ความฝันในหอแดง 10 สิบสองปิ่นจินหลิง
ถัดไปเป็นภาพอารามโบราณ ด้านในมีสาวงามนั่งอ่านคัมภีร์อยู่ตามลำพัง บทกวีกำกับว่า
勘破三春景不长，缁衣顿改昔年妆。
可怜绣户侯门女，独卧青灯古佛旁。
มองขาดฉากสามชุนไม่ยั่งยืน
สวมพื้นดำแทนอาภรณ์งามก่อนเก่า
เสียดายห้องหรูหราที่เคยเนา
นอนสันโดษเฝ้าเปลวครามพระงามเก่า
(บททำนายชะตาของซีชุน 惜春
เห็นบั้นปลายอันน่าเศร้าของพี่สาวทั้งสาม จึงมาบวชเป็นชี
缁衣 ชุดสีดำของแม่ชี)
หน้าถัดไปเป็นภาพภูเขาน้ำแข็งลูกหนึ่ง มีหงส์ตัวเมียเกาะอยู่ตัวหนึ่ง บทกวีว่า
凡鸟偏从末世来，都知爱慕此生才。
一从二令三人木，哭向金陵事更哀。
นกสามัญมาจากยุคเสื่อม
คนเลื่อมใสในสามารถจึงรักใคร่
หนึ่งตาม สองสั่งการ สามคนไม้
ร่ำไห้คืนจินหลิงยิ่งจาบัลย์
(บททำนายชะตาของซีเฟิ่ง 熙凤
凡鸟 นกสามัญ เขียนรวมกันกลายเป็น หงส์ 鳳 เฟิ่ง (ตัวย่อ 凤) สื่อถึง ซีเฟิ่ง
คน 人 ไม้ 木 เขียนรวมกันกลายเป็น หย่าร้าง 休 (ซิว)
ซีเฟิ่ง พื้นเพเป็นชาวเมืองจินหลิง 金陵)
หน้าถัดไปเป็นภาพโรงเรือนในชนบท มีสาวงามนั่งปั่นด้าย บทกวีว่า
势败休云贵，家亡莫论亲。
偶因济村妇，巧得遇恩人。
สิ้นอำนาจอย่าพูดถึงยศศักดิ์
บ้านสลายมิพักเอ่ยเครือวงศ์วาน
ด้วยเผอิญได้เคยช่วยหญิงชาวบ้าน
จึงบังเอิญพานพบผู้มีพระคุณ
(บททำนายชะตาของเฉียวเจี่ย 巧姐
ถูกญาติขายซ่องคณิกา แต่ได้หญิงชนบทช่วยไว้
เฉี่ยว 巧 บังเอิญ สื่อนัยถึง เฉียวเจี่ย)
ถัดไปเป็นภาพกระถางกล้วยไม้ ด้านข้างมีสาวงามสวมชุดแต่งงานมงกุฎหงส์ บทกวีว่า
桃李春风结子完，到头谁似一盆兰。
如冰水好空相妒，枉与他人作笑谈。
เถาหลี่ออกผลแล้วโรยราคราวสันต์
ผู้ใดกันเงยหน้าเลยกระถางหลาน (兰)
ดังน้ำแข็งใสอิจฉาไปก็ป่วยการ
จักพาลเป็นที่ขบขันของผู้คน
(บททำนายชะตาของหลี่หวาน 李纨
วรรคแรกซ่อนชื่อไว้ที่ หลี่ 李 และ โรยรา 完 (หวาน)
กล้วยไม้ 兰 หลาน เป็นชื่อของบุตรชายนางคือ เจี่ยหลาน 贾兰 เป็นผู้เดียวที่ได้ดีในวงศ์ตระกูล ในขณะที่คนอื่นตกอับหมด
หลี่หวานเป็นหม้ายตั้งแต่อายุยังน้อย กว่าบุตรชายจะได้ดี นางก็ชราแล้ว)
