“ความลังเล กับ การตัดสินใจ”
“ความลังเล กับ การตัดสินใจ” เกี่ยวข้องกันอย่างไร ?
เป็นธรรมดาของจิตใจมนุษย์
ที่อาจถูกความกลัวเข้าครอบงำ
จนก่อเกิดเป็นภาวะมากมาย
เช่น
-หวั่นไหว
-สั่นสะท้าน
-ไม่มั่นคง
-ปั่นป่วน
อาจเรียกง่าย ๆ ว่า “ไม่สงบ”
ซึ่งเป็นผลมาจากการเจอกับบางสิ่ง
หรือ เผชิญกับสถานการณ์บางอย่าง
จนทำให้เกิดความยากลำบากในการปรับตัว
และการตัดสินใจ
“เกิดความลังเลขึ้นมา”
“ที่ใดมีความกลัว ที่นั่นมีความลังเล”
ความกลัวนั้นทำหน้าที่ของตนได้อย่างสมบูรณ์แล้ว
ผลที่ตามมาจึงกลายเป็นความลังเล
ที่ไม่รู้จะเอายังไงดี และไม่รู้จะไปต่อยังไง
เช่น
-ต้องเลือกระหว่างงาน หรือ ครอบครัว
-ต้องเลือกระหว่างการทำตามฝัน หรือ ทำงานที่ไม่ชอบ
-ต้องไล่ลูกน้องออกจากงาน แต่เลือกไม่ได้ว่า จะเอาคนเก่ง หรือ คนสนิทออก
-ต้องตัดสินใจในชีวิตคู่ว่า จะไปต่อ หรือ พอแค่นี้
“ดูไปแล้วมันก็ดีทุกทางเลือก จนไม่รู้ว่าจะเอาทางไหนดี”
ส่วนใหญ่แล้ว
ความลังเล
มักจะเกิดขึ้นทันที
หากเรามีเงื่อนไขในใจที่ตายตัวบางอย่าง
เช่น
-ต้องได้ในสิ่งที่ดีที่สุด
-ต้องเลือกในสิ่งที่มีความสุขที่สุด
-ต้องไม่ผิดพลาด หรือ ห้ามล้มเหลว
-ถ้าเลือกแล้วต้องไม่เสียใจ หรือ เสียดาย
“อยากได้...แล้วต้องได้”
กระแสของความกลัว
ที่ส่งออกมาเป็นความลังเลนี้
จึงสะท้อนเป็นเสียงอันแผ่วเบา ว่า
“อยากสมหวัง...แต่ก็กลัวผิดหวัง”
“ความลังเล”
จึงรบกวนการตัดสินใจในชีวิต
เนื่องจากใครคนนั้น
ถูกขังไว้ในเงื่อนไขอันตายตัว
และผูกชีวิตตัวเองไว้กับสิ่งที่อยากได้
“เป่าหูตัวเองว่า...ต้องสมหวังเท่านั้น”
โดยหลงลืมไปว่า
ชีวิตของคนเรานั้น...
