Memory 0.2 วันนั้น
Memory 0.2 วันนั้น
ในตอนที่เราออกมาจากร้านหนังสือตำแหน่งของพระอาทิตย์ก็อยู่ตรงกลางหัวพอดี
"เที่ยงแล้ว หิวยัง?" ผมถามผู้หญิงตัวเล็กขณะที่ถอดเสื้อกันหนาวยกขึ้นบังแดดให้กับเธอ ซึ่งคนโดนถามก็หันมามองตาแป๋ว ฉีกยิ้มกว้าง แล้วพยักหน้าขึ้นลงซ้ำ ๆ แทนคำตอบ
เมื่อความรู้สึกเรื่องปากท้องตรงกัน จุดหมายต่อไปจึงเป็นร้านก๋วยเตี๋ยวเจ้าประจำของเรา ซึ่งร้านที่ว่าก็อยู่ไม่ไกลจากจุดที่เราสองคนนั้นยืนอยู่มากสักเท่าไหร่
เมื่อไปถึงเธอก็รีบจัดแจงเรื่องน้ำดื่มอย่างคล่องแคล่ว ส่วนเรื่องอาหารการกินนั้น ถ้าเป็นเมื่อก่อนก็ไม่ต้องเป็นห่วงเลย เพราะแค่ป้าเจ้าของร้านเห็นหน้าของพวกเรา เมนูก็จะลอยมาทันที เนื่องจากมักจะสั่งแบบเดิม ๆ ซ้ำ ๆ กันอยู่เสมอ แต่นี่นานนับปีแล้วที่ไม่ได้มา หลังจากถามไถ่สารทุกข์สุขดิบกันตามประสาคนไม่ได้เจอกันมานานพอหอมปากหอมคอ แกก็ถามว่า เรายังกินกันแบบเหมือนเดิมอยู่ไหม?
ไม่กี่นาทีต่อมาก๋วยเตี๋ยวร้อน ๆ สองชามก็ถูกยกมาเสิร์ฟตรงหน้าของพวกเราทั้งสองคน ของผมเป็นเส้นเล็กหมูต้มยำ เมนูโปรด ส่วนของเธอนั้นเป็นเส้นใหญ่เนื้อเปื่อย แตกต่างจากที่เคย
"เดี๋ยว!!! วันนี้ฉันบริการเอง เธอถ่ายต่ออีกหน่อยก็ได้" เธอเบรกผมที่กำลังลดกล้องลงเพื่อเตรียมปรุงก๋วยเตี๋ยวเสียงดังลั่น!!! จากนั้นก็จัดแจงยกชามของผมขยับเข้าไปใกล้ตัวเองเพื่อทำตามที่พูดไว้
"พริกป่นสามช้อน น้ำส้มนิด น้ำปลาหน่อย ส่วนน้ำตาลไม่ต้อง เพราะเธอน่ะหวานอยู่แล้ว... ใช่ม้าาา?" เธอยิ้มล้อเมื่อพูดจบ
ถูกแล้วเผ็ดนรกแตกนั่นแหละคือรสชาติที่โปรดปรานของผม ส่วนของเธอนั้นเฉียดเข้าใกล้รสจัดทุกชนิดไม่ได้ เนื่องจากเป็นโรคกระเพาะ ซึ่งผมเองก็จำข้อมูลสำคัญเหล่านี้ได้อย่างขึ้นใจไม่แพ้กัน
"อืมมม... แต่ก่อนอื่นขอค่าปรุงหน่อยละกันนะ" พูดจบเธอก็เอาตะเกียบคีบลูกชิ้นจากชามของผมไปเคี้ยวแก้มตุ่ย
"..."
เหมือนเคย - บอย โกสิยพงษ์
ติดตาม ‘Memory 0.3 วันนั้น’ ซึ่งเป็นตอนที่ 4 ได้ในวันพรุ่งนี้ เวลา 19:30 น. นะครับ
- 12
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
