ความฝันในหอแดง 38 เผือกหอม
ไต้วี่กำลังนอนกลางวันอยู่บนเตียง พวกสาวใช้ออกไปนอกห้องกันหมด ทั้งห้องจึงเงียบสงบ เป่าวี่แหวกม่านเข้ามาเห็นไต้วี่นอนอยู่ก็เขย่าตัวปลุกขึ้นมาว่า
“น้องคนดี เพิ่งกินข้าวเสร็จ ก็เข้านอนอีกแล้ว”
ไต้วี่ลืมตามาเห็นเป็นเป่าวี่ จึงว่า
“เจ้าออกไปเดินเล่นที่อื่นก่อน เมื่อคืนข้าวุ่นอยู่ทั้งคืน นี่จึงนอนไม่พอ ปวดเมื่อยไปทั้งตัว”
เป่าวี่ว่า “ปวดเมื่อยเรื่องเล็ก นอนมากไปกลับป่วยหนัก ข้าช่วยเจ้าคลายเครียด เดี๋ยวก็หายง่วง”
ไต้วี่หลับตาว่า “ข้าไม่ได้ง่วง แค่อยากพักสักครู่ เจ้าไปเล่นที่อื่นก่อนค่อยมาใหม่”
เป่าวี่เขย่าตัวนางว่า “ให้ข้าไปที่ไหนเล่า เห็นคนอื่นก็เซ็งแล้ว”
ไต้วี่หัวเราะว่า “เชอะ เจ้าจะอยู่ที่นี่ ก็ไปนั่งสงบเสงี่ยมอยู่ตรงนั้น พวกเราค่อยคุยกัน”
เป่าวี่ว่า “ข้าก็จะนอน”
ไต้วี่ว่า “เจ้าก็จะนอน”
เป่าวี่ว่า “ไม่มีหมอน ข้าใช้หมอนใบเดียวกับเจ้า”
ไต้วี่ว่า “ผายลม ข้างนอกก็มีหมอน ไปหยิบใบหนึ่งมาหนุน”
เป่าวี่ออกมาหาหมอน มองไปมองมา แล้วกลับเข้ามาใหม่ยิ้มว่า
“หมอนพวกนั้นข้าไม่เอา ไม่รู้ยายแก่ที่ไหนนอนหนุน”
ไต้วี่ลืมตาลุกขึ้นหัวเราะว่า “เจ้านี่มันดาวมารของข้าจริงจริง เอาหมอนใบนี้ไป”
ว่าแล้วก็ยื่นหมอนของตัวเองให้ แล้วหยิบเอาใบใหม่อีกใบมาหนุน ทั้งสองนอนลงหันหน้าเข้าหากัน
ไต้วี่มองเห็นแก้มซ้ายของเป่าวี่มีรอยหยิกเลือดห้อเป็นจ้ำ จึงขยับตัวเข้ามาใกล้ ใช้มือลูบมองดูให้ชัดถามว่า
“นี่รอยเล็บใครข่วนมา”
เป่าวี่กระถดหนี หัวเราะว่า “ไม่ใช่รอยข่วน คงเป็นเมื่อครู่ ไปช่วยพวกนางผสมเครื่องสำอางแล้วเปื้อนเข้า”
ว่าแล้วก็หาผ้าจะมาเช็ด ไต้วี่จึงใช้ผ้าของตนเช็ดให้ แล้วว่า
“เจ้ายังทำเรื่องเช่นนี้อยู่อีก ทำไปแล้วยังมาติดประกาศให้โลกรู้ด้วย ถึงท่านน้าชาย(บิดาเป่าวี่)ไม่เห็นแต่คนอื่นเห็น และจะลือกันเป็นเรื่องประหลาดจนไปเข้าหูท่านน้า แล้วกลายเป็นเรื่องแน่”
เป่าวี่ไม่ได้ฟังเรื่องที่นางพูด ด้วยว่าได้กลิ่นหอมประหลาดชวนให้อ่อนระทวยมาจากแขนเสื้อของไต้วี่ เป่าวี่ดึงแขนเสื้อของไต้วี่จะดูว่าซ่อนอะไรไว้
