[เชียงใหม่ในฉากชีวิต] : 4.ดอย
ฝีเท้าก้าวไปมาอย่างไร้ระเบียบ พื้นห้องส่วนที่ไม่มีของวางล้วนแต่ถูกเหยียบย่ำด้วยความกระวนกระวายใจ พลางคิดกับตัวเองว่าไม่น่าปล่อยให้โอกาสหลุดมือ รู้งี้น่าจะเขียนตั้งแต่ตอนที่หัวแล่น มัวเอ้อระเหยลอยชายไปมันไม่ได้ช่วยให้มีงานเพิ่มขึ้น ผมคุยกับตัวเอง พลางคิดไปในอีกใจหนึ่งว่าการมัวมากระวนกระวายใจเช่นนี้ก็ไม่ได้ช่วยให้มีงานเพิ่มขึ้นเช่นกัน
หน้ากระดาษว่างวางอยู่ตรงหน้าตั้งแต่สิบโมงเช้า ถ้อยคำที่บรรจงลงไปให้ความรู้สึกฝืดคอเช่นเดียวกับตอนที่กินแครกเกอร์แล้วไม่มีน้ำชา อุณหภูมิรอบข้างเพิ่มสูงขึ้นตามความคิดตึงที่ดึงกันไปดึงกันมา ว่าวันนี้ควรจะนั่งลงเพื่อเขียน หรือพักงาน เติมถ้อยคำด้วยการอ่านหนังสือดี
เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตถูกใช้ไปกับการตีกับตัวเอง กาแฟแก้วแล้วแก้วเล่าถูกรดลงคออย่างเฝื่อน ๆ คาเฟอีนไม่ได้ช่วยอะไรเท่าไหร่นัก ซ้ำยังทำให้ง่วงมากขึ้นด้วย สภาพห้องที่มีขนาดเล็กอยู่แล้วยิ่งดูเล็กลงเรื่อย ๆ จนรู้สึกถึงแรงอัดมหาศาลจนไม่สามารถหนีไปไหนได้ ผมคิดกับตัวเองว่าควรพักผ่อนจริงจัง ผมควรพาตัวเองออกไปเปิดหูเปิดตากับสถานที่ที่ไม่คุ้นเคย แน่แหละว่ามันก็พอจะช่วยได้อยู่บ้าง แต่กล่าวอย่างสัจจริง หลายครั้งผมเองก็ไม่สามารถเอางานออกจากหัวไปที่ไหนได้ แม้จะเอาตัวหลบมาห่างไกลจากโต๊ะทำงานแล้วก็ตาม
นักศึกษาที่ง่วนกับการเขียนเค้าโครงการวิจัยส่วนมากน่าจะเข้าใจความรู้สึกเช่นนี้ดี เช่นเดียวกับใครต่อใครหลายคนที่เลือกจะดำรงชีพด้วยการเป็นศิลปินบนบนหน้ากระดาษ
เหตุการณ์เช่นนี้เกิดขึ้นกับผมอยู่บ่อยครั้ง การต่อสู้เพื่อหยิบคว้าถ้อยคำที่ปรากฏในหัวสมองไม่ใช่อะไรที่ง่ายดาย นักเขียนหลายคนเลือกที่จะห่อร่างตัวเองด้วยความมึนเมาของควันบุหรี่และกลิ่นกาแฟ ผมเอง ณ ตอนนั้นก็ไม่ใช่ข้อยกเว้น แต่ดีอยู่หน่อยหนึ่งที่การมาอยู่ภาคเหนือทำให้ผมมีข้อได้เปรียบกว่านักเขียนที่ดำรงชีพอยู่ในเมืองหลวง และเป็นข้อได้เปรียบสำคัญที่นักเขียนหลายคนชอบจะทำกันเมื่อไม่สามารถนั่งลงขีดเขียนได้
คือผมสามารถไปปีนดอยเมื่อไหร่ก็ได้
แก่งก้อ อุทยานแห่งชาติแม่ปิง location แพลอยน้ำในเรื่อง “คิดถึงวิทยา” หลังจากประกาศคลายล็อกดาวน์ในปีแรกของสถานการณ์โควิด (วสิษฐ์พล , มิถุนายน 2563)
ทฤษฎีหนึ่งที่อธิบายที่มาที่ไปของประชาการที่อยู่อาศัยในดินแดนแถบนี้ในยุคก่อนประวัติศาสตร์คือทฤษฎีที่ว่าผู้คนเหล่านี้แต่เดิมอยู่อาศัยกันบนเขา เมื่อสภาพทางภูมิศาสตร์ยังไม่เอื้ออำนวย ทว่าเมื่อปัจจัยทั้งหลายสมบูรณ์พร้อม คนจากที่สูงก็ลงมาหาแหล่งอาหารที่เหมาะสมในพื้นที่ราบที่ต่ำกว่า และก่อร่างสร้างอารยธรรมของตนเองเรื่อยมา
