เรื่องราวของคำว่า ธรรม ธรรมขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า เราก็ควรศึกษาในเรื่องราวของคำว่าขาดกเรื่องพระเจ้าห้าร้อยชาติบ้าง เรื่องของบารมีสิบทัศน์บ้าง เรื่องราวเหล่านี้ ล้วนเป็นเรื่องราวของการสร้าง สะสมทาน บุญ บารมี ให้จิตนั้นขยับขยายขึ้น ไปสู่ภพภูมิที่ดีขึ้น แล้วกลับมาเกิดเป็นมนุษย์ สะสมบุญกุศลมาโดยตลอด ..โดยกายมนุษย์นั่น มีความสำคัญ หากใช้กายวาจาใจไปตามอารมณ์ สร้างแต่เวรกรรม ตลอด จิตออกจากร่างก็ต้องตกอยู่สถานที่ทุกข์ นรกสัตว์เปรตอสุรกาย
จิตของผู้ที่รู้จัก จิตของตนมาอาศัยกายพ่อแม่อยู่ กายนี้มีพระคุณ ก็นำธาตุทั้งสองของพ่อแม่ มากราบไหว้ บูชาพระ สวดมนต์ไหว้พระ สร้างบุญกุศลบารมี เหมือนเรื่องชาดกขององค์พระสัมมาสัมพุทธะเจ้า ไปจนถึงเรื่องราวในธัมมะจักกัปรัตนะสูตร เราก็ศึกษาท่านพูดถึงเรื่องราวอะไร พูดถึงเรื่องราวการหลุดพ้น ..ยุติการเกิด นั่นมีต้องละอะไร.ที่เป็นเหตุต้องไปเกิดตรงนั้นตรงนี้
แล้วก็เรื่องรอยทั้งสี่ รอยของการเดินหนีกรรม รอยยืนเดินนั่งนอน จิตภาวนา อยู่กับความว่าพุทโธ เป็นสมาธิ ที่ไม่ได้ไปมีกายวาจาใจ ไปสร้างกรรมกับใคร สละละอารมณ์นึกโลภนึกโกรธนึกหลงมายาต่างๆ ที่วิญญาณทั้งหกไปสัมผัสมา เกิดเป็นความยึดถือ ในรูปรสกลิ่นเสียงสัมผัสต่างๆ ปรากฏเป็นอารมณ์ชอบไม่ชอบ มีทิฐิความคิดในสิ่งที่สัมผัสเกิดเป็นอารมณ์ เรื่องรอยทั้งสี่ขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า
เมื่อเรานำมาปฏิบัติ ..เราก็จะค่อยรู้จักเรื่องของคำว่าสติของจิต เรื่องของคำว่า สติปัญญที่หนีกรรม นั่นเป็นเรื่องของปัญญาธรรม ที่ผู้ที่ปฏิบัติจะเข้าไปเรียนรู้จัก ในเรื่องราวของคำว่ากรรม กรรมที่ตนเอง .ต้องเจอะเจอ ทำไมถึงเจ็บป่วย ตลอดไปจนถึงเรื่องรูปที่เรามองไม่เห็นด้วยสายตา นรก เปรต อสุรกาย ที่จิตของผู้ที่มีกรรม เคลื่อนย้ายจากกายมนุษย์ไปอาศัย
มีเรื่องราวของคำว่าเทวทูตยมทูต เป็นอย่างไร เราก็จะได้รู้จัก เป็นมะโนศึกษาให้ประจักษ์แก่จิตของผู้ที่ประพฤติ ..นั่นเป็นอย่างไร ..แล้วเราก็จะได้ค่อยรู้จักเรื่องราวของการเวียนว่ายตายเกิด เกิดๆตายๆกัน เป็นทุกข์หรือสุข สุขที่แท้คือ ยