Memory 0.1 วันนั้น
Memory 0.1 วันนั้น
วันอาทิตย์ที่ 17 ธันวาคม พ.ศ. 2549
ไม่แน่ใจว่าวันนี้หนาวกว่าเมื่อวานไหม? แต่อากาศยามเช้าที่เหน็บหนาวแบบนี้ ก็ทำเอาผมอดที่จะยกมือขึ้นกอดอกไม่ได้
“การรอคอยจะเนิ่นนานเสมอถ้าเราจดจ่ออยู่กับมัน” ใครบางคนเคยบอกกับผมเอาไว้อย่างนั้น
แต่ดูเหมือนว่าตอนนี้ผมคงไม่ต้องรู้สึกอย่างนั้นอีกแล้ว เพราะเมื่อมองไปตรงทางขึ้นหอนาฬิกาก็พบว่า มีผู้หญิงร่างกระทัดรัดคนหนึ่งกำลังเดินขึ้นมา...
รอยยิ้มที่คุ้นเคยเผยให้เห็นมาแต่ไกล วินาทีนั้นโลกช่างสดใส เมื่อใจเราอุ่น เชื่อว่าทั่วร่างกายนั้นก็คงจะรู้สึกได้ไม่แตกต่างกัน แน่นอนว่ามือที่กอดอกไว้ของผมนั้นลดลงเมื่อไหร่ก็ไม่รู้
"เดี๋ยวก่อนสิ!!! เดี๋ยวก่อน ๆ" เธอยกมือขึ้นบังหน้า พลางร้องเสียงดังลั่น เมื่อเห็นว่าผมนั้นเอากล้องถ่ายวิดีโอออกมาจากกระเป๋าสะพาย แล้วเล็งไปที่เธอ
"นี่จะถ่ายจริง ๆ เหรอ? ฉันนึกว่าเธอพูดเล่นซะอีก..." เธอกางนิ้วที่ใช้บังหน้าออกเล็กน้อย แล้วยิงคำถามลอดช่องว่างนั้นมา
ผมตอบคำถามด้วยการตั้งหน้าตั้งตาถ่ายต่อไป ส่วนเธอก็เอาแต่ปัดป้อง แต่ก็ได้แค่ไม่นาน เพราะสุดท้ายก็ใจอ่อน ยอมลดมือลงอยู่ดี
"ก็ได้ ๆ เธอนี่นะ ลองตั้งใจทำอะไรแล้ว ไม่เคยขัดได้เลยสักที”
"อืมมม... งั้นเริ่มจากตรงใหนดีน้าาา..." เว้นจังหวะคิดได้ไม่นาน เธอก็ยิ้มกว้าง แล้วชี้ไปยังร้านหนังสือที่อยู่ฝั่งตรงข้ามทันที
พอได้มองหน้าเธอชัด ๆ ถึงได้รู้ว่าวันนี้เธอนั้นแต่งหน้ามาด้วย ดูแปลกตาไปพอสมควร เพราะที่ผ่านมาใบหน้านี้แทบจะไม่เคยแปดเปื้อนเครื่องสำอางค์ชนิดใดเลย ไม่เถียงหรอกว่ามันทำให้สวยขึ้น แต่ยังไงซะ ผมก็ยังยืนยันว่าชอบความงามตามธรรมชาติแบบเดิมของเธอมากกว่าอยู่ดี
"จำได้ไหม? นี่ไงที่ที่เราเจอกันครั้งแรก" เธอพูดเสียงใสตอนที่เราสองคนเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าอาคารหลังใหญ่สีขาวนี่
ถูกต้อง นี่คือมุมมองในความทรงจำของเธอ แต่สำหรับผมแล้ว ที่ที่เราเจอกันครั้งแรกมันคือหอนาฬิกาที่เราเพิ่งเดินจากมาเมื่อกี้ต่างหากล่ะ เพราะถ้าเธอจะรู้ตัวสักนิดว่ามีคนแอบมองอยู่บ่อย ๆ เราก็คงจะเข้าใจตรงกันไปแล้ว
แต่จะว่าไปก็แปลกนะ ที่ผมไม่เคยบอกเรื่องนี้กับเธอเลย
“เราไม่จำเป็นที่จะต้องรู้ในทุกเรื่องของชีวิตก็ได้” นี่คือเหตุผลในวันวานที่ผมเคยให้ไว้กับตัวเอง ไม่รู้สินะ มาบอกเอาป่านนี้ ก็คงจะสายเกินไปแล้วมั้ง...
เสร็จจากซูมป้ายชื่อร้านหนังสือ กล้องถ่ายวิดีโอก็ถูกเก็บใส่กระเป๋าสะพายของผม การถ่ายทำหยุดลงชั่วคราว เพราะเธอต้องการที่จะเข้าไปเลือกซื้อหนังสือข้างในร้าน
ผ่านไปเป็นปี แต่ทางฝั่งขวาของร้านก็ยังคงถูกจัดให้เป็นโซนสำหรับหนังสืออ่านนอกเวลาเหมือนเดิม ครั้งหนึ่งที่ตรงนี้ เราสองคนเคยหยิบหนังสือเล่มเดียวกันมาแล้ว และความบังเอิญในครั้งนั้น ก็ถือได้ว่าเป็นจุดเริ่มต้นที่สำคัญของการสานความสัมพันธ์ ที่เปลี่ยนโลกใบเดิมของผมไม่ให้เงียบเหงาอีกต่อไป
"เราจะข้ามเวลามาพบกัน Only Love is Real" คือชื่อหนังสือสำคัญในอดีตเล่มนั้น วันนี้เธอตั้งใจมาหาซื้อให้ผมเป็นการตอบแทน ที่ครั้งหนึ่งเคยเสียสละหนังสือที่มีอยู่เล่มเดียวในร้านเล่มนั้นให้กับเธอ อันที่จริงเธออยากเอาเล่มเดิมเล่มนั้นมาคืนให้กับผมมากกว่า แต่ติดอยู่ตรงที่ทำหายไปนานแล้ว จนใจที่จะค้นหาจริง ๆ
จากการสอบถามพนักงานประจำร้าน ดูเหมือนว่าฉบับพิมพ์ครั้งที่ 23 เล่มสุดท้ายในร้านเพิ่งจะถูกขายออกไปเมื่อสองสามวันก่อนมานี่เอง รู้ความจริงอย่างนั้นเธอก็ทำหน้ามุ่ย หันมาถามว่า ถ้าเปลี่ยนเป็นหนังสือเล่มอื่นแทนผมจะว่าอะไรไหม?
ผมยิ้ม พร้อมกับพยักหน้าเป็นเชิงตอบว่าได้ เพราะถ้ามันจะทำให้เธอรู้สึกสบายใจขึ้นแม้เพียงน้อยนิด ผมก็พร้อมที่จะทำ...
อยากจะขอ - บอย โกสิยพงษ์
ติดตาม ‘Memory 0.2 วันนั้น’ ซึ่งเป็นตอนที่ 3 ได้ในวันพรุ่งนี้ เวลา 19:30 น. นะครับ
- 16
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
