พอเรา อายุมากขึ้น เราเข้าใจที่มา ที่ไปของอารมณ์ ที่เกิดขึ้นในกาย เข้าใจเรื่องของการที่มีอารมณ์เกิดขึ้น ไปคล้องเวรกรรม เข้าใจ ว่า เอ..เราจะเคลื่อนไหว กายนี้ไปทำอะไร เดืนไปทำไม ยืนทำอะไร นั่งทำอะไร นอนทำอะไร จะขยับกาย พูดไปเพื่ออะไร พูดไป ..ไม่ได้ประโยชน์ พูดด้วยอารมณ์ให้พูด มันเกิดสิ่งหนึ่ง ที่เรียกว่า สติสัมปชัญญะ ที่จะเท่าทันอารมณ์ดีขึ้น
เพราะกายที่แก้ได้ ได้ผ่านได้เรียนรู้มา ก็ยาวนาน ก็มีสติ ที่จะใช้กาย ดูอารมณ์ที่เกิดขึ้น เราก็อยู่กับตัวเราเองมากขึ้น ก็ไม่ค่อย มีอารมณ์ ที่จะเหนีียวนำกายไปคล้องเวรกรรม ให้มันเพิ่มพูน มันก็เลย อยู่เงียบ ไม่ไปวุ่นวาย ก็ได้แต่ หมั่นสังเกต อารมณ์ที่เกิดขึ้น แล้วกรรมผลักไส ให้อารมณ์มันออกไปจาการกาย
พออารมณ์มันไม่เข้ามา กายมันก็สงบจากอารมณ์ ที่เค้าเรียกว่า ปรุงแต่ง ไปหากรรม สร้างกรรม มันก็ดูแลเรื่อง กาย อารมณ์ จิตได้มากขึ้น รู้จักกรรมได่มากขึ้น รู้ว่ากรรมนั้น เรื่องของอารมณ์ เราจะหยุดอารมณ์ เราก็หยุดนิ่งเฉย อารมณ์ก็พัดผ่านกายไป แต่นั่นแหละ มันก็ขึ้นอยู่กับการฝึกหัด ของตัวเองเหมือนกัน
หากไม่ฝึกหัดมาตั้งแต่กายยังแข็งแรง พออายุมากขึ้น มันก็มีแต่คำว่า สะสม ..เหมือน เช่นว่า อารมณ์ไม่ชอบใจ ไม่พอใจ ที่มันเกิดขึ้น ..มันเกิดขึ้นกี่ครั้งแล้ว นับไม่ได้ ..แล้วพอแก่เฒ่า อารมณ์พอใจไม่พอใจ มันก็เกิดต่อไปอีก .นับไม่ได้ นับการเกิดไม่ได้เลย ก็เหมือน เรื่องเกิดตายๆ เกิดกี่ขาติ ก็เกิดตายนับไม่ได้เลย
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
