ความฝันในหอแดง 53 ไต้วี่ฝังดอกไม้
กล่าวถึงไต้วี่ เนื่องจากนอนไม่หลับทั้งคืน วันรุ่งขึ้นจึงตื่นสาย รู้ว่าพวกพี่น้องไปรวมตัวกันที่งานบวงสรวงดอกไม้กลางอุทยานหมดแล้ว เกรงถูกเยัยว่าขี้เกียจ จึงรีบล้างหน้าหวีผมแล้วออกมา พอถึงกลางลานบ้าน เห็นเป่าวี่เดินเข้าประตูมายิ้มว่า
“น้องคนดี เมื่อวานเจ้าได้ไปฟ้องเรื่องข้าหรือไม่ ข้าใจคอไม่ดีทั้งคืน”
ไต้วี่หันไปสั่งจื่อเจวียนว่า “เก็บกวาดเรือนให้เรียบร้อย เอามุ้งหน้าต่างลง คอยดูนกนางแอ่นถ้ากลับมาอย่าลืมเอาม่านลง เอาสิงโตพิงไว้ จุดเครื่องหอมแล้วอย่าลืมปิดฝา”
สั่งแล้วก็ออกเดิน
เป่าวี่เห็นท่าทีนางเช่นนี้ เข้าใจว่ายังโกรธเรื่องเมื่อวานก่อนเที่ยง ไม่ได้รู้เรื่องที่เกิดขึ้นเมื่อเย็นวาน ยังคงยืมค้อมตัวประสานมือ ไต้วี่ไม่เหลือบตามอง เดินผ่านประตูลานบ้านไปหาพวกพี่น้อง
เป่าวี่ยืนงงสงสัยอยู่ว่า “ดูท่าจะไม่ใช่เพียงแค่เรื่องเมื่อวาน แต่เมื่อวานข้ากลับมาก็เย็นแล้ว ไม่ได้พบนาง ไม่น่าจะก่อเรื่องใหม่”
คิดแล้วก็เดินตามนางมา
เป่าไช ทั่นชุนยืนชมกระเรียนฟ้อนอยู่ เห็นไต้วี่มาจึงยืนสนทนากัน เป่าวี่มาถึง ทั่นชุนจึงยิ้มทักว่า
“พี่เป่าสบายดี ข้าไม่เห็นท่านสามวันเต็ม”
เป่าวี่ยิ้มทักว่า “น้องสาวสบายดี ข้ายังถามพี่สะใภ้ถึงเจ้าอยู่”
ทั่นชุนว่า “พี่เป่า มาทางนี้ ข้ามีเรื่องจะคุยด้วย”
เป่าวี่เดินตามนางแยกมาจากเป่าไช ไต้วี่ มาหยุดยืนที่ใต้ต้นทับทิม ทั่นชุนถามว่า
“ระยะนี้ นายท่านไม่ได้เรียกพบท่านกระมัง”
เป่าวี่ยิ้มว่า “ไม่ได้เรียก”
ทั่นชุนว่า “เมื่อวานข้าได้ยินว่า นายท่านเรียกท่านไปพบ”
เป่าวี่ยิ้มว่า “ใครที่ว่าคงฟังผิด ไม่ได้เรียกข้า”
ทั่นชุนยิ้ม กล่าวต่อว่า “ไม่กี่เดือนมานี้ ข้ารวบรวมเงินได้สิบกว่าพวง จะฝากท่านไว้ ออกไปเดินเที่ยวข้างนอกเมื่อไร เห็นอักษรภาพเขียนที่น่าสนใจ ช่วยซื้อให้ข้าที”
เป่าวี่ว่า “ข้าออกไปเดินเที่ยวทั้งในเมืองนอกเมืองตามอารามศาลเจ้าใหญ่ ไม่เห็นมีของแปลกใหม่น่าสนใจ มีแต่พวกทอง หยก ทองเหลือง เครื่องกระเบื้อง ไม่ใช่พวกของเก่า นอกนั้นก็มีผ้าแพรไหม ของกิน เสื้อผ้า”
