กลิ่นข้าวจากเตาถ่านของแม่ และความทรงจำของฉัน🍀
"จากเด็กเจน X ถึงหม้อข้าวในวันวาน"
ฉันเติบโตมาในบ้านไม้หลังหนึ่งที่ต้อง “ก่อเตา” ก่อนจะได้กินข้าวหนึ่งหม้อ
.
บ้านที่ไม่มีหม้อหุงข้าวไฟฟ้า ไม่มีปุ่มกด ไม่มีเสียงติ๊งเตือนเวลาข้าวสุก
มีแค่กาบมะพร้าว ไม้ขีด และมือของแม่ที่ค่อย ๆ วางถ่านลงอย่างใจเย็น
มีพ่อที่คอยถือพัดไม้ไผ่ ช่วยพัดไฟให้อยู่เงียบ ๆ แต่ข้าง ๆ เสมอ
.
แม่บอกว่า ข้าวที่อร่อย ต้องเริ่มจากการซาวข้าวสักสองสามครั้ง พอให้น้ำขุ่น ๆ ใสขึ้น
แล้วเติมน้ำให้พอดีถึงข้อนิ้ว
คนข้าวเบา ๆ รอให้เดือด แล้วชิม
ถ้าข้าวเริ่มนิ่ม ก็ยกหม้อขึ้น เทน้ำข้าวออก แล้วนำหม้อไป “ดง” บนเตาถ่าน
.
หมุนหม้อช้า ๆ จนน้ำในหม้อค่อย ๆ แห้งไป
เหลือแต่กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของข้าวที่กำลังจะสุก
.
ฉันเคยคิดว่า... ข้าวสุกมันเป็นแค่ข้าว
แต่พอห่างบ้าน พอใช้หม้อไฟฟ้า
พอกินข้าวที่ไร้กลิ่นควัน
ฉันถึงเข้าใจว่า...
ข้าวจากเตาถ่าน มันมี "บ้าน" ปนอยู่ด้วย
.
วันนี้ พ่อกับแม่ไม่ได้อยู่ในครัวหลังนั้นแล้ว
ไม่มีพ่อที่คอยพัดเตาไฟ
ไม่มีมือแม่ให้จุ่มข้อนิ้วสอนฉันอีกแล้ว
.
แต่ฉันยังคงหุงข้าวอยู่
แค่เปลี่ยนจากเตาถ่าน มาเป็นหม้อไฟฟ้า
แต่ทุกครั้งที่เติมน้ำ ฉันยังใช้นิ้วชี้วัดระดับน้ำเสมอ
เหมือนเป็นบทสวดเล็ก ๆ ก่อนข้าวจะสุก
เป็นช่วงเวลาแห่งความทรงจำ
ที่ภาพและเสียงของแม่จะผุดขึ้นมาในใจฉัน... ทุกครั้งที่ฉันหุงข้าว
แม่ชอบกินข้าวหอมมะลินุ่ม ๆ
ข้าวหนึ่งหม้อ…
คือเรื่องราวของบ้านหนึ่งหลัง
และความรักของใครบางคนที่เคยอยู่ตรงนั้นเสมอ
.
"แม้ไม่มีใครนั่งตรงเก้าอี้นั้นอีกแล้ว
แต่กลิ่นข้าวจากเตาถ่าน...
ยังอยู่ในใจเสมอ"⭐
– ราตรีไม่เคยลืม
Again Girl
#AgainAndChic #ReStyleYourStory
#ของเคยใส่ยังไงก็เก๋ #เรื่องเล่าเหงาอุ่น
#กลิ่นข้าวจากเตาถ่านของแม่
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
