[I'm happy.] เรื่องที่ 9 ก้าวที่ลืม เช้าอีกวัน เหมือนทุกวัน

สำรวจ
ลงทุน
คำถาม

มีบัญชีอยู่แล้ว?หรือ

I'm happy.

•

21 พ.ย. 2019 เวลา 07:26 • บันเทิง

เรื่องที่ 9 ก้าวที่ลืม

เช้าอีกวัน เหมือนทุกวัน

ผมดึงตัวเองออกจากผ้าห่มอุ่น ๆ ที่นอนนุ่ม ๆ ยันตัวขึ้นมานั่งบิดขี้เกียจ

เทน้ำจากเหยือกลงในแก้วจนเต็มแล้วดื่มรวดเดียวหมด

ผมเอานิ้วชี้ปัดหน้าจอมือถือไปมาขณะที่นั่งบนโถส้วมเพื่อเตรียมความพร้อมสำหรับงานวันนี้

น่าจะสุดแล้วนะ

ผมลุกขึ้น กวาดสายตาตรวจสุขภาพน้องน้อยที่ลอยตุ๊บป่องอย่างสวยงาม แล้วกดปุ่มเสกให้น้อง ๆ ไปเล่นข้างนอก

ผมล้างหน้า แปรงฟัน อาบน้ำแบบลวก ๆ แต่งตัว หวีผม เปิดตู้เย็นหยิบกาแฟกระป๋อง แบล็ค ไอซ์ ที่ซื้อมาตุนเป็นโหลใส่กระเป๋าก่อนจะออกจากห้องสุดหรูในคอนโดใจกลางเมืองหลวง

ชีวิตซ้ำ ๆ ที่ย่างเข้าปีที่ 7 แต่ผมก็ไม่เบื่อตราบที่เงินยังไหลเข้ามาเรื่อย ๆ

เรื่องความรักผมก็เฉย ๆ ผู้หญิงที่ผ่านเข้ามาในชีวิตผมแต่ละคนงี่เง่า ง๊องแง๊ง ขี้บ่น เอาแต่ใจ น่ารำคาญ กวนประสาท บางคนก็ยั่วโมโหจนผมต้องตบหน้าตัวเองแรง ๆ เพื่อเรียกสติ

ใช่ ผมสัญญากับตัวเองว่าจะไม่ทำร้ายผู้หญิง ซึ่งผมก็ลืมไปแล้วว่าเมื่อไร และทำไมถึงสัญญาแบบนั้น

เสียงไลน์ดังขึ้น มีใครบางคนส่งข้อความมาถึงผม

ผมเหลือบมองครู่หนึ่ง ขณะกำลังขับรถ

ชาติ : มึงจำครูสมศรีที่สอนศิลปะตอนป.4 ได้มั้ยวะ 07:12

ผมละสายตาจากหน้าจอมือถือ มองผ่านกระจกหน้ารถไปยังท้องฟ้าไกล ๆ

“ครูสมศรี ครูสมศรี” ผมพูดกับตัวเองเบา ๆ พลางนึกถึงเด็กนักเรียนหัวเกรียนตัวเล็กกำลังใช้ดินสอขีด ๆ เขียน ๆ ที่โรงเรียนวัดต่างจังหวัด

เสียงที่ผมลืมไปแล้วกลับดังชัดขึ้น

“เธอวาดรูปเก่งมาก หมั่นฝึกฝนต่อไปนะ ครูจะเป็นกำลังใจให้” ผมนึกออกแล้ว

ผมเลี้ยวเข้าไปจอดในปั๊มน้ำมันแล้วเปิดอ่านข้อความถัดไป

ชาติ : ครูสมศรีเสียเมื่อคืน กูจะชวนมึงไปงานศพ ว่างป่ะ 07:13

ชาติ : เอางี้ ถ้ามึงสะดวก เจอกันที่วัดเขาหนองกบ 5 โมงเย็น 07:30

ผมพิมพ์ตอบกลับไปอย่างไม่ลังเล ‘ตามนั้น เจอกัน’

โชคดีที่วันนี้งานของผมมีแค่เตรียมเอกสาร และตรวจสอบความพร้อมสถานที่บรรยายสำหรับวันพรุ่งนี้ ผมจึงฝากน้องที่ทำงานช่วยจัดการ แล้วผมก็มุ่งหน้าขึ้นเหนือราวสี่ร้อยกว่าโล

หลังสวดพระอภิธรรม ชาติเพื่อนผมเดินไปคุยกับญาติของครูสมศรี ส่วนผมยังนั่งมองรูปครูที่ตั้งอยู่ด้านหน้าเยื้องไปทางขวาของโลงศพ ทบทวนเรื่องเก่า ๆ บนเก้าอี้พลาสติกสีขาว

ผมรู้สึกว่ามันมีอะไรสำคัญบางอย่างที่ผมนึกไม่ออก

ผมมองไปที่วงสนทนา เห็นชาติชี้นิ้วมาที่ผม ผู้หญิงที่ยืนคุยกับชาติพยักหน้าแล้วเดินตรงเข้ามาพร้อมกับของบางสิ่งในมือ

