ตัวคนเดียวในญึ่ปุ่น
อาตมภาพไปประเทศญี่ปุ่นครั้งแรก พักในหอพักนักศึกษานานาชาติที่เพิ่งสร้างเสร็จไม่นาน ตอนที่ไปถึงเขาเปิดรับนักศึกษาได้แค่ปีเดียวเท่านั้น แต่อุปกรณ์อำนวยความสะดวกครบมาก ที่นี่รับนักศึกษา 300 คน มาจาก 53 ชาติ
มีห้องดนตรี ใครอยากเล่นเปียโน อยากเล่นกีตาร์ ก็มีเครื่องดนตรีต่าง ๆ ให้ใช้แล้วมีห้องวาดรูป ใครต้องการโชว์ฝีมือระบายสีรูปใหญ่ ๆ กว้าง 5เมตร ก็ยังได้ และยังมีห้องประชุมที่จุคนได้ถึง 200 คน เราสามารถเซ็นชื่อขอเข้าใช้ได้เลยทันที ฟรีไม่มีค่าใช้จ่าย ใครนัดเพื่อน ๆ มาสังสรรค์สโมสรกันก็ได้ ทั้งยังมีห้องเสื่อแบบญี่ปุ่นที่จุคนได้ 40 - 50 คนอีกด้วย อาตมภาพจึงอาศัยห้องเสื่อนี่แหละ เป็นที่รวมญาติโยมมานั่งสมาธิกันทุกวันอาทิตย์ต้นเดือน
ที่นี่ยังมีสนามเทนนิสให้เล่นฟรีด้วย นักศึกษาที่มาถือว่าเป็นนักศึกษาที่มีคุณภาพ มาเรียนต่อปริญญาโท ปริญญาเอกกันด้วยทุนรัฐบาลญี่ปุ่นเป็นส่วนใหญ่
ห้องข้าง ๆ อาตมภาพ เป็นนักศึกษาชาวปากีสถาน รูปร่างสูงใหญ่ สูงประมาณ 185 เซนติเมตร ครั้งแรกที่มามีหนวดเครา ผมยาวแบบชายหนุ่มทั่วไป เขามาเรียนต่อปริญญาเอกทางด้านวิศวกรรมศาสตร์ อยู่ในประเทศเขาจบปริญญาโท เป็นถึงอาจารย์มหาวิทยาลัย แล้วได้ทุนรัฐบาลญี่ปุ่นมาเรียนต่อปริญญาเอก
เขาเป็นคนเก่งในประเทศของเขาและมีครอบครัวแล้ว แรก ๆ เขามาอยู่ก็ดูสบาย ๆ พอผ่านไปได้สักประมาณ 1 เดือน วันดีคืนดีมาเจอกันอีกที อ้าว...เขาโกนผมหมดหัวเลย อาตมภาพจึงถามไถ่เขาว่า
“เป็นอย่างไรบ้าง...”
เขาตอบว่า
“ไอเห็นยูโกนหัวแล้วรู้สึกว่ามันเข้าท่าดี เลยลองโกนหัวดูบ้าง” เนื่องจากอยู่ห้องติดกัน ผนังกั้นห้องเป็นแค่ไม้อัดธรรมดาที่ปิดวอลล์เปเปอร์ อาตมภาพจึงได้ยินเขาโทรศัพท์ ซึ่งในยุคก่อนเมื่อ 25 ปีที่แล้ว อินเทอร์เน็ตโปรแกรมแชตยังไม่มี
อาตมภาพได้ยินเขาคุยโทรศัพท์เสียงดังมาก เหมือนคนร้องโหยหวนอย่างนั้น ก็รู้เลยว่า เขาเกิดอาการ Homesick เข้าแล้วเขาโทรกลับไปหาครอบครัวที่ประเทศปากีสถาน พูดบ่นเรื่องราวต่าง ๆ เราฟังไม่รู้เรื่อง แต่รู้สึกว่าอารมณ์เขาไม่ปกติแล้ว
พอถัดมา 1 เดือน ปรากฏว่ามีนักศึกษาจีนคนหนึ่งเป็นศิลปินนักวาดภาพ มาเรียนต่อปริญญาเอกที่ประเทศญี่ปุ่นเหมือนกัน เขาเก่งขนาดที่มีผลงานภาพวาดของตนเองจำนวนมาก และจัดแสดงผลงานเดี่ยวในเชิงนิทรรศการงานศิลปะ (Exhibition) ได้แล้วคืนหนึ่งเวลาประมาณ 3 - 4 ทุ่ม ก็มีเสียงเคาะประตูดัง
ก๊อก ๆ ที่ห้องพักของอาตมภาพ
เราก็ส่องดูที่ช่องมองของบานประตูว่าใครมาเคาะประตู พออาตมภาพเห็น ก็จำหน้าได้ว่าเป็นนักศึกษาชาวจีนจึงเปิดประตู
เขาเอาผ้าขนหนูคลุมหัว แล้วทำท่าทางลุกลี้ลุกลน อาตมภาพจึงถามว่า “มีอะไรหรือ” เขาตอบว่า “ไอเห็นยูโกนหัว รู้สึกว่าดูดีมากเลยอยากจะโกนหัวบ้าง นึกว่าจะโกนง่าย ๆ แต่พอโกนไปแล้วปรากฏว่ามันแหว่งเป็นกระจุก ๆ ไม่สามารถทำต่อเองได้ เลยต้องมาขอความช่วยเหลือ ให้อาตมภาพช่วยโกนต่อให้หน่อย”
อาตมภาพเลยบอกให้เขาไปที่ห้องวาดรูป เพราะห้องวาดรูปปกติไม่ค่อยมีใครมาใช้ แล้วเอามีดโกนไปจัดการโกนผมให้เขาเสร็จเรียบร้อย
ถ้าอาตมภาพอยู่ที่หอพักต่อไป คงมีผู้ โกนหัวตามอีกหลายคนขนาดอยู่ไม่กี่เดือนยังมีคนโกนหัวตามไปแล้ว 2 คน ดีไม่ดีตามมาบวชที่วัดอีกด้วย นี่คืออาการคิดถึงบ้าน (Homesick) ที่แสดงออกมาในรูปแบบต่าง ๆ
เจริญพร
- 6
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
