💡 กระจกสองด้านของชีวิต “ความสำเร็จ” และ “ความล้มเหลว”
(บททดสอบที่แท้จริงของ “ตัวตน” — ไม่ได้วัดตอนที่เรายืนอยู่จุดสูงสุด แต่วัดตอนที่เรายอมรับความผิดพลาดของตัวเอง)
มนุษย์เรามักชอบเล่าเรื่องราวความสำเร็จ แต่เลือกที่จะซ่อนความล้มเหลวไว้ในเงามืด
เราชอบเฉลิมฉลองชัยชนะ แบ่งปันเรื่องราวที่สวยงามบนโซเชียลมีเดีย และยกย่องคนที่ไปถึงเป้าหมายแล้ว แต่ในโลกของการทำงานและชีวิตจริง…วิธีที่เราจัดการกับ “ความสำเร็จ” และ “ความล้มเหลว” ต่างหาก ที่เป็นตัวชี้วัด “วุฒิภาวะ” ได้ดีกว่าใบปริญญาหรือตำแหน่งเสียอีก
คำถามสำคัญที่เรามักไม่ถามตัวเองคือ…
* ในวันที่เราสำเร็จ เรามองเห็นใครบ้างที่อยู่ข้างหลัง?
* และในวันที่เราล้มเหลว เราชี้ไปที่ใครเป็นคนแรก?
====
🏆 ด้านที่หนึ่ง: เงาสะท้อนในวันที่เรา “สำเร็จ”
ความสำเร็จไม่เคยเป็นเรื่องของคนคนเดียว มันคือผลลัพธ์ของระบบนิเวศที่มองไม่เห็นเสมอ การเฉลิมฉลองที่ปราศจากการตระหนักรู้ จึงอาจเป็นเพียงความภาคภูมิใจฉาบฉวยที่บดบังความจริงบางอย่างไว้
“เบื้องหลังความสำเร็จของเรา มีน้ำตาและความเหนื่อยล้าของใครซ่อนอยู่หรือไม่?”
* เบื้องหลังโปรเจกต์ที่ได้รับคำชม…มีน้ำตาของทีมที่ต้องแก้ปัญหาตอนตีสองหรือเปล่า?
* เบื้องหลังยอดขายที่ทะลุเป้า…มีคำสัญญาที่เราผิดนัดกับซัพพลายเออร์ไหม?
* เบื้องหลังแคมเปญที่โด่งดัง…มีไอเดียของลูกทีมที่เราหยิบมาต่อยอดโดยไม่ให้เครดิตหรือเปล่า?
การตระหนักถึง “ต้นทุนที่มองไม่เห็นของความสำเร็จ” คือบททดสอบแรกของวุฒิภาวะ เพราะมันสะท้อนว่าเรามองเห็นโลกกว้างกว่าแค่ปลายจมูกของตัวเองหรือไม่
====
😔 ด้านที่สอง: ภาพจริงในวันที่เรา “ล้มเหลว”
หากความสำเร็จคือบททดสอบของความถ่อมตน — ความล้มเหลวก็คือบททดสอบของ “ความรับผิดชอบ”
สัญชาตญาณแรกของมนุษย์เมื่อเผชิญหน้าความผิดพลาด คือการหา “คนผิด” เพื่อปกป้องอัตตาของตัวเอง มันง่ายกว่าที่จะโทษว่า “ลูกค้าไม่เข้าใจ” หรือ “ทีมไม่ทุ่มเท” แทนที่จะย้อนดูว่าเราอาจมีบทบาทในปัญหานั้นอย่างไร?
“น่าแปลก…ที่คนที่เราชี้นิ้วหาในวันที่ล้มเหลว มักเป็นคนเดียวกับ ‘ผู้ปิดทองหลังพระ’ ในวันที่เราสำเร็จ”
การชี้โทษไปที่คนอื่นอาจทำให้เรารู้สึกดีขึ้นในระยะสั้น แต่มันคือการปิดประตูสู่การเรียนรู้ในระยะยาว เพราะทันทีที่เราเลือก “หาคนผิด” มากกว่า “หาบทเรียน” เราก็จะไม่ได้ขยับไปข้างหน้าอย่างแท้จริง
ทางแยกสำคัญจึงไม่ใช่แค่การ “ยอมรับผิด” แต่คือการ “ยอมรับว่าเราเป็นส่วนหนึ่งของระบบที่ต้องเปลี่ยนแปลง”
====
🧭 “กระจกส่องใจ” (H.E.A.R.T.)
เพื่อฝึกฝนการมองเห็นตัวเองอย่างตรงไปตรงมา ลองเช็ค H.E.A.R.T. เป็นแนวทางในการไตร่ตรองในวันที่ทั้งดีและร้าย
* H — Humility (ความถ่อมตน): ในวันที่เราสำเร็จ มองหา “คนที่ควรขอบคุณ” มากกว่า “คนที่ควรยกย่องเรา”
* E — Empathy (ความเข้าอกเข้าใจ): ลองคิดให้รอบว่าชัยชนะของเราส่งผลกระทบกับใครบ้าง ทั้งด้านบวกและลบ
* A — Accountability (ความรับผิดชอบ): ในวันที่ล้มเหลว เริ่มต้นประโยคด้วย “ฉันน่าจะ…” แทน “เขาน่าจะ…”
* R — Reflection (การไตร่ตรอง): ไม่ว่าเหตุการณ์จะดีหรือแย่ ใช้เวลาทบทวนว่าเราได้เรียนรู้อะไรเกี่ยวกับตัวเองจากมัน
* T — Transparency (ความโปร่งใส): กล้าที่จะเปิดเผยความผิดพลาด เพราะ “ความจริงใจ” สร้างพลังและความไว้วางใจมากกว่าการพยายามสมบูรณ์แบบ
====
✨ คนที่น่าเคารพที่สุด…ไม่ใช่คนที่ไม่เคยล้ม แต่คือคนที่ “ไม่เคยลืมตัว”
ชัยชนะที่แท้จริง อาจไม่ใช่การไปยืนอยู่จุดสูงสุดของหอคอยแห่งความสำเร็จ
แต่คือการสามารถมองหน้าตัวเองในกระจกได้…ทั้งในวันที่ทุกอย่างเข้าทาง และในวันที่เราผิดเต็มๆ
เพราะตัวตนที่แท้จริงของเรา…จะถูกเปิดเผยชัดเจนที่สุด
ไม่ใช่ในวันที่สปอตไลต์ส่องใส่
แต่ในวันที่เรายืนอยู่คนเดียว…กับเงาของตัวเอง
#วันละเรื่องสองเรื่อง
#SuccessAndFailure
#ภาวะผู้นำ
#SelfAwareness
#EmotionalMaturity
#บทเรียนชีวิต
#Accountability
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
