พระเจ้าตากสิน: จากเถ้าถ่านสู่การกู้ชาติ
ลองจินตนาการภาพว่า…
กรุงศรีอยุธยา = คอนโดหรู
แต่ดันมี “ซอมบี้พม่า” มาบุกสองรอบ
– รอบแรก พ.ศ. 2112 → ข้าวของพังๆ แต่คนยังอยู่
– รอบสอง พ.ศ. 2310 → พังหมด… เหลือแต่ เปลือก + เถ้าถ่าน + ใจพัง
ประชาชน = กระจัดกระจาย บางคนเข้าป่า บางคนกินผักหญ้า คนละหนึ่งเส้น
ดัชนีความสุขของคนไทยตอนนั้นประมาณ -1,000,000
🏃♂️💨 แล้วพระยาตากก็เดินเข้ามาแบบเท่ๆ
พม่ารอบนี้ก็ไม่ใช่ “ทัพยึดครอง”
แต่เป็นสาย “ปล้นแล้วเผา” สไตล์โจร
พอพระยาตากลุกขึ้นสู้อิสระแบบรวดเดียว
2 วัน!
พม่าออกจากไทยเรียบ
รวมเวลาโดนครอง = 7 เดือน สั้นยิ่งกว่าซีรีส์บางเรื่อง?
แต่พอได้เอกราชกลับมา พระองค์เดินเข้าเมือง…
แล้วพบว่า
โอ้โห… ไม่เหลืออะไรเลยแม้แต่ร้านชาชัก
คนหายหมด เมืองร้างเงียบแบบน่าขนลุก
🏰 ทำไมถึงไม่สร้างเมืองหลวงที่อยุธยา?
เพราะอยุธยาพังเละ แบบโครงสร้างไม่เหลือ
และกว้างเกินกว่ากองกำลังของพระองค์จะดูแล
เลยย้ายไปตั้งที่ กรุงธนบุรี
ซึ่งตอนนั้นก็ร้างเหมือนกัน
ประชาชนแอบอยู่ในป่าอย่างกับเล่นซ่อนแอบโหมด Hard Mode
อาหารก็ไม่มี… ชีวิตก็คือ survival mode เต็มอัตรา
🍚 พระเจ้าตากสิน = ผู้ว่าฯสายแจก
พอคนรู้ว่าพระองค์กู้ชาติได้
ผู้คนกลับเข้ามาในเมืองแบบหิวหน้าซีดซีด
ราคาข้าวตอนนั้น = โหด
ข้าวสารถังละ 6 บาท (ยุคนั้นคือแพงมาก)
ถึงกับต้องให้พ่อค้าจีนเอาข้าวเขมรมาขาย
แต่ประชาชนไม่มีเงินซื้ออีก…
พระเจ้าตากสินเลยควักเงินตัวเอง
เงินที่ยึดมาได้จากค่ายสุกี้ (พม่าคนหนึ่ง)
แล้ว แจกข้าวให้ราษฎรเป็นหมื่น
คือเป็นกษัตริย์ที่ “อุ้มเศรษฐกิจและปากท้องประชาชน” ตั้งแต่วันแรก
ยังไม่พอ พระองค์ถึงขั้นสั่งให้
ขุนนาง–ข้าราชการ → ลงทำนาหลวงเอง
เรียกว่าทั้งประเทศร่วมกัน “เปิดคอร์สทำนา” เพื่อเลี้ยงกองทัพ
⚔️ ปัญหาที่รออยู่ = พม่า + ก๊กต่างๆ + คนแย่งอำนาจ
ยุคแผ่นดินว่างอำนาจใครๆ ก็อยากเป็นใหญ่
การเจรจาไม่จบ พระองค์จึงต้องปราบให้จบแบบชัดเจน
ตลอดรัชกาล พระเจ้าตากต้องรบเกือบทั้งชีวิต
จนขยายแผ่นดินได้ใหญ่กว่าอยุธยาอีกด้วย
จนกระทั่งหลังศึกอะแซหวุ่นกี้ พ.ศ. 2322
พระองค์ก็ไม่ค่อยออกศึกเองแล้ว
ปล่อยแม่ทัพหลัก เช่น
– เจ้าพระยาจักรี
– เจ้าพระยาสุรสีห์
รับหน้าที่แทน
ส่วนพระองค์หันไปปฏิบัติธรรมอย่างจริงจัง
เหมือนคนที่รบจนพอแล้ว → ขอภาวนาต่อ
🧘 หลักฐานชี้ว่าพระองค์อยากบรรลุโพธิญาณมากกว่าอยากเป็นกษัตริย์
มีบันทึกชัดเจนว่า
พระองค์สาบานว่า
“ไม่ต้องการทรัพย์ ไม่ต้องการยศ
อยากให้ประชาชนเป็นสุข และให้เป็นบุญกุศลเพื่อโพธิญาณเท่านั้น”
แถมยังบอกอีกว่า
ถ้ามีคนเก่งกว่าปกครองบ้านเมืองได้
ก็จะยกบัลลังก์ให้เลย
แล้วจะไปบวชแบบเต็มตัว
นี่คือระดับ “กษัตริย์ที่ไม่ยึดอำนาจ” จริงๆ
แม้ในตอนสงครามกัมพูชา
พระองค์ก็ยังยอมให้ลูกตัวเอง
ไปเป็นกษัตริย์กัมพูชา แทนการอยากขยายอำนาจให้ตนเอง
นายกฯ สายแจกข้าว
ผู้ว่าฯ บูรณะเมือง
แม่ทัพสายสปีด 2 วันไล่พม่าออกจากไทย
ผู้พิทักษ์ประชาชนหิวโหย
กษัตริย์ผู้ไม่เกาะบัลลังก์
นักปฏิบัติธรรมที่มุ่งโพธิญาณ
และเป็นมหาราชที่กอบกู้ชาติจาก “ยุคหายนะ” อย่างแท้จริง
ถ้ามียุคนี้ ต้องเป็นคนเดียวที่
ลงพื้นที่จริง – ตั้งโรงทาน – ปราบม็อบเอง – แล้วกลับไปนั่งวิปัสสนาต่อ
อย่าลืมว่า
- 1.แม้ชีวิตพัง แต่หัวใจที่กล้าทำเพื่อผู้อื่น สร้างความหวังได้
- 2.การลุกขึ้นทำวันนี้ สำคัญกว่ารอให้พร้อม
- 3.ความยิ่งใหญ่คือการทำให้คนรอบตัวมีความสุข ไม่ใช่เก็บบัลลังก์ไว้เอง
- 4.ช่วยคนอื่นก่อน แล้วแรงบันดาลใจจะตามมาเอง
- 5.อย่ารอ…ลงมือสร้างความเปลี่ยนแปลงด้วยมือคุณ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
