หอดอกบัวลายมงคล (6 เล่มจบ)
เถิงผิง เขียน / หลินหยาง แปล
โปรยสำนักพิมพ์สยามอินเตอร์บุ๊คส์ :
หมอเทวดา “หลี่เหลียนฮวา” บุรุษผู้มีนามสะท้านแผ่นดิน ถูกกล่าวขานว่าสามารถรักษาคนตายให้ฟื้นคืนได้ หากแต่แท้จริงแล้วเขากลับไม่มีความรู้เรื่องการแพทย์แม้แต่น้อย อายุอานามไม่แน่ชัด ชาติกำเนิดเป็นปริศนา แม้กระทั่งร่องรอยก็ไม่แน่นอน
หลังอ่านกว่าจะจบใช้เวลานานพอควร :
ไม่ใช่ไม่สนุก แต่เรื่องนี้มาในช่วงงานของเรากองถล่มมืดฟ้ามัวดิน ครั้นจะอ่านผ่าน ๆ ก็เสียดายเหลือเกิน จึงค่อย ๆ ละเลียดเมื่อจิตใจปลอดโปร่ง สมองเบาสบาย เพราะตัวละครในแต่ละคดีมีเหลือคณานับ 555 บางตัวละครปรากฎตอนนั้นเล่มนี้ก็มาโผล่อีกทีในสองเล่มถัดมา ต้องใช้สติคลี่คลายมาก ๆ
เราไม่ได้ดูซีรีส์แต่เชื่อว่าคงสนุกไม่แพ้หนังสือ ชื่อ “หอดอกบัวลายมงคล” คือหอไม้เคลื่อนที่ได้ของหลี่เหลียนฮวา (รถบ้านในยุคปัจจุบันนั่นเอง) ออกท่องแผ่นดินพร้อมสะสางคดีฆาตกรรมปริศนาซ้อนปริศนาซึ่งดูคล้ายภูตผีปีศาจอาละวาดมากมาย หลี่เหลียนฮวาเผอิญจับพลัดจับผลูกลายเป็นหมอเทวดาในเหตุการณ์ที่ไม่ได้ตั้งใจ ทั้งที่ไม่ได้มีฝีมือแพทย์แท้จริงอันใด แถมหวาดกลัวภูตผีที่สุด วิชาหลบกายเร้นเงาเมื่อภัยใกล้ตัวนับว่าฉกาจไม่แพ้ใคร
แล้วพระเอกของเราอาศัยสิ่งใดทลายเงื่อนงำออกทีละเปลาะ แถมได้ใจผู้คนตามรายทาง แม้มิตรรักอย่างฟางตัวปิ้ง หนุ่มน้อยสุดร่ำรวยจอมเสเพลของมหาเศรษฐี ซึ่งชอบลากหลี่เหลียนฮวาไปประสบเหตุ ไม่เคยทำท่าเชื่อถือเขาเลยก็ตาม
ฉากหน้าหลี่เหลียนฮวาดูเป็นบัณฑิตแสนสุภาพ นิยมทำความสะอาดรอบด้านให้หมดจดเกลี้ยงเกลา พูดจานอบน้อม คล้ายจะไร้วรยุทธ์ คล้ายจะมีโรคภัยแฝงตัว แต่เบื้องหลังของเขากลับเคยเป็นถึงมหากระบี่หลี่เซียงอี๋ เจ้าสำนักสือกู้ผู้เกรียงไกรไร้ผู้ต้านทาน การประลองกับตี๋เฟยเซิงเมื่อสิบปีก่อนทำให้เขาจมมหาสมุทร กระบี่มนตรีคู่ใจถูกส่งต่อมือสู่มือ ทำให้ยุทธภพเชื่อว่าหลี่เซียงอี๋กลายเป็นตำนานไร้ลมหายใจไปแล้ว
