เรื่องสั้นไซไฟลำดับที่ 24 : ร้านกาแฟอวกาศ
Café Mothership
ฮิโรชิ นักวิศวกรอวกาศหนุ่มฝีมือดีแห่งองค์การอวกาศญี่ปุ่น (JAXA)
นั่งมองดูมิซากิ แฟนสาวของเขา
ที่กำลังก้มหน้าก้มตาอยู่กับแบบร่างสถาปัตยกรรมในแท็บเล็ต
เขาถอนหายใจออกมาเบาๆ
รู้สึกถึงระยะห่างที่เกิดขึ้นระหว่างทั้งสอง
“มิซากิ” ฮิโรชิเอ่ยเรียก “JAXA ตอบรับข้อเสนอของผมแล้วนะ
ผมต้องไปประจำการที่สถานีอวกาศนานาชาติภายในสามเดือน”
มิซากิเงยหน้าขึ้นมา
ดวงตาของเธอฉายแววความกังวล
“สามเดือนเหรอ… ฮิโรชิ”
เธอเว้นช่วง “ฉันเองก็เพิ่งได้งานใหม่เหมือนกัน
เป็นโปรเจกต์ใหญ่ที่บริษัทสถาปนิก เขาจะส่งฉันไปดูงานที่ยุโรปเป็นปี”
ความเงียบเข้าปกคลุมทั้งคู่
พวกเขารักกันมาก แต่เส้นทางในอนาคตกลับแยกจากกันอย่างสิ้นเชิง
คนหนึ่งกำลังจะก้าวไปสู่จักรวาลอันกว้างใหญ่
ส่วนอีกคนกำลังจะสร้างสรรค์สิ่งปลูกสร้างบนโลกใบนี้
ปมปัญหาคือความรักที่ต้องเผชิญกับระยะทาง และเวลา
ที่ไม่มีใครรู้ว่าจะได้กลับมาพบกันอีกเมื่อไหร่
สองสัปดาห์ต่อมา
ฮิโรชิเดินเตร่ไปตามถนนในโตเกียวด้วยความรู้สึกสับสน
เขาเห็นตึกรูปร่างประหลาดที่คล้ายยานอวกาศขนาดเล็ก
กำลังลงจอดอยู่กลางเมือง มันคือ Café Mothership ที่เพิ่งเปิดใหม่
เขาตัดสินใจพลิกหน้าถัดไป
ใช่ มันคือมังงะ ที่ถูกวาดเอาไว้เมื่อเกือน 20 ปีที่แล้ว
ด้านในคาเฟ่ ตกแต่งด้วยโครงสร้างเหล็กเปลือยเปล่า
กระจกใส และไม้สีอบอุ่น
ราวกับกำลังอยู่ในห้องบังคับการของยานอวกาศจริงๆ
เขาพลิกไปอีกหน้า พร้อมกับที่ตัวเอกหยิบเมนูขึ้นมาอ่าน
มีข้อความหนึ่งสะดุดตา
“Baristas = Crew Members,
Coffee = Fuel,
Visitors = Explorers”
เขาอมยิ้มเล็กน้อย รู้สึกถึงแรงบันดาลใจบางอย่างที่เริ่มก่อตัวขึ้นในใจ
ฮิโรชิหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหามิซากิ
“มิซากิ เธอต้องมาดูที่นี่”
เขารีบพูด “มันน่าทึ่งมากเลย สถานีอวกาศจำลองที่ตั้งอยู่บนโลก!
