เมืองจันทราดอกไม้ร่วง มหาสมุทรดอกไม้บาน (2 เล่มจบ)
จวินจื่ออี่เจ๋อ เขียน / อัญชลี เตยะธิติกุล แปล
โปรยสำนักพิมพ์อรุณ :
หลังเหตุการณ์โจมตีเมืองจันทรา ลั่วเวย องค์หญิงเล็กแห่งชางซู่เจาต้องหนีตายจากมาตุภูมิที่รัก ระหว่างความเป็นความตายนางก็ได้รับการช่วยเหลือจากบุรุษปริศนารูปงามผู้ปรากฏตัวทุกครั้งที่นางมีภัยร้าย เขานำทางนางสู่สำนักเทพสมุทร และที่นั่นนางก็ตัดสินใจฝากตัวเป็นศิษย์ร่ำเรียนวิชาเซียน ไหนเลยจะคิดว่า มหาเทพอิ้นเจ๋อ เจ้าของสำนักเทพสมุทรกับบุรุษปริศนานั้นคือคนเดียวกัน
จากองค์หญิงเล็กผู้สูงศักดิ์ ต้องตกต่ำหนีตาย ปกปิดฐานะของตนร่ำเรียนวิชาเซียนเพื่อที่วันหนึ่งนางจะกลับไปกอบกู้บ้านเมือง การศึกษาวิชาเซียนมิใช่เรื่องง่ายสำหรับภูติวารีพลังเวทจำกัดอย่างนาง "ท่านอาจารย์" ผู้สูงส่งของนางหรือก็ออกจะหยิ่งยโส โหดร้าย บ่อยครั้งเพื่อเอาตัวรอด นางจึงต้องทำตัวเหมือนแตงโมเคลือบน้ำมัน ลื่นไหลไปได้ทั่ว หรือที่จริงนางชมชอบให้ตัวเองได้รับความเจ็บปวดกันแน่
หลังอ่าน :
นิยายปี 2559 ผ่านไปเกือบสิบปีเพิ่งได้อ่าน นี่คือแนวเทพเซียนเลือดสาดน้ำตาร่วง ทั้งบาดใจทั้งขัดอกขัดใจ 55555 สิ่งเดียวที่ทำให้อ่านลุล่วงจนจบคือสำนวนแปลของคุณอัญชลี เตยะธิติกุล เลือกสรรคำได้ไพเราะนุ่มนวลราวอยู่ในสวนกวี ไม่ค่อยได้อ่านสำนวนแปลแบบนี้จากอรุณนานมากแล้ว น่าเสียดายจริง ๆ
ทราบว่ากำลังจะเป็นละครชุด อ่านแล้วก็คิดในใจว่าเหมาะสมจะสร้างซีรีส์ที่สุดเรื่องหนึ่ง ว่าด้วยลั่วเวย-องค์หญิงเล็กโฉมงาม ภูตวารีในเมืองน้ำชื่อซู่เจา พบรักกับมหาเทพอิ้นเจ๋อผู้สูงส่งสง่างามเสเพลแห่งแดนเซียน รอบตัวมีสตรีต่างเผ่าพันธุ์รุมล้อม แรกเจอนางฝากตัวเป็นศิษย์ อาศัยความประจบสอพลอหยอกเย้าจนเขาเอาจริง แต่นางไม่กล้าอาจเอื้อม เงื้อง่าพลาง เอาใจพี่ชายต่างสายเลือด-เฉินจือไปพลาง
ชื่อเรื่องสละสลวยมาก เมืองจันทราดอกไม้ร่วง มหาสมุทรดอกไม้บาน สื่อถือเมืองซู่เจาของนางเอก และสายปกครองของพระเอก เพราะมหาเทพอิ้นเจ๋อเป็นเทพแห่งน้ำ ตามบุคลิกนิยายแนวเทพเซียนย่อมต้องสร้างให้พระเอกของเรามีอายุขัยไม่สิ้นสุด ย่อมมีแฟนเก่าฝังใจเป็นสาวสวยที่หนีไปกับจอมมาร ให้กำเนิดเฉินจือ พี่ชายต่างสายเลือดของนางเอก แถมสร้างเมืองซู่เจาให้แฟนเก่าใช้มองดวงจันทร์อีกต่างหาก
