ความฝันในหอแดง 16 ทองเคียงหยก
เป่าวี่มาเรียนแม่เฒ่าเจี่ยเรื่องที่จะขอให้ฉินจง 秦钟 มาเข้าโรงเรียนของครอบครัว ตนจะได้มีเพื่อนร่วมเรียนเป็นแรงกระตุ้น เป่าวี่กล่าวชมอัธยาศัยของฉินจง พี่เฟิ่งก็ช่วยเสริมและว่า
“อีกไม่กี่วัน ฉินจงจะมาเยี่ยมคารวะบรรพชน”
แม่เฒ่าเจี่ยได้ฟังก็ชอบใจยิ่งนัก
พี่เฟิ่งจึงถือโอกาสเชิญแม่เฒ่าเจี่ยไปชมอุปรากรในวันมะรืน แม่เฒ่าเจี่ยแม้จะสูงวัย แต่ชื่นชอบเรื่องนี้อยู่ สองวันถัดมา นางอิ๋วสื้อมาเชิญแม่เฒ่า พร้อมทั้งหวางฮูหยิน ไต้วี่ และพวกเป่าวี่ให้ไปชมอุปรากร แม่เฒ่าเจี่ยอยู่ชมจนถึงเที่ยงวันก็กลับมาพักนอนกลางวัน หวางฮูหยินซึ่งปกติชอบความสงบ ก็ตามแม่เฒ่าเจี่ยกลับมาด้วย พี่เฟิ่งจึงอยู่เป็นประธานชมอุปรากรจนจบในตอนเย็น
เป่าวี่ตามมาส่งแม่เฒ่าเจี่ยเข้านอนกลางวันเสร็จ เดิมคิดจะกลับไปดูงิ้ว แต่เกรงจะไปรบกวนพวกฉินจง อีกทั้งนึกขึ้นมาได้ว่าเป่าไช 宝钗 พักฟื้นอยู่ ตนยังไม่ได้ไปเยี่ยม จึงเปลี่ยนใจมาหา ครั้นจะไปทางประตูข้างด้านหลังเรือนใหญ่ ก็เกรงว่าอาจพบท่านพ่อ จึงยอมอ้อมรอบใหญ่
เหล่าหม่อมอและสาวใช้ที่รอผัดผ้าให้ เห็นเป่าวี่ไม่ผัด แต่ออกจากเรือนมาทางประตูสอง จึงต้องแห่ติดตามกันมาด้วย โดยคิดว่าเป่าวี่จะกลับไปชมอุปรากร แต่เป่าวี่มาถึงโถงทางเข้ากลับเดินไปทางตะวันออกเฉียงเหนือลัดเลาะไปทางหลังห้องโถง จนมาพบกับพวกแขกอุปถัมภ์ 清客 ของทางบ้านสองคน จานกวง 詹光 และซ่านพิ่นเหยิน 单聘仁
พอเห็นเป่าวี่ ทั้งสองก็ยิ้มแล้วตรงมาหา คนหนึ่งเอามือโอบเอว อีกคนคว้ามือว่า
“คุณชายโพธิสัตว์น้อยของข้า ข้าฝันดีอยู่หรือนี่ พบท่านนี่ไม่ใช่เรื่องง่ายเลย”
แล้วพร่ำเพ้อกันอยู่ครึ่งค่อนวันก่อนจะยอมเดินจากไป
หม่อมอเฒ่า 老嬷嬷 เรียกให้หยุดแล้วถามว่า
“ท่านทั้งสองจะไปหานายท่านหรือ”
ทั้งสองผงกหัวว่า “ใช่” หัวเราะแล้วกล่าวต่อว่า
“นายท่านนอนกลางวันอยู่ในห้องหนังสือเล็กเมิ่งพอไจ 梦坡斋 ผ่านได้ไม่มีปัญหา”
พูดไปเดินไป เป่าวี่ได้ยินพลอยหัวเราะด้วย
