เด็กหญิงอาลัยกับเด็กชายอาวรณ์
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่งชื่อว่า “เวลา” ตั้งอยู่ในดินแดนกาลา ซึ่งเป็นดินแดนอัศจรรย์อันไกลโพ้น หมู่บ้านนั้นมีโดมใสครอบ ป้องกันไม่ให้สิ่งเลวร้ายที่เป็นมลทินเข้ามา
ทุกคนในหมู่บ้านจะมีเวลายี่สิบสี่ชั่วโมงต่อวัน เพื่อใช้ชีวิตทำอะไรก็ได้นอกโดม ซึ่งกฎของหมู่บ้านนั้นมีว่า หากออกนอกโดมไป ต้องกลับเข้ามาในโดมให้ได้ภายในเวลาที่กำหนด
หากใครกลับบ้านเกินชั่วโมงที่ยี่สิบสี่ คนนั้นจะได้รับโทษให้ถือเม็ดหินสีดำ ที่มีขนาดเท่ากำปั้นมือของตัวเอง เม็ดหินนั้นเรียกว่า "ทุกข์" สีผิวของคนที่ได้รับโทษก็จะกลายเป็นสีดำมืด
ทุกครั้งที่ทำผิด คนนั้นก็จะได้รับหินเพิ่มตามครั้งที่ผิดกฏ และต้องถือแบกหินนั้นติดตัวไปตลอดชีวิต หรือจนกว่าจะแก้โทษได้ ผิวพรรณก็จะคืนกลับมาเนียนผ่องเช่นเดิม
ในหมู่บ้าน “เวลา” มีพี่น้องฝาแฝดชาย-หญิงอาศัยอยู่กับพ่อแม่ในบ้านหลังหนึ่ง ซึ่งตั้งอยู่ท้ายหมู่บ้านใกล้กับเขตโดม เด็กหญิงชื่อว่า “อาลัย” ส่วนเด็กชายชื่อว่า “อาวรณ์” เด็กทั้งสองเป็นเด็กดี มีวินัยใฝ่รู้ มีมารยาทเรียบร้อย และเคารพเชื่อฟังพ่อแม่เสมอมา
เด็กทั้งสองมีนิสัยที่คล้ายกัน คือ เป็นคนคิดมาก
เด็กหญิงอาลัย คนที่ไม่กล้าตัดสินใจ ชอบนึกเสียใจและเสียดาย ชอบตีความกับสิ่งที่เกิดขึ้นและมักตำหนิโทษตัวเองเสมอ ส่วนเด็กชายอาวรณ์ คนที่ยึดติดกับความสมบูรณ์แบบ ชอบกังวลและสันนิษฐานต่อทุกสิ่งที่อยู่รอบตัวเสมอ จึงทำให้กลายเป็นคนระมัดระวังกับทุกอย่างมากเกินไป
หลังจากพ่อแม่ของทั้งสองออกไปทำงาน คู่แฝดมักจะเดินเล่นในสวนป่าใกล้บ้านเป็นปกติทุกวัน พ่อแม่กำชับเด็กทั้งสองไว้ไม่ให้เถลไถลออกนอกโดม และจะต้องกลับบ้านก่อนตะวันตกดินเสมอ
อยู่มาวันหนึ่งเด็กหญิงอาลัยและเด็กชายอาวรณ์ได้เดินพลัดหลงเข้าไปในป่าใหญ่นอกเขตโดมของหมู่บ้าน เสียงสัตว์คำรามรอบๆตัว บางตัวร้องโหยหวนชวนขนหัวลุก ด้วยความไม่คุ้นชินกับป่ารอบๆตัว ทำให้เด็กทั้งสองหวาดกลัวและเริ่มกังวลกับเวลาที่มี
ตะวันเริ่มลับขอบฟ้า ความมืดก็ค่อยๆคืบคลานเข้ามา เวลาก็ยังคงเดินหน้าต่อ ทั้งสองเริ่มหิวและเหนื่อยล้า แต่ยังคงพากันเดินจูงมือไปเรื่อยๆ จนกระทั่งพบกับประตูสามบานที่ตั้งเรียงอยู่ไม่ไกลจากกันนัก
เด็กทั้งสองหยุดเดินและกวาดตามองไปที่ประตูทั้งสาม ที่มีลักษณะเป็นเพียงประตูไม้ธรรมดา ไม่มีลวดลาย ประตูซ้ายและประตูขวามีสภาพทรุดโทรม และถูกปกคลุมไปด้วยกิ่งไม้และเถาวัลย์ และที่เหนือประตูแต่ละบานมีป้ายไม้แขวนติดอยู่ ด้วยความมืดสลัวปกคลุมรอบตัวจึงทำให้อ่านไม่ได้ ยกเว้นป้ายที่ติดเหนือประตูกลาง อ่านป้ายได้ว่า “ปัจจุบัน”
ประตูกลางเป็นประตูบานเดียวที่ถูกเปิดกว้างและมีแสงไฟส่องลอดออกมา ประตูนั้นมีเสียงคนหัวเราะและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน พร้อมกับกลิ่นอาหารที่ทั้งสองคุ้นชินโชยแตะจมูกเล็ดลอดออกมา
หลังจากที่เด็กหญิงอาลัยและเด็กชายอาวรณ์หยุดชะงักและลังเลอยู่ครู่หนึ่ง ด้วยความกลัวและหิว ผสมผสานกับความตื่นเต้นที่มี เด็กทั้งสองจึง"ตัดสินใจ"ไม่รอช้า ดึงมือพากันวิ่งไปประตูบานที่เปิดอยู่ แต่ทั้งสองก็ต้องหยุดชะงักที่หน้าประตู
กลุ่มคนที่กำลังนั่งกินอาหาร พูดคุยกันเสียงดังและหัวเราะกันอย่างสนุกสนานครึกครื้นนั้น ปรากฏว่าเป็น เด็กหญิงอาลัย เด็กชายอาวรณ์ และพ่อแม่ของทั้งสอง..
- 3
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
