13 ธ.ค. 2021 เวลา 11:17 • สุขภาพ
“บทเรียนจากมาตรฐานความงดงาม”
ความงดงามนั้นมีทุกรูปแบบ แต่ใจมนุษย์ชอบจำกัดรูปแบบของความงดงาม
การยึดติดในรูปแบบ (มาตรฐาน-เงื่อนไข-กฎ)
โดยไม่ว่าเราจะเผลอไปยึดติดในรูปแบบของสิ่งใดก็ตาม
ย่อมเกิดผลที่ตามมาอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
นั่นคือ “ความตายตัว”
แล้วเจ้าความตายตัวนี้
มันก็จะยอมรับได้เพียงบางสิ่ง
และปฎิเสธทุกสิ่งที่ไม่ตรงตามรูปแบบของมัน
ยิ่งในชีวิตประจำวันของเราแล้ว
บางครั้งการกำหนดรูปแบบเหล่านี้
มักจะปรากฏอย่างแนบเนียนในรูปของคำว่า
“รสนิยม-ความชอบส่วนตัว”
เช่น
-อาหาร
-เพลง/ภาพยนตร์/หนังสือ
-รูปร่างหน้าตา/การแต่งตัว
-การท่องเที่ยว/งานอดิเรก
-ยานพาหนะ
ฯลฯ
“ความแตกต่างนั้นไม่สร้างปัญหา แต่การอยากเอาชนะนั้นสร้างปัญหา”
ปัญหาจะเกิดขึ้นทันที
หากเราเผลอยึดติดในรูปแบบ
แล้วก็ไปดูถูกเหยียดหยามรูปแบบที่แตกต่าง
(โดยยกย่องเฉพาะสิ่งที่ตนเองยอมรับ)
ซึ่งมันอาจลุกลามไปมากกว่านั้น
อย่างเช่นการหันมาดูถูกตนเอง
เมื่อบางสิ่งบางอย่างของตน
ดันไม่ตรงตามเงื่อนไขของรูปแบบเหล่านั้น
แต่ในความจริงของชีวิตนั้น
ทุกสิ่งล้วนมีทางเลือกอันไม่จำกัด
เราจึงมีหน้าที่ในการเลือกสิ่งเหล่านี้
ให้เข้ากับชีวิต บทบาท และความเป็นอยู่ของตนเอง เช่น
-เพื่อให้ดำรงชีวิตอย่างเป็นสุข
-เพื่อให้ทำหน้าที่การงานได้อย่างราบรื่น
-เพื่อให้มีสุขภาพกายใจที่สมบูรณ์แข็งแรง
“โดยที่ไม่ทำร้ายตนเอง ผู้อื่น และสิ่งรอบตัว”
เมื่อเรากลับมามองที่เรื่องของความงดงาม
เราจะพบว่า
โลกใบนี้มีความงดงามที่ไม่จำกัด
(ทั้งในผู้คน ในผลงานที่มนุษย์สร้างขึ้น และในธรรมชาติ)
แต่ถ้าใจคนดันไปจำกัดรูปแบบความงามไว้เพียงไม่กี่อย่าง
“ความงดงามอีกมากมายหลายอย่าง ย่อมถูกปฎิเสธและทอดทิ้งไป”
นี่จึงเป็นเรื่องของ “การล็อกสเปคความงดงาม”
จิตใจมนุษย์ที่ถูกครอบงำด้วยการล็อกสเปคเช่นนี้
จึงมักถูกทำร้ายโดยรูปแบบที่ตนเองสร้างไว้
(สร้างเอง-เจ็บเอง)
หากเราต้อนรับทุกความจริงอย่างไม่มีเงื่อนไข
เราย่อมสามารถ
“ต้อนรับทุกความงดงามอย่างไม่มีเงื่อนไขได้เช่นกัน”
เนื่องจากทั้งสองสิ่งนี้
ล้วนใช้จิตใจดวงเดียวกันในการรับรู้
เพราะหากเรามีเงื่อนไข แล้วไปเจอสิ่งที่ไม่ตรงใจ
“เราย่อมรู้สึกขัดใจ”
แต่หากเราไม่มีเงื่อนไข ทั้งสิ่งที่ตรงใจ และสิ่งที่ขัดใจ
“ย่อมสลายหายไป”
แล้วสภาวะอันหนึ่งก็จะเกิดขึ้น
นั่นคือ การอยู่กับความจริงด้วยความเต็มใจ
ด้วยเหตุนี้เอง
การเผลอตั้งเงื่อนไขให้กับความจริงในด้านต่าง ๆ
จึงอาจส่งผลกระทบต่อเราไม่มากก็น้อย
(เริ่มตั้งแต่ความขัดใจเล็ก ๆ จนลุกลามไปถึงการเหยียดหยาม
การทำร้าย และการฆ่าฟัน)
“เมื่อใดก็ตามที่เราสลายกำแพงภายในใจ
เมื่อนั้นเราย่อมมองเห็นความเป็นจริงที่กว้างไกล”
จิตใจที่ไม่ถูกครอบงำไว้ในรูปแบบที่ตายตัว
ย่อมเข้าถึงมีสมรรถนะในการชื่นชมยินดี
การยอมรับ และการปรับตัวเพื่ออยู่ร่วมกับผู้อื่น/สิ่งอื่น
(มิใช่อยู่เพื่อทำลายล้างผู้อื่น/สิ่งอื่น)

ดูเพิ่มเติมในซีรีส์

โฆษณา