ทั่นชุนว่า “ใครอยากได้ของพวกนั้นกัน อย่างของที่ท่านซื้อมาคราวก่อน พวกตะกร้ากิ่งหลิ่วสาน กล่องเครื่องหอมจากรากไม้ไผ่ เตาดินปั้น ข้าไม่ชอบสักอย่าง พวกนางกลับแย่งกันอย่างกับของล้ำค่า”
เป่าวี่ว่า “ของที่เจ้าอยากได้มีค่าไม่กี่เงิน ให้เงินพวกบ่าวไปไม่กี่พวง ลากกลับมาได้สองคันรถ”
ทั่นชุนว่า “พวกบ่าวรู้อะไร เลือกมาแต่ของไร้รสนิยม ท่านช่วยเลือกซื้อมาให้ข้าหน่อย ข้าจะทำรองเท้าอย่างคราวก่อนให้ท่านอีกคู่ เอาให้สวยกว่าเก่าด้วย ว่าไง”
เป่าวี่ยิ้มว่า “พูดถึงรองเท้า ทำให้ข้านึกขึ้นมาได้ มีอยู่ครั้งหนึ่ง ข้าใส่ไปพบท่านพ่อ ท่านพ่อไม่ชอบใจถามว่า “ใครทำให้” ข้าไม่กล้าบอกว่าน้องสามทำให้ เสบอกไปว่าท่านน้าหญิงให้เป็นของขวัญวันเกิดเมื่อคราก่อน ท่านพ่อฟังว่าเป็นของท่านน้าหญิง จึงไม่ว่าอะไร เงียบไปครึ่งวันกลับโพล่งว่า
“แย่แล้ว เสียแรงเปล่า เสียทั้งผ้า มาทำของแบบนี้”
ข้ากลับมาเล่าให้สีเหยินฟัง สีเหยินว่า
“นั่นก็ช่างเถิด น้าหญิงเจ้า 赵姨娘 (แม่ของเจี่ยหวน) โมโหเที่ยวกล่าวโทษให้ใครต่อใครฟังว่า พี่น้องกันแท้ ๆ รองเท้าขาดถุงเท้าขาด ไม่เห็นทำมาให้ กลับทำของไม่จำเป็น” ”
(ทั่นชุนเป็นพี่สาวแม่เดียวกันกับเจี่ยหวน น้าหญิงเจ้าจึงเปรยว่า พี่น้องกันแท้ ๆ )
ทั่นชุนฟังแล้วหน้ามุ่ยว่า “นี่คือพูดจาเหลวไหล ข้าเป็นช่างทำรองเท้าหรือ หวนเอ๋อ 环儿 ต้องมีส่วนด้วยอย่างนั้นหรือ เสื้อคือเสื้อ รองเท้าคือรองเท้า สาวใช้แม่บ้านออกเต็มเรือน มากล่าวโทษกันให้ใครฟัง ข้าจะทำให้พี่น้องคนไหน สุดแล้วแต่ข้า ใครกล้ามายุ่ง มาโกรธกันเปล่าๆ”
เป่าวี่ผงกหัวยิ้มว่า “นางมีความคาดหวังของนาง”
ทั่นชุนฟังแล้วยิ่งโมโหว่า “ท่านก็พลอยเหลวไหล นางคาดหวังได้ก็จริงอยู่ แต่เป็นความคิดอันตื้นเขินไม่เกี่ยวอะไรกับข้า ข้าสนใจเพียงนายท่านกับไท่ไท่ คนอื่นไม่สนใจ กับพี่น้องทั้งชายหญิง ใครดีกับข้า ข้าก็ดีด้วย จะว่าลำเอียงก็ช่าง ตามเหตุผลแล้ว ข้าไม่ควรต่อว่านาง แต่นี่มันเลอะเลือนจนเกินเหตุ
