น้ำท่วมหาดใหญ่ปีนี้ ไม่ใช่เรื่องใหม่ ไม่ใช่เรื่องที่น่าตกใจด้วยซ้ำ มันคือความจำเจที่ประเทศไทยถูกออกแบบมาอย่างมั่วซั่ว ตั้งแต่ชั้นรากฐานของเมืองที่ถูกขีดเส้นด้วยความรู้ครึ่งๆกลางๆ และอำนาจที่คิดว่าตัวเองเก่งที่สุดในห้องประชุม แต่ไม่เคยลงไปยืนอยู่ในน้ำสักครั้ง
ตั้งแต่อดีตก็เป็นแบบนี้ ประเทศนี้ถูกวางผังเมืองแบบว่าให้คนอยู่ตามยถากรรม แม่น้ำถูกปิดล้อมด้วยคอนกรีต ถนนสร้างทับแนวไหลของน้ำ คูคลองถูกปล่อยให้ตื้นเขิน แล้วถามว่าสุดท้ายใครรับกรรม ก็คือประชาชนทุกปี
ทั้งที่ก่อนหน้านี้ เราก็เคยมีกษัตริย์นักพัฒนาผู้มีองค์ความรู้ด้านน้ำที่ชื่นชมกันนักหนา และที่น่าเจ็บกว่าคือเราเคยมีประชาชนเก่งๆคนหนึ่งที่เสนอแผนแก้น้ำท่วมแบบมองทะลุโครงสร้างปัญหา แต่กลับถูกตีตกเพราะผู้มีอำนาจบางคนมองว่าอย่าไปให้ใครหน้าไหนเด่นกว่า อย่าให้ประชาชนธรรมดามีความคิดที่เก่งเกินท่านกษัตริย์ยอดนิยมเด็ดขาด ความอิจฉาทางอำนาจนั้นแรงยิ่งกว่าพายุฝน คนที่รู้จริงถูกกันออก คนที่ไม่รู้อะไรกลับได้ตัดสินโชคชะตาประเทศ นี่คือความจริงที่ขมขื่น จนพูดตรงๆไม่มีใครเถียงได้
และเมื่อหาดใหญ่ท่วมอีกครั้ง เหมือนบทละครที่เล่นซ้ำทุกปี ขั้นตอนการช่วยเหลือก็เต็มไปด้วยความย้อนแย้งจนประชาชนยิ้มไม่ออก ขอเรือก็ช้า ขอเครื่องสูบน้ำก็ล่าช้า ขออุปกรณ์ก็ต้องรอเอกสาร ขอแรงเจ้าหน้าที่ก็ต้องรออนุมัติ ระบบราชการที่ควรจะเป็นกลไกช่วยเหลือกลับกลายเป็นกำแพงที่ขวางการช่วยเหลือด้วยตัวเอง
สุดท้ายอาสาสมัคร กู้ภัย ชาวบ้านธรรมดา คนที่ไม่ได้มีตำแหน่ง ไม่ได้มีงบประมาณ ไม่ได้มีรถปฏิบัติการหรูหรา กลับเป็นคนแรกที่ลุยเข้าไปช่วยคนแก่ เด็ก ผู้ป่วย คนติดอยู่บนชั้นสองของบ้าน ทั้งที่จำนวนกำลังคนนั้นมีจำกัด แต่มองไปทีไรก็เห็นพวกเขาอยู่หน้าเสมอ ขณะที่ภาครัฐเดินช้าราวกับไม่รีบร้อนอะไร โลกน้ำท่วมแล้วแต่เอกสารยังไม่มา สุดท้ายคนที่จมน้ำคือประชาชน
นี่คือประเทศที่ถ้าเป็นเรื่องประชาชนเดือดร้อนภาครัฐมักจะช้าเสมอ แต่ถ้าเป็นเรื่องจัดซื้อจัดจ้าง เรื่องงบ เรื่องสร้างป้าย เรื่องตัดริบบิ้น จะเร็วผิดปกติอย่างน่าอัศจรรย์ ประเทศที่อาสาทำงานด้วยใจแต่ผู้มีอำนาจทำงานด้วยพิธีการ ประเทศที่ความรู้จริงถูกเบียดออกเพราะชนชั้นบนไม่ชอบให้คนอื่นเก่งกว่า ประเทศที่ผังเมืองและการบริหารถูกตั้งตามอารมณ์มากกว่าองค์ความรู้
น้ำท่วมหาดใหญ่จึงไม่ใช่ภัยพิบัติ แต่มันคือบทสอบซ้ำๆของประเทศนี้ที่ไม่เคยแก้ปัญหาเชิงโครงสร้าง เพราะโครงสร้างอำนาจบางกลุ่มได้ประโยชน์จากความวุ่นวายเสียด้วยซ้ำ สุดท้ายประชาชนก็ยังต้องลุยกันเอง ช่วยกันเอง ดิ้นรนกันเอง เหมือนเดิมทุกครั้ง
และนี่แหละความจริงที่เจ็บปวดที่สุด ไม่ใช่เพราะฝนตกหนัก แต่เพราะผู้มีอำนาจไม่เคยหนักพอจะรับผิดชอบต่ออนาคตของประชาชนเลย
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