ถัดไปเป็นภาพหอสูง สาวงามผูกคอตายจากคานหอ บทกวีว่า
情天情海幻情深，情既相逢必主淫。
漫言不肖皆荣出，造衅开瑞实在宁。
ห้วงน้ำฟ้าเสน่หามายาลึกล้ำ
เสน่หาชักนำคบคงแพศยา
จวนหยงล้วนไม่เอาไหนไร้ราคา
ทว่าต้นธารมาจากจวนหนิง
(บททำนายชะตาของฉินเข่อชิง 秦可卿
สตรีมากรักคบหาชายทั้งจากจวนหยงและจวนหนิง
แต่ท่านย่ากลับคิดว่าเป็นหลานสะใภ้ที่เพียบพร้อมที่สุด)
เป่าวี่ยังอยากจะดูต่อ แต่นางฟ้ารู้ว่าเป่าวี่เป็นคนมีเชาวน์ไวไหวพริบ อาจจะล่วงรู้ความลับสวรรค์เข้า จึงเอามือบังหนังสือ หัวเราะแล้วว่า
“เจ้าตามข้าไปดูเรื่องสนุกดีกว่า อย่ามามัวงงกับน้ำเต้าปริศนา 闷葫芦 พวกนี้เลย”
เป่าวี่งงๆ เก็บหนังสือไม่รู้ตัวแล้วตามจิ่งห้วนเข้าด้านใน เห็นเสาเขียนคานสลัก ม่านไข่มุก ดอกไม้ใบหญ้าแปลกตาส่งกลิ่นหอม
光摇朱户金铺地，雪照琼窗玉作宫。
แสงเรืองรองพื้นทองปูประตูแดง
หิมะส่องแสงต้องวังหยกตกหน้าต่าง
เสียงจิ่งห้วนหัวเราะว่า “พวกเจ้ายังไม่รีบออกมารับแขก”
ไม่ทันขาดคำ นางฟ้าหลายนางออกมาจากห้อง
荷袂蹁跹，羽衣飘舞，
娇若春花，媚如秋月。
แขนเสื้อบัวสะบัดปลิว
เสื้อขนนกพลิ้วพรมไหว
มาลีวสันต์ละมุนละไม
แขไขสารทเสน่ห์พราว
พอเห็นเป็นเป่าวี่ พากันต่อว่าพระแม่จิ่งห้วนว่า
“พวกเราคิดว่าแขกสำคัญจากไหน จึงได้รีบออกมาต้อนรับ วันนี้ท่านพี่สัญญาว่าจะพาน้องหยาดมุก 绛珠 (เจี้ยงจู) ตัวเป็นๆ มาเที่ยว พวกเรารออยู่เป็นนาน กลับกลายเป็นสิ่งโสมมนี้มาแปดเปื้อนแดนสตรี”
เป่าวี่ฟังแล้วสะดุ้ง จะถอยหลบก็ทำไม่ได้ รู้สึกว่าตัวสกปรกอยู่ไม่น้อย จิ่งห้วนรีบคว้ามือเป่าวี่ไว้ หัวเราะกับเหล่านางสวรรค์ว่า
“พวกเจ้ายังไม่รู้สาเหตุ วันนี้เดิมทีจะไปจวนหยงรับตัวหยาดมุก พอผ่านจวนหนิงก็พบดวงวิญญาณสองนายท่านหนิงหยงขอร้องข้าว่า
“นับแต่สถาปนาราชวงศ์ บ้านของพวกเราก็จารึกชื่อสร้างผลงาน ได้รับลาภยศสืบทอดมานับร้อยปี ทว่าโชควาสนาก็มีวันสิ้นสุดมิอาจเหนี่ยวรั้ง ตระกูลพวกเราแม้จะมีลูกหลานมากมายแต่จะหาผู้สืบทอดได้กลับไม่มีเว้นแต่เหลนเป่าวี่นี้ผู้เดียว ถึงนิสัยจะดื้อรั้นเอาแต่ใจบ้าง แต่ฉลาดเฉลียวพอเป็นความหวังได้บ้าง
