ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียน (5 เล่มจบ)
ทาอวี่เติง เขียน / พริกหอม แปล
โปรยสำนักพิมพ์แจ่มใส :
‘หยางหวั่น’ ไม่คาดคิดว่าการศึกษาประวัติศาสตร์ของนาง จะพานางข้ามกาลเวลาไปพบกับ ‘เติ้งอิง’ ขันทีกังฉินที่โลกจารึกว่าเป็นคนชั่วร้าย แต่เมื่อได้เห็นเขาด้วยตาตนเอง... นางก็ต้องตกตะลึง ไม่มีความเลวร้าย มีแต่ดวงตาที่เต็มไปด้วยความอ่อนโยน ไม่มีความโหดเหี้ยม มีแต่มือที่สร้างสรรค์สิ่งงดงาม เขาคือกระเรียนที่ถูกตัดปีก... แต่ยังคงสง่างามทุกย่างก้าว
ท่ามกลางราชสำนักที่เต็มไปด้วยอุบาย หยางหวั่นค่อย ๆ ค้นพบความจริงที่น่าสะเทือนใจ... เขาคือคนดีที่ต้องแบกรับบาปของผู้อื่น เมื่อเห็นเขายืนหยัดท่ามกลางความเจ็บปวด นางไม่อาจปล่อยให้ประวัติศาสตร์ทำร้ายคนบริสุทธิ์ ในฐานะผู้รู้อนาคตที่มีความรู้สึกผูกพันกับเขา นางจะช่วยเปลี่ยนชะตาของเขาได้หรือไม่
หลังอ่าน :
แปะชื่อว่า “ลำนำ” ร้อยทั้งร้อยรันทดหมองหม่นจัดเต็ม เรื่องนี้ก็เช่นกัน แต่เป็นความรันทดที่หมดจดงดงาม ทุกตัวละครทำหน้าที่ของตัวเองได้ดีเยี่ยม วิธีเล่าเรื่องของนักเขียนพาเราเข้าสู่โลกที่อาจไม่เที่ยงธรรม ทว่านางเอกหยางหวั่น-ผู้ทำหน้าที่ตัดพ้อแทนคนอ่าน ได้ช่วยทำความรู้จัก สำรวจ ตีความ วิเคราะห์ เข้าใจ กระทั่งเห็นใจ ทำให้คนอ่านไม่ตัดสินในทันที ร่วมรับรู้เหตุการณ์ตั้งแต่เริ่มต้นจนคลี่คลายในช่วงสุดท้าย
ลำนำฝูหรงเคียงกระเรียนเล่าเรื่องราวของหยางหวั่น-นักวิจัยประวัติศาสตร์สาว ผู้หลงใหลการทำงานวิจัยชีวประวัติของเติ้งอิง ขันทีผู้กุมอำนาจสำนักบูรพาช่วงราชวงศ์หมิง หยางหวั่นยึดติดกับชีวิตขึ้น ๆ ลง ๆ ของเติ้งอิงนับสิบปี หมกตัวอยู่กับกองเอกสารเก่าและบันทึกสาดโคลนใส่ร้ายว่าเขาชั่วช้าเหลือเกิน ถูกตัดสินประหารชีวิตด้วยการใช้มีดสามพันเล่มเฉือนเนื้อนับพันชิ้น
หยางหวั่นข้ามเวลากลับมาราชวงศ์ต้าหมิง สวมวิญญาณน้องสาวหยางหลุน รองเสนาบดีกรมอากร สหายสนิทเติ้งอิง คู่หมั้นหมายของจางลั่ว ผู้กำกับการกองเจิ้นฝู่เหนือ หน่วยงานขึ้นตรงต่อฮ่องเต้ ช่วงที่นางย้อนเวลามา ตระกูลเติ้งอิงถูกตัดสินโทษประหารทั้งหมดเพราะบิดายักยอกโกงกินเงินทางการมโหฬาร ส่วนเติ้งอิงทำงานเป็นช่างก่อสร้างกรมโยธา กราบเป็นศิษย์อาจารย์ลือชื่อ อนาคตกว้างไกล กลับต้องถูกคุมขังเหลือรอดชีวิตเพียงคนเดียวในตระกูล เตรียมส่งเข้าราชสำนักฝ่ายในเป็นขันที
