า ยูคาริ (เงื่อนงำชิ้นที่สอง)
นางเอกของเรื่อง-ยูคาริ (เรียกตามพระเอก) กลัวการออกข้างนอก เอาแต่เก็บตัวอยู่ในห้องและวาดรูปทิวทัศน์ เธอได้รับมรดกมหาศาลจากปู่ย่า ระแวดระวังตัวตลอดเวลาเพราะมีคนตั้งใจจะให้เธอตายเพื่อหวังทรัพย์สมบัติ ทั้งคู่สนิทสนมกันมากขึ้นเรื่อยๆ ผ่านการช่วยเยียวยาซึ่งกันและกัน เธอช่วยเขาไขปมการตายของพ่อ (เงื่อนงำที่สาม) เขาช่วยเธอกลับไปเผชิญโลกกว้างด้วยใจรื่นรมย์อีกครั้ง
โซมะ-หมอฝึกหัดสุดหล่อของเราตกหลุมรักเธอ คนไข้รอวันตายผู้มีลูกระเบิดอยู่ในหัว เฝ้ารอวันสุดท้ายของชีวิตอยู่ในโรงพยาบาลสุดหรูที่รายรอบด้วยภูมิทัศน์ชั้นเลิศของเมืองฮายามะ เมืองชายทะเล จังหวัดคานางาวะ (เราเคยไปเมืองนี้ 2-3 ครั้ง ชอบความเงียบสงบ เป็นส่วนตัว เดินไปตรงไหนก็เพลิดเพลินเจริญใจอย่างยิ่ง สมควรเป็นเมืองพักผ่อนเพื่อสุขภาพจริงๆ) ส่วนเธอไม่ให้คำตอบใดกับเขา ให้เขาคิดเพ้อไปเองว่าเธอมีคนรักแล้ว และไม่อยากให้เขาเสียเวลากับเธอ ผู้ไม่มีแม้แต่วันข้างหน้า
พระเอกของเราควรตัดใจเมื่อการจากลาของยูคาริมาถึงจริงๆ แถมมีคนรักเก่ามาพัวพันเมื่อกลับไปทำงานที่โรงพยาบาลในบ้านเกิด-ฮิโรชิมะ ทว่าการกลับมาที่โรงพยาบาลนี้อีกครั้งดันพบว่าหญิงสาวผู้นั้นไม่เคยมีตัวตน เธอเป็นเพียงภาพลวงตาที่เขาหลงละเมอไปเอง คนรอบข้างเจตนาบอกเขาว่าเป็นเพียงจินตนาการลมแล้ง ห้อง 312 ไม่เคยมีใครมาอยู่
โอ้โฮ ทั้งโซมะทั้งคนอ่านอย่างเรานึกทันทีว่านักเขียนเล่นงานฉันแล้ว จะมาไม้ไหนกันแน่ 555 แต่พระเอกเสียอย่างย่อมนั่งทบทวนไปมาจนเจอหลักฐานคาตา ลบความคาใจ ว่าที่แท้แล้วโลกนี้ก็เคยมีเธออยู่จริงๆ แต่ว่าพวกเขาจะปิดบังไปทำไม หรือมีอะไรลับลวงพรางมากไปกว่านั้น
วิญญาณนักสืบเข้าสิงทีนี้ โซมะเริ่มตามหาหลักฐาน เงื่อนงำที่เคยมองข้าม ตามสืบทีละก้าวจนถึงสถานที่ที่เธอเสียชีวิต กระทั่งเจอสิ่งที่เธอพยายามเพื่อไปเจอเป็นครั้งสุดท้าย แม้จะเจ็บปวดแต่เขาก็ยอมรับว่าเธอได้ล้มลงสิ้นลมหายใจในอ้อมกอดของคนที่เธอรักจริงๆ
แหม ถ้าจบแค่นี้ก็กลายเป็นหนังสือรักข้างเดียวเปลี่ยวใจไปแล้ว แต่นักเขียนยังเล่นกับอารมณ์ของคนอ่านต่อไปด้วยจิ๊กซอว์หลายล้านตัวในหัวสมองของพระเอกที่อยู่ๆ เมื่อเชื่อมต่อกันในชั่ววูบก็เกิดสมมุติฐานเหลือเชื่อ อื้อฮือ จุดนี้ต้องไปอ่านคำตอบรวมของเงื่อนงำทั้งหมด (ในวงเล็บ) เอาเอง แอบบอกใบ้ไม่ได้จริงๆ ค่ะ
เอาเป็นว่าจบได้อึ้งงันในใจ และนำพาใจสงบมาก 5555 เขียนได้ขั้นนี้ยกคะแนนให้ 10 เต็ม 10 แม้จะมีสะกดผิดบ้างพอสะดุดก็ไม่ถึงกับอ่านชะงัก แนะนำสำหรับนักอ่านสายชื่นชอบนิยายรักแนวสืบสวนสอบสวน สมการตัวเลข บรรดาโรคทางสมองยากๆ เดินขบวนมาให้ลับสมองพอสนุก รับรองว่าอ่านแล้วจะยกขึ้นหิ้งอีกหนึ่งเรื่อง ชอบมากค่ะ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
