Midlife Crisis
สวัสดี
เหนื่อยมั้ย?
เป็นประโยคที่ช่วงนี้ถามตัวเองบ่อยๆ ในโลกปัจจุบันที่เหมือนจะ so advance แต่ก็เหมือนว่างเปล่าในบางครั้ง จะมีใครเป็นเหมือนเรามั้ยนะ ที่เหมือนหมดแรง เหมือนหลงทาง เหมือนไม่มีเป้าหมายอะไรเลย
เราเกิดมาทำไม
เป็นคำถามที่เหมือนจะไม่มีคำตอบตายตัว แต่ส่วนตัวเริ่มเชื่อขึ้นมาแล้วว่า หรือจริงๆเราเกิดมาเพื่อใช้กรรม...
ขออนุญาตแนะนำแบคกราว์ตัวเองนิดหน่อยนะคะ เราเป็นมนุษย์เงินเดือนคนนึง ที่เกิดมาในครอบครัวชนชั้นกลาง ไม่สมบูรณ์แบบ แต่เราก็ไม่เคยรู้สึกว่าขาดอะไร เราเติบโตมาอย่างดี ตั้งใจเรียน จบการศึกษาจากมหาลัยชื่อดังของประเทศ ทำงานมาหลายอย่าง เคยเชื่อมั่นใจความสามารถของตัวเอง แต่งงาน ใช้ชีวิตมาแบบปกติสุขดี จนกระทั่ง... วันหนึ่ง ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ หรือนานแค่ไหนแล้ว ที่เรารู้สึกไม่มีความสุขกับการมีชีวิต เราแค่ทำตามหน้าที่ ทำงานหนัก หาเงิน ใช้หนี้ เลี้ยงดูแม่ แล้ววันนึงก็คงตายไป เราเกิดมาทำไม...
เราว่าความสุขมันเริ่มหายไปเมื่อเราโตขึ้น วิกฤตวัยกลางคน คนเค้าว่าไว้ ถ้ามองจากภายนอกคนคงดูไม่ออกว่าจริงๆแล้วข้างในเรามันหม่นแค่ไหน ในหลายๆครั้งเราอยากหายไปเลย
ลองมองสำรวจตัวเองดูอีกครั้ง คิดว่าสาเหตุหลักของการไม่มีความสุขคือ "งาน" แปลกแต่จริง คนเราให้ความสำคัญกับเรื่องงานมากๆ(ทั้งๆที่ควรเป็นเรื่องรอง) จนมันกัดกินความสุขในส่วนอื่นๆของชีวิตได้จริง อาจจะเพราะสภาพสังคมมันกดดัน ปลูกฝัง กรอกหูเรามาตั้งแต่เด็กว่า ตั้งใจเรียน มีงานดีๆทำ = ประสบความสำเร็จ ก็ได้มั้ง เราทุ่มเทกับงานมากๆ แต่เหมือนความพยายามอย่างเดียวอาจจะไม่พอในโลก corporate
ในชีวิตเรา เราไม่เคยคิดเลยว่าอยากทำอะไร มีแต่ทำในสิ่งที่ควรทำ เราเคยคิดว่าเรามีความฝันนะ แต่นั่นแหละ มันก็เป็นฝันที่เหมือนจะถูกครอบด้วยความคาดหวังของครอบครัวมากกว่า อยากทำสิ่งนี้ เพราะสิ่งนี้จะนำความภาคภูมิใจมาให้คนรอบตัว มันก็เลยเป็นสิ่งที่เราบอกตัวเองว่ามันคือความฝัน
วันนี้ในวัย 36 ปี เราเหมือนติดกับดักระบบการศึกษาไทย เรียนเก่งต้องสายวิทย์ เรียนเก่งต้องเป็นหมอ จบแล้วมีวุฒิ มีงานอะไรบ้างที่วุฒิการศึกษามันจะพาเราไปได้ ไม่เคยย้อนคิดแม้แต่น้อยว่า เรา"อยาก"ทำอะไร หรือทำอะไรแล้วมี "ความสุข"
หลายคนคงคิด ถ้า suffer มาก ก็ลาออกสิ ทนทำไม
ใช่! เราก็คิด แต่มันตามมาด้วยคำถามที่หนักอึ้งกว่าคือ ออกแล้วทำอะไร มาตามหาสิ่งที่อยากทำในวัยนี้อ่าหรอ เพื่อนเค้าไปถึงไหนกันแล้ว เอาเงินไหนผ่อนบ้าน ผ่อนรถ เราแค่ไม่อดทนหรือเปล่า อาจจะแค่เป็น looser คนนึงที่วิ่งหนีปัญหา
มีใครเป็นเหมือนเราบ้างมั้ย... คนที่หลงทางในวัยเกือบ 40 คนที่หมด passion ในการใช้ชีวิต ความสุขที่พอหล่อเลี้ยงไปได้ในแต่ละวันคือกลับบ้านกอดหมา เราอยากรู้ว่าแต่ละคนผ่านกันมาได้ยังไง หรือไม่ได้ผ่านแค่เข้มแข็งขึ้นเท่านั้น สุดท้ายชีวิตมันก็คือเท่านี้
ขอบคุณที่อ่านจนถึงตรงนี้นะคะ ไม่ว่าคุณคือใคร ขอบคุณที่รับฟัง แชร์ประสบการณ์กันได้นะคะ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