ทว่าบ้านเราใกล้ถึงวาระสุดท้าย หาผู้จะชี้นำสู่ทางที่ถูกต้องไม่มีเสียแล้ว โชคดีที่ท่านนางฟ้าแวะเวียนมา ขอให้เริ่มจากการใช้ความรักและความใคร่เตือนสติให้พ้นจากความเขลา และที่สุดอาจหลุดพ้นจากความลุ่มหลงงมงายเข้าสู่เส้นทางที่ถูกต้อง จะถือเป็นพระคุณอย่างสูงต่อพวกเราพี่น้อง”
ในเมื่อขอร้องมาเช่นนี้ ข้าจึงเกิดเมตตาพาเขามาที่นี่ เริ่มจากการให้รู้จักกับเหล่าสตรีทั้งสามลำดับเอกโทตรี แต่คงยังมิอาจรู้แจ้งจึงต้องพามาถึงที่นี่ ให้มีประสบการณ์มากขึ้นในการเสพสุราอาหารและความใคร่ เพื่อที่จะได้ตื่นรู้”
กล่าวจบก็คว้ามือเป่าวี่จูงเข้าไปในห้อง มีกลิ่นหอมประหลาดไม่รู้มาจากไหน เป่าวี่อดไม่ได้ต้องถาม จิ่งห้วนยิ้มเยือกเย็นว่า
“กลิ่นหอมนี้ไม่มีในโลกมนุษย์ เจ้าจะรู้จักได้อย่างไร มาจากสารสกัดจากเหล่าตฤนชาติบนขุนเขาอันเลื่องชื่อนำมาผสมกับน้ำมันจากพรรณไม้ล้ำค่า เรียกว่า มวลพฤกษาสุคนธา 群芳髓 (ฉวินฟางสุย)”
เป่าวี่ฟังแล้วรู้สึกชื่นชม
พอทุกคนเข้ามาพร้อมในห้อง สาวใช้ยกน้ำชามาให้ เป่าวี่ดื่มแล้วหอมสดชื่นแบบที่ไม่เคยชิมมาก่อน จึงถามชื่ออีก จิ่งห้วนว่า
“ชานี้เกิดบนเขาวัยระเริง 放春山 ถ้ำหอมขจร 遣香洞 ชงด้วยน้ำค้างบนใบมวลบุปผาเซียน มีชื่อว่า พันนางร่วมถ้ำ 千红一窟 (เชียนหงอีคู)”
เป่าวี่ฟังแล้ว พยักหน้าชื่นชม
(ถ้ำ 窟 คู พ้องเสียง ร้องไห้ 哭 คู)
เป่าวี่สังเกตเห็นว่าในห้องมีพิณเปลือกมุก กระถางสามขาล้ำค่า ภาพเขียนโบราณ บทกวีจารึกใหม่ บนผนังมีคำกลอนคู่ว่า
幽微灵秀地，无可奈何天。
พอจะมีอัศจรรย์ ดินจัดหา
สุดแล้วแต่คุณค่า ฟ้าจัดสรร
เป่าวี่อ่านจบ ก็หันมาสอบถามชื่อนางฟ้าแต่ละนาง มีว่า นางฟ้าพาใจฝัน 痴梦仙姑 บัณฑิตมั่นใจรัก 钟情大士 นางทองชักใจเศร้า 引愁金女 โพธิเข้าใจชัง 度恨菩提 เพียงชั่วครู่ สาวใช้ก็จัดเตรียมสุราและกับแกล้มเสร็จ
琼桨满泛玻璃盏，玉液浓斟琥珀杯。
