“ป๋าเต็ดผู้มีแต่ให้”
หลังจบคอนเสิร์ตใหญ่ของวงไป
ได้รับกระแสตอบรับที่ดีมากถึงมากที่สุด ตอนนี้เริ่มฟื้นจากอาการป่วย ก็เลยอยากจะเริ่มต้นเขียนความประทับใจต่าง ๆ ทยอยให้เพื่อน ๆ ได้อ่านกันนะครับ เริ่มต้นจากบุคคลท่านแรกเลยที่มีความเมตตาและทุ่มเทให้กับวงของพวกเราตลอดกาล ไม่ว่าจะเป็นการชักชวนให้มาเสนอเพลงที่ค่ายแกรมมี่ ตั้งแต่ค่าย Genie ยังเพิ่งเริ่ม (แบบที่ออฟฟิศเป็นห้องสีขาว มีแต่โต๊ะพี่นิคตัวเดียว กับกลิ่นสีที่ยังคละคลุ้ง)
“ป๋าเต็ด“ หรือ ยุทธนา บุญอ้อม เจ้าของฉายา“เจ้าพ่อเด็กแนว!”
สมัยนั้นพี่เต็ดจัดรายการอยู่ที่แกรมมี่ วันหนึ่งได้เปิดฟังอัลบั้มใต้ดินของพวกเราแล้วนึกเสียดาย เลยชวนวงมาทางสอง อยากให้มาคุยกับทางค่าย Genie ที่เพิ่งเปิดใหม่ดู นั่นก็คือความเป็น “ป๋าดัน” ครั้งแรก
ยังจำภาพบรรยากาศพวกเรา 3 คนนั่งหลบมุมที่ทางหนีไฟ เพื่อตั้งหลักก่อนไปหาพี่นิค (คนยุคนั้นก่อนจะเข้าหาผู้ใหญ่ที่ค่าย ชอบแวบไปตั้งหลักประชุมย่อยที่บันไดหนีไฟข้างทางเข้าค่าย) พี่เต็ดสูบบุหรี่อารมณ์ลุ้น ๆ แนวพ่อสื่อ (ลงมาเองเลย) ผมกับสองก็นั่งเตรียม Demo และคำพูดที่จะคุยกับพี่นิค จนในที่สุดพวกเราก็ได้เข้ามาอยู่กับค่าย Genie
ดังนั้นเวลามีกิจกรรมคอนเสิร์ตหรืออะไรก็แล้วแต่ พี่เต็ดมักมีกิจกรรมสนุก ๆ ชวนเราไปร่วมอยู่เสมอ แล้วก็เป็นผู้ดูแลจัดคอนเสิร์ตใหญ่ให้ตั้งแต่ครั้งแรก ครั้งที่สอง จนถึงครั้งล่าสุด ทุกครั้งพี่เต็ดจะมีหัวข้อท้าทายมาให้วงได้ทำอยู่เสมอ เรียกว่าไม่เคยได้เล่นแบบปกติ จะต้องมีใส่กิจกรรมแปลก ๆ เสี่ยงต่อโชว์ล่ม ให้วงได้ตื่นเต้นตลอด ต่อจากนี้จะเป็นความประทับใจที่จะเล่าให้ฟังครับ (เอาเฉพาะงานนี้ก่อนนะครับ จริง ๆ มีเรื่องเล่าอีกมากมาย)
เรื่องงานคอนเสิร์ตใหญ่คราวนี้ เมื่อรู้ว่าพี่เต็ดมาดูแล ก็รู้ตัวแล้วว่าสนุกท้าทายแน่นอน แต่สิ่งที่ผมแอบสังเกตเห็นด้วยตัวเอง ผมว่างานนี้แตกต่างออกไปมาก สิ่งที่ชัดเจนมากกว่าปกติ คือ
“พี่เต็ดทุ่มสุดตัว”
ผมเป็นคนช่างสังเกตนะครับ เวลาทำงานกับใคร จะชอบแอบสังเกตเทคนิคต่าง ๆ ของคนเก่ง สังเกตว่าเขามีมุมและวิธีจัดการอย่างไร
ถ้าเป็นเมื่อ 20 ปีก่อน ก็ยังพอเข้าใจถึงความหนุ่มไฟแรงของพี่เต็ด อยากลุยสร้างพอร์ตงาน แต่ปัจจุบันระดับพี่เต็ด คือ รุ่นใหญ่แล้ว มีทีมอีเวนต์ มีสตาฟเก่ง ๆ มากมายคอยช่วยเหลือ เรียกว่าไม่ต้องลงมาทำเองเลยก็ได้ แค่ดูภาพรวม แล้วบอกผ่านทีมงาน
ส่วนซิกเนเจอร์ของพี่เต็ด คือ แกชอบเล่นกับคำ บิดคำ สร้างคำสแลงให้เป็นที่ติดหู หรือเล่นกับการเปลี่ยนคำ จนมีกิจกรรมงอกตามจากการบิดคำ อันนี้เป็นสไตล์พี่เต็ด (ถ้าเป็นฆาตกรต่อเนื่องก็ตามจับได้ไม่ยาก อิอิ)
