🛫 เที่ยวบินปริศนา MH 370 ภาคโคนัน ดอยล์ (ตอนที่ 2)
จากความเดิมตอนที่แล้วของเรื่อง “The Lost Special” หรือ “รถไฟที่สาบสูญ” จากผู้แต่ง โคนัน ดอยล์ คุณหมอนักเขียนนวนิยายแนวสืบสวนสอบสวนชื่อดังที่เล่าค้างไว้นั้น ผู้อ่านทุกท่านคงพอจะมองออกแล้วนะคะว่าเกี่ยวข้องกับเครื่อบิน MH 370 ของมาเลย์ที่ยังหาไม่เจออย่างไร
เรื่องสั้นเรื่องนี้ โคนัน ดอยล์ แต่งขึ้นหลังจากที่เขาเลิกเขียนเชอร์ล็อค โฮล์มส์ เกือบ 10 ปี โดยให้เหตุผลในการจบชีวิตของโฮล์มส์ไว้ว่า “ถ้าผมไม่ฆ่าเขา วันใดวันหนึ่งเขาก็ต้องฆ่าผม” โดยอธิบายว่า เขาต้องใช้ความคิดมากเป็นพิเศษในการผูกเรื่องเพื่อสร้างปมปัญหาต่างๆ และหาวิธีการให้เหตุผลในการแก้ปมปัญหานั้น ซึ่งมันสร้างความเครียดให้เขาเป็นอย่างมาก
จากเรื่องตอนที่แล้วเราได้ทราบแล้วว่ารถด่วนพิเศษพร้อมผู้โดยสารหายไปอย่างไร้ร่องรอยในประเทศอังกฤษมาตามกันต่อได้เลยว่าเรื่องจะดำเนินไปอย่างไร...
...มีโทรเลขจากชุมทางเคนย่อนแจ้งมาว่า มีการพบศพจอห์น สเลเตอร์ พนักงานขับรถขบวนพิเศษในพงต้นก๊อซห่างจากชุมทางไป 2.25 ไมล์ มีบาดแผลที่ศีรษะซึ่งน่าจะเกิดจากการตกลงมาจากรถจักรและน่าจะเป็นสาเหตุของการเสียชีวิต แต่ไม่พบร่องรอยของขบวนรถไฟที่หายไป
เหตุการณ์พิลึกนี้ดูจะไม่เป็นที่สนใจนัก เนื่องจากขณะนั้นเกิดการเคลื่อนไหวทางการเมืองครั้งใหญ่ในปารีส มีเรื่องฉาวโฉ่ที่กำลังทำลายเสถียรภาพของรัฐบาล และชื่อเสียงของบุคคลชั้นนำหลายคนในฝรั่งเศส หนังสือพิมพ์จึงเต็มไปด้วยข่าวนี้
ข่าวรถขบวนพิเศษที่หายไปอย่างไร้ร่องรอยซึ่งฟังดูไม่น่าเชื่อจึงถูกมองข้าม หนังสือพิมพ์ส่วนใหญ่ไม่เชื่อถือข้อมูลที่ได้รับและมองว่าเป็นเรื่องลวงโลก จนกระทั้งการไต่สวนของตุลาการในกรณีการเสียชีวิตของพนักงานขับรถได้ยืนยันว่าเรื่องเศร้านี้เกิดขึ้นจริง
อย่างไรก็ตาม มิสเตอร์แบรนด์ พร้อมด้วยสารวัตรคอลลินส์นักสืบอาวุโสของบริษัทได้เดินทางไปยังชุมทางเคนย่อนในคืนวันเกิดเหตุ และทำการสืบค้นจนกระทั่งวันรุ่งขึ้น แต่ก็ไม่พบหลักฐานใดๆ อีกทั้งพวกเขายังไม่อาจหาคำอธิบายที่เป็นไปได้ต่อข้อเท็จจริงนี้ด้วย แต่รายงานอย่างเป็นทางการของสารวัตรคอลลินส์ก็ชี้ให้เห็นว่าความเป็นไปได้หลายทางกว่าที่คิดที่จะอธิบายการหายไปของรถขบวนพิเศษนี้
ในรายงานกล่าวว่า... บนเส้นทางรถไฟระหว่างสองจุดนี้มีโรงถลุงเหล็กและเหมืองถ่านหินตั้งอยู่เป็นระยะๆ โรงงานและเหมืองเหล่านี้บางแห่งร้าง บางแห่งยังใช้งานอยู่