เป่าวี่เดินนำเลี้ยวขึ้นเหนือไปยังลานหอมสาลี่ 梨香院 เผอิญพบอู๋ซินเติง 吴新登 เหรัญญิกผู้ดูแลคลัง ไต้เหลียง 戴良 ผู้ดูแลยุ้งฉาง เดินออกจากห้องบัญชีมากับพวกหัวหน้าพ่อบ้านทั้งหมดรวมเจ็ดคน พอเห็นเป่าวี่ ก็พากันหยุดยืนตรงห้อยมือข้างลำตัว มีเพียงคนที่ชื่อเฉียนหัว 钱华 ที่ไม่ได้พบเป่าวี่เสียหลายวัน ก้าวออกมาคุกเข่าข้างเดียว 打千儿 คารวะทักทาย เป่าวี่ยิ้มแล้วพยุงให้ลุกขึ้น
คนอื่นต่างยิ้มว่า “วันก่อนเห็นโต่วฟาง 斗方儿 ของนายรอง เขียนได้สวยกว่าก่อนมาก เมื่อไรจะเขียนแจกพวกเราไปปิดประดับบ้าง”
(โต่วฟาง 斗方儿 กระดาษจตุรัสเขียนอักษรสำหรับปิดประดับข้างฝาโดยเอาด้านมุมขึ้นด้านบน ◇)
เป่าวี่หัวเราะแล้วว่า “เห็นกันที่ไหน”
คนกลุ่มนั้นว่า “เห็นอยู่หลายแห่ง ใครเห็นก็ชมว่าสวย แถมมาขอจากพวกเรากันอีก”
เป่าวี่ว่า “ไม่ได้มีค่าอะไร พวกท่านบอกบ่าวของข้าก็จัดให้ได้แล้ว”
พูดพลางเดินพลาง พอผ่านไป คนกลุ่มนั้นก็แยกย้าย
พอมาถึงลานหอมสาลี่ เป่าวี่แวะหาแม่น้าเซวีย 薛姨妈 ก่อน พอเข้าห้องไป เห็นแม่น้าเซวียกำลังเตรียมลายปักให้พวกสาวใช้อยู่ เป่าวี่คารวะอวยพร แม่น้าเซวียดึงตัวเป่าวี่เข้าไปกอด ยิ้มว่า
“อากาศหนาวออก ลูกเอ๋ย อุตส่าห์คิดถึงมาหากัน ขึ้นมานั่งบนเตียงผิงก่อน”
แล้วให้คนชงน้ำชาร้อนๆ มาให้
เป่าวี่ถามว่า “พี่ชาย(เซวียผาน)ไม่อยู่หรือ”
แม่น้าเซวียถอนหายใจว่า “เขาเป็นม้าไม่มีบังเหียน วันวันไม่เคยอยู่ติดบ้าน”
เป่าวี่ว่า “พี่สาว(เป่าไช)ล่ะ หายแล้วหรือ”
แม่น้าเซวียว่า “หายแล้ว วันก่อนเจ้ายังอุตส่าห์ส่งคนมาเยี่ยม เขาอยู่ข้างใน เข้าไปหาสิ ที่ห้องเขาอุ่นกว่าที่นี่ เจ้าไปที่ห้องนั่น เดี๋ยวข้าเสร็จธุระแล้วจะตามไป”
เป่าวี่ลงจากเตียงผิงตรงไปยังห้องด้านใน หน้าห้องมีผ้าม่านไหมสีแดงกลางเก่าแขวนอยู่ เป่าวี่เลิกผ้าม่านก้าวเข้าไปในห้อง เห็นเป่าไชนั่งปักงานอยู่บนเตียงผิง มุ่นผมเป็นมวยดำขลับอยู่บนศีรษะ สวมเสื้อบุนวมสีน้ำผึ้ง เสื้อกั๊กสีม่วงแดงกุหลาบเดินลายด้วยไหมเงินทองสองสี กระโปรงผ้าไหมสีต้นหอม เสื้อผ้าโดยรวมแล้วกลางเก่ากลางใหม่ดูดีแต่ไม่ฟุ่มเฟือย
唇不点而红，眉不画而翠，
脸若银盆，眼如水杏。
ปากแดงไม่แต้มชาด
คิ้วไม่วาดดำเป็นมัน