ยังมีเรื่องน่าขันก็คือว่า ครั้งก่อนข้าฝากเงินท่านไปช่วยซื้อของ อีกสองวัน นางมาหาข้าบอกว่าลำบากมากไม่มีเงินใช้ ข้าไม่สนใจนาง พอพวกสาวใช้ออกจากห้องไป นางก็เล่นงานข้าว่า ข้าหาเงินได้เอาให้ท่านใช้ แต่ไม่ให้หวนเอ๋อ ข้าฟังแล้วทั้งโกรธทั้งขำ เลยเดินหนีออกมาหาไท่ไท่”
คุยกันถึงตรงนี้ เป่าไชก็ตะโกนมาว่า
“คุยกันจบหรือยัง พี่น้องแอบไปคุยกันทิ้งพวกเราไว้ มีเรื่องส่วนตัวอะไรที่พวกเราฟังไม่ได้”
ทั่นชุน เป่าวี่พากันหัวเราะแล้วเดินมาหา
เป่าวี่ไม่เห็นไต้วี่ รู้ว่าคงหลบไปที่อื่น ตรองดูว่า
“รออีกสองวัน ให้นางคลายโกรธบ้างค่อยไปหา”
พอก้มหน้ามองเห็นดอกเทียนและทับทิมร่วงเต็มพื้น จึงถอนหายใจว่า
“พอนางโมโห ดอกไม้ก็ไม่สนใจเก็บ เดี๋ยวข้าส่งพวกเจ้าเอง พรุ่งนี้ค่อยไปหานาง”
เป่าไชกับคนอื่นเดินจากไป เป่าวี่โกยเอาดอกไม้ เดินข้ามน้ำข้ามเขา ลัดแนวไม้ ตรงไปยังสุสานดอกไม้ที่ไปฝังกับไต้วี่เมื่อวันก่อน
พอมาใกล้สุสานดอกไม้ไม่ทันลัดเนิน ได้ยินเสียงร้องไห้สะอึกสะอื้นด้วยความเศร้าเสียใจ เป่าวี่คิดว่า
“สาวใช้เรือนไหน ถูกใครรังแก มาแอบร้องไห้อยู่ที่นี่”
แล้วหยุดยืนฟังได้ยินเสียงครวญว่า
花谢花飞飞满天，红消香断有谁怜？
游丝软系飘春榭，落絮轻沾扑绣帘。
闺中女儿惜春暮，愁绪满怀无释处。
手把花锄出绣帘，忍踏落花来复去？
柳丝榆荚自芳菲，不管桃飘与李飞。
桃李明年能再发，明年闺中知有谁？
三月香巢已垒成，梁间燕子太无情！
明年花发虽可啄，却不道人去梁空巢也倾。
一年三百六十日，风刀霜剑严相逼。
明媚鲜妍能几时？一朝漂泊难寻觅。
花开易见落难寻，阶前闷死葬花人。
独倚花锄偷洒泪，洒上空枝见血痕。
杜鹃无语正黄昏，荷锄归去掩重门。
青灯照壁人初睡，冷雨敲窗被未温。
怪奴底事倍伤神？半为怜春半恼春。
怜春忽至恼忽去，至又无言去不闻。
昨宵庭外悲歌发，知是花魂与鸟魂。
花魂鸟魂总难留，鸟自无言花自羞。
愿奴胁下生双翼，随花飞到天尽头。
天尽头，何处有香丘？
未若锦囊收艳骨，一抔净土掩风流！
质本洁来还洁去，强于污淖陷渠沟。
尔今死去侬收葬，未卜侬身何日丧？
侬今葬花人笑痴，他年葬侬知有谁？
试看春残花渐落，便是红颜老死时。
一朝春尽红颜老，花落人亡两不知！
มาลีร่วงมาลีโรยโปรยเวหน
สิ้นเสาวคนธ์แดงหม่นสีแสนสงสาร
ใยแมงมุมพลิ้วพระพายวสันต์ผ่าน
หลิ่วหวดม่านปักลายบนศาลา
แก้วกานดาอาลัยในวสันต์
อกจาบัลย์แต่ไร้ที่หันหา
ในมือถือจอบดอกไม้แหวกม่านมา
จำใจย่ำมาลาร่วงธรณิน
กิ่งหลิ่วฝักหวีระรื่นชื่นนาสา
มินำพากลีบเถาหลี่ที่โผผิน
ปีหน้าเถาหลี่หวนมาให้ยลยิน
ปีหน้าห้องยุพินผู้ใดครอง
เดือนสามรังนกแอ่นหอมมาลี