เธอยื่นสมุดวาดเขียนหน้าปกอุลตร้าแมนสีซีดในถุงพลาสติกอย่างดี ครูสมศรีเขียนบันทึกช่วยจำต่อท้ายพินัยกรรมว่าให้มอบกับผม

ผมรับมาถือไว้ ใจเต้นไม่เป็นส่ำ

ที่หน้าปกด้านขวาล่างมีแถบสีขาว เส้นตรงแนวนอนสามเส้นเรียงลงมา บนเส้นนั้นมีชื่อ นามสกุล ชั้นเรียน ห้อง และหมายเลขประจำตัว ซึ่งเป็นลายมือของผมเอง ผมแปลกใจที่รอยเส้นดินสอยังคงชัดเจน แล้วผมก็สังเกตเห็นบางตัวอักษรมีรอยเส้นจาง ๆ ที่เส้นดินสอทับไม่สนิท

มุมบนด้านซ้ายมีข้อความเส้นเล็ก ๆ สีน้ำเงิน

'จิตรกรน้อยของครู'

น้ำใส ๆ หยดลงบนถุงและไหลลงไปที่ขอบด้านล่าง

ภาพเด็กนักเรียนตัวเล็กนั่งลงกับพื้น กราบที่ตักครูก่อนย้ายโรงเรียนหลังจากที่ย่าเสียผุดขึ้นมา

‘ผมขอฝากสมุดวาดเขียนไว้กับคุณครูครับ ผมกลัวทำหาย ในนี้มีความทรงจำของผม แล้วผมจะกลับมารับคืนครับ ผมรักคุณครูครับ’

เสียงเล็ก ๆ ดังก้องในหัวผมพร้อมกับภาพที่ถูกครูสวมกอด

ผมรู้สึกจุกที่อก พยายามเปล่งเสียงออกไปเท่าที่จะทำได้

“ข อ บ คุ ณ ค รั บ”

คืนนั้นผมค้างที่บ้านชาติ ผมนั่งชันเข่าบนพื้น หลังพิงขอบเตียง ค่อย ๆ เปิดสมุดวาดเขียนสีซีด

ข้างในมีรูปวาด และมีตัวหนังสือเส้นยึกยือเขียนไว้ด้วยกัน

รูปแรก พ่อ แม่ ผม และย่า ทุกคนจับมือกัน มีรอยยิ้ม

‘ผมรักพ่อ รักแม่ รักย่า’

รูปที่ 2 พ่อตีแม่

‘ผมจะไม่ตีผู้หญิง’

รูปที่ 3 พ่อ ผู้หญิง และเด็กผู้หญิงตัวเล็ก เดินตลาด ผมหิ้วของเต็มสองมือรั้งท้าย

‘ผู้หญิงที่ผมไม่รู้จักหยิกผม ผมเจ็บ’

รูปที่ 4 ย่าทอดไข่ในกระทะ ผมหั่นหอมหัวใหญ่บนเขียงไม้น้ำตาไหลอยู่ข้าง ๆ

‘ผู้ใหญ่เหมือนหอมหัวใหญ่ มีเปลือกหลายชั้น ผมแสบตา’

‘ไข่เจียวของย่าอร่อยที่สุด’

รูปที่ 5 ผมเล่นกับแมวสีส้ม

‘แอ๊วเป็นน้องสาวที่น่ารักที่สุดของผม’

รูปที่ 6 ผู้ชายถือพู่กันวาดภาพบนผืนผ้าใบ

‘ตัวผมในอนาคต’

รูปที่ 7 ใบหน้าของย่าเต็มแผ่นกระดาษ มีรอยย่นและคราบจากน้ำ

‘ผมจะคิดถึงย่าตลอดไป’

“คุณคือผมตอนโตใช่ไหม” ผมตกใจเล็กน้อยยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาและหันไปทางต้นเสียง

เด็กนักเรียนหัวเกรียนในความทรงจำของผมนั่นเอง

“ฉัน...ฉันคิดว่าใช่นะ” ผมตอบด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ อย่างค่อยไม่มั่นใจ

“คุณเป็นนักวาดภาพ” เด็กน้อยกำมือทั้งสองข้างยกขึ้นมาระดับอก ซอยเท้าเป็นจังหวะ ท่าทางตื่นเต้น ดีใจ สายตาทั้งคู่จับจ้องที่ผม

“ไม่ใช่หรอก”

“แล้วคุณเป็นอะไร” เด็กน้อยดูผิดหวังนิดหน่อย

“ฉันเป็นโค้ชสร้างแรงบันดาลใจในการทำธุรกิจหรือลงทุน”

“ผมไม่เข้าใจ”

“คนที่เป็นเจ้าของร้านหรืออยากเปิดร้านเขาจ้างให้ฉันไปสอนน่ะ” ผมพยายามอธิบายให้ง่ายสำหรับเด็กป.4

“งั้นคุณก็เป็นเจ้าของร้านใหญ่โตสิ ผมได้เป็นเจ้าของร้าน เย้ เย้”

