เด็กไทยธรรมดาคนหนึ่ง
ผมไม่ใช่เด็กหัวดี ไม่ได้จบสูง ไม่มีเส้น ไม่มีเงิน
มีแค่ความฝันแบบบ้าน ๆ ว่า...
“อยากหางานที่ได้เงินดี สบาย ๆ ไม่ต้องเหนื่อยมาก”
แล้ววันหนึ่ง ผมก็เห็นโพสต์หางานในปอยเปต — เมืองชายแดนกัมพูชาที่คนไทยหลายคนทำงานอยู่
ผมคิดแค่ว่า: ถ้าเมืองนั้นเงินเดือนดีกว่า... ก็น่าลองดู
หลังจากสมัครผ่าน ผมรีบทำพาสปอร์ต
ควักเงินก้อนสุดท้ายในบัญชี — เหลือแค่ 2,000 บาท
นั่งรถไฟจากบ้านเกิดทางเหนือ มุ่งหน้าสู่กรุงเทพ
ต่อรถไฟอีกขบวนไปอรัญฯ เพื่อข้ามแดน
วันที่ผมเดินข้ามแดนครั้งแรก
ผมเห็นรถเข็นจอแจ เสียงคนตะโกนดังทั่วด่าน คนมากมายเดินสวนกันมั่วไปหมด
ตอนนั้นผมหยุดยืน แล้วคิดในใจ...
“ตูมาถูกที่แน่เหรอวะ?”
คนที่มารับผมคือพี่ชายสวมแว่นดำ ใส่แมส เสื้อแขนยาว กางเกงขายาวมิดชิด
ใจผมสั่น เพราะหน้าตาเขาน่ากลัว
ผมคิดว่าเขาจะพาไปฆ่าทิ้งหรือเปล่า หรือจะขายผมให้แก๊งคอลเซ็นเตอร์?
แต่มันไม่มีอะไรแบบนั้นเลย
พี่เขาพาผมไปบริษัท ทำเอกสารให้ ผมได้เจอเพื่อนร่วมงาน ได้ห้องนอนรวมแบบ 4–5 คนต่อห้อง
งานแรกของผมคือ “แอดมินเว็บ”
งานนั่งโต๊ะ ตอบแชทลูกค้า แก้ปัญหา ฝาก–ถอน
มีคอมให้ 2–3 จอ แอร์เย็นฉ่ำ
ดูดี... ถ้าไม่นับว่าทำงานวันละ 12 ชั่วโมง
ทำ 20 วัน หยุด 10 วัน
ไม่มีข้าวฟรี ต้องซื้อเอง ค่าครองชีพก็แพง
แต่ผมก็คิดว่า “เอาวะ ทนไหว”
2 เดือนแรกผ่านไปแบบเหนื่อยแต่ยังพอไหว
จนวันหนึ่ง... หัวหน้ากะคนเก่าออก
แล้วผู้จัดการเรียกผมเข้าไปคุย
“นายจะลองเป็นหัวหน้ากะดูมั้ย?”
ผมอึ้ง
ผมไม่ได้คิดว่าตัวเองเก่งอะไร
แต่คงเพราะผมไม่เคยสาย ไม่เคยหนีงาน
ฟังคนอื่น ทำงานเร็ว มีไฟ
ผมตอบตกลง
นั่นคือจุดเริ่มต้นของบางอย่าง...
ที่ผมไม่รู้เลยว่ามันจะเปลี่ยนชีวิตไปตลอด
🟨 จบบทที่ 1 — เปิดบทที่ 2 เร็ว ๆ นี้
📌 หากใครอยากอ่านแบบเรียงเรื่อง 10 ตอนจบ
ผมเก็บไว้ที่นี่ครับ:
📖 ReadAWrite >> [https://www.readawrite.com/a/2bb48034e1d2d7f015ff81f8c5a8da9e]
#เรื่องจริงไม่แต่ง #ชีวิตแรงงาน #ดิบเถื่อน #ต่างแดนไม่สวยหรู
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
