ห้องสี่เหลี่ยมที่เรียกว่าคุก
ทุกอย่างสะอาดเอี่ยม อุปกรณ์ครบครันราวกับอยู่บ้านจริงๆ
เขานั่งนิ่งๆบนโซฟา มองออกไปตรงจุดที่น่าจะเรียกว่าหน้าต่างเพราะเห็นภาพทิวทัศน์ได้ชัดเจน
กี่โมงแล้วล่ะ?
ภาพที่เห็นเหมือนเป็นวิวทุ่งหญ้าในฟาร์มเปลี่ยนเป็นภาพท้องฟ้าในยามค่ำคืนอย่างช้าๆ
ท้องฟ้าในยามนี้คล้ายภาพวาดของศิลปินเอกนามอุโฆษตามที่เคยได้ยิน
แต่ไม่นานภาพก็เปลี่ยนไปเป็นเหมือนตอนแรกอีกครั้ง
เขานั่งถอนหายใจ
ยาวเหยียด...
อุทธรณ์ไม่ผ่านนะครับ
เสียงจากทนายที่ไม่รู้ว่าคนที่เท่าไหร่แล้วตอบกลับมาทางเครื่องมือสื่อสาร
เขาอุทธรณ์ไปเรื่อยๆตามสิทธิ์ที่เขามีและสามารถทำได้ซึ่งแต่ละครั้งก็ไม่เคยได้รับการตอบรับ
เขาเคยถึงขั้นทำลายข้าวของในห้องราบคาบเพื่อระบายความรู้สึกที่ผิดหวัง
เขาควรจะได้รับสิ่งที่เขาต้องการสิ
เขารับโทษมานานมากแล้ว
เอ๊ะ มันกี่ปีแล้วล่ะ?
เขาส่ายหน้าให้กับตัวเองเป็นทำนองจำไม่ได้ ในระบบก็ไม่ได้ลงไว้ให้เขาได้รับรู้
ช่วยไม่ได้ครับ ทางนั้นไม่ยอมเหมือนกัน
แทบไม่ต้องให้ประโยคนี้ออกมาจากปากเลย
จบบทสนทนาที่เขาไม่ปรารถนาจะได้ยินเลยแม้แต่น้อย
ภาพทิวทัศน์เปลี่ยนไปเรื่อยๆ
หลังมื้อเย็นเขานั่งพักผ่อนตามปกติ เปิดคอมพิวเตอร์สืบค้นข้อมูลที่ต้องการแล้วปริ๊นท์ออกมา
ข้อมูลทั่วไปที่เขาอยากรู้ ไม่ได้สลักสำคัญนัก
การติดต่อโลกภายนอกถูกจำกัดอย่างมาก ไม่ได้คุยกับใครถ้าไม่ใช่ทนายหรือครอบครัวเป็นจำนวนครั้งเท่าที่จะอนุญาตได้
หลังอ่านเรียบร้อยก็ได้เวลาพักผ่อน
...
เช้าวันใหม่
น่าจะใช่มั้ง รูปเปลี่ยนเป็นเวลาเช้าแล้ว
มื้อเช้าถูกส่งเข้ามาในห้องเรียบร้อยตามเวลา
หลังออกกำลังกายหลังตื่นนอน เขาทำธุระส่วนตัวเสร็จแล้วจึงเริ่มจัดการมื้อเช้าที่เปลี่ยนไปในแต่ละมื้อแต่ละวันโดยที่เขาไม่ได้ร้องขอ ทุกอย่างเดินไปอย่างอัตโนมัติเว้นแต่เขาอยากจะเปลี่ยนแปลงรายการอะไร
เขานั่งดูรายการที่เลือกไว้แล้วอย่างไม่ได้ตั้งใจ แค่เปิดฆ่าเวลากับเพื่อไม่ให้รู้สึกเงียบเหงาเกินไป
...
มื้อเที่ยงตรงเวลาเหมือนเคย
...
บ่ายเขางีบหลับเป็นปกติแล้วตื่นขึ้น ออกกำลังอีกหน่อยพอกระตุ้นร่างกายแล้วกลับไปค้นข้อมูลที่อยากรู้เป็นการฆ่าเวลาก่อนมื้อเย็น
...
วันต่อมาเขาได้ความคิดใหม่จากการค้นข้อมูลช่วงบ่ายเมื่อวานว่าเขาอยากจะทำอะไร
เขาส่งข้อความออกไป
อนุมัติ...
รอ
ของที่เขาต้องการมาครบถ้วน เขาจึงเริ่มลงมือทำ
มันไม่ใช่งานง่ายอย่างที่เห็น เขานึกในใจขณะที่สาละวนกับงานตรงหน้า
ใช้เวลาอยู่นานจนเลยมื้อเที่ยงเขาจึงหยุดมือแล้วหันไปจัดการมื้อเที่ยงก่อนจะกลับมาทำงานต่อ
เขาหยุดมือเมื่อใกล้เวลามื้อเย็น
เก็บของเรียบร้อย
หมดไปอีกวัน
สิ่งที่เขาทำนั้นใกล้เสร็จแล้ว
เขามองมันอย่างพอใจ นัยน์ตาเป็นประกาย
...
เขาลองใช้มันและพบว่าผลที่ได้น่าพอใจ
นั่นทำให้เขาเริ่มงานชิ้นต่อๆมา
...
เขาเบื่อจะทำงานพวกนี้แล้วจึงหันมาจับตำราแนวๆเรียนด้วยตนเองบ้างสลับไป
มันได้ผลเหมือนกันคือแก้เบื่อได้ชะงัด
ตอนนี้เขาสามารถว่าความให้ตัวเองได้โดยไม่ต้องพึ่งทนาย เป็นล่ามแปลภาษาต่างๆแบบลึกซึ้ง เขียนโปรแกรมต่างๆได้อย่างง่ายดาย
แต่มันจะมีประโยชน์อะไรในเมื่อเขาก็ออกไปไม่ได้อยู่ดี
...
เขากลับมานั่งจับเจ่าอีกครั้ง
เวลาเหมือนจะผ่านไปช้ากว่าปกติตามความรู้สึกของเขาที่อยู่ข้างในนี้
...
เขาลืมเวลาไปนานแล้ว
เขาไม่ได้อยากได้อะไรมากไปกว่าอิสรภาพ
นี่ใช่ไหมที่เขาอยากได้
อิสระ
แม้ไม่ได้ล่ามโช่ตรวนไว้แต่การอยู่ที่นี่ก็ไม่ได้ต่างจากการใส่ขื่อคาโซ่ตรวนนัก
ไร้อิสระ
นานมาแล้วเขาเคยรับรู้ว่าคุกไม่ได้มีหน้าที่อะไรนอกจากจำกัดพื้นที่และเสรีของผู้ต้องขัง ไปไหนไม่ได้ ต้องอยู่ตรงนี้เท่านั้น
การจำกัดอิสรภาพของมนุษย์คือสิ่งที่น่ากลัวที่สุด
เขาเคยหัวเราะกับประโยคดังกล่าวแต่ตอนนี้คงไม่ใช่
อยู่ก็ไม่อิสระ จะตายก็ไม่ได้
หรือการขังเดี่ยวคือบทลงโทษที่น่าจะสาสมกับความผิดของเขา
มีชีวิตอยู่ไปวันๆ ไร้ปฏิสัมพันธ์
เขาซบหน้าลงกับฝ่ามือ
สะอื้นไห้
รูปทิวทัศน์เปลี่ยนไปตามเวลาตามปกติ...
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
