นานแค่ไหนแล้ว
ค่ำวันศุกร์ เขาพาตัวเองมาชมการแสดงที่จัดขึ้นริมแม่น้ำแห่งหนึ่ง
ท่ามกลางผู้คนแน่นขนัดมากหน้าหลายตา เขาเดินหาที่นั่งอยู่พักใหญ่จึงทรุดตัวลงนั่งตรงที่ว่างด้านบนของอัฒจันทร์ อันค่อย ๆ ลดระดับจากพื้นไปลงสู่ลานเวทีเบื้องล่าง
มองผ่านไกลออกไปเบื้องหลัง สายน้ำคอยทำหน้าที่เป็นฉากสะท้อนให้แสง-สี ราวกับเหล่าสารพันผีเสื้อ ระยิบระยับ งดงามละลานตา
ไฟดับมืดลง เป็นสัญญาณว่าอีกไม่นานการแสดงกำลังจะเริ่มขึ้น เขายกโทรศัพท์ขึ้นมา ค่อย ๆ ปิดมันลงไปในเวลาเดียวกันกับการปลดเปลื้องสิ่งหนักอึ้งในหัวใจ
เขาหลับตา สัมผัสรู้ถึงภาวะรอบตัวและปัจจุบันขณะ ที่นี่และตรงนี้
ลมเย็นแผ่วเบาของเหมันต์ลอยมาสัมผัสใบหน้า ดอกราตรีหอมโชยกลิ่นอ่อนมาแตะเบา ๆ ที่จมูก เขาหายใจเข้าลึกที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วผ่อนลมหายใจออกช้า ๆ
เขารู้สึกสงบและมีความสุขอย่างน่าประหลาด จนเผลอยิ้มออกมาโดยไม่รู้ตัว
“ นานแค่ไหนแล้ว . . . ” เขารำพึงกับตัวเองเบา ๆ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