“ก็ไม่ใช่อีกนั่นแหละ ฉันเคยลองทำแล้วแต่เจ๊ง ส่วนคนที่ฉันสอน เขาทำได้ดี”

“โอ๊ย ผู้ใหญ่เหมือนหอมหัวใหญ่จริงด้วย คุณทำแล้วเจ๊งแต่มีคนจ้างคุณไปสอน”

“ชีวิตมันก็แบบนี้แหละ โตขึ้นเธอจะเข้าใจ”

“คุณเลี้ยงแมวหรือเปล่า”

“เปล่า ที่คอนโดไม่ให้เลี้ยงสัตว์”

“นี่คุณคือผมจริงหรือ ไม่ได้เป็นนักวาดภาพ ไม่ได้เลี้ยงแมว แล้วคุณมีลูกหรือยัง”

“ฉันไม่มีลูก แฟนยังไม่มีเลย”

“ฮือ ๆ ผมล้มเหลวในชีวิตเหรอเนี่ย”

“เอ้กอี๊เอ้กเอ๊ก...”

ผมสะดุ้งตื่นขึ้นมาตรงข้างเตียง ผมฝัน เป็นฝันที่เหมือนจริงมาก ตัวผมตอนป.4 ทำให้ผมนึกขึ้นได้ถึงหลายสิ่งที่ลืมไปแล้ว ผมยังมีเวลา และผมต้องทำทันที

https://italian719.wordpress.com/2016/01/05/ฟลอเรนซ์-florence/

ผมลงจากรถบัสสาย C1 แถวมหาวิหารฟลอเรนซ์ ลมเย็นและชื้นสัมผัสใบหน้าเบา ๆ ผมเดินลัดเลาะผ่านถนน via roma ไปเรื่อย ๆ ด้วยความเคยชิน จนมาถึงตลาด Mercato Nuovo แหล่งรวมสินค้าเครื่องหนัง

คนยังไม่ค่อยเยอะเท่าไร ผมเดินเลี้ยวขวานิดหนึ่งแล้วล้วงกระเป๋ากางเกงหยิบเหรียญมาหนึ่งเหรียญ

“ทำไมมือแม่นอย่างนี้ 2 ยูโร นึกว่า 50 เซนต์” ผมพึมพำขณะมองเหรียญฝาแฝดกับเหรียญสิบบาทไทยที่นิ้วมือก่อนจะวางในปากหมูป่านำโชค (Il Porcellino) และพูดเบา ๆ

“augurami buona fortuna oggi”

จากนั้นก็ปล่อยเหรียญให้ร่วงหล่นลงไปในร่องตะแกรงด้านล่าง เสียงโลหะกระทบกันดังกังวานทำให้ผมรู้สึกว่าวันนี้ต้องมีเรื่องดีดีแน่

ผมวาดมือขวาออกไปลูบจมูกหมูป่านำโชคพลางนึกขำตัวเองตอนที่มาครั้งแรกเมื่อ 2 ปีที่แล้วและขอพรด้วยภาษาไทย

‘วันนี้ขอให้ผมโชคดีด้วยเถอะ’

ผมโดนเพื่อนแซวประมาณว่า

‘พูดอะไรของมึงวะ ฟังไม่รู้เรื่อง’

https://www.pinterest.com/pin/568368415455918817/

เหตุการณ์แปลก ๆ ผ่านมา 1 สัปดาห์แล้ว

ผมยังจำได้ดี ผู้คนล้วนประหลาดใจที่ผมรอดชีวิตจากการถูกฟ้าผ่าโดยที่ไม่ได้รับบาดเจ็บเลย

มันเป็นสายฟ้าฟาดสีน้ำเงิน

แต่คนที่เห็นเหตุการณ์ต่างก็บอกว่าเป็นสีขาวเหมือนฟ้าผ่าทั่วไป พวกเขาเข้ามาจับมือผม กอดผม และพูดคำเดียวกันซ้ำ ๆ ว่า miracolo (ปาฏิหาริย์)

ผมนึกถึงภาพวาดสีน้ำเงินแท้ แม้ว่าผมจะเคยมาที่นี่หลายครั้ง แต่นั่นมันก่อนผมโดนฟ้าผ่า ผมพยายามหาเบาะแสที่เกี่ยวข้อง และหวังว่าจะเจออะไรบ้าง

ผมเดินเข้ามาถึงห้อง Room of Saturn เห็นผู้หญิงคนหนึ่ง น่าจะเป็นคนเอเชีย ยืนด้วยท่วงท่าสง่างามราวกับพื้นด้านล่างเป็นเวทีประกวด เอียงคอซ้ายทีขวาทีเหมือนตกอยู่ภายใต้มนต์สะกดของภาพ Madonna della seggiola

‘สีน้ำเงินแท้ไม่มีขาเหมือนผู้หญิงคนนั้น พรของหมูป่านำโชคอยู่กับนายแล้ว นายน่าจะลองเข้าไปทักเธอนะ’ ผมรำพึงกับตัวเอง ก่อนที่เสียงจะลอดผ่านลำคอออกไป

“เชา”