ไต้วี่ยิ้มว่า “เวลาเช่นนี้ ใครไปใช้เครื่องหอม”
เป่าวี่ยิ้มว่า “ถ้าอย่างนั้น กลิ่นหอมมาจากไหน”
ไต้วี่ยิ้มว่า “ข้าเองก็ไม่รู้ คิดว่าคงเปื้อนเครื่องหอมในตู้กระมัง”
เป่าวี่สั่นหัวว่า “ไม่น่าใช่ กลิ่นหอมนี้แปลกนัก ไม่ใช่แป้งหอม ลูกหอม หรือถุงหอม”
ไต้วี่ยิ้มเยาะว่า “หรือว่าจะมีอรหันต์หรือผู้วิเศษเสกเครื่องหอมประหลาดให้ ต่อให้มีเครื่องหอมประหลาด ก็ไม่มีพี่ชายน้องชายมาช่วยผสมดอกบาน ดอกตูม น้ำค้าง เกล็ดหิมะให้ ที่ข้ามีจึงเป็นเพียงเครื่องหอมธรรมดา”
เป่าวี่ยิ้มว่า “ข้าพูดแค่คำเดียว เจ้าก็โยงมาได้ขนาดนี้ คงต้องให้เจ้ารู้ความร้ายกาจของข้าบ้าง จากนี้ไปข้าจะไม่ละเว้นเจ้า”
เป่าวี่พลิกตัวลุกขึ้น เป่าลมใส่มือสองครั้ง แล้วยื่นมือมาจั๊กจี้สีข้างและรักแร้ของไต้วี่ไปทั่ว ไต้วี่ไม่เคยทนจั๊กจี้ได้ พอเป่าวี่ยื่นมือมาจี้ก็หัวเราะจนหายใจไม่ทัน ปากก็ว่า
“เป่าวี่ ถ้าไม่หยุด ข้าโกรธแล้วนะ”
เป่าวี่หยุดมือ ยิ้มว่า “เจ้าจะพูดอีกไหม”
ไต้วี่ยิ้มว่า “ไม่กล้าแล้ว” เอามือจัดผม แล้วยิ้มว่า “ข้ามี “หอมแปลก” แล้วเจ้ามี “หอมอุ่น” ไหมเล่า”
เป่าวี่ไม่เข้าใจ ถามว่า “อะไรคือหอมอุ่น”
ไต้วี่ผงกหัวถอนหายใจและเยาะว่า
“ซื่อบื้อจริง เจ้ามีหยก คนอื่นมีทองมาคู่เจ้า คนอื่นมี “หอมเย็น” เจ้ากลับไม่มี “หอมอุ่น” ไปคู่เขา”
(เป่าไชมีสร้อยทองและยาเม็ดหอมเย็น)
เป่าวี่เพิ่งเข้าใจ ยิ้มว่า “เมื่อกี้เพิ่งโดนจี้ นี่ยังมาปากร้ายอีก” ว่าแล้วก็ยื่นมือออกมา
ไต้วี่รีบยิ้มว่า “พี่ชายแสนดี ข้าไม่กล้าแล้ว”
เป่าวี่ยิ้มว่า “ให้ปล่อยนั่นไม่ยาก เอาแขนเสื้อมาให้ข้าดมดู”
แล้วดึงแขนเสื้อมาคลุมหน้า ดมไม่หยุด
ไต้วี่ดึงมือกลับว่า “เจ้าไปได้แล้ว”
เป่าวี่ยิ้มว่า “ยังไปไม่ได้ พวกเรานอนลงอย่างสุถาพเรียบร้อยแล้วคุยกัน” แล้วล้มตัวลงนอน
ไต้วี่ก็ล้มตัวลงนอนเอาผ้าปิดหน้า
เป่าวี่จะมีเรื่องไม่มีเรื่องก็หาเรื่องพูดไปได้เรื่อยเปื่อย ไต้วี่จึงไม่สนใจ เป่าวี่ถามว่านางเข้ากรุงมาอายุเท่าใด ทิวทัศน์ระหว่างทางเป็นอย่างไร หยางโจวมีโบราณสถานไหม วัฒนธรรมประเพณีพื้นเมืองเป็นอย่างไร ไต้วี่ไม่ตอบ