สุราเข้มเติมเต็มถ้วยแก้วใส
เมรัยหยกรินใส่จอกอำพัน
เป่าวี่รู้สึกว่าสุราหอมฉุนกว่าปกติ จึงสอบถามที่มา จิ่งห้วนว่า
“สุราจากเกสรร้อยผกาพรรณ น้ำคั้นหมื่นพฤกษา หมักเชื้อไขกิเลนเพศเมีย และน้ำนมพญาหงส์ จึงเรียกว่า หมื่นชู้ร่วมจอก 万艳同杯”
(จอก 杯 เปย พ้องเสียง โศกเศร้า 悲 เปย)
เป่าวี่ชมไม่ขาดปาก
(ความหมายแฝงในชื่อน้ำชาและสุรา
千红一窟 万艳同杯
พันนวลนางโศกา
หมื่นเสน่หาอาดูร)
ระหว่างดื่มสุรา มีนางอัปสรสิบสองนางมาถามว่าจะให้แสดงอะไร จิ่งห้วนว่า
“แสดงนาฎกรรม《ความฝันในหอแดง 红楼梦》สิบสองบทที่เพิ่งประพันธ์ใหม่”
นางอัปสรตอบรับ เริ่มเคาะกรับค่อยๆ ดีดเจิงเงิน 银筝 เสียงแผ่วๆ เริ่มขับร้องคำแรกว่า ตั้งแต่ฝ่าฟันอันธการ 开辟鸿蒙…
จิ่งห้วนว่า “ลำนำนี้ไม่อาจหาลำนำนิทานใดในโลกมนุษย์มาเปรียบได้ มีตัวละครในบทพระเอกนางเอกหน้าลายผู้เฒ่า 生旦净末 มีบันไดเสียงท่วงทำนอง บทขับร้องนำ บทบรรยายเรื่องราว ผสมผสานเป็นบทเพลงบรรเลงโดยวงดีดสีตีเป่า หากมิใช่ผู้อยู่ในเหตุการณ์ 个中人 ไม่รู้เรื่องราว ย่อมไม่เข้าใจลำนำนี้ จำต้องอ่านต้นฉบับเสียก่อน แล้วจึงรับชม มิฉะนั้นจะไร้ซึ่งอรรถรส”
กล่าวจบ ก็ให้สาวใช้นำต้นฉบับ 《ความฝันในหอแดง》 มาให้เป่าวี่ เป่าวี่รับมาอ่านไปฟังไป
〔红搂梦引子〕
开辟鸿蒙，谁为情种？
都只为风月情浓。
奈何天，伤怀日，寂寥时，试遣愚衷。
因此上演出这悲金悼玉的“红楼梦”
〔บทนำความฝันในหอแดง〕
ตั้งแต่ฝ่าฟันอันธการ
ใครต่างเบิกบานหลงใหล
ล้วนแล้วเสน่หาพาไป
ปักใจในรักผูกพัน
ฟ้าอับจน วันหม่นเศร้า ยามเหงาหงอย
ลองปล่อยตนพ้นอารมณ์อันผกผัน
แสดงเรื่องราวของทองหยกจาบัลย์
นาฏกรรมความฝันในหอแดง
(ทองคือ 宝钗 เป่าไช ; หยกคือ 黛玉 ไต้วี่ และ 宝玉 เป่าวี่)
〔终身误〕
都道是金玉良缘，俺只念木石前盟。
空对着山中高士晶莹雪，终不忘世外仙姝寂寞林。
叹人间美中不足今方信。
纵然是齐眉举案，到底意难平。
〔พลั้งผิดชั่วชีวิต〕
ต่างว่าทองเคียงหยกนั้นคู่ควร
ข้าหวนทวนสัตยาศิลาไม้
หิมะจรัสบนเขาสูงมิใส่ใจ
โพ้นฟ้าไกลไพรเหงายังเฝ้าปอง
ทอดถอนใจบัดนี้จึงซึ้งว่า