แต่ที่ผมสังเกตได้ว่าคอนเสิร์ตใหญ่ครั้งนี้ไม่เหมือนคอนเสิร์ตใหญ่ที่ผ่าน ๆ มา มันเป็นเรื่องย้อนแย้งมาก ผมรู้สึกได้ว่า “พี่เต็ดใส่สุดตัว” (ย้อนแย้งกับวัยและสถานะ)
ทำไมถึงคิดอย่างนั้นน่ะเหรอครับ เพราะผมเป็นนักสังเกตอย่างที่บอกไว้ข้างต้น ความต่างของการทำงานคราวนี้ ตัวแปร คือ “ลิสต์เพลง”
อย่างที่บอกเอาไว้ว่าวงของเรามีเพลงแปลกเยอะ เพลงไม่ได้ฮิต เพลงสายลึก เพลงพวกนี้เวลาทำงานกับคนหมู่มากจะเห็นจุดอ่อนนี้ชัด คือ “การตีความ” น้อยคนจะเข้าใจเพลงและสิ่งที่จะสื่อจากเพลงจริง ๆ
ก่อนหน้านี้การวางเรียงเพลง พี่เต็ดจะดูรวม ๆ แตะหลวม ๆ เอาพอเป็นก้อนไป แตะแบบภาพรวม ผมรู้สึกพี่เต็ดตอนสมัยก่อนนั้นยังมองทุกอย่างของวงเป็นเพลง “น้องเปิ้ล“ ไปหมด (หมายถึงอารมณ์ไอ้วงบ้า ๆ เพลงเพี้ยน ๆ เพลงเอามัน รั่ว ๆ แต่พอเข้าใจได้เพราะคนอื่นก็มองกัน)
แต่งานนี้ผมประหลาดใจและแอบทึ่ง ที่พี่เต็ดมาช่วยดูการเรียงเพลงในโชว์ ที่ไม่ใช่แค่การเรียงเพลง ผมแอบสังเกตได้ว่า
“พี่เต็ดทำการบ้านมาอย่างดี”
คุณลองคิดเล่น ๆ ว่า ถ้าให้คุณมาฟังเพลงที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับตัวเอง ประมาณ 88 เพลง คุณจะฟังไหม ? เป็นผม ผมยังไม่ฟังเลย คงเอาแค่ภาพรวมผ่าน ๆ ของเพลง เช่น จังหวะความเร็วแรง ช้าหนักเบา เพื่อแค่ร้อยเรียงโชว์ก็พอ (ซึ่งที่ผ่านมาเป็นอย่างนั้น)
แต่คราวนี้ไม่ใช่ !
“พี่เต็ดเอาจริง !”
กลับมาเรื่องเดิม ตอนประชุมบรีฟงาน ผมมักถูกจับมานั่งข้างพี่เต็ด เพื่อตอบคำถามและคายเพลงออกมาวางกลางโต๊ะประชุม เพื่อจัดเรียงเพลงคร่าว ๆ แล้วพี่เต็ดก็จะหายตัวไปประมาณครึ่งเดือน แล้วก็กลับมาบรีฟเกลาเรียงเพลงที่แกคิดมาใหม่ ช่วงเวลาการบรีฟนี่แหละ ที่การสังเกตของผมในฐานะคนแต่งเพลง (ส่วนใหญ่) รู้สึกว่า คราวนี้เปลี่ยนไป มีอุทาน “ว้าว” ในใจ “คราวนี้พี่เต็ดฟังเพลงพวกเราลึกมาก”
การบรีฟแต่ละที รู้ได้เลยว่าแกน่าจะกลับไปฟังเพลงแบบเจาะลึกถึงแก่นเพลง เพราะเวลาพูดชื่อเพลง แกพูดได้แม่นยำ ดีเทลเป๊ะ โช๊ะ ๆ มันสัมผัสได้ว่าพี่เต็ดเข้าใจเพลง
มีเรื่องตลกมาเล่าให้ฟังถึงความทุ่มสุดตัวของพี่เต็ด แกจะดูเองทุกดีเทล วันศุกร์ที่ต้องมาเตรียมตัวสถานที่จริง ธันเดอร์โดม เมืองทอง เรามากันแต่เช้า(มากสำหรับผม อิอิ) อย่างแรก คือ มาซ้อมคิวเปิดตัวผลุบ ๆ โผล่ ๆ เหมือนตัวตุ่นออกมาจากใต้เวที คิวนี้พี่เต็ดดูจริงจังมากกับการแกล้งคนดูด้วยการจบปลอม
(ใครเขาจะเชื่อ!)