แน่ทีเดียวที่ปัจจุบันยังมีผู้คนจำนวนมากที่อาศัยอยู่บนพื้นที่สูง และมีกรณีพิพาทเรื่องเขตแดนสมมติของมนุษย์ที่เรียกว่า “รัฐ” แต่ก็มีผู้คนอีกจำนวนมากจากพื้นราบที่อยากอยู่อาศัยบนพื้นที่สูงถึงขนาดไปสร้างบ้านไว้จนผืนป่าเกิดอาการหัวล้านเป็นหย่อม ๆ ก็มี
กระนั้นก็ดี ต้องยอมรับว่าความสมบูรณ์ทางธรรมชาติของป่าภาคเหนือนับว่ามีอยู่มากทีเดียว ทั้งยังท้าทาย ด้วยระยะทางที่ทั้งไกล และสูงชันดั่งกำลังเยาะเย้ยถึงความอ่อนด้อยของมนุษย์ แต่ผู้คนจากทั่วทุกสารทิศก็เลือกที่จะมาพักผ่อนหย่อนใจได้ หรือมาพิชิตอุปสรรคสูงชันเช่นว่านั้นอยู่ตลอดอย่างไม่ขาดสาย ความเหนื่อยหอบแกล้มเหงื่อไคลปะทะกับสายลมฤดูหนาวที่มาแสดงความยินดีอยู่บนยอดดอยช่างเป็นความรู้สึกที่หลายคนประทับใจ และเล่าขานได้อย่างไม่รู้จักเบื่อ
ส่วนประสบการณ์ของผมกับเขากับดอยนั้น…
บ่ายวันหนึ่งผมกับมิตรสหายกำลังเร่งรีบไปสมทบกับเพื่อนกลุ่มใหญ่ที่รออยู่แล้วที่จังหวัดน่าน เพื่อชมคอนเสิร์ตวงดนตรีอินดี้ที่จัดขึ้นปลายฤดูฝน ในบรรยากาศที่ล่องลอยอย่างเป็นกันเอง เราสองคนออกจากจังหวัดลำพูนประมาณบ่ายสามโมงเพื่อที่จะไปให้ทันดูวงดนตรีที่เราชื่นชอบ วรินทร์ ดวงดาวเดียวดาย อภิรมย์ และแน่นอน เขียนไขและวานิช
ทิวทัศน์ข้างทางถูกกั้นขวางด้วยกระจกของรถกรีนบัส ทว่าความสวยงามของมันก็ทะลุเข้ามาในใจผม เข้ามาโดยไม่มีอะไรกั้น มนต์สเน่ห์แห่งล้านนาตะวันออกสะกดผมไว้อยู่หมัดตั้งแต่ยังไม่ได้ลงไปย่ำเหยียบ ความสูงชันที่กั้นขวางทำให้เราไปถึงที่นั่นเวลาใกล้มืด ผมกับมิตรสหายโบกวินมอเตอร์ไซค์ที่ บขส เพื่อที่จะไปชมคอนเสิร์ตที่เฝ้ารอ
“ป่าเป๋ยครับพี่” พี่วินพยักหน้าก่อนจะสตาร์ทมอเตอร์ไซค์ขับฝ่าความชันของภูเขา สายลมหนาวปะทะหน้า ดาราดารดาษประหนึ่งเม็ดทรายระยิบระยับที่ถูกหว่านไปบนผืนผ้าใบสีดำ ดวงจันทร์สำแดงแสงกล้าอย่างไม่เหนียมอาย ต้นไม้น้อยใหญ่โค้งลู่ลมราวกับต้อนรับแขกผู้มาเยือนจากแดนไกล ภาพในค่ำคืนนั้นคือภาพที่สวยงามภาพหนึ่งที่จะติดตรึงในความทรงจำของผมไปอีกนานแสนนาน
อุณหภูมิลดต่ำลงเรื่อย ๆ ตามระยะทางที่เริ่มห่างไกล แสงสีจากเมืองใหญ่ห่างไกลไปเรื่อย ๆ จนเห็นเพียงจุดเล็ก เขาลูกแล้วลูกเล่าที่มอร์เตอร์ไซค์คันเก่า ๆ ข้ามผ่าน ผมคิดในใจว่าต่างจังหวัดนี่มันดีจัง ตอนคุยกับเพื่อนเมื่อกี้มันบอกว่าค่าวิน 20 บาท แต่ระยะทางมันโคตรไกล เขาคงไม่เอากำไรกันโหดเหมือนกรุงเทพแน่ ๆ
ศิลปินอินดี้นี่ก็อินดี้สมชื่อจริง ๆ มาจัดคอนเสิร์ตเสียไกลในเขาในดอย บรรยากาศมันคงดีแหละสมงานแหละ
ภาพบรรยากาศงานปลายฝน ต้นหนาว ครั้งที่ 2 ที่ครานั้นตั้งใจจะเอาเทปเพลงพี่กอล์ฟ ดวงดาว เดียวดายไปให้พี่แกเซ็นให้ได้ (วสิษฐ์พล , ตุลาคม 2563)
“น้อง ๆ มันอยู่ตรงไหนหรอ? อีกนิดนึงมันไปอีกอำเภอแล้วนะ” ประโยคนั้นทำหัวใจผมตกไปจนถึงตาตุ่ม ขณะที่มัวสนใจกับความงามของธรรมชาติรอบกาย จนลืมหันไปมองด้านหลัง ว่ามิตรสหายอีกคนที่มาด้วยกัน ไม่ได้ตามหลังผมมา
เชี่ย ถ้าพี่ไม่รู้ แล้วผมจะรู้ไหมหล่ะ?
