ความฝันในหอแดง 30 ยมบาลสั่งให้เจ้าตายยามสาม
หวางฮูหยินส่งคนมาดูว่าพี่เฟิ่งกินอาหารเสร็จหรือยัง พี่เฟิ่งเห็นว่ามีงานรออยู่ จึงรีบกินให้เสร็จ กลั้วปากแล้วจะรีบไป ก็พอดีมีบ่าวจากประตูสองมาแจ้งว่า
“ท่านหยง 蓉 กับท่านเฉียง 蔷 จากจวนตะวันออกมาถึงแล้ว”
เจี่ยเหลียนกำลังกลั้วปาก ผิงเอ๋อยกกระโถนให้ เห็นทั้งสองเดินเข้ามา เจี่ยเหลียนจึงถามว่า
“มีอะไรก็ว่ามา”
พี่เฟิ่งหยุดยืนฟังเจี่ยหยงตอบว่า “ท่านพ่อให้ข้ามาแจ้งท่านอาว่า ไท่เหยเห็นชอบว่า ด้านตะวันออกทั้งแถบที่ติดกับสวนดอกไม้ของจวนตะวันออกไปจนถึงด้านตะวันตกเฉียงเหนือ ระยะราวสามหลี่ครึ่ง เหมาะที่จะใช้ก่อสร้างพระตำหนักเยี่ยมญาติ ได้ให้คนวาดแบบแล้ว พรุ่งนี้คงเสร็จ ท่านอาเพิ่งกลับถึงบ้าน ยังไม่หายเหนื่อย อย่าเพิ่งข้ามไปที่จวนพวกเรา ไว้พรุ่งนี้เช้าค่อยเชิญไปพบ”
เจี่ยเหลียนยิ้มว่า “ขอบคุณพี่ใหญ่ที่เป็นห่วงและให้อภัยข้า ข้าปฏิบัติตามคำสั่งไม่ข้ามไปละกัน แผนงานที่ว่านี้นับว่าเหมาะสมมีปัญหาน้อยที่สุด การก่อสร้างก็ง่าย ถ้าไปเลือกลงที่อื่นก็สิ้นเปลือง ทั้งยังไม่ค่อยเหมาะ เจ้ากลับไปบอกท่านพี่ว่า แบบนี้ดีมาก ถ้าพวกท่านผู้อาวุโสอยากจะแก้ไขอะไร ก็ขอให้ท่านพี่คัดค้านเต็มที่ อย่าได้ย้ายไปหาที่ใหม่ พรุ่งนี้เช้า ข้าจะไปเยี่ยมคารวะ แล้วหารือกันในรายละเอียด”
เจี่ยหยงรีบรับคำ
เจี่ยเฉียงก้าวขึ้นหน้ามาบอกว่า “นายท่านมอบหมายให้ผู้หลานไปกูซู 姑苏 เพื่อเชิญอาจารย์มาสอนหนังสือ หาซื้อสาวใช้ และจัดหาเครื่องดนตรี ให้พาบุตรชายทั้งสองของพ่อบ้านไล่ 赖管家 ไปด้วย ยังมีท่านแขกอุปถัมภ์ 清客相公 ซ่านพิ่นเหยิน 单聘仁 ปู่กู้ซิว 卜固修 ไปด้วยอีกสองคน จึงให้ข้ามาหาท่านอา”
เจี่ยเหลียนฟังจบ มองประเมินดูเจี่ยเฉียง ยิ้มแล้วว่า
“เจ้าจะทำไหวหรือ เรื่องพวกนี้แม้จะไม่ใช่เรื่องใหญ่ แต่ก็มีงานเอกสารมากอยู่”
เจี่ยเฉียงยิ้มว่า “ก็ค่อยเรียนรู้ไปทำไป”
เจี่ยหยงยืนอยู่ใต้เงามืดของแสงโคมแอบดึงชายเสื้อของพี่เฟิ่ง พี่เฟิ่งรู้ความนัย จึงค่อยๆ โบกมือเป็นทีว่าไม่รู้ ยิ้มแล้วว่า
“ท่านก็กังวลมากเกินไป พี่ใหญ่ใช้คนเก่งกว่าพวกเราเสียอีก ท่านกลัวว่าหลานจะทำไม่ไหว แล้วใครเล่าที่ทำไหว เด็กโตจนป่านนี้แล้ว ถึงจะไม่เคยชิมเนื้อหมู ก็คงเคยเห็นหมูวิ่ง 没吃过猪肉 也见过猪跑 พี่ใหญ่มอบหมายงานไป ก็เพียงให้ไปเป็นประธาน ไม่ใช่ไปต่อรองราคาหรือเจรจาด้วยตัวเองสักหน่อย ตามความเห็นข้า เหมาะสมแล้ว”
เจี่ยเหลียนว่า “เรื่องนั้นแน่นอน ข้าไม่ได้คัดค้าน เพียงช่วยคำนวณดูเท่านั้น”