ฉันว่าเราน่าจะลองคุยกันเรื่องอนาคตของเราอีกครั้ง”
เมื่อมิซากิมาถึง เธอพลิกหน้ากระดาษที่เก่าคร่ำคร่า เป็นสีเหลือง
เธอเองก็รู้สึกทึ่งกับเนื้อหาข้างใน
ภาพการออกแบบที่ไม่เหมือนใครของคาเฟ่แห่งนี้
เธอเห็นโครงสร้างเหล็กที่ลอยตัวอยู่ราวกับไร้แรงโน้มถ่วง
และบันไดไม้ที่เชื่อมต่อระหว่างชั้นล่างที่เป็น
“Operations Base” กับชั้นบนที่เป็น “Observation Deck”
“ฮิโรชิ… นี่มัน…”
เธอพูดไม่ออก
“ใครเป็นคนต้นคิดกันนะ มันเป็นการผสมผสานระหว่างเทคโนโลยีอวกาศกับความอบอุ่นของธรรมชาติได้อย่างลงตัว”
ทั้งสองใช้เวลาหลายชั่วโมงคุยปรึกษากันเกี่ยวกับความรัก และ อนาคต
พวกเขาดื่มกาแฟบดใหม่ที่คล้ายเป็น “เชื้อเพลิง”
และนั่งคุยกันถึงสิ่งที่แต่ละคนหลงใหล
ฮิโรชิอธิบายถึงความท้าทายในการออกแบบโครงสร้างที่ทนทานต่อสภาวะสุญญากาศในอวกาศ
ส่วนมิซากิก็เล่าถึงความฝันที่จะสร้างอาคารที่สามารถ
“เคลื่อนย้าย” หรือ “พับเก็บ” ได้เหมือนยานอวกาศ
ทันใดนั้น ดวงตาของฮิโรชิก็เป็นประกายขึ้นมา “มิซากิ… เราไม่จำเป็นต้องแยกจากกันเพื่อทำตามความฝันของเรานี่นา”
“หมายความว่ายังไง” มิซากิงง
“เธอดูสิ คาเฟ่แห่งนี้คือหลักฐานไง!
มันคือการนำความฝันของฉันมาผสมกับความฝันของเธอ!”
ฮิโรชิตื่นเต้น “เราสามารถร่วมกันสร้างธุรกิจนี้ได้ไงล่ะ!
Café Mothership ที่แรกอาจจะอยู่ที่นี่
แต่อนาคตเราอาจจะออกแบบและสร้าง Café Mothership แห่งใหม่ขึ้นมา
ในที่ต่างๆ ทั่วโลก อาจจะเป็นตึกที่ลอยตัวได้จริงๆ
หรือตึกที่สามารถกางออกได้เหมือนปีกยานอวกาศ!”
มิซากิเงียบไปครู่หนึ่ง
ก่อนจะยิ้มออกมาอย่างสดใส
“ฮิโรชิ… มันเป็นไอเดียที่บ้าบิ่นที่สุดเท่าที่ฉันเคยได้ยินมาเลย
แต่มันก็เป็นไปได้!”
ทั้งคู่ตัดสินใจลาออกจากงานเดิม
และเริ่มต้นธุรกิจใหม่ด้วยกัน
ฮิโรชิใช้ความรู้ด้านวิศวกรรมอวกาศมาออกแบบโครงสร้างและระบบภายในของอาคารให้มีความล้ำสมัยและทนทาน
ในขณะที่มิซากิใช้ความสามารถด้านสถาปัตยกรรม
สร้างสรรค์รูปร่างและบรรยากาศให้โดดเด่นและเป็นเอกลักษณ์
สามปีต่อมา Café Mothership
กลายเป็นแฟรนไชส์ที่โด่งดังไปทั่วโลก
ฮิโรชิและมิซากิยืนอยู่บนดาดฟ้าของคาเฟ่แห่งล่าสุดในปารีส พวกเขามองดูผู้คนหลากหลายเชื้อชาติที่กำลังสนุกกับการ “เดินทาง” ในร้านของพวกเขา
“ฉันดีใจนะที่เราเลือกเส้นทางนี้” มิซากิพูดพลางซบลงบนไหล่ของฮิโรชิ
“เราไม่ต้องไปอยู่คนละฟากฟ้าอีกต่อไปแล้ว”
ฮิโรชิกอดเธอไว้แน่น
“ใช่แล้วมิซากิ… เพราะไม่ว่าเราจะอยู่ที่ไหน
โลกของเราก็ยังคงเป็นจักรวาลเดียวกันเสมอ”
- The End -
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