มีสี่สายเป็นของเหมืองที่หมดสินแร่แล้วและไม่ได้ใช้งานอีก ได้แก่เหมืองเรดกอนท์ลิท, ฮีโร่, สเลาออฟดิสพอนด์ และฮาร์ทชิส เหมืองสุดท้ายเคยเป็นเหมืองสำคัญแห่งหนึ่งในแลงเคอะเชียร์เมื่อสิบปีก่อน
ซึ่งเราอาจตัดรางย่อยสี่สายนี้ออก เพราะตัวรางในส่วนที่ใกล้กับรางสายหลักถูกรื้อออกและไม่มีจุดเชื่อมต่ออีกแล้วเพื่อป้องกันอุบัติเหตุที่อาจเกิดขึ้น
จึงเหลือเพียงรางย่อยอีกสามสายที่นำไปสู่ โรงถลุงเหล็กคาร์นสต๊อค, เหมืองถ่านหินบิ๊กเบน และเหมืองถ่านหินเพอซิเวียเรินซ์
สายแรก...รางสายบิ๊กเบนยาวไม่เกินหนึ่งในสี่ไมล์และสิ้นสุดลง ณ กองถ่านหินขนาดใหญ่ที่รอการขนย้ายออกจากปากเหมือง ซึ่งไม่พบหรือได้ข่าวใดๆเกี่ยวกับรถขบวนพิเศษที่นั่น
สายที่สอง...รางสายโรงถลุงเหล็กคาร์นสต๊อคถูกปิดตลอดวันที่ 3 มิถุนายนด้วยรถบรรทุกแร่เฮมาไทล์สิบหกคัน เส้นทางนั้นเป็นรางเดี่ยวจึงไม่น่ามีอะไรผ่านไปได้
ทางสายที่สาม...เพอซิเวียเรินซ์เป็นรางคู่ขนาดใหญ่ซึ่งมีการจราจรมากเพราะเหมืองมีผลผลิตมหาศาล วันที่ 3 มิถุนายนการจราจรนี้ดำเนินไปตามปกติ คนนับร้อยที่ทำงานในบริเวณนี้ไม่เห็นความผิดปกติใดๆเลย แต่ทางสายนี้ก็อยู่ใกล้เซนต์เฮเลนส์ และจุดที่พบศพพนักงานขับรถไฟมาก
สำหรับจอห์น สเลเตอร์ สภาพศพหรือบาดแผลของเขาไม่อาจให้เบาะแสใดๆ ได้ ทราบแต่เพียงว่าเขาเสียชีวิตจากการตกจากหัวรถจักร แต่ทำไมเขาจึงตกลงมา และเกิดอะไรขึ้นกับหัวรถจักหลังจากเขาตกลงมา
ผู้คนในอังกฤษเริ่มสนใจข่าวนี้มากขึ้น ต่างเฝ้ารอว่าเรื่องลึกลับที่รถไฟทั้งขบวนหายไปกลางวันแสกๆ พร้อมผู้โดยสารในถิ่นที่มีคนอาศัยหนาแน่นที่สุดในอังกฤษได้อย่างไร
ในที่สุดสารวัตรคอลลินส์ก็ยื่นใบลาออกหลังจากถูกหนังสือพิมพ์ในลอนดอนรุมทิ่มแทงด้วยข้อกล่าวหาว่าไร้ความสามารถที่ไม่สามารถคลี่คลายคดีนี้ได้
ระหว่างนี้มีข้อเสนอแนะและแนวคิดมากมายอธิบายเหตุการณ์นี้ส่งมาที่หนังสือพิมพ์ ทฤษฎีแรกที่ตีพิมพ์ใน เดอะไทม์ส ชี้ให้เห็นว่ารถไฟอาจแล่นไปบนรางย่อยสายใดสายหนึ่งในบรรดา 7 สายที่เคยกล่าวมาแล้ว ซึ่งโอกาสที่เป็นไปได้มีน้อยมากแต่ก็ยังเป็นไปได้
แต่สิ่งที่เป็นไปไม่ได้แน่คือการที่รถไฟจะแล่นไปโดยไม่มีราง จึงต้องตัดเส้นทางที่ไม่น่าจะใช่ออกและดูเพียง 3 สายที่ยังเปิดใช้คือ สายโรงถลุงเหล็กคาร์นสต็อค สายบิ๊กเบน และสายเพอร์ซิเวียเรินซ์ เพราะอาจมีสมาคมลับของคนงานถ่านหินที่สามารถทำลายรถไฟและผู้โดยสาร แต่ก็หาเหตุผลไม่ได้ว่าจะทำไปทำไมและทำได้อย่างไร
แนวคิดนี้ถูกโจมตีอย่างรุนแรงว่าเป็นการใส่ร้ายคนงาน
