ตอนที่ 5 — เสียงคลื่นที่กลับมา
สามปีผ่านไปจากวันที่นุ้ยก้าวลงจากรถเมล์เข้าสู่ศูนย์ช่วยเหลือผู้หญิง วันนี้เธอสวมชุดยูนิฟอร์มผู้ช่วยพยาบาล ก้าวเดินอย่างมั่นคงในโรงพยาบาลชุมชน เธอไม่ใช่เพียงผู้หญิงที่รอดจากความรุนแรง แต่กลายเป็นคนที่ยื่นมือไปช่วยให้คนอื่นรอดเช่นกัน
ในห้องพักคนไข้ มีผู้หญิงเอเชียตัวเล็กนั่งกอดอก ร้องไห้เงียบ ๆ นุ้ยนั่งลงข้างเธอ วางมือเบา ๆ บนไหล่ แล้วพูดด้วยเสียงอ่อนโยนที่เต็มไปด้วยความเข้าใจ
“ฉันก็เคยอยู่ตรงนี้มาก่อน… และเธอก็จะผ่านมันไปได้เหมือนกัน”
หญิงคนนั้นเงยหน้าขึ้น มองแววตาที่มั่นคงของนุ้ย แล้วค่อย ๆ คลายมือที่กอดอกออกเหมือนเริ่มหายใจได้เต็มปอดอีกครั้ง
ทุกเย็นหลังเลิกงาน นุ้ยยังคงทำอาหารใต้แจกเพื่อนบ้าง บางครั้งจัดเวิร์กช็อปเล็ก ๆ ให้ผู้หญิงในชุมชนรู้จักสิทธิของตัวเองและช่องทางขอความช่วยเหลือ เธอเล่าเรื่องราวของตัวเองไม่ใช่เพื่อเรียกความสงสาร แต่เพื่อบอกว่าความเจ็บปวดไม่ได้เป็นจุดจบ มันอาจเป็นเพียงจุดเริ่มต้นของชีวิตใหม่ก็ได้
วันหนึ่ง เธอได้กลับไปเยี่ยมบ้านเกิด เสียงคลื่นซัดฝั่งดังเหมือนเมื่อหลายปีก่อน ลมทะเลพัดกลิ่นเค็มมาปะทะหน้า เธอยืนมองท้องฟ้าที่กว้างใหญ่ และรู้สึกถึงหัวใจที่เต้นอย่างสงบ
แม่เดินมาข้าง ๆ ยิ้มแล้วพูดว่า “ลูกโตแล้วจริง ๆ”
นุ้ยยิ้มตอบ น้ำตาคลอเล็กน้อย แต่เป็นน้ำตาที่อบอุ่น เธอรู้แล้วว่า เสียงคลื่นที่เธอคิดว่าหายไป ไม่เคยหายไปไหนเลย มันเพียงรอวันที่เธอกลับมาฟังด้วยหัวใจที่เข้มแข็งกว่าเดิม
จากเด็กสาวที่เคยถูกคลื่นซัดโถม วันนี้นุ้ยคือผู้หญิงที่รู้จักใช้คลื่นพาเรือชีวิตของตัวเองแล่นไปข้างหน้า — และเธอจะไม่หยุดพาย
เรื่องราวของนุ้ย สาวเมืองพัทลุง ที่เป็นอุธาหรณ์ให้กับใครหลายคน ปัญหาสามารถสร้างพลังใจที่ทำให้เราต่อสู้ฝันฝ่า สู่เป้าหมาย กำลังใจจากคนรอบข้างและจากตัวเอง จะทำให้ผ่านประสบการณ์อันเลวร้ายไปได้ด้วยหัวใจที่ทรนง
จบไปแล้วนะคะ กับเรื่องราวของสาวนุ้ย ❤️❤️
ฝากเป็นกำลังใจให้นักเขียนมือใหม่ด้วยนะคะ ฝากกดหัวใจหรือ กดดาวให้ด้วยนะคะ
เค้าโครงจากเรื่องจริงที่ได้สัมผัสจากผู้คนหลายต่อหลายราย ในงานจิตอาสา
โดย
เรื่องเล่าจากแดนไกล
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