พักตร์ผ่องเพ็ญหิรัญ
นัยน์ตากลมดังผลซิ่ง
罕言寡语，人谓装愚；
安分随时，自云守拙。
พูดน้อยด้อยถ้อยคำ
เขาว่าทำทีเป็นโง่
เจียมตนมิอวดโอ่
รักษาตัวรอดตลอดเวลา
เป่าวี่เอ่ยถามว่า “พี่หายดีแล้วหรือ”
เป่าไชเงยหน้าเห็นเป่าวี่เข้าห้องมา รีบลุกขึ้นยิ้มว่า
“หายดีแล้ว ขอบใจที่ยังคิดถึง”
แล้วก็ขยับที่ให้เป่าวี่นั่งลงบนเตียงผิง สั่งอิงเอ๋อ 莺儿 ว่า “เทน้ำชามา”
แล้วถามต่อถึงท่านย่า ท่านน้า และพี่น้องคนอื่นๆ
เป่าไชสังเกตเห็นเป่าวี่สวมมงกุฏทองจื่อจินถักด้วยลวดทองแซมอัญมณี ผ้าคาดหน้าผากลายสองมังกรชิงมุก เสื้อแขนธนู(แขนลีบ)สีเหลืองใบไม้ร่วงลายมังกรสี่เล็บขลิบริมด้วยขนชายโครงจิ้งจอกขาว คาดเข็มขัดห้าสีลายหงส์หลวน 鸾 และผีเสื้อ คอสวมสร้อยอายุวัฒนะแขวนป้ายชื่อและที่สำคัญหยกชิ้นที่คาบติดมาตั้งแต่เกิด
เป่าไชยิ้มว่า “วันวันได้ยินแต่คนพูดถึงหยกชิ้นนี้ ยังไม่เคยได้ดูโดยละเอียด วันนี้คงต้องขอชม”
กล่าวจบก็ขยับตัวเข้ามา เป่าวี่ก็นั่งชิดเข้าไป แล้วถอดหยกออกจากคอส่งให้เป่าไช
เป่าไชถือไว้ในมือ ขนาดราวไข่นกกระจอก สุกปลั่งดังแสงสาง แวววาวเป็นมัน ใส่ในกรอบดอกไม้เบญจพรรณ
ท่านผู้อ่านคงจำได้ว่า นี่คือศิลาดื้อแห่งยอดบ่อเกิดรักผาเหลวไหลดอยดงเถื่อน
女娲炼石已荒唐，又向荒唐演大荒。
失去本来真面目，幻来新就臭皮囊。
好知运败金无彩，堪叹时乖玉不光。
白骨如山忘姓氏，无非公子与红妆。
หนฺวี่วาหลอมศิลาว่าเหลวไหล
ยิ่งเหลวไหลเมื่อขยายความไปใหญ่
พักตราดั้งเดิมแท้ทิ้งหายไป
คงร่างทรงเน่าเหม็นไว้ในถุงหนัง
สิ้นวาสนาทองมาสิ้นประกาย
จนใจหายหยกไยไม่สุกปลั่ง
สิ้นชื่อเสียงเพียงกองกระดูกยัง
ไม่จีรังทั้งหนุ่มเหน้าแลสาวงาม
ศิลาดื้อเคยบันทึกเรื่องราวในร่างทรง อีกทั้งอักษรจ้วน 篆文 ที่สงฆ์หัวขี้กลาก 癞僧 จารึกไว้ ขณะนี้ก็ยังปรากฎอยู่ด้านหลัง เพียงแต่ว่าตัวอักษรนั้นเล็กมาก ยิ่งมาย่อส่วนจนเหลือคาบไว้ในปากทารกแรกเกิด เมื่อเทียบสัดส่วนแล้ว เกรงว่าอักษรเหล่านั้นสุดที่สายตาจะแยกแยะ
จึงเห็นได้เพียงอักษรตัวใหญ่ด้านหน้าเขียนขวางไว้ว่า
通灵宝玉 (ทงหลิงเป่าวี่ )
ร่างทรงหยกเลอค่า (หยกเลอค่าศักดิ์สิทธิ์)
ด้านล่างมีอักษรมงคลแปดอักษร
莫失莫忘，仙寿恒昌。