มีทฤษฎีที่สองเสนอว่ารถไฟอาจตกรางและจมอยู่ในคลองระหว่างแลงเคอะเชียร์กับสแต๊ฟฝอร์ดเชียร์ เพราะคลองนี้ทอดยาวไปกับทางรถไฟหลายร้อยหลา
ทฤษฎีนี้ตกไปด้วยการตีพิมพ์ข้อมูลความลึกของคลอง ซึ่งไม่ลึกพอที่จะท่วมกลืนวัตถุขนาดใหญ่นี้ได้
นักทฤษฎีบางคนเสนอให้มุ่งไปที่กระเป๋าซึ่งดูเป็นสัมภาระเพียงใบเดียวที่ผู้โดยสารนำติดตัวมาและระวังเป็นพิเศษ ซึ่งอาจจะมีระเบิดรุ่นล่าสุดที่มีอำนาจทำลายล้างสูงซุกซ่อนอยู่
แต่ก็ไม่สามารถอธิบายได้ว่ารถไฟจะเกิดระเบิดขึ้นได้อย่างไรโดยไม่ทำความเสียหายให้รางและไม่หลงเหลือเศษเหล็กไว้เป็นหลักฐาน ข้อสันนิษฐานนี้จึงกลายเป็นเพียงเรื่องตลก
การสืบสวนดำเนินไปอย่างเคว้งคว้างและสิ้นหวัง แต่แล้วก็มีเหตุการณ์ใหม่ที่ไม่มีใครคาดคิดเกิดขึ้น.....
….เมื่ออยู่ๆ นางแม็คเฟอร์สันภรรยาของการ์ดขบวนรถที่หายไปได้รับจดหมายจากสามี จดหมายลงวันที่ 5 กรกฎาคม 1890 ส่งมาจากนิวยอร์คพร้อมด้วยเงินจำนวนร้อยดอลล่าร์ บอกให้เธอนำเงินนี้เป็นค่าเดินทางข้ามมหาสมุทรแอ๊ตแลนติคไปเข้าพักที่จอห์นสตั้นเฮ้าในนิวยอร์ค แล้วเขาจะหาทางมาพบเธอที่นั่น
มีคนสงสัยว่าเป็นลายมือปลอมแต่จากการสืบสวนทำให้มั่นใจว่าเรื่องจริงกำลังกระจ่างแล้ว เพราะมีการยืนยันว่าพบผู้โดยสารลักษณะเหมือนการ์ดรถขบวนที่หายไป มาลงเรือที่เซ้าแธมป์ตั้นเมื่อวันที่ 7 มิถุนายนโดยใช้นามสกุลซัมเมอร์สเพื่อเดินทางไปนิวยอร์ค
นางแม็คเฟอร์สันจึงเดินทางไปพักที่จอห์นสตั้นเฮ้าในนิวยอร์คอยู่สามสัปดาห์แต่ก็ไม่ได้รับข่าวคราวใดๆ จากสามีจึงเดินทางกลับ
เรื่องค้างอยู่เช่นนี้เป็นเวลาแปดปีโดยที่ไม่มีใครได้เบาะแสใดๆ เกี่ยวกับการหายไปของรถขบวนพิเศษที่เมอซิเออร์การาตัลพร้อมผู้ติดตามโดยสารมา และไม่มีข้อมูลจากปารีสที่พอจะบอกได้ว่าการาตัลรีบร้อนเดินทางไปปารีสด้วยสาเหตุใด
ทราบเพียงแต่ว่าการาตัลเป็นนักการเงินและผู้แทนรัฐบาลไปประจำการในรัฐอารักขาแถบอเมริกากลางของฝรั่งเศส ส่วนผู้ติดตามที่ชื่อโกเม้ซนั้นทำงานเป็นองครักษ์ให้กับเขา
เราได้แต่ข้อมูลคำสารภาพของแอร์แบร์ท เดอ แลร์นัก ที่ต้องคำพิพากษาประหารชีวิตในข้อหาฆาตกรรมพ่อค้าชื่อบงวาโลต์ ทีปรากฏในหน้าหนังสือพิมพ์มาร์แซยส์ในปี 1898
ซึ่งข้อความดังกล่าวแปลตามตัวอักษรได้ดังนี้...
คำสารภาพของนักโทษประหารผู้นี้จะเกี่ยวข้องกับการหายไปอย่างลึกลับของรถไฟขบวนพิเศษนี้อย่างไร รอติดตามในโพสต์ต่อไปนะคะ...
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