อีกบุคลิกซ้ำ ๆ แฟนเก่ากับนางเอกมีหน้าตาคล้ายกัน 555 ลั่วเวยเป็นภูตวารี อายุขัยอย่างมากก็สามร้อยกว่าปี อ่อนด้อยไร้เดียงสาในทางโลกอย่างยิ่ง เกิดมาก็เอาแต่ใจ เป็นสาวน้อยชอบเหวี่ยงวีน ดีที่รูปโฉมเย้ายวนใต้หล้า จึงมีใครต่อใครหมายตามากมาย พี่ชายเฉินจือก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่เป็นรักที่ไม่ครอบครอง รอเธออยู่ตรงนี้เสมอ จะเป็นของใครไม่สำคัญ 5555
อยู่ ๆ วันหนึ่งเมืองซู่เจาเกือบล่มสลาย ลั่วเวยต้องระเหเร่ร่อนไปพึ่งพาเฉินจือ พยายามกราบไหว้อาจารย์ให้ตัวเองแกร่งกล้าขึ้น สบโอกาสตามตื๊อพระเอกอิ้นเจ๋อจนได้เป็นศิษย์น้องเล็กผู้พยายามเอาอกเอาใจอาจารย์จนกลายเป็นรักข้างเดียว ส่งเสริมแฟนสาวรายแล้วรายเล่าให้สมหวังชั่วครั้งชั่วคราวกับเขา ในหัวใจได้แต่ทุกข์ตรมหม่นไหม้
ภารกิจของลั่วเวยคือฝึกวิชาเพื่อกลับไปกอบกู้เมืองน้ำซู่เจา ขณะฝึกฝนก็ตกหนุ่มได้มากมาย แอบซ่อนตัวเองไปเฝ้าอาจารย์ในมุมมืดเมื่อเขาใช้เวลาส่วนตัวลำพัง แต่พระเอกเป็นมหาเทพเนอะ มากี่ทีก็รู้ทุกที ใครจีบศิษย์ตัวเองก็รู้ตลอด ค่อนขอดบ้าง หวงก้างบ้าง ทำทีไม่สนใจบ้าง คว้าสาว ๆ นิสัยคล้ายนางมาขัดตาทัพบ้าง
เหตุผีผลักคู่นี้เกิดขึ้นเมื่อเทาเที่ย-สัตว์เลี้ยงแสนรักของพระเอกเกิดบ้าคลั่งทำร้ายนางเอกจนดวงจิตเกือบสลาย ทางเดียวที่จะช่วยให้นางกลับมาคือการร่วมหอถ่ายเทวารีบำบัดฟื้นฟูร่างกาย 55555
จากนั้นคู่รักวิปลาสก็ถือกำเนิด 5555 แรก ๆ แค่รักษาดวงจิต ไป ๆ มา ๆ ก็ยอมรับว่าต่างคนต่างมีใจ ไปไหนไปด้วยกัน ผิดขนบกฎศิษย์อาจารย์ก็ช่างมัน ช่วยกันฟื้นฟูเมือง ทลายโลกมายา รักษาคำมั่นว่าจะอยู่ด้วยกันจนวันเธอผมขาว ทว่าการเข้ามิติแดนมารไม่ตั้งใจครั้งหนึ่งทำให้รู้ว่าซ่างเยียน-แฟนเก่ายังมีชีวิตอยู่ ภารกิจทำสงครามกับจอมมารชิงหวานใจกลับคืนก็ต้องมาตามสูตร
จากนั้นก็เดินตามสูตรของนิยายแนวเทพเซียนดั้งเดิม คู่รักตัวติดกันอยู่ ๆ ก็เลิกกัน ไม่มองหน้ากัน ฝ่ายหนึ่งนึกว่าเขากลับไปอยู่กับแฟนเก่าคนงาม ตัวเองตั้งครรภ์ลูกเขาอยู่แท้ ๆ ก็ประกาศว่าไม่ใช่ลูกเขา ซมซานกลับเมืองเกิดไปอยู่กับพี่สาว-กษัตรี แถมชายตามองหนุ่มหล่อในเมืองอีกด้วย สุดท้ายคลอดบุตรสาวเลี้ยงดูอย่างดี ไม่สนใจข่าวคราวมหาเทพอิ้นเจ๋อสุดหล่ออีกเลย