แล้วถามเจี่ยเฉียงต่อว่า “เงินจำนวนที่จะนำไปใช้จ่ายที่นั่นเอามาจากไหน”
เจี่ยเฉียงว่า “เมื่อครู่ก็ได้คุยกันถึงเรื่องนี้ พ่อบ้านไล่ว่า ไม่ต้องนำเงินไปจากกรุง บ้านเจินที่เจียงหนาน 江南甄家 ยังมีเงินของเราอยู่ห้าหมื่น พรุ่งนี้เขียนจดหมายให้พวกเรานำไปเบิกเงินสามหมื่น คงเหลือไว้สองหมื่น นำไปซื้อโคมสีเทียนดอกและผ้าม่านสารพัดสี”
เจี่ยเหลียนพยักหน้าว่า “แบบนี้ดี”
พี่เฟิ่งบอกเจี่ยเฉียงว่า “ว่ากันตามนี้ ข้ามีคนที่เหมาะสมอยู่สองคนที่จะให้เจ้าพาไปช่วยงาน”
เจี่ยเฉียงใบหน้าแย้มยิ้มกล่าวว่า
“ข้ากำลังจะขอคนสองคนจากท่านอาพอดี ช่างประจวบเหมาะ”
แล้วถามชื่อของคนทั้งสอง พี่เฟิ่งจึงหันมาถามเจ้าหม่อมอ เจ้าหม่อมอนั่งฟังเพลินจนบ้าใบ้ ผิงเอ๋อจึงหัวเราะผลักนางให้รู้ตัว นางจึงรีบบอกว่า
“คนหนึ่งชื่อ เจ้าเทียนเหลียง 赵天梁 อีกคนชื่อ เจ้าเทียนต้ง 赵天栋”
พี่เฟิ่งว่า “อย่าลืมล่ะ ข้าไปทำธุระของข้าละ”
กล่าวจบก็เดินจากไป เจี่ยหยงรีบเดินตามมา ยิ้มแล้วกล่าวเรียบๆ กับพี่เฟิ่งว่า
“ท่านอาต้องการสิ่งใดก็ทำบัญชีรายการมา จะได้จัดหาให้ตามนั้น”
พี่เฟิ่งหัวเราะแล้วเอ็ดว่า “อย่ามาผายลม จะเอาอะไรมาแลกน้ำใจข้าหรือ ข้าไม่ชอบท่าทีลับลับล่อล่อของเจ้า”
หัวเราะแล้วเดินจากไป
ทางด้านเจี่ยเฉียงก็ถามเจี่ยเหลียนว่า “หากต้องการสิ่งใด ข้าจะจัดหามาตอบแทนพระคุณ”
เจี่ยเหลียนยิ้มว่า “อย่าเพิ่งดีใจจนออกนอกหน้า เพิ่งหัดทำธุรกิจ ก็มาหัดลูกไม้นี้ ขาดเหลืออะไร ข้าจะเขียนไปบอก”
กล่าวจบ ก็ให้ทั้งสองกลับไป จากนั้นก็มีบ่าวมาสอบถามเรื่องงานติดติดกันอีกสามสี่เรื่อง เจี่ยเหลียนเริ่มเพลีย จึงสั่งบ่าวประตูที่สองว่า ห้ามใครเข้าพบอีก มีอะไรให้รอพรุ่งนี้ ส่วนพี่เฟิ่งกว่าจะกลับก็ดึกดื่น เย็นนั้นก็ล่วงไปโดยสวัสดิภาพ
เช้าวันรุ่งขึ้น เจี่ยเหลียนไปคารวะเจี่ยเส้อ เจี่ยเจิ้งเสร็จ ก็ข้ามมายังจวนหนิง นำพวกพ่อบ้านเฒ่ากับลูกน้อง และแขกอุปถัมภ์อีกจำนวนหนึ่งมาสำรวจสถานที่ของทั้งสองจวนที่จะใช้ก่อสร้างพระตำหนักเยี่ยมญาติ คำนวณหาจำนวนแรงงานที่ต้องใช้
นับจากวันนั้น ช่างฝีมือทุกสาขา ทองคำเงินทองแดงดีบุกจนถึงดินไม้อิฐกระเบื้อง ขนส่งเข้ามาไม่ว่างเว้น เริ่มแรกให้ช่างรื้อกำแพงและศาลาของสวนบุปผาชุมนุมของจวนหนิง เป็นแนวตรงจรดลานใหญ่ของจวนหยง รื้อที่พักพวกบ่าวทางฟากตะวันออกของจวนหยงทั้งแถบ ที่ดินทั้งสองแปลงของจวนหนิงและหยงเคยถูกคั่นด้วยซอยตันเล็กๆ ส่วนบุคคลไม่ใช่ทางสาธารณะ จึงถูกเชื่อมเข้าด้วยกันเป็นผืนเดียว