“ป่าเป๋ยอ่าพี่ ป่าเป๋ย” ผมย้ำชื่อสถานที่อีกครั้งหนึ่งตามที่ได้ยินมาทางโทรศัพท์ พี่วินมองหน้าผมอย่างกึ่งงงกึ่งสงสัย พร้อมยืนยันว่า ที่นี่แหละคือป่าเป๋ย ผมเดินกระวนกระวายไปมาเหมือนตอยเขียนหนังสือไม่ออก คิดหาทางว่าจะทำยังไงดีถ้าคือนนี้ไม่ได้ไปคอนเสิร์ตจริง ๆ ความหวาดวิตกผสมกับความเซ็งผุดพรายในจิตใจอย่างล้นทะลัก ทำเอาเสียดายค่าบัตรที่เสียตังค์แต่ไม่ได้ดู ทั้งยังอาจต้องเสียค่าที่พักใหม่ หากแบตโทรศัพท์ยังไม่เป็นใจเช่นนี้ต่อไป
“แล้วพี่มีเบอร์วินอีกคนที่ไปด้วยกันเมื่อกี้หรือเปล่า?”
“อ่อ เปล่า ไม่มีเบอร์กัน”
ความหวังสุดท้ายของผมดับวูบ แต่เมื่อกี้พี่สองคนกำลังจะไปกินเหล้ากันอยู่เลยเนี่ยนะ!!!
ในใจผมคิดว่ามันอาจจะอยู่รอยต่อระหว่างอำเภอ แต่ความเหนื่อยล้าจากการเดินทางทำผมถอดใจ เราย้อนกลับไปตั้งหลักใหม่โดยใช้เส้นทางเดิม อากาศหนาวเย็นส่งเสริมความสิ้นหวังได้ดีเสียจนผมจะร้องไห้ น้อยใจต่อโชคชะตาที่พยายามทำอะไรสักอย่างก็มักจะมีอุปสรรคขัดขวางอยู่เสมอ ๆ
โชคยังดีที่ข้างทางมีร้านสะดวกซื้อที่ให้เสียบชาร์จมือถือได้ ผมจึงโทรไปหาเพื่อน ทุกคนตกใจที่ผมโทรมา ร้องตะโกนเรียกชื่อให้ผมตามมาที่คอนเสิร์ต มารู้ที่หลังว่าบางคนเริ่มคิดไปว่าคิดว่าผมโดนฆ่าหมกป่า และบางส่วนคิดว่าโดนปล้น
ผมจึงส่งโทรศัพท์ให้พี่วินคุย คนพื้นที่กับคนที่อยู่งานน่าจะคุยกันรู้เรื่องว่าสรุปมันคือที่ไหนกันแน่
“อ๋อ ป่าเป๋ย ได้ยินว่าปางเป๋ย”
เปล่าเลย มันไม่ใช่รอยต่อระหว่างอำเภอ มันไม่ใช่อำเภอด้วยซ้ำ ชื่อรีสอร์ทในตัวเมืองกับชื่ออำเภอบนเขาถูกฟังสลับกัน ผมระเบิดเสียงหัวเราะลั่นขณะที่พี่วินขอโทษขอโพยอยู่ยกใหญ่ กลายเป็นว่าผมได้ปีนดอยอยู่คนเดียว ขณะที่คนอื่นไม่ได้ไป
คืนนั้นผมเสียเงินค่าวินมอร์เตอร์ไซค์แพงที่สุดในชีวิต จำไม่ได้ว่าเท่าไหร่ แต่ก็ควักเงินสดอันน้อยนิดให้หมดกระเป๋า แม้ว่าจะพลาดวงสำคัญไปหลายวง แต่ก็ถือว่าเป็นการดูคอนเสิร์ตที่อิ่มหนำ และเมามายที่สุดครั้งแรกหลังโควิด-19 ระบาด แม้ว่าเช้าวันถัดไปจะต้องกลับลำพูน แต่ก็ยังมีเวลาให้ปั่นจักรยานชมเมืองอยู่สักหน่อย แม้จะสั้น แต่ประสบการณ์ครานั้น เป็นอะไรที่ผมยังจำได้ดีมาจนถึงทุกวันนี้
ว่าคนเราถึงจะอินดี้ แต่บางทีก็ไม่ได้อยากจะปีนดอยไปไกลขนาดนั้นหรอก
ลายเซ็นที่ได้มา สงสัยเมื่อคืนคงเมาหนักไปหน่อย รีบพับเก็บใส่ตลับจนเละเทะอ่านไม่ออก (วสิษฐ์พล , ตุลาคม 2563)
- 4
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