เราซ้อมกันในช่วงที่ฮอลล์เปิดแอร์เย็นมากกก (ในขณะที่ผมกลัวแอร์มากกก) ซาวนด์เช็กบ่าย ต่อด้วยซ้อมกับแขกรับเชิญ “พี่โป้“ จำได้ว่าผมร้องทัชมาฮาลจัดเต็มไป 3 รอบ ! ต่อด้วยคิวเดินเข้าออกโน่นนี่นั่น
ตอนนั้นในใจแอบรู้สึกท่าจะไม่ดีแล้ว เหมือนจะเริ่มกรอบ จริงๆวันนี้ต้องเก็บตัว ออมเสียง และร่างกาย
แต่นี่โดนตื่นเช้า ตากแอร์หนาว ๆ ยืนรอในฮอลล์แบบนี้ (ปกติตื่นเที่ยง ไม่เปิดแอร์) แอบดูนาฬิกาแล้วใจหาย “จะได้พักตอนไหนนี่ ?“ ต่อด้วยการออกไปไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ตอนนั้นจำได้ว่าแดดร้อนมาก ออกมาจากตู้แช่ปลาแล้วต่อด้วยตากแดดร้อนผ่ากลางหัว ผมนึกในใจ “เอาแล้วไง ! (สูตรสำเร็จการป่วย)” เสร็จก็กลับไปแต่งตัวเสมือนจริง แล้วเริ่มรันทรู ! (จ๊าก) ร่องการพักแทบไม่มี
รันทรูตั้งแต่ 2 ทุ่มยาวไปถึง 5 ทุ่ม
แล้วก็ตามคาด ระหว่างร้องจัดเต็ม อยู่ดี ๆ ก็รู้สึกไข้ขึ้น เสียงค่อย ๆ แหบหายไปเรื่อย ๆ จนมอด(ตอนน้้นนึกในใจ “ซวยแล้วววว”) และทันใดนั้น ทีมงานพิมพ์ส่งสัญญาณมาในจอว่า “พักเสียงก่อนนะคะ ไม่ต้องร้องแล้ว เก็บเสียงก่อน” แต่ภาพที่เห็นตรงหน้ามันกล้ำกลืน เพราะมีคนเข้ามาดูโชว์เยอะมาก ทำตัวไม่ถูก จะหยุดร้องก็รู้สึกกระไรอยู่ มันมีคนดูน่าจะเป็นร้อย ก็กัดฟันจัดเต็มไปจนจบตามสัญชาตญาณนักดนตรี
จบโชว์เกือบ ๆ 5 ทุ่ม ตอนนั้นผมรู้สึกเหมือนกำลังจะตาย ไข้ขึ้น หนาวสั่น เสียงหาย รีบเข้ามาห้องพักเพื่อกินน้ำอุ่น เพราะรู้สึกหนาวมาก ปากแห้ง เหงือกแห้ง อยากรีบกินยานอน
เหมือนจะน็อก
สักพักทีมงานมาตามให้กลับไปประชุมกับพี่เต็ดต่อที่ฮอลล์ (จ๊าก)
ผมใส่เสื้อคลุมหนา 3 ชั้น เดินไปนั่งหนาวสั่นอยู่ข้าง ๆ พี่เต็ด
พี่เต็ดกระฉับกระเฉงฟิตมาก แววตาใสปิ๊ง บรีฟฉะฉาน โช๊ะ โช๊ะ โช๊ะ ผมรู้สึกทึ่งในความเต็มที่เอาใจใส่รายละเอียดสุด ๆ *น้ำเสียงเวลาพูดชื่อเพลงแต่ละเพลง ยิ่งมั่นใจว่าพี่เต็ดแตกฉานไปแล้ว ตั้งแต่ทำงานด้วยกันมา ครั้งนี้แหละที่พี่เต็ดลงมาขลุกเต็มตัวที่สุดกว่าครั้งไหน ๆ ตบท้ายด้วย “เดี๋ยวพรุ่งนี้เรามาซ้อมคิวโผล่ซีนเปิด (ตัวตุ่น) กันอีกรอบ !
“เรามาเจอกัน 10 โมงเช้า !!!”