เป่าวี่กลัวว่าหากนางเอาแต่นอนจะเกิดเจ็บป่วยจึงกระเซ้านางว่า
“ไอ้หยา ทางเมืองหยางโจวของเจ้าเกิดเรื่องใหญ่ขึ้น รู้บ้างไหม”
ไต้วี่เห็นเป่าวี่ท่าทางขึงขัง สำคัญว่าเรื่องจริง จึงถามว่า “มีเรื่องอะไร”
เป่าวี่กลั้นหัวเราะกุเรื่องว่า
“หยางโจวมีเขาไต้ซาน 黛山 บนเขามีถ้ำหลินจื่อ 林子洞”
ไต้วี่ว่า “นี่เรื่องโกหก ไม่เคยได้ยินชื่อเขาลูกนี้”
เป่าวี่ว่า “ขุนเขาสายน้ำในโลกนี้มีมากนัก เจ้ารู้จักหมดหรือ รอข้าเล่าจบก่อนค่อยวิจารณ์”
ไต้วี่ว่า “เจ้าว่ามา”
เป่าวี่ว่า “ในถ้ำหลินจื่อมีปีศาจหนูอยู่ฝูงหนึ่ง วันที่เจ็ดเดือนล่าเยว่ 腊月 ในปีนั้น (เดือนสุดท้าย เรียกว่า ล่าเยว่ 腊月) หนูเฒ่าเป็นประธานที่ประชุมกล่าวว่า
“พรุ่งนี้คือวันล่าปา 腊八 (วันที่แปดของเดือนสุดท้าย) คนบนโลกต่างต้มข้าวต้มล่าปา 腊八粥 ตอนนี้ในถ้ำเราขาดแคลนอาหาร ต้องอาศัยโอกาสนี้ไปชิงเอามาไว้”
แล้วหยิบศรคำสั่งขี้นมาหนึ่งดอก ส่งให้หนูน้อยเก่งกาจตัวหนึ่งออกไปเสาะหาข่าว หนูน้อยกลับมารายงานว่า
“ข้าน้อยไปสืบข่าวมาแล้วทุกหนแห่ง มีเพียงศาลเจ้าที่ตีนเขานี้ที่มีอาหารมากที่สุด”
หนูเฒ่าถามว่า “ที่เป็นเมล็ดกี่อย่าง เป็นลูกกี่ชนิด”
หนูน้อยว่า “เมล็ดธัญพืชมีเป็นยุ้ง ที่เป็นลูกมีห้าชนิด หนึ่งคือพุทราแดง สองคือลูกเกาลัด สามคือถั่วลิสง สี่คือกระจับ ห้าคือเผือกหอม 香芋 (เซียงวี่)”
หนูเฒ่าฟังแล้วชอบใจนัก หยิบศรคำสั่งขึ้นมาหนึ่งดอกถามว่า
“ใครจะไปขโมยข้าว”
หนูตัวหนึ่งรับคำสั่งไปขโมยข้าว หนูเฒ่าหยิบศรคำสั่งอีกดอก
“ใครจะไปขโมยถั่ว”
หนูตัวหนึ่งรับคำสั่งไปขโมยถั่ว
จากนั้นก็มีผู้รับคำสั่งไปสำหรับแต่ละอย่าง จนกระทั่งดอกสุดท้าย
“ใครจะไปขโมยเผือกหอม”
หนูตัวเล็กและอ่อนแอที่สุดมารับคำสั่ง
“ข้าอาสาไปขโมยเผือกหอม”
หนูเฒ่าดูสภาพแล้วอ่อนแอไร้เรี่ยวแรง เกรงว่าจะทำงานไม่สำเร็จ จึงไม่อนุญาต
หนูน้อยว่า “ถึงข้าจะอายุน้อยร่างกายบอบบาง แต่ข้ามีเวทมนตร์ไร้ขอบเขต ฟันแหลมคม แผนการลึกล้ำ ไปครั้งนี้ ยังจะมีผลงานแยบยลเหนือใคร”
พวกหนูพากันถามว่า “แยบยลอย่างไร”