อันว่างามในหล้ายังมีบกพร่อง
แม้เพียบพร้อมคุณธรรมตามครรลอง
ที่สุดต้องรับว่าไม่พร้อมทำใจ
(หิมะ 雪(เสวี่ย) สื่อถึงแซ่ เซวีย 薛
พงไพร 林 (หลิน) คือแซ่ หลิน 林)
(齐眉举案 ยกถาดเสมอคิ้ว มาจากเรื่องเล่าปลายยุคฮั่น สื่อถึงภรรยาปรนนิบัติสามีไม่บกพร่อง เพียบพร้อมคุณธรรมตามยุคสมัย)
(เจี่ยเป่าวี่แต่งงานกับเซวียเป่าไช แต่เป่าวี่ไม่เคยให้ความรักเป่าไช ถึงนางจะปฏิบัติตนเพียบพร้อม เป่าวี่คงเฝ้าแต่คิดถึงหลินไต้วี่ผู้จากไป)
〔枉凝眉〕
一个是阆苑仙葩，一个是美玉无瑕。
若说没奇缘，今生偏又遇着他；
若说有奇缘，如何心事终虚话？
一个枉自嗟呀，一个空劳牵挂。
一个是水中月，一个是镜中花。
想眼中能有多少泪珠儿，怎禁得秋流到冬，春流到夏！
〔กลัดกลุ้มเปล่าดาย〕
หนึ่งบุปผาล่างย่วนแดนเทวัญ
หนึ่งหยกอันไร้ตำหนิแนบเนา
หากแม้นว่าไร้ซึ่งวาสนา
ชาตินี้ไยจึงมาพานพบเขา
หากแม้นว่ามีวาสนาเล่า
เหตุใดเฝ้าทุกข์ทนจนวจี
หนึ่งเอาแต่ถอนใจให้กับตน
หนึ่งเอาแต่กังวลจนวิถี
หนึ่งดังเงาจันทราในวารี
หนึ่งประดุจมาลีในคันฉ่อง
นัยนามีน้ำตาสักเท่าใด
จึงปล่อยให้ท่วมท้นไหลนอง
มิได้ขาดจากสารทสู่เหมันต์หมอง
จากวสันต์ร้องร่ำยันคิมหันต์
(ล่างย่วน 阆苑 แดนสวรรค์ข้างตะวันตกของพระแม่ซีหวางหมู่ 西王母)
เป่าวี่ฟังเพลงนี้แล้ว สับสนไม่เข้าใจเนื้อหา ทว่าท่วงทำนองเศร้าสร้อยสะเทือนใจ จึงไม่ถามไถ่ที่มาที่ไป ฟังต่อไปอย่างมึนงง อ่านต่อไปว่า…
〔恨无常〕
喜荣华正好，恨无常又到，
眼睁睁把万事全抛，荡悠悠芳魂销耗。
望家乡路远山高。
故向娘梦里边寻告：儿命已入黄泉，
天伦呵，须要退步抽身早！
〔ปลงอนิจจัง〕
ชื่นชมเกียรติยศศักดิ์ศรีนั้นดีอยู่
แต่จู่จู่อนิจจังถาโถมถั่ง
เห็นตำตาสรรพสิ่งมาภินท์พัง
ล่องลอยดังผีเปรตสมเพชครัน
มุ่งเคหาภูผาสูงเส้นทางไกล
ส่งข่าวให้มารดาในห้วงฝัน
ชีวิตลูกนี้ลาสู่โลกันตร์
โอ้แม่จ๋า ยังทันถอยถอนตัว
(หยวนชุนเข้าวังเป็นเกียรติแก่วงศ์ตระกูล จู่จู่มาตาย จึงมาเตือนครอบครัวว่าอย่าหลงระเริง)
ตอนก่อนหน้า : แดนมายาสุญญตา
ตอนถัดไป : นาฏกรรมความฝันในหอแดง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