อย่าหายอย่าลืม อายุเซียนยั่งยืน
ด้านหลังอีกสิบสองอักษรเรียงเป็นสามแถวว่า
一除邪祟
二疗冤疾
三知祸福
หนึ่งกำจัดผีร้าย
สองรักษาโรคภัย
สามล่วงรู้โชคเคราะห์
เป่าไชพลิกกลับมาอ่านอักษรมงคลด้านหน้าอีกสองเที่ยว แล้วหันมาบอกอิงเอ๋อว่า
“ยังไม่ไปเทน้ำชามา ยืนอึ้งอะไรอยู่ตรงนี้”
อิงเอ๋อหัวเราะคิกคักว่า
“ข้าได้ยินสองคำนี้ เห็นว่าคล้องจองกับสองคำบนสร้อยคอของคุณหนู”
เป่าวี่ได้ยินก็ยิ้มว่า “ที่แท้สร้อยคอของพี่ก็มีอักษร ข้าใคร่ขอชม”
เป่าไชว่า “อย่าไปฟังนาง ไม่มีอักษรอะไร”
เป่าวี่ออดอ้อนว่า “พี่ที่แสนดี ทำไมไม่ให้ข้าดู”
เป่าไชทนรบเร้าไม่ได้จึงว่า
“คำมงคลสองคำสลักเอาไว้ ใส่อยู่ทุกวัน ไม่เช่นนั้นก็หนักคอเปล่า มีอะไรน่าสนใจ”
แล้วถอดเอาสร้อยเกยูรทองอร่ามห้อยอัญมณีใสแวววาวที่สวมทับเสื้อคลุมสีแดงตัวในออกมาให้ดู
เป่าวี่เห็นแผ่นทองบนสร้อยจารึกอักษรมงคลไว้ทั้งสองหน้า หน้าละสี่อักษร รวมเป็นแปดอักษรว่า
不离不弃， 芳龄永继。
ไม่ทิ้งไม่ห่าง อายุมั่นขวัญยืน
เป่าวี่อ่านอยู่สองเที่ยว แล้วกลับมาอ่านของตนเองอีกสองเที่ยว หัวเราะว่า
“พี่สาว แปดอักษรนี้ช่างคล้องจองกับของข้าจริง”
อิงเอ๋อหัวเราะว่า “หลวงจีนหัวขี้กลากเป็นผู้เขียนให้ บอกว่าต้องสลักลงบนเครื่องทอง”
เป่าไชไม่รอให้นางพูดจบก็เอ็ดว่า “ยังไม่ไปเทน้ำชามาอีก”
แล้วหันมาถามเป่าวี่ว่าไปไหนมา
เป่าวี่นั่งเบียดไหล่อยู่กับเป่าไช ได้กลิ่นหอมบางอย่างที่ไม่รู้จัก จึงถามว่า
“พี่ใช้เครื่องหอมอะไร ข้าไม่เคยได้กลิ่นมาก่อน”
เป่าไชว่า “ข้าล่ะกลัวเครื่องหอม เสื้อผ้าดีดี จะไปอบทำไม”
เป่าวี่ว่า “แล้วนี่กลิ่นหอมอะไร”
เป่าไชนึกทบทวนดูแล้วว่า “ใช่ละ เป็นกลิ่นหอมของยาเม็ดหอมเย็น 冷香丸 ที่ข้ากินเมื่อเช้านี้”
เป่าวี่หัวเราะว่า “อะไรคือยาเม็ดหอมเย็น ฟังเข้าที พี่เอามาให้ข้าชิมสักเม็ด”
เป่าไชหัวเราะว่า “เลอะเทอะใหญ่แล้ว ยาก็ยังจะกินไม่เลือก”
พูดไม่ทันขาดคำ ก็ได้ยินเสียงคนข้างนอกว่า
“คุณหนูหลินมา”
ตอนก่อนหน้า : เจียวต้าผู้รู้มาก
ตอนถัดไป : แม่นมหลี่
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