หนูน้อยว่า “ข้าจะไม่ขโมยโดยตรงเช่นพวกเขา แต่จะแปลงร่างเป็นเผือกหอมเข้าไปรวมอยู่ในกองไม่ให้ใครดูออก แล้วค่อยค่อยทยอยขนออกมาจนหมด นี่ไม่แยบยลกว่าขโมยโดยตรงหรอกหรือ”
พวกหนูว่า “พิศดารอยู่ แต่จะแปลงอย่างไร เจ้าแปลงให้พวกเราดูก่อน”
หนูน้อยยิ้มว่า “ไม่ยากหรอก ข้าจะแปลงให้ดู”
ว่าแล้วก็โยกร่างว่า “แปลง”
หนูน้อยแปลงร่างเป็นสาวน้อยสคราญโฉม
พวกหนูพากันหัวเราะว่า
“ผิดแล้ว ผิดแล้ว ตอนแรกว่าจะแปลงร่างเป็นเผือก ทำไมกลายเป็นสาวน้อยเล่า”
หนูน้อยแปลงร่างกลับแล้วว่า
“ข้าจึงว่าพวกเจ้าเห็นโลกมาน้อย รู้จักแต่ “เซียงวี่ 香芋 (เผือกหอม)” ที่เป็นลูกเป็นหัว ไม่รู้ว่าบุตรสาวของผู้ตรวจการเกลือหลิน จึงเป็น “เซียงวี่ 香玉 (หยกหอม)” ที่แท้จริง”
(芋 เผือก กับ 玉 หยก ในชื่อของไต้วี่ 黛玉 ออกเสียงเดียวกันว่า วี่)
ไต้วี่ฟังจบ พลิกตัวขึ้นมากดตัวเป่าวี่ไว้แล้วหัวเราะว่า
“ข้าจะฉีกปากเจ้าเป็นชิ้นชิ้น ข้ารู้ว่าเจ้าล้อเลียนข้า”
ว่าแล้วก็หยิก
เป่าวี่อุทธรณ์ว่า “น้องคนดี ปล่อยข้า ไม่กล้าแล้ว ข้าได้กลิ่นหอมของเจ้า จึงนึกถึงนิทานเรื่องนี้”
ไต้วี่ยิ้มว่า “หลอกด่าคน ยังมาว่าเป็นนิทาน”
พูดไม่ทันขาดคำ เป่าไชเดินเข้ามายิ้มว่า
“นิทานอะไร เล่าให้ข้าฟังบ้าง”
ไต้วี่รีบลุกขึ้นนั่งยิ้มว่า “ท่านดู จะมีใคร เขาหลอกด่าข้า แล้วยังว่าเป็นนิทาน”
เป่าไชยิ้มว่า “ออ น้องเป่าวี่นี่เอง ในท้องเต็มไปด้วยเรื่องเล่านิทานเก่า แต่น่าเสียดาย ถึงเวลาต้องใช้จริงกลับลืมเสียได้ นี่ทำให้ข้านึกถึงเรื่องกลอนต้นกล้วยเมื่อคืนก่อน อยู่ตรงหน้ากลับนึกไม่ออก คนอื่นเย็นใจมีแต่เขาที่เหงื่อแตก มาวันนี้กลับนึกอะไรออกหมด”
ไต้วี่ยิ้มว่า “อามิตาภพุทธ พี่สาวคนดี เป่าวี่เจ้าเจอคู่ปรับแล้ว รู้ทันกันทุกเรื่อง”
พูดถึงตรงนี้พลันมีเสียงเอะอะดังมาจากห้องของเป่าวี่
(จบบทที่สิบเก้า)
พอเงี่ยหูฟังดู ไต้วี่ยิ้มว่า
“แม่ของเจ้าตะโกนเรียกสีเหยิน สีเหยินรับใช้เจ้าดีอยู่แล้ว แม่เจ้ายังชอบต่อว่านาง แม่เฒ่าร้ายกาจนัก”
ไต้วี่หมายถึงแม่นมของเป่าวี่ หลี่หม่อมอ 李嬷嬷