ดังนั้นจะมากจะน้อยหลี่เหลียนฮวาก็เผยเหลี่ยมคมเหล่านี้ออกมาบ้าง ผ่านการเหาะเหินในชุดขาวของจอมยุทธ์ใช้ผ้าโปร่งปิดหน้าบ้าง ผ่านการเอ่ยด้วยวาจาจากปากมิตรสหายหรือคนใกล้ชิดบ้าง การต่อสู้ครั้งนั้นเปลี่ยนแปลงเจ้าสำนักผู้ยิ่งใหญ่ไปแทบจะคนละคน หน้าตาไม่ได้หล่อเหลากร้าวใจเหมือนเดิม ไม่มีท่าทีอาจหาญถือดีเช่นเดิม ไม่ต้องการแก่งแย่งแข่งดีกับใครอีกแล้ว และตัดใจจากเฉียวหวันหวั่น-ว่าที่ภรรยา (ซึ่งมีเพื่อนอีกคนหมายปอง) ได้แล้ว
คนอ่านรับรู้เพียงว่าพระเอกของเราถูกพิษร้าย เส้นลมปราณอ่อนบาง เพียรใช้วิชา “เนิบช้าหยางโจว” รักษาไว้ครั้งแล้วครั้งเล่า ทุกครั้งที่ใช้วรยุทธ์จะกำเริบหนักขึ้น บั่นทอนเส้นชีวิตลงไปทุกขณะ
กว่าจะรู้ว่าหอดอกบัวลายมงคลเคลื่อนที่ (แสนปุปะ) มีที่มาอย่างไร เหตุใดมหากระบี่หลี่เซียงอี๋จึงถอดใจจากทุกสิ่งทุกอย่าง กลายเป็นบัณฑิตทึ่มทื่อคนหนึ่ง ก็เกือบจะท้ายเล่ม 6 แล้ว และเป็นช่วงเหตุการณ์ที่อุปนิสัยตลกขบขันคล้ายบุรุษไม่มีสาระ ใช้ชีวิตไปวันต่อวัน ตั้งแต่เล่มแรกถึงเล่มห้าละลายไปในไม่กี่หน้าเฉลยนั้น เล่นเอาน้ำตารื้นขึ้นมาฉับพลันเชียวค่ะ ฮือ
แต่ละคดีที่หลี่เหลียนฮวาคลี่คลายมีทั้งคดีสั้นและยาว เกี่ยวข้องกับสิ่งเหนือธรรมชาติและความดำมืดในใจปุถุชน พ่วงกับบรรยากาศแต่ละเมืองท้องถิ่นที่พระเอกและมิตรสหายพากันเฮโลเที่ยวไปไขคดีไปพร้อมเล่าตัดสลับวันเวลาในอดีตของหลี่เซียงอี๋ บุญคุณ ความแค้น ความรักกันไป ทำให้นิยายสืบสวนสอบสวนเรื่องนี้เต็มไปด้วยอรรถรสครบถ้วนอย่างยิ่ง
ไม่เล่านะคะว่าบทสรุปของชีวิตพระเอกเป็นอย่างไร เอาเป็นว่าจบอย่างที่ควรจบ เพราะตลอด 6 เล่มนักเขียนสอดแทรกสัจธรรมของชีวิตไว้ในคำพูดคล้ายเลื่อนลอยไม่จริงจังของหลี่เหลียนฮวาเป็นระยะ แต่ละประโยคกระแทกอกกระทบใจอย่างที่สุด
“ในโลกนี้ที่ง่ายดายที่สุดก็ไม่เกินสังหารมนุษย์”
หรือ
“ไร้ซึ่งตัณหา จะนับเป็นมนุษย์ได้อย่างไร”
คะแนนเต็ม 10 ให้ 9.5 หักสะกดผิดนิดหน่อย สำนวนแปลเลิศไว้วางใจได้ เนื้อหาเหมาะสำหรับนักอ่านสายสืบสวนสอบสวนและชอบความสลับซับซ้อนกินใจ มีพระเอก ทีมสหายพระเอก นางเอก (ที่ไม่ใช่ของพระเอก) นางร้าย นางรอง แต่หลัก ๆ เน้นมิตรภาพชายหนุ่มร่วมยุทธภพ อ่านแล้วจะอยากมีหอดอกบัวลายมงคลเคลื่อนที่สักหนึ่งหลังเหมือนหลี่เหลียนฮวาเป็นของตัวเอง และตอนจบซาบซึ้งน้ำตาตกแต่อิ่มใจค่ะ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