เกาะที่คานชวนให้กมลหมอง
ปีหน้ามาลีมีใหม่ให้ใช้จอง
คานอาจต้องร้างรังร้างดังคน
หนึ่งปีมีสามร้อยหกสิบวัน
ลมฝนอันคมกริบกรีดปี้ป่น
ความแจ่มใสมีให้เห็นกี่หน
ลอยพ้นผ่านอันตรธานสุดหยุดยั้ง
มาลีบานชวนชมระทมร่วง
ทั้งปวงป่วงป่วนใจผู้เฝ้าฝัง
อิงจอบเพียงเดียวดายน้ำตาหลั่ง
รดกิ่งร้างดังเช่นคราบเลือดนอง
ดุเหว่าเศร้าสิ้นเสียงคราสายัณห์
แบกจอบผันผายผ่านบานประตูสอง
เข้านอนทั้งผนังยังโคมครามส่อง
ฝนหนาวต้องหน้าต่างห่มผ้าอ้างว้าง
แปลกใจใยวันนี้เศร้าโศกศัลย์
กึ่งอาลัยวสันต์กึ่งขัดใจหมองหมาง
อาลัยยามเยือน ขัดใจยามลาร้าง
มาอย่างเงียบเชียบไปอย่างเงียบเหงา
ราตรีวานอุทยานโศกโศกี
ภูตมาลีปักษีครวญเพลงเศร้า
ภูตมาลีปักษียากรั้งเอา
ปักษีเจ้าสิ้นเสียงมาลีเจ้าเอียงอาย
ใคร่มีสองปีกโผผินดังปักษา
สุดขอบฟ้าตามมาลีดังใจหมาย
สุดขอบฟ้าสุดหล้านภาปลาย
หนใดหมายสุสานสุคนธา
มิสู้นำอัฐิใส่ถุงแพรนี้
กอบธุลีดินกลบสิ้นเสน่หา
บริสุทธิ์ยามไปดังเช่นยามมา
ดีกว่าทิ้งแปดเปื้อนในร่องคู
มาลีเจ้าจากจรมีผู้ฝัง
ผู้ร่างรอภิณท์พังวันใดอยู่
ฝังมาลีเขาเย้ยหยันขันพธู
มิรู้ผู้ใดช่วยฝังร่างวันลา
มาลีทยอยร่วงดินสิ้นวสันต์
ร่างเปล่งปลั่งพลันแก่เฒ่าตามยถา
วสันต์สิ้นสคราญผ่านสู่ชรา
มาลีลาคนร้างมิต่างกัน
เสียงร้องพลางสะอึกอะอื้น ผู้ร้องทุกข์ระทมผู้ฟังพลันขมขื่น
(จบบทที่ยี่สิบเจ็ด)
ไต้วี่เข้าใจผิดว่าเป่าวี่ให้ฉิงเหวินปิดประตูใส่นาง วันรุ่งขึ้นเป็นวันสักการะเทพดอกไม้ ไต้วี่นำดอกไม้ร่วงมาฝังแล้วนั่งร้องไห้รำพันข้างสุสานดอกไม้ เป่าวี่ยืนฟังอยู่บนลาดเขายังไม่รู้ว่าเป็นใคร แต่ฟังแล้วอดทอดถอนใจมิได้ ยิ่งได้ฟังว่า
ฝังมาลีเขาเย้ยหยันขันพธู
มิรู้ผู้ใดช่วยฝังร่างวันลา
อีกทั้ง
วสันต์สิ้นสคราญผ่านสู่ชรา
มาลีลาคนร้างมิต่างกัน
