ความแตกต่างระหว่าง “ข้อมูล” กับ “ความรู้สึก” ในวันที่น้ำยังไม่ลด
ตอนที่ 2/12 หวังว่า ผู้อ่านที่เป็นเจ้าของเรื่องจะจำได้ทันทีว่าเป็นเหตุการณ์ของเขา และคนทั่วไปจะอ่านรู้เรื่อง ไม่ขัดแย้ง แต่ได้ความเข้าใจใหม่ครับ
ระหว่างที่ย้อนดูคอมเมนต์อีกหลายสิบข้อความ ผมพบประโยคหนึ่งที่อ่านแล้วจำได้ขึ้นใจ
เขาบอกว่า “พูดง่าย หลักการดี แต่ไม่เคยรับรู้ความลำบากของคนท้ายๆ นักวิชาการทั้งหลาย มันพูดอยู่บนสันเขื่อน”
ตอนที่อ่าน ผมยอมรับว่าใจหนึ่งก็สะเทือน
เพราะเป็นประโยคที่ตรงและแรงพอสมควร
อีกใจหนึ่งก็เข้าใจ เพราะน้ำไม่ได้ท่วมเพียงตัวเลขในรายงาน แต่มันท่วมบ้านและชีวิตจริงของเขา
ก่อนตอบ ผมเงียบไปเกือบสิบนาที
ผมนึกถึงสิ่งสำคัญที่สุดข้อหนึ่งใน “การสื่อสารด้านน้ำ” คือ
อย่าตอบความรู้สึกด้วยสมการ อย่าตอบความเหนื่อยล้าด้วยแผนผังเขื่อน
เพราะสิ่งที่เขาต้องการไม่ใช่ทฤษฎี
เขาต้องการ “การรับฟัง” ก่อน
ผมจึงเลือกตอบว่า งานบริหารจัดการน้ำ “เริ่มต้นจากฟ้า” ไม่ใช่เริ่มต้นจากเขื่อน
มันเป็นน้ำฝนที่ก่อตัวขึ้นจากหย่อมความกดอากาศต่ำ
เดินทางลงมาตามภูมิประเทศ ผ่านลำน้ำ ผ่านพื้นที่เกษตร ผ่านทุ่ง
ก่อนจะมาถึงเขื่อน ซึ่งเป็นเพียง “หนึ่งในจุดตัดสินใจ”
ไม่ใช่ต้นตอของปัญหาทั้งหมด
และผมเสริมว่า ผู้จัดการน้ำไม่ได้รอให้ฝนตกถึงฝั่งแล้วค่อยคิด
เขาต้องเริ่มคิดตั้งแต่ฝนกำลังเดินทาง ให้เวลาอย่างน้อย 3–7 วัน เพื่อจัดการพร่องน้ำ ประเมินพื้นที่รับน้ำ เตือนพื้นที่เสี่ยง และตั้งสมมติฐานหลายชุด
หลังตอบไป ผมรู้สึกเบาใจมากขึ้น
เพราะเขาตอบกลับว่า “เข้าใจขึ้นครับ”
แม้จะไม่ใช่คำชม แต่เป็นสัญญาณว่าการอธิบายด้วยความเคารพทำให้เกิดพื้นที่ปลอดภัยในการสนทนา
ผมเรียนรู้สิ่งหนึ่งจากเหตุการณ์นี้
ข้อมูลช่วยแก้ความเข้าใจผิด แต่ความเคารพช่วยแก้ความตึงเครียด
และทั้งสองอย่างต้องเดินคู่กัน
การสนทนาในวันน้ำท่วม ทำให้ผมแน่ใจว่า
ไม่ว่ามุมไหน—บนเขื่อนหรือท้ายทุ่ง—
ทุกคนต้องการเพียงอย่างเดียวคือ
“อยากให้น้ำลดโดยเร็วที่สุด โดยไม่ทำร้ายใครเพิ่ม”
และวันนั้นทำให้ผมเห็นว่า
ความเข้าใจระหว่างคนที่ไม่เคยรู้จักกัน อาจเกิดขึ้นได้จากคำตอบที่ตั้งใจจริงเพียงหนึ่งครั้ง
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