สวนบุปผาชุมนุมมีลำธารไหลเข้ามาทางกำแพงด้านเหนือ จึงชักน้ำไปใช้ได้ ต้นไม้และหินยังไม่เพียงพอก็มาย้ายเอาไปจากสวนเดิมของจวนหยงที่ปัจจุบันถูกกั้นเป็นที่อาศัยของเจี่ยเส้อ ในส่วนนี้จึงลดทรัพยากรที่ต้องจัดหาไปได้มากโข ทั้งหมดนี้ได้รับการออกแบบโดยเฒ่าหูกง 胡公 นักภูมิทัศน์ 山子野
เจี่ยเจิ้งไม่สันทัดงานพวกนี้ จึงต้องอาศัย เจี่ยเส้อ เจี่ยเจิน เจี่ยเหลียน ไล่ต้า 赖大 ไล่เซิง 赖升 หลินจือเสี้ยว 林之孝 อู๋ซินเติง 吴新登 จานกวง 詹光 เฉิงยื่อซิง 程日兴 เป็นผู้ช่วยกำกับดูแล ก่อเขาขุดบ่อ สร้างหอและศาลา ปลูกไผ่และดอกไม้ ตามแบบของนักภูมิทัศน์ หลังจากเข้าเฝ้าในตอนเช้า เจี่ยเจิ้งก็เพียงมาเดินสำรวจดู มีอะไรสำคัญค่อยหารือกับพวกเจี่ยเส้อ เจี่ยหยงนั้นดูแลพวกเครื่องใช้ทองเงิน เจี่ยเฉียงออกเดินทางไปกูซูจัดหาข้าวของและสาวใช้
กล่าวถึงเป่าวี่ พอที่บ้านมีงานใหญ่ เจี่ยเจิ้งไม่ได้มากวดขันเรื่องการเรียน จึงปลอดโปร่งโล่งใจ จะมีก็เรื่องของฉินจงที่อาการป่วยทรุดหนักลงทุกวัน ทำให้เป็นห่วงจนไม่อาจเป็นสุข
เช้าวันนี้ตื่นขึ้นมาล้างหน้าหวีผม กำลังคิดว่าจะไปบอกแม่เฒ่าเจี่ยว่าจะไปเยี่ยมฉินจง ก็เห็นหมิงเอียน 茗烟 มาผลุบๆ โผล่ๆ อยู่ที่ผนังลอย 影壁 หน้าประตูสอง เป่าวี่รีบเดินออกมาถามว่า
“มาทำอะไรที่นี่”
หมิงเอียนว่า “นายท่านฉินไม่ไหวแล้ว”
เป่าวี่ได้ฟังสะดุ้งสุดตัวรีบซักว่า “เมื่อวานข้าเพิ่งไปเยี่ยม ยังดูสดชื่นอยู่เลย ทำไมจึงไม่ไหวแล้ว”
หมิงเอียนว่า “ข้าก็ไม่รู้ เมื่อครู่มีพ่อเฒ่าจากบ้านเขามาบอกข้าอย่างนี้”
เป่าวี่ฟังจบ รีบไปหาแม่เฒ่าเจี่ย แม่เฒ่าว่า
“ให้คนตามเจ้าไปด้วย ไปเยี่ยมแสดงน้ำใจเพื่อนร่วมชั้นเรียนแล้วรีบกลับ อย่ามัวพิรี้พิไรชักช้า”
เป่าวี่รีบกลับมาผัดผ้าแล้วออกมารอ รถยังไม่มา จึงเที่ยวเร่งจนปั่นป่วนกันไปหมด พอรถมาถึง เป่าวี่รีบขึ้นรถมีหลี่กุ้ย 李贵 หมิงเอียน 茗烟 ตามไปด้วย รถมาถึงหน้าบ้านสกุลฉิน ไม่เห็นมีใครสักคน ลงรถแล้วรีบพรวดพราดเข้าไปยังห้องใน ทำเอาอาสะใภ้ พี่สะใภ้ พี่สาวน้องสาวของฉินจงแตกตื่นหลบไม่ทัน
ฉินจงวันนี้เป็นลมไปแล้วสองสามรอบ ย้ายจากเตียงลงเสื่อหลายหน
(移床易箦 ธรรมเนียมคนปางตาย จะย้ายร่างจากเตียงลงมานอนเสื่อ)
เป่าวี่เห็นแล้วร้องไห้ไม่หยุดจนสุดเสียง หลี่กุ้ยรีบเข้ามาปลอบว่า
“อย่าร้องไห้ นายน้อยฉินร่างกายอ่อนแอ นอนบนเตียงกระด้างทนกดไม่ไหว จึงย้ายลงมาชั่วคราวให้นอนสบายหน่อย นายน้อยร้องไห้อย่างนี้ จะทำให้เขาป่วยหนักขึ้น”