หยางหวั่นแอบซ่อนอยู่ในบริเวณที่คุมขังเติ้งอิง ลอบดูแลรักษาเขาพลางจดบันทึกข้อเท็จจริงที่ได้มีโอกาสพบเห็นแก่ตาตัวเองไปด้วย พระเอกของเราสิ้นหวัง เย็นชา ไม่รับน้ำใจ ซุกตัวประดุจคนไร้ชีวิต สิ้นยินดี ทว่าหยางหวั่นไม่ยอมแพ้ เพียรรุกเข้าหาเขาไม่หยุดหย่อน หวังให้เขาใช้ชีวิตให้ดี เป็นขันทีแล้วอย่างไร ควรนอนหลับ กินอิ่ม พักผ่อนให้รอบคอบจึงจะถูก
ความใส่ใจของหยางหวั่นในครั้งแรกเป็นไปเพราะนางยึดติดกับเติ้งอิงในหน้ากระดาษนับสิบปี เมื่อนานวันเข้า ได้อยู่กับความสิ้นหวังของเขามากเข้า ก็อยากเป็นเปลวเทียนริบหรี่ในชีวิตเติ้งอิง แม้แรกเริ่มนางจะไม่เข้าใจระบบศักดินา สงสัยว่าประกาศิตของฮ่องเต้คือเด็ดขาด เหตุใดไม่ยุติธรรมต่อบ่าวไพร่ ทำไมขันทีจึงต่ำต้อยเหลือเกิน ชีวิตคนประดุจมดปลวก ขณะใช้ชีวิตย้อนแย้งเช่นนี้ หยางหวั่นก็ค่อย ๆ ทำความเข้าใจแผ่นฟ้าของราชวงศ์หมิงไปด้วย
ยุคที่หยางหวั่นมาถึงไม่เพียงระบบศักดินาที่น่าครั่นคร้าม ยังเป็นยุคที่ขันทีเป็นใหญ่ มีสิทธิ์มีเสียงต่อการตัดสินใจของฮ่องเต้ สภาขุนนางกับราชสำนักฝ่ายในเป็นไม้เบื่อไม้เมา ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันก็ผีเข้าผีออก ลุ่มหลงในความสะดวกสบายมากกว่าความจริงใจ ข่าวลือแพร่สะพัดง่ายดาย มีกลุ่มปัญญาชนซ่องสุมคอยพุ่งออกมาเมื่อเกิดเรื่องที่คิดว่าไม่เป็นธรรมต่อบ้านเมือง นับเป็นยุคโกลาหลโดยแท้
หยางหวั่นเองก็ต้องเข้าไปสู่วังวนของการแย่งชิงอำนาจในราชสำนักและความไม่เที่ยงธรรมของบ้านเมือง เมื่อนางถูกเล่าลือว่าเป็นเพื่อนกินข้าวกับขันทีเติ้ง ทำให้ตระกูลจางลั่วถอนหมั้น หยางหวั่นตัดสินใจสมัครเป็นนางกำนัลในวัง คอยดูแลหนิงเฟย-พี่สาว องค์ชายอี้หลาง-หลานชาย และคอยส่งข้าวส่งน้ำให้เติ้งอิงซึ่งต้องเข้ามาเป็นขันทีรับใช้ พร้อมกับทำหน้าที่ช่างโยธาก่อสร้างพระตำหนักในวัง
ความสัมพันธ์ของพระนางเป็นไปอย่างบ่าวนายมาตลอด หยางหวั่นอยากเขยิบฐานะแต่เติ้งอิงเจียมตัวเหลือเกิน เป็นพระเอกที่เราจะสงสารเวทนาจับใจ แต่ขณะเดียวกันก็นับถือใจ เพราะเขาคล้อยตามสถานการณ์รอบตัวก็จริง แต่ไม่เคยทิ้งหัวใจปราชญ์เมธี หยางหวั่นจึง “แต่แรกข้าเคารพท่าน จากนั้นจึงรักท่าน” เติ้งอิงเป็นพระเอกที่ควรค่าแก่การถูกรักโดยแท้
