ขณะที่กำลังเดินอยู่นั้น ฉันก็รู้สึกขนลุกซู่ขึ้นมาทั้งตัว และมีไอเย็นเข้ามากระทบกับช่วงแขนฝั่งด้านซ้ายมือ ที่ถือถุงขนมกับเชือกจูงเอาไว้อยู่ ฉันรู้สึกได้ถึงแรงกระตุกเชือกของเจ้านมสด จึงรีบส่องไฟฉายไปทางนั้นทันที
ฉันสะดุ้งสุดตัว เบิกตากว้างขึ้นมาด้วยความตกใจ เมื่อเห็นผู้หญิงเสื้อม่วงยืนหันข้างอยู่ไม่ไกล ข้างๆ กระต๊อบหลังหนึ่ง พอฉันส่องไฟฉายไปกระทบเข้ากับตัวเธอเท่านั้นแหละ เธอก็วิ่งหายแว็บเข้าไปในกระต๊อบหลังนั้นทันที ฉันตกใจปนสงสัยและยืนลังเล ว่าจะตามไปหรือไม่ตามเข้าไปดี
“มีอะไรวะราตรี? ทำไมมึงถึงไม่เดินไปต่อล่ะ” ไอ้ตะวันถามขึ้น
“ใช่ หยุดทำไม มีอะไรรึเปล่า?” ป้องถามเสริมขึ้นมาอีกคน พวกเขาทั้งคู่มองไปตามทางที่ไฟฉายของฉันส่องไป
“อืม…ก็ไม่เห็นมีอะไรนี่ เธอเห็นอะไรอย่างนั้นเหรอ?” ป้องถามขึ้น
“เออนั่นดิ! มึงเห็นอะไรวะ?”
“แฮ่!!!...” เจ้านมสดวิ่งไปทางนั้นได้ไม่ไกลก็ต้องหยุดชะงักลง ตัวของมันถูกกระตุกกลับมา เมื่อวิ่งไปได้ไม่ไกลนัก เพราะถูกเชือกจูงรั้งช่วงคอเอาไว้ มันจ้องเขม็งไปทางนั้นแล้วส่งเสียงร้องขู่ออกไป
“ไอ้นมสด!! มึงเห็นอะไรวะ!?” ไอ้ตะวันถามขึ้น
“เมื่อกี้เธอเห็นอะไรใช่ไหม!?” ป้องถามขึ้นมาอีกครั้ง
“เมื่อกี้ฉันเห็นผู้หญิงเสื้อม่วง”
“ฮะ!!!...” ทั้งคู่อุทานขึ้นมาพร้อมกันด้วยความตกใจ
“เธอวิ่งเข้าไปในบ้านหลังนั้น” ว่าจบ ฉันก็ส่องไฟฉายไปที่กระต๊อบหลังนั้น ให้ทั้งคู่รู้ว่าผีตนนั้นวิ่งไปทางไหน
“แล้วมึงจะหยุดทำห่าอะไรวะราตรี!! ก็เดินไปต่อดิ!! มึงจะรอให้มันมาแดกหัวมึงก่อนรึไง!!” ไอ้ตะวันพูดขึ้น
“ใช่!! ฉันว่าเรารีบไปกันเถอะ ก่อนที่มันจะกลับออกมาอีก ถ้ามันออกมาเมื่อไหร่ พวกเราได้ซวยกันหมดแน่!!” ป้องพูดเสริมขึ้นมาอีกครั้ง ทั้งคู่รีบดันตัวของฉันให้เดินไปข้างหน้า
“ส่วนมึงไอ้นมสด!! เลิกขู่ได้แล้วโว้ย!! ถ้ามันออกมาอีกละก็…กูจะเตะมึงเข้าไปสู้กับมันให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย!! ชอบขู่ดีนัก!!” ไอ้ตะวันเดินเข้าไปเตะลมข้างหน้าเจ้านมสด และไล่มันให้เดินกลับมา
“แต่...”
“แต่อะไรของมึงอีกกกก รีบไปเถอะน่า!!”