เป่าวี่จะรีบข้ามไป เป่าไชรีบยุดตัวไว้ว่า
“อย่าไปทะเลาะกับแม่เจ้า นางแก่แล้วเลอะเลือน ต้องยอมถอยให้นางก้าวหนึ่ง”
เป่าวี่ว่า “ข้ารู้แล้ว” แล้วรีบออกไป
หลี่หม่อมอค้ำไม้เท้ายืนด่าสีเหยิน
“นางโสเภณีลืมตีน เงยหน้ามาดูข้า ข้ามาถึง ยังวางท่านอนอยู่บนเตียง เห็นข้ายังทำเป็นไม่สนใจ วันวันคิดแต่จะให้ท่าเป่าวี่ ทำให้เป่าวี่หมางเมินข้า ฟังไว้ให้ดี ค่าตัวเจ้าไม่กี่ตำลึงก็ซื้อได้แล้ว ทำมาเล่นพิเรนทร์ในบ้านนี้ ข้าจะลากเจ้าไปยกให้ไพร่ข้างนอก ดูว่าเจ้ายังหว่านเสน่ห์นางปีศาจได้อีกไหม”
สีเหยินรู้ว่าหลี่หม่อมอเห็นนางนอนอยู่จึงโมโห จึงพยายามอธิบายว่า
“ข้าไม่สบาย เหงื่อออก เวียนหัว จึงไม่เห็นแม่เฒ่า”
ต่อมาได้ยินนางด่าว่า “ให้ท่าเป่าวี่” และ “ยกให้ไพร่” รู้สึกอายที่ถูกดูแคลนจึงเงียบเอาแต่ร้องไห้
เป่าวี่ได้ยิน ไม่รู้จะทำอย่างไร ได้แต่ช่วยอธิบายว่า “ไม่สบาย กินยา” และ “ถ้าไม่เชื่อ ไปถามสาวใช้คนอื่นดู”
หลี่หม่อมอฟังแล้วกลับอารมณ์เสียยิ่งขึ้นว่า
“เจ้าเอาแต่ปกป้องนางจิ้งจอก ไม่เห็นหัวข้า จะให้ไปถามใคร ใครก็ต้องช่วยเจ้า ใครก็ถูกนางบงการ ข้ารู้ดี มีแต่ต้องไปหาเหล่าไท่ไท่ พูดกันให้รู้เรื่องต่อหน้านาง ข้าให้นมเจ้าจนเติบใหญ่ เดี๋ยวนี้ไม่ต้องกินนมแล้ว ก็ทอดทิ้งข้า ให้ท้ายพวกสาวใช้มาแข็งข้อกับข้า”
นางพูดไปร้องไห้ไป
ไต้วี่ เป่าไชเข้ามาปลอบนางว่า
“ท่านแม่ ท่านก็ผ่อนปรนให้พวกนางบ้างก็สิ้นเรื่อง”
หลี่หม่อมอเห็นทั้งสองคน จึงเล่าถึงเรื่องที่นางถูกรังแก เรื่องที่วันก่อนนางดื่มชา เชี่ยนเสวี่ยไปฟ้อง เรื่องนมเปรี้ยวเมื่อวาน พูดจ้อไม่รู้แล้ว
พี่เฟิ่งเผอิญนั่งคิดกำไรขาดทุนอยู่ข้างห้อง ได้ยินเสียงเอะอะ รู้ว่าหลี่หม่อมอโรคเก่ากำเริบ และรู้ว่าวันนี้นางเล่นเสียกำลังหาทางระบายใส่คนอื่นจึงไปลงที่สาวใช้ของเป่าวี่ พี่เฟิ่งรีบออกจากห้องมาดึงตัวหลี่หม่อมอไว้ ยิ้มว่า
“ท่านแม่อย่าโมโห วันนี้วันเทศกาล เหล่าไท่ไท่กำลังฉลองงานมงคล ท่านเป็นผู้อาวุโส เห็นคนอื่นเอะอะ ท่านควรต้องปราม หากท่านมาโวยวายผิดระเบียบเสียเอง เหล่าไท่ไท่รู้เข้าคงโมโห ท่านว่าใครไม่ดี ข้าช่วยตีแทนท่าน ที่ห้องข้ามีไก่ป่าตุ๋นใหม่ร้อนร้อน ท่านตามข้าไปดื่มเหล้าดีกว่า”
