บทความ Art and Emptiness
ศิลปะและความว่างเปล่า: บทสนทนาของคนยุคใหม่
เราอยู่ในยุคที่ผู้คนสามารถเชื่อมต่อกันได้ตลอด 24 ชั่วโมง โลกภายนอกเต็มไปด้วยความเสียงดังของ “ความสำเร็จ” “การเปรียบเทียบ” และ “ภาพลักษณ์” — แต่ขณะเดียวกัน ก็เป็นยุคที่หลายคนเลือกที่จะเงียบ เลือกที่จะหันหลังให้โลกภายนอก และอยู่กับตัวเองมากขึ้นเรื่อยๆ
บางคนเรียกมันว่า introvert
บางคนเรียกมันว่า เบื่อโลก
แต่ในความจริง มันคือ เสียงของความว่างเปล่าในจิตใจ ที่กำลังส่งเสียงให้ใครสักคนฟังอย่างเงียบที่สุด
“ศิลปะ” คือหนึ่งในไม่กี่สิ่งที่ยังคงฟังเราอยู่เสมอ
ชีวิตที่ไม่มีใคร แต่ยังมีศิลปะ เสียงเพลง ธรรมชาติ
ในวันที่เราไม่ได้อยากพูดกับใคร
ไม่ได้อยากรู้ว่าใครประสบความสำเร็จ
ไม่อยากอธิบายอะไรให้ใครเข้าใจ
เรากลับหยิบพู่กันขึ้นมา วาด หยิบสมุดขึ้นมา เขียน
เปิดเพลงที่ไม่มีใครเข้าใจ แล้วปล่อยให้ความรู้สึกภายในลึกๆ ได้ไหลออกมาโดยไม่ต้องมีคำอธิบาย
ศิลปะไม่เคยตัดสิน ไม่ต้องการเหตุผล ไม่ถามซ้ำๆ
ไม่ยัดเยียดคำแนะนำ มันแค่อยู่ตรงนั้น กับเรา
แบบที่คนส่วนใหญ่ในยุคนี้ต้องการมากที่สุด
โลกที่เงียบลง แต่หัวใจกลับพูดเสียงดังขึ้น หลายคนไม่ใช่ไม่อยากเข้าสังคม แต่พอเข้าไปแล้ว มันเหนื่อยกว่าที่คิด เหนื่อยกับการที่ต้องยิ้ม เหนื่อยกับการต้องทำเหมือนโอเคกับทุกเรื่องที่ไม่ชอบ เหนื่อยกับการที่ความรู้สึกเราไม่มีพื้นที่พอจะถูกมองเห็น
แต่ในความเงียบ ความสันโดษ ความว่างเปล่าที่หลายคนกลัว —กลับมีพื้นที่ให้จิตใจได้ “ฟังตัวเอง” มากขึ้น และศิลปะคือภาษาของหัวใจในช่วงเวลาแบบนั้น โดยไม่ต้องแปล ไม่ต้องแก้ ไม่ต้องแสดงให้ใครเห็นหรือสนใจ มันเป็นแค่รอยแปรงบนผืนผ้าใบ บรรทัดในสมุดสักเล่ม เสียงเปียโนในห้องว่างๆ ที่เหมือนจะไร้ความหมาย แต่กลับเป็นสิ่งเดียวที่ให้ความสุขกับเราไว้ทั้งชีวิต
เราไม่ได้ต้องการผู้คนมากขึ้น เราแค่ต้องการ “ความเข้าใจ” มากกว่า
ศิลปะไม่ได้เป็นแค่ “การสร้าง” แต่ยังเป็น “การเยียวยา” ในสังคมที่ทุกคนต้องเร่งรีบ คนที่กล้าหยุด กล้าที่จะรู้สึก กล้าอยู่กับความว่างเปล่า
คือคนที่กำลังกลับมาพบตัวเองอีกครั้ง
ในโลกที่ทุกอย่างต้องเร่งรีบ
ความว่างเปล่าอาจไม่ใช่แค่ความอ้างว้าง โดดเดี่ยว
แต่มันคือ พื้นที่ศักดิ์สิทธิ์ ที่เราจะได้ยินเสียงของตัวเองอีกครั้ง
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