ชีวิตสองร้อยปีหลังของลั่วเวยนอกจากเลี้ยงลูก ช่วยพี่สาวปกครองเมือง เหล่หนุ่มบ้างตามโอกาส ก็ดั้นด้นออกผจญภัยบ้าง นางได้พบกับมารชื่อซาไห่ ผู้ให้รสสัมผัสคล้ายคลึงกับพ่อของลูกมาก ทั้งคู่ร่วมเดินทางพร้อมกับซีเหอ บุตรสาว และภูตดอกบัวซูเหลียน เป็นความทรงจำช่วงหนึ่งของชีวิต เมื่อแยกจากกัน ลั่วเวยคิดว่าตัวเองคงจะจากโลกนี้ไปทั้งอย่างนี้ ทว่าจู่ๆ วันหนึ่งพี่ชายเฉินจือซึ่งทิ้งชีวิตไปขณะรบกับแดนมารก็กลับมา
ลั่วเวยตัดสินใจแต่งงานกับเฉินจือ สร้างครอบครัวอบอุ่นด้วยกัน ระหว่างรอยต่อของชีวิตหลายครั้ง นางเคยฝันถึงมหาเทพอิ้นเจ๋อ เขาเคยเป็นแสงส่องนำทางครั้งวัยเยาว์ เคยมาอวยพรในวันแต่งงาน ทุกภาพเหมือนม่านหมอกมายา ตื่นมาแล้วสลายไป กระทั่งใกล้ถึงวาระสุดท้าย นางได้พบกับสหายสนิทของอดีตสามี และได้รับคำตอบที่รู้อยู่แก่ใจ หากพยายามหนีห่างมาตลอดในที่สุด
อ่านจบแล้วรู้สึกว่านี่แหละนิยายเทพเซียนแท้ ๆ ไม่มีอย่างอื่นปรุงแต่งสักนิด นางเอกดี ๆ ร้าย ๆ นิสัยคุณหนูเจ้าอารมณ์ โลเลเหยาะแหยะ หูเบา ด้อยค่าตัวเอง ส่วนพระเอกผู้เพียบพร้อมก็ยินดีสละตัวเองเพื่อใต้หล้า (ทำไมกันนะ) เธอขาจะเข้าใจผิดก็ไม่เป็นไร ลูกไม่รู้จักพ่อก็ไม่เป็นไร สวรรค์ลงโทษก็ไม่เป็นไร เตรียมพร้อมให้เธอขาทั้งหมดล่วงหน้าแล้ว ใช้เวทย้อนเวลาเพื่อเธอแล้ว แบ่งเสี้ยววิญญาณอยู่กับเธอในชั่วลมหายใจสุดท้ายแล้ว เอาล่ะ สลายร่างเพื่อโลกได้ 5555
ข้อแก้ไขความเข้าใจผิดของคู่นี้มีอย่างเดียว คือพวกเธอคุยกันตรง ๆ สิ ทำไมไม่คุยกัน ทำไมคิดเองเออเองเจ็บเอง ดีนะที่เรามีภูมิคุ้มกันแข็งแรงจากการอ่านนิยายจีนมาหลายปี บวกซีรีส์เทพเซียนเลือดท่วมน้ำตานองมาหลายเรื่อง อ่านจบไม่ขัดใจอะไรนอกจากฉันจะไม่ดูซีรีส์เรื่องนี้แน่ ๆ 555555
คะแนนเต็ม 10 ให้ 7 เทให้ผู้แปลล้วน ๆ + บทส่งท้ายว่าด้วยมหาเทพอิ้นเจ๋อ เหตุใดจึงคิดและตัดสินใจรักโลกเกินเหตุแบบนี้ รวมทั้งคำตอบว่าทำไมรักลั่วเวย ทั้งที่รอบตัวมีผู้หญิงดีกว่านางเอกเยอะมาก
แนะนำให้อ่านสำหรับสายต้องการเติมคลังคำ สำนวนแปลงดงามละมุนละไม ส่วนพล็อตเทพเซียนเหนื่อยใจมองข้ามได้ค่ะ 55555 วิธีดำเนินเรื่องอ่านสนุกอยู่นะ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