พูดแล้วก็ดึงตัวนางไป ตะโกนบอกสาวใช้ว่า
“เฟิงเอ๋อ ช่วยเอาไม้เท้าของแม่นมหลี่ตามมาที แล้วหาผ้าเช็ดน้ำตามาด้วย”
หลี่หม่อมอเดินตามพี่เฟิ่งไป บ่นไปว่า
“ข้าไม่อยากมีชีวิตอยู่แล้ว วันนี้มาแหกกฎเสียหน้าทุ่มเถียงยกใหญ่ รองรับอารมณ์นางโสเภณี”
เป่าวี่ ไต้วี่ได้พี่เฟิ่งมาช่วยแก้สถานการณ์ พากันปรบมือว่า
“โชคดีที่ลมมาช่วยหอบแม่เฒ่าไป”
เป่าวี่ผงกหัวถอนหายใจว่า
“ไม่รู้ว่าติดค้างบัญชีใครที่ไหน จึงมาลงเอาที่คนอ่อนแอรังแกได้ ยิ่งไม่รู้ว่าทำผิดอะไร จึงถูกนางขึ้นบัญชีดำ”
พูดไม่ทันจบ ฉิงเหวินแทรกว่า “ใครจะบ้าไปผิดใจกับนาง ถึงจะทำผิดจริง ก็กล้ารับไม่ต้องให้ลำบากคนอื่น”
สีเหยินร้องไห้พลางดีงมือเป่าวี่ว่า
“ข้าผิดใจกับท่านแม่ ท่านจึงต้องผิดใจกับนางเพื่อช่วยข้า เรื่องนี้ข้ารับไว้เองก็ได้ ไม่ควรลากผู้อื่นมาลำบากด้วย”
เป่าวี่เห็นนางป่วยอยู่แล้วยังมาเพิ่มเรื่องหนักใจ จึงจำอดกลั้นโทสะไว้ ปลอบนางให้นอนเสียเพื่อให้เหงื่อออก เห็นนางยังตัวร้อนอยู่ จึงเอนตัวลงข้างข้าง เตือนนางให้พักผ่อน อย่าคิดเรื่องไม่เป็นเรื่อง
สีเหยินยิ้มหยันว่า “มาโมโหกับเรื่องเช่นนี้ ยังจะอยู่บ้านนี้ได้อีกหรือ ตลอดปีตลอดชาติก็มีแต่เรื่องเช่นนี้ แล้วจะอยู่กันอย่างไร ท่านห่วงข้าจนผิดใจกับผู้คน เขาก็จำใส่ใจ พอสบช่อง ก็พูดจาไม่น่าฟัง คนอื่นจะคิดกันอย่างไร”
พูดแล้วก็อดร้องไห้ไม่ได้อีก แต่เกรงเป่าวี่จะลำบากใจ จึงฝืนกลั้นไว้
แม่บ้านยกยาเทียบสองที่ต้มเสร็จมาให้ เป่าวี่เห็นนางนอนเพิ่งได้เหงื่อ จึงบอกนางไม่ต้องลุก แล้วป้อนยาให้นางเอง แล้วสั่งสาวใช้ให้เตรียมเตียงผิง
สีเหยินว่า “ท่านไม่ไปกินข้าวหรือ ไปคุยกับเหล่าไท่ไท่ กับไท่ไท่สักพักค่อยกลับมา ข้าจะนอนเฉยเฉย”
เป่าวี่จึงดูจนนางถอดปิ่นปักผมออกแล้วจึงออกจากห้องไปกินข้าวกับแม่เฒ่าเจี่ย
ตอนก่อนหน้า : เงื่อนไขสามข้อ
ตอนถัดไป : เจี่ยหวนเล่นโกง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