“แต่ผีตนนั้นไม่ได้ต้องการที่จะทำร้ายพวกเราหรอกนะ เธอเดินไปทางนั้นเหมือนอยากจะเรียกให้พวกเราไปดูอะไร”
“ดูอะไรล่ะราตรี!! มันจะล่อมึงให้เข้าไปในนั้นมากกว่า มึงเลิกพูดได้แล้ว รีบๆ เดินไปข้างหน้าเถอะ มึงบอกว่าพวกเราต้องรีบไปไม่ใช่เหรอ?” ไอ้ตะวันพูดขึ้น
“มันก็ใช่...”
“ถ้าใช่มึงก็รีบเดินไปสิวะ!!”
“ฉันว่าเธอเชื่อน้องของเธอเถอะ เราควรไปต่อได้แล้ว” ป้องพูดเสริมออกมาอีกคน
“เฮ้อออ…ก็ได้ๆ” เมื่อเห็นว่าทั้งคู่ไม่อยากเสี่ยงเข้าไปในนั้นจริงๆ ฉันเลยตัดสินใจเดินต่อไปข้างหน้าทันที
กรี๊ดดดดด…..
ขณะที่พวกเรากำลังจะเดินหน้าต่อไป ก็มีเสียงกรีดร้องของผู้หญิงคนหนึ่ง ดังออกมาจากในกระต๊อบหลังนั้น เธอกรีดร้องออกมาเสียงดังลั่น ก่อนจะตามมาด้วยเสียงดังกึกกัก เหมือนเสียงคนกำลังต่อสู้กัน และมีเสียงข้าวของหล่นกระจัดกระจาย
“ราตรี!! มึงคิดจะทำอะไรน่ะ!!” ตะวันตะโกนถามออกมาทันที เมื่อเห็นว่าฉันกำลังจะวิ่งออกไปทางกระต๊อบหลังนั้น
“มึงไม่ได้ยินเสียงผู้หญิงร้องรึไงไอ้ตะวัน!! กูว่าในนั้นต้องมีอะไรแน่ๆ กูอยากเข้าไปดูให้แน่ใจก่อน ว่ามันเป็นเสียงของคนจริงๆ หรือเสียงของผี!!” ฉันตอบออกไปอย่างกระวนกระวายใจ รู้สึกใจมันวูบไหวแปลกๆ ยังไงก็ไม่รู้ มันเรียกร้องให้ฉันต้องเข้าไปดูตรงนั้นให้ได้ ฉันรีบวิ่งตรงเข้าไปที่กระต๊อบหลังนั้นทันที โดยไม่ฟังเสียงห้ามปรามที่ตามหลังมาเลย
“ให้มันได้แบบนี้สิวะ!! ราตรีรอกูด้วย!!” ว่าจบตะวันก็วิ่งตามหลังราตรีไป
“เฮ้อออ เป็นแบบนี้ทุกที” ว่าจบป้องก็วิ่งตามทั้งคู่ไป โดยที่ใจก็หวนกลับไปนึกถึงตอนราตรีวิ่งเข้าไปในป่า โดยไม่รอเขาที่ได้รับบาดเจ็บแล้ววิ่งกะเผลกตามเธอไปเลย นึกอยากจะวิ่งก็วิ่ง…คอยดูเถอะสักวัน สักวันเขา จะทำให้เธอต้องรอเขาบ้างให้ได้.......
อ่านต่อเพิ่มเติม <มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก>
📍ตอนที่ ๓๗ ผู้หญิงไม่มีหน้า📍 ได้ที่เว็บไซด์👇🏻👇🏻👇🏻
ReadAWrite รี้ดอะไร้ต์ 👉🏻 https://www.readawrite.com/c/9984f367eedd2a4df656601c61b5c9d1?page_no=1
Fictionlog ฟิกชั่นล็อก 👉🏻 https://fictionlog.co/c/61dd6695a73222001c8afc36
📌ฝากติดตามผลงานของพวกเราด้วยนะคะ 😘
อ่านแล้วเป็นยังไงมาพูดคุยกันได้นะจ๊ะ
ติดตามเพิ่มเติมได้ที่เพจเฟซบุ๊ก 👇🏻https://www.facebook.com/pkm.tongchan 🥰
#มหาภัยพิบัติ7วันล้างโลก
#กัมปนาทต้องจันทร์
#pkmtongchan
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
