บทที่ 35 ในวันที่แสงริบหรี่… ฉันก็จะยังอยู่ตรงนี้
บางวันแสงในตัวเราก็หรี่ลง
และแม้จะเดินมาไกลแค่ไหน… ความเจ็บปวดก็ยังย้อนกลับมาได้เสมอ
ฉันรู้จักการเดินทางนี้ดี
เคยใช้มัน ช่วยคนอื่น และเติบโตไปกับมัน
แต่ในวันที่เงียบ เหนื่อย และไม่ชัดเจน
ฉันก็ยังต้อง “อยู่กับตัวเอง” ให้ได้… แบบที่ไม่ต้องเก่ง
นี่แหละ… ช่วงตก
ฉันไถมือถือแบบไม่มีจุดหมาย
หลบกระจก หลบงาน หลบความรู้สึก
ตั้งคำถามกับทุกอย่างที่เคยเชื่อมั่น
ไม่ใช่เพราะล้มเหลว
แต่อาจเป็นเพราะร่างกายและใจ… แค่ต้องการ “ช้าลง”
เพราะการเยียวยา ไม่ได้แปลว่าเราจะไม่เจ็บอีก
แต่มันแปลว่าเรายอมอยู่กับความรู้สึกนั้น… อย่างไม่เร่งเร้า
แล้วอะไรที่ทำให้ฉันยังเดินต่อ?
บางครั้ง… แค่ข้อความสั้น ๆ ก็ช่วยได้
“เธอเริ่มใหม่ได้นะ”
“ฉันภูมิใจในตัวเธอ”
หรือแค่การเปิดอ่านบันทึกเก่า ๆ ที่เตือนว่าฉันเคยข้ามอะไรมาแล้วบ้าง
และเหนือสิ่งอื่นใด คือความศรัทธาใน “กระบวนการนี้”
เพราะฉันเคยผ่านหมอกนี้มาแล้วหลายครั้ง
และทุกครั้ง… ฉันก็กลับมาได้เสมอ
ไม่ใช่ด้วยความเข้มแข็ง แต่ด้วยความซื่อตรงและอ่อนโยน
ทำไมฉันยังเชื่อใน 7 Steps
ไม่ใช่เพราะมันแก้ทุกอย่าง
แต่เพราะมันให้ “หนทางกลับมาหาตัวเอง”
Step แต่ละขั้น คือมือที่เราจับไว้ได้
แม้ในวันที่แค่หายใจอยู่… ก็ถือว่าเรายังอยู่ในเส้นทางนี้
มันสอนฉันว่า
เราสามารถพักได้ หลงทางได้
ไม่ต้องมีคำตอบในทุกวัน
แค่ยังอยู่กับตัวเองก็พอแล้ว
ถึงคุณ… ที่แสงกำลังหรี่ลง
หากตอนนี้คุณรู้สึกว่าแสงในตัวเองริบหรี่
ไม่ต้องรีบเร่งกลับมา
เพราะหุบเขาก็เป็นส่วนหนึ่งของการปีนขึ้นเช่นกัน
แค่คุณยังอยู่ ยังหายใจ ยังไม่หันหลังให้ตัวเอง
นั่นก็คือการ Glow Up แล้ว แม้จะดูไม่ชัดเจนในวันนี้
ด้วยความอ่อนโยนทั้งหมดของฉัน
Sofia^^
ยังคงเดิน ยังเป๋บ้าง ยังเชื่อ ในแสงเงียบ ๆ ที่แสนเป็นมนุษย์ของเราเอง
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