-ไม่มีใครสมปรารถนาไปทุกเรื่อง
-ไม่มีใครที่ผิดหวังไปทุกครั้ง
“ชีวิตจึงมีทั้งได้ และ ไม่ได้”
ทั้งหมดนี้
จึงเป็นการใช้ชีวิตอย่างสวนกระแสความจริง
ส่งผลให้จมอยู่กับการคิดวกไปวนมาไม่จบสิ้น
และอาจทำให้ตัดสินใจเลือกไม่ได้เสียที
หรือต่อให้ตัดสินใจได้
ก็เป็นการตัดสินใจไปด้วยความรีบร้อนไม่สงบ
“จนส่งผลเสียตามมาอีก”
ปัญหาชีวิตจะยุ่งยากไปกว่านั้น
หากมนุษย์เผลอไปเชื่อว่า
“ถ้าไม่เลือก...ก็ไม่ต้องผิดหวัง”
ด้วยความเข้าใจเช่นนี้
จึงเท่ากับเป็นการดูแลชีวิตด้วยความละเลย
คล้ายกับการมีเศษแก้วตกอยู่ในบ้านตนเอง
แล้วทำเป็นไม่เห็น
โดยหวังลม ๆ แล้ง ๆ ว่า
จะมีลมพัดไป หรือ จะมีคนมาเก็บให้
และท้ายที่สุด
คนที่จะเผลอเหยียบเศษแก้วนั้น
“ก็ไม่พ้นตัวเจ้าของบ้าน”
การไม่รับผิดชอบการตัดสินใจในชีวิตตนเอง
จึงส่งผลให้เกิดการละเลยคุณภาพชีวิตของตน
รวมทั้งยังเป็นการทิ้งอิสรภาพในชีวิตตัวเองไปด้วย
ไม่เป็นไรที่เราจะกลัว ลังเล
หรือ หวั่นไหวในการตัดสินใจ
เนื่องจากนี่คือธรรมดาของชีวิต
บางครั้งเราก็ไม่รู้หรอกว่า
ทางไหนมันดีที่สุด
ซึ่งบางทีเราก็มักจะรู้เมื่อตอนที่เลือกมันไปแล้ว
(สมหวังบ้างก็มี เสียดายบ้างก็มี รู้งี้บ้างก็มี)
ดังนั้น
ในเมื่อเราไม่สามารถคาดการณ์ความเป็นไปได้ทั้งหมด
สิ่งที่เราพอจะทำได้ก็คือ
“การไม่ตั้งเงื่อนไขตายตัวให้ตัวเอง...ว่าจะต้องได้ในสิ่งที่ดีที่สุด”
เพราะคำว่า “ดีที่สุด”
มักทำให้เราไม่ยอมเลือกเสียที
(เพราะทางเลือกที่มี...มันยังไม่ดีที่สุด)
ชีวิตจึงถูกกักขังไว้ ทำให้ไร้อิสระ
ลังเลจนไม่ยอมก้าวเดินไปไหน
และลังเลจนไม่ยอมตัดสินใจ
การกลับมาอยู่กับความจริงตรงหน้า
“ด้วยการรับผิดชอบตนเอง”
แล้วค่อย ๆ สังเกตทางเลือกที่มีในชีวิต
ว่าแต่ละทางนั้นมีประโยชน์ หรือ มีข้อจำกัดอะไร
โดยผ่านการศึกษา ทบทวน เรียนรู้ หรือ ถามผู้รู้
แล้วกลับมาถามตนเองว่า ชีวิตนั้นลงตัวกับทางไหน
สภาวะเหล่านี้
จะเอื้อเฟื้อให้จิตใจกลับมาอยู่ในความสงบ สมดุล
และมีความชัดเจน
“ที่ใดมีความชัดเจน ที่นั่นไม่มีความลังเล”
เพราะความชัดเจน กับ ความลังเล
นั้นเกิดขึ้นพร้อมกันไม่ได้
คล้ายกับการเลือกเสื้อ เลือกรองเท้าให้ตนเอง
“เพื่อดูว่า อันไหนมันพอดีกับตัวเรา”
อันไหนมันใส่แล้วพอดีตัว
อันไหนมันใส่แล้วสบายเท้า
เมื่อความชัดแจ้งเกิดขึ้นกับตัวเรา
เมื่อนั้นความลังเลย่อมสลายไป
แล้วจะทำให้เราตัดสินใจได้อย่างมั่นคงยิ่งขึ้น
และไม่ว่าผลการตัดสินใจจะเป็นอย่างไร
“มันก็ไม่ใช่จุดจบ หรือ จุดสิ้นสุดของชีวิต”
เนื่องจากชีวิตนั้นจะนำพาให้เราเดินทาง
เรียนรู้ เติบโต และเริ่มใหม่ได้เสมอ
“ทุกการตัดสินใจ...ล้วนเป็นจุดเริ่มต้นของการเดินทาง”
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