เป่าวี่กลั้นน้ำตาไว้แล้วก้มมองหน้าฉินจงเห็นซีดเผือด หลับตาหายใจรวยริน พลิกศีรษะบนหมอน เป่าวี่ร้องเรียก “พี่จิง 鲸哥 เป่าวี่มาแล้ว”
เป่าวี่เรียกอยู่สองสามเที่ยว ฉินจงไม่ขยับ เป่าวี่เรียกอีก
“เป่าวี่มาแล้ว”
วิญญานฉินจงออกจากร่างไปแล้ว เหลือเพียงลมเฮือกสุดท้าย เห็นยมทูตหลายตนถือป้ายและโซ่จะมาล่ามจับตน วิญญานฉินจงไม่ยอมไป คิดว่าที่บ้านยังมีงานต้องทำ ท่านพ่อทิ้งเงินไว้สามสี่พันตำลึงยังไม่ได้จัดการ ทั้งยังไม่รู้ข่าวคราวของจื้อเหนิง จึงวิงวอนขอร้องยมทูต ยมทูตไม่ยอมผ่อนปรน ตะคอกใส่ฉินจงว่า
“เจ้าก็มีการศึกษา ไม่เคยได้ยินหรือว่า
阎王叫你三更死，谁敢留人到五更。
ยมบาลสั่งให้เจ้าตายยามสาม
ใครกล้าให้เจ้ารอดถึงยามห้า
พวกเราในยมโลกล้วนเที่ยงตรงไม่ลำเอียง ต่างกับพวกเจ้าบนโลกมนุษย์มักเห็นแก่หน้ารักษาไมตรี สร้างข้อแม้มากมาย”
วิญญานฉินจงพลันได้ยินเสียงเรียก “เป่าวี่มาแล้ว” จึงวิงวอนว่า
“เหล่าเทพทั้งหลาย ได้โปรดกรุณาด้วย ให้ข้าได้บอกลาเพื่อนรักสักคำ”
พวกยมทูตถามว่า “เพื่อนรักจากไหนอีกเล่า”
ฉินจงว่า “หลานชายของหยงกว๋อกง ชื่อว่า เป่าวี่”
ตุลาการนรกที่มาด้วยได้ฟังเกิดสะดุ้งขึ้นมา ด่าพวกยมทูตว่า
“ข้าให้พวกเจ้าปล่อยกลับไปก่อน พวกเจ้าไม่ฟัง รอจนผู้มากบารมีมาแล้วไง”
ยมทูตว่า “ปกติท่านก็ดุเหมือนฟ้าคำราม ยังเกรงใจคำว่า เป่าวี่ สองคำ พวกข้าว่า เขาเป็นหยาง 阳 เราเป็นยิน 阴 พวกเราไม่จำเป็นต้องกลัว”
ตุลาการว่า “ผายลม แต่ละเขตแดนต่างมีผู้กำกับแดนของตน หยางหรือยินก็เช่นกัน ปล่อยเขากลับไปก่อน”
ฉินจงลืมตาขึ้นมาเห็นเป่าวี่ จึงฝืนกล่าวว่า
“ทำไมไม่มาก่อน ช้าอีกหน่อยก็ไม่เจอกันแล้ว”
เป่าวี่น้ำตาร่วงถามว่า “เจ้าจะบอกอะไรข้า”
ฉินจงว่า “เมื่อก่อนเจ้ากับข้าคิดว่าเราเหนือกว่าผู้อื่นบนโลก ตอนนี้ข้ารู้แล้วว่าไม่จริง ต่อไปจงตั้งปณิธานแล้วมุ่งมั่นให้สำเร็จ เจริญรุ่งเรืองสืบไป”
กล่าวจบก็สิ้นลม
(จบบทที่สิบหก)
ฉินจงตายแล้ว เป่าวี่ร้องไห้ไม่หยุด พวกหลี่กุ้ยช่วยกันปลอบอยู่ครึ่งค่อนวันจึงบรรเทา กลับมาถึงบ้านก็ยังคงหดหู่ แม่เฒ่าเจี่ยช่วยค่าจัดงานศพไปหลายสิบตำลึง อีกทั้งจัดเตรียมเครื่องใช้ในงานให้ด้วย เป่าวี่ไปงานไว้อาลัย เจ็ดวันให้หลังก็ส่งศพไปฝัง เป่าวี่ยังคงเศร้าสร้อยคิดถึงเพื่อนอยู่อีกไม่รู้กี่วันจึงค่อยคลาย
ตอนก่อนหน้า : เจ้าจอมองค์ใหม่
ตอนถัดไป : ชมอุทยานแห่งใหม่
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