ทั้งคู่ร่วมกันฟันฝ่าอุปสรรคขวากหนามมากมายของชนชั้น ประเพณีนิยม ความขัดแย้งเข่นฆ่าในราชสำนักจนสามารถอยู่ร่วมกันได้เป็นครั้งคราว เพราะเติ้งอิงเจอข้อหาเข้าคุกบ่อยครั้ง เนื้อตัวเต็มไปด้วยการลงทัณฑ์ คนเคยเป็นสหายและอาจารย์แรก ๆ ไม่ยอมรับ รังเกียจบุรุษครึ่งตัวเช่นเติ้งอิง ภายหลังเมื่อมีหยางหวั่นค่อย ๆ ชี้นำ ถกเถียงด้วยความรอบรู้เชี่ยวชาญพร้อมแก้ปัญหาให้เสร็จสรรพ เติ้งอิงก็ค่อย ๆ มีเพื่อนเก่ากลับมา มีลูกน้องให้ความเคารพ มีเพื่อนร่วมงานคอยใส่ใจ
ชื่นชมนางเอกตรงที่ไม่เปลี่ยนประวัติศาสตร์ช่วงใดแม้นางจะรู้เหตุการณ์ล่วงหน้า เพราะไม่อยากให้ตัวเองเป็นเงาดำในบันทึกเหล่านั้น เพียงจดบันทึกชีวิตของเติ้งอิงทุกวัน แต่เมื่อรักยิ่งชีวิต ผูกพันกันแน่นแฟ้นขนาดนั้น เมื่อจุดสุดท้ายของชีวิตที่รับรู้แก่ใจมาถึง หยางหวั่นก็ไม่อาจยินยอม ลงมือทำทุกอย่างเพื่อให้เติ้งอิงรอดพ้น
ถามว่าเรื่องนี้ขมคอขนาดไหน ตอบได้ว่าขมปร่าหนักมาก แต่อ่านสนุกมากนะคะ นักเขียนไม่ได้เล่าเรื่องบีบคั้น ทุบดราม่าน้ำตานอง หากค่อย ๆ พาเราไปทำความรู้จักโลกอีกยุคหนึ่งที่คำตัดสินชะตาใครสักคนไม่ได้มีตัวบทกฎหมายหรือหลักฐานรองรับ มาจากระบบชนชั้นล้วน ๆ อย่างนั้นคนที่ย้อนเวลากลับไปจะทำอะไรได้บ้างเพื่อปรับเปลี่ยนพอไม่ให้กระทบประวัติศาสตร์ หยางหวั่นเลือกทำในสิ่งที่นางถนัด ประกอบกับความดีงามที่ปลูกไว้ก่อนหน้าเริ่มออกดอกออกผลด้วยตัวของมันเอง
เป็นคู่พระนางที่ต่อสู้สุดฤทธิ์ น่าสงสารสุดตัว แต่ชวนนับถือสุดใจเช่นกัน ต่างตัดสินใจทุกการกระทำอย่างตรึกตรองล่วงหน้า เฉลียวฉลาด เข้าอกเข้าใจกันอย่างที่สุด เราบอกได้เลยว่าหยางหวั่นเป็นนางเอกที่ย้อนเวลากลับมาได้ทรงพลังและมีคุณค่าที่สุดคนหนึ่ง
ถามว่าพระเอกเป็นขันทีจริงไหม ตัวจริงเสียงจริงเลยค่ะ นักอ่านสายเต้นรำในทุ่งลาเวนเดอร์อาจทำใจยอมรับยากหน่อย แต่อยากให้อ่านจริง ๆ ความรักของพวกเขาละมุนละไม สวยงามและจริงใจเหลือเกิน ถ้ารู้สึกไม่อบอุ่นใจพอ นักเขียนมีสามบทพิเศษครึ่งเล่มสุดท้ายให้เราหวานชื่นอิ่มเอมไปด้วยกัน ชดเชยได้เกินร้อย
ชื่นชมที่สุดขอยกให้ผู้แปล-คุณพริกหอม แปลเก่งมาก สละสลวยมาก ใช้คำดีมาก เราชอบเรื่องนี้ของคุณทาอวี่เติงมากกว่าเรื่องก่อนมาก ๆ เข้าถึงได้มากกว่า ถึงกับเชื่อว่าหยางหวั่นเป็นนักวิจัยประวัติศาสตร์ที่ย้อนเวลาได้จริง ๆ
คะแนนเต็ม 10 ไม่หักเลยค่ะ ไม่รู้จะหักตรงไหน ดีทุกตรง หวานเป็นลมขมเป็นยา ชิมตรงไหนก็อร่อย ชวนนักอ่านมาชิมเรื่องนี้กันเยอะ ๆ ค่ะ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