ก็ล้มตัวนั่งบนลาดเขา ดอกไม้ที่กอบมาร่วงเกลื่อนพื้น นึกถึงใบหน้างดงามของหลินไต้วี่ หาก “อันตรธานสุดหยุดยั้ง” คงใจสลาย หากไต้วี่อันตรธานสุดหยุดยั้งได้ คนอื่นก็เหมือนกัน เป่าไช เซียงหลิง สีเหยินก็อันตรธานสุดหยุดยั้งได้เช่นกัน พวกเป่าไชอันตรธานสุดหยุดยั้งไป แล้วข้าเองอยู่หนไหนไปหนใด ต่อไปสถานที่แห่งนี้ อุทยานนี้ ดอกไม้นี้ หลิ่วต้นนี้ตกเป็นของผู้ใด คิดทบทวนไปหนึ่งเที่ยวสองเที่ยวสามเที่ยวเทียวไปมา ไม่รู้ว่าจะดับทุกข์แก้ไขได้อย่างไร
花影不离身左右，鸟声只有耳东西。
เงามาลีมิลี้ห่างข้างซ้ายขวา
เสียงสกุณาข้างหูอยู่ออกตก
ไต้วี่กำลังระทมทุกข์อยู่ พลันได้ยินเสียงเศร้าสร้อยบนลาดเขา จึงคิดว่า
“ใครก็เยาะเย้ยข้าว่ามักคิดโง่โง่ หรือว่ายังมีคนโง่กว่าข้า”
พอเงยหน้ามองไปบนเนินเห็นเป่าวี่ ไต้วี่ถ่มน้ำลายว่า
“คิดว่าใคร ที่แท้ก็คนใจดำอายุสั้นนี่เอง”
พอเอ่ยคำว่า “อายุสั้น” แล้ว ก็รีบเอามือปิดปาก ถอนหายใจ แล้วลุกขึ้นเดินหนี
เป่าวี่กำลังเศร้าใจ เห็นไต้วี่ลุกเดินไปแล้ว รู้ว่าหนีหน้าตน จะนั่งต่อไปคนเดียวคงไม่ดี จึงลุกขึ้นปัดฝุ่นออกจากเสื้อแล้วลงเนินเดินกลับทางเก่าไปยังลานชื่นแดง พลันเห็นไต้วี่เดินอยู่ด้านหน้า จึงรีบกวดมาจนทันแล้วว่า
“รอเดี๋ยว ข้ารู้ว่าเจ้าไม่สนใจข้า แต่ข้ามีเรื่องจะพูดสักคำ แล้วจากนี้ไปจะไม่มาให้เห็นหน้าอีก”
ไต้วี่หยุดเท้าว่า “เชิญว่ามา”
เป่าวี่ยิ้มต่อรองว่า “ขอสองคำ เจ้าจะฟังไหม”
พอไต้วี่ได้ฟังก็กลับหลังหันเดินต่อ
เป่าวี่ถอนหายใจกล่าวตามหลังไปว่า
“早知今日 何必当初
แม้นรู้ว่าจะเป็นเช่นวันนี้
มิควรที่ปล่อยเป็นเสียแต่ต้น”
ไต้วี่หยุดเดิน หันกลับมาว่า
“แต่ต้นเป็นอย่างไร วันนี้เป็นอย่างไร”
เป่าวี่ว่า “แต่ต้นเมื่อแม่นางมา ไม่ใช่ข้าหรอกหรือที่คอยเล่นหัวเป็นเพื่อน สิ่งใดที่ข้ารัก แม่นางอยากได้ก็ให้ไป สิ่งใดข้าชอบกิน พอรู้ว่าแม่นางก็ชอบ ข้ารีบเก็บไว้อย่างดีรอแม่นางกลับ กินร่วมโต๊ะ นอนร่วมเตียง สิ่งใดที่พวกสาวใช้หลงลืมคิดไม่ถึง เกรงแม่นางโกรธ ข้าก็ช่วยคิดแทนและคอยเตือนพวกสาวใช้
ข้าคิดว่าพี่น้องที่เติบโตด้วยกันมาแต่เล็ก ญาติก็ดี คบหาก็ดี เข้าอกเข้าใจกันดีกว่าผู้อื่น เดี๋ยวนี้แม่นางเติบใหญ่แล้ว กลับไม่เห็นข้าอยู่ในสายตา สามวันไม่พบสี่วันไม่เห็น กลับเอาคนวงนอกอย่างพี่เป่า(เป่าไช) พี่เฟิ่ง มาไว้กลางใจ