ตอนนั้นคิดคำนวนเวลานอนในใจ “ซวยแล้ววว” พลันรู้สึกกังวล ยกมือแจ้งพี่เต็ดไปว่า “อยากฝากทีมพี่เต็ดช่วยเตรียมแผนสำรองเผื่อผมป่วยให้หน่อยนะครับ ผมชักเสียวเหมือนจะป่วยหนัก” (กะว่าเผื่อมียาฉีดหรืออื่น ๆ เตรียมไว้ก่อน เผื่อฉุกเฉิน ที่น่ากลัวที่สุดคือเสียงหาย! )
พี่เต็ดยิ้มกรุ้มกริ่ม แววตาสดใส เหมือนปลาสดในห้องฟรีซ หัวเราะ ห่ะ ห่ะ เบา ๆ ในลำคอ พูดดังติดตลก
“แผนสำรอง คือ มึงอย่าป่วย !”
“ไป ๆ มึงรีบกลับไปนอนเลย”
รอดตัว คืนนั้นผมรีบกลับไปอัดยา สวดมนต์ อธิษฐานขอสิ่งศักดิ์สิทธิ์ช่วยให้พรุ่งนี้ฟื้นโดยเร็ว
ประเด็นที่จะเล่าก็คือ ครั้งนี้รู้สึกได้ว่าพี่เต็ดเต็มที่ และดูมีความสุขกับงานนี้มาก ๆ มากกว่าครั้งไหน ๆ ซึ่งไม่รู้ครั้งต่อไปเราจะได้มีโอกาสเห็นพี่เต็ดลงมาขลุกกันขนาดนี้อีกหรือเปล่า
ผมเล่าให้เพื่อนฟังขำ ๆ ว่า ”พี่เต็ดน่าจะสนุกกับงานนี้มาก ดูแกอิน ใส่ใจทุกรายละเอียดแบบเมามัน เปรียบถ้าเป็นโคชมวย แกคงสั่งให้นักมวยชกกระสอบไปเรื่อย ๆ แล้วใจกำลังวางแผนการชกไปด้วย ไหนลองชกแบบนั้น แบบนี้ แล้วแกน่าจะเพลิน จนลืมไปว่าผ่านไปยกที่ 20 แล้ว ! นักมวยก็ใส่ใหญ่ตามคำสั่ง เงยหน้ามาอีกที นักมวยป้อแป้แล้ว กรอบ ฮ่า ๆ (แซวเล่นนะครับป๋า อิอิ)
พ่อแม่ผมไปดูด้วย เราคุยกันเรื่องคอนเสิร์ตนี้เยอะมาก และมีประเด็นหนึ่งที่ยกขึ้นมาพูด คือ “แมลงวัน” ที่แจกในงาน พ่อแม่บอกอยากได้มาก เห็นในสื่อ แฟนเพลงมาแชร์อวดกัน ผมก็งงว่าแมลงวันมีแจกกันตอนไหน ? (ผมไม่รู้อะไรเลย เพราะหลับตาร้องตลอดโชว์) แม่บอกว่าเห็นป๋าเต็ดเดินมาแจก ผมก็เลยถามต่อว่า “หมายถึงป๋าเต็ดหรือทีมงานที่แจกครับ ?”
แม่บอกว่า ”ป๋าเต็ด!“
”แกเดินมาเองเลย ถือแมลงวันเที่ยวเดินแจกคนดูตามมุมนั้นมุมนี้ แกเดินแจกไปทั่วฮอลล์ ดูมีความสุขมากก ! ทั้งขึ้นไปเต้นบนเวทีด้วยกับลูกสาว (น้องนานา)“
สุดท้าย อยากขอบพระคุณด้วยใจจริง บทความนี้เขียนเพื่อสรรเสริญเยินยอ อยากให้เพื่อน ๆ ได้อ่าน อยากให้เห็นถึงการทำงานที่เต็มที่และความทุ่มเทของพี่เต็ดและทีมงาน ที่พวกเราได้สัมผัสมา ที่หลายคนอาจจะยังไม่รู้
“หลายคนมักมีคำถามว่า ทำไมวงถึงยืนยาวมาได้นานขนาดนี้ และมีกลุ่มแฟนเพลงหลายยุคหลายสมัย“
ผมขอตอบได้เลย “ถ้าไม่มีพี่เต็ด
วง Paradox คงไม่ได้เดินทางมาไกลขนาดนี้แน่นอนครับ”
ต้า Paradox เขียน
ป.ล. เดี๋ยวจะทยอยเขียนความประทับใจกับทีมงานและเพื่อน ๆ คนอื่น ๆ อีกนะครับ อดใจรอแป๊บ ยังไม่ฟื้นจากป่วยวันนั้นเลยครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
