Blockdit Logo (Mobile)
Tatastudio
•
2 ส.ค. เวลา 06:08 • ไลฟ์สไตล์

“คิดถึงนะ…”

เธอกดส่งข้อความนั้นไปในเวลาตีสองสิบห้านาที ทั้งที่รู้ดีว่าเขาคงไม่อ่าน หรือไม่ก็ลบทิ้งไปโดยไม่แม้แต่จะเปิดดู
หน้าจอโทรศัพท์ยังสว่างอยู่ เธอจ้องมันราวกับคาดหวังว่าจะมีปาฏิหาริย์บางอย่างเกิดขึ้น
เสียงฝนด้านนอกกระทบกระจกหน้าต่างเป็นจังหวะรัวเร็ว เหมือนเสียงหัวใจที่เต้นหนักหน่วงเพราะคำถามที่ไม่มีใครตอบ
“ถ้าเธอยังรักกันอยู่…แค่ตอบมาก็พอ”
เธอพิมพ์ต่อ
แต่สุดท้ายก็ลบทิ้ง ก่อนจะวางโทรศัพท์ไว้ข้างหมอน
เธอยังนอนบนเตียงเดิม หมอนใบเดิมที่เขาเคยกอด ตอนที่ยังรักกัน
ทุกอย่างเหมือนเดิม…ยกเว้นแค่เขาไม่ได้อยู่ตรงนี้อีกแล้ว
เธอลุกขึ้น คว้าเสื้อกันฝนคลุมไว้ลวก ๆ แล้วเดินออกจากห้อง
เธอไม่รู้จะไปไหน แค่รู้ว่าถ้าอยู่ต่อ น้ำตาจะไหลจนขาดอากาศหายใจ
ถนนเปียกชื้นในคืนเงียบงัน ขาเธอเดินไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีจุดหมาย
สุดท้าย…มันพาเธอมาอยู่ตรงนี้
ตรงหัวมุมถนนใกล้ที่ทำงานเขา
เงยหน้าขึ้นไปก็จะเห็นตึกที่เขายังทำงานอยู่ทุกวัน
และห่างออกไปไม่ไกลนัก คือคอนโดที่เขาอยู่กับแฟนคนใหม่
เธอยืนอยู่ตรงนั้น ข้างเสาไฟต้นหนึ่ง
มองไปไกล ๆ เหมือนเด็กหลงทางที่ไม่กล้าเข้าใกล้บ้านใคร
เธอไม่เคยกลัวระยะทาง…แต่กลัวสถานะที่ตัวเองไม่มีสิทธิ์
เธออยากเข้าไป อยากเจอ อยากกอดเขาอีกสักครั้ง
แต่ความจริงมันโหดร้าย เขาไม่ใช่ของเธออีกแล้ว
หัวใจมันเถียงกับเหตุผล
“ไปหาเขาเถอะ บอกความในใจ”
“ไม่ได้ เธอไม่มีสิทธิ์ เธอแค่คนเคยผ่านมาในชีวิตเขา”
มือที่กำโทรศัพท์แน่นเริ่มสั่น
น้ำตาเริ่มไหลอาบแก้ม
จนเธอทรุดลงนั่งตรงนั้น ข้างเสาไฟที่ไม่มีใครเห็น
ร้องไห้ออกมาเพราะฝืนไว้มากพอแล้ว
เสียงเพลงจากหูฟังที่เธอเปิดค้างไว้
ดังแผ่วลงมาเหมือนเสียงหัวใจที่เปล่งไม่ออก
“ได้แต่เก็บอาการ แล้วเดินต่อไป…”
1
เธอบอกกับตัวเอง
“เก็บไม่ไหวแล้ว…”
เธอปล่อยให้น้ำตาไหลนองเงียบๆไปกับฝนพรำ
ไม่มีใครเห็น ไม่มีใครได้ยิน
แต่เธอรู้ดี ว่าเธอ “รัก” และ “เจ็บ” อย่างแท้จริง…
…….,,,,,,,,,,,,…………
การที่ใครสักคนต้องเดินออกมาจากชีวิตใคร ทั้งที่ใจยังรักอยู่
มันไม่ใช่ความอ่อนแอ มันคือความกล้าหาญ
เราไม่ได้เจ็บเพราะอ่อนแอ แต่เจ็บเพราะ เราเคยรักอย่างลึกซึ้ง
และเพราะเรารักเป็น…
หัวใจจึงต้องใช้เวลาเพื่อเยียวยาอย่างถูกทาง
ในทางจิตวิทยา ยิ่งเราพยายาม “ฝืนลืม”
สมองจะยิ่ง “จดจำ”
เพราะการกดทับความรู้สึก ไม่ใช่การลบเลือน แต่มันคือการย้ำซ้ำให้ชัดขึ้นในใจเราเอง
ยิ่งฝืน…
ยิ่งจำ…
ยิ่งเจ็บ…
แต่รู้ไหมว่า…
เมื่อเรา “ยอมรับ” ความรู้สึกนั้น
เมื่อเรา “ไม่ฝืนจะลืม” แต่ “ค่อย ๆ เข้าใจ”
ความเจ็บจะค่อย ๆ เบาลงเอง
สุดท้ายแล้ว…
เราจะไม่ได้จำเขาด้วยน้ำตา
แต่จะจำด้วยรอยยิ้มที่ยอมรับว่า “เราเคยรักใครบางคนอย่างสุดหัวใจ”
แม้มันจะไม่มีตอนจบที่เราหวังก็ตาม
และในวันหนึ่งที่หัวใจแข็งแรงพอ
เราจะกลับมายืนได้อีกครั้ง ในแบบที่รักตัวเองมากกว่าเดิม.
โปรดติดตามข้อมูลข่าวสารเพิ่มเติม
ของพี่ต้า Paradox และ วง Paradox ได้ที่
💌 ส่งจดหมายคุยกันได้ทางอีเมล
Paradoxxxxxxxxxxx@gmail.com
โฆษณา