ข้าเองไม่มีพี่น้องแท้ๆ แม้จะนับว่ามีสอง เจ้าก็รู้ว่าคนละแม่ ดังนั้นข้าก็นับเป็นลูกคนเดียวเหมือนกับเจ้า ข้าจึงคิดว่าเจ้ากับข้าหัวอกเดียวกัน ใครจะไปรู้ว่าที่แท้ข้าคิดไปเอง เป็นทุกข์ที่ไม่รู้จะบอกใคร”
กล่าวจบก็ร้องไห้
ไต้วี่ได้ฟังและเห็นสภาพของเป่าวี่แล้ว ใจแป้วไปกว่าครึ่ง น้ำตาไหลไม่รู้ตัว ก้มหน้าไม่พูดจา
เป่าวี่สังเกตเห็นท่าทีของนาง จึงกล่าวต่อว่า
“ตอนนี้ข้ารู้ตัวว่าไม่ดี ถึงไม่ดีเพียงไหนก็ไม่อาจทำผิดต่อเจ้า หากทำสิ่งใดผิดไปสักน้อย เจ้าก็ควรบอกข้าหรือห้ามข้าอย่าทำอีก จะด่าหรือทุบตีข้า ก็จะไม่เสียใจเลย แต่เจ้ากลับทำเมินเฉยไม่สนใจ ทำให้ข้าจับต้นชนปลายไม่ถูก ท้ออกท้อใจ ไม่รู้ควรทำเช่นไรดี ถึงตายก็กลายเป็นผีถูกปรักปรำ 屈死鬼 แม้จะสำนึกบาปต่อพระสังฆราชก็ไม่อาจเกิดใหม่ ต้องให้เจ้าชี้แจงแจ้งเหตุจึงกลับชาติได้”
ไต้วี่พอได้ฟัง ความขุ่นเคืองเมื่อเย็นวานก็ลอยหายขึ้นสวรรค์ชั้นเก้า จึงว่า
“ถ้าเช่นนั้น เหตุใดข้าไปเมื่อเย็นวาน จึงสั่งสาวใช้ไม่ให้เปิดประตู”
เป่าวี่ประหลาดใจว่า “เอาที่ไหนมาพูด หากข้าทำเช่นนั้น ขอให้ตายเสียเดี๋ยวนี้”
ไต้วี่ถ่มน้ำลายว่า “เดี๋ยวจะตาย เดี๋ยวจะอยู่แต่เช้า ไม่รู้จักข้อห้าม เจ้าว่ามีก็มี ไม่มีก็ไม่มี จะสบถสาบานไปทำไม”
เป่าวี่ว่า “ข้าไม่รู้จริงๆ ว่าเจ้ามา เห็นมีแต่พี่เป่า (เป่าไช) แวะมานั่งคุยแล้วก็กลับ”
ไต้วี่ตรองดูแล้วยิ้มว่า “ใช่แล้ว คงเป็นพวกสาวใช้ขี้เกียจแล้วกระโชกโฮกฮาก 丧声歪气 ก็เป็นได้”
เป่าวี่ว่า “น่าจะเป็นเหตุนี้ ข้ากลับไปต้องถามให้รู้ว่าใคร แล้วสั่งสอนเสียบ้าง”
ไต้วี่ว่า “พวกสาวๆ ของเจ้า ควรสั่งสอนก็จริง แต่ตามหลักแล้วข้าก็ไม่ควรพูด วันนี้ล่วงเกินข้ายังพอทำเนา วันหน้า ไปล่วงเกิน แม่ยอดยาหยี แม่หวานใจ ของเจ้าเข้า คงเป็นเรื่องใหญ่”
ว่าแล้วก็เม้มปากหัวเราะ เป่าวี่ฟังแล้วทั้งขำทั้งเข็ดฟัน
สาวใช้มาตามให้ไปกินข้าว จึงพากันออกมายังเรือนส่วนหน้านอกอุทยาน
ตอนก่อนหน้า : เป่าไชไล่จับผีเสื้อ
ตอนถัดไป : ยาบำรุง
- 1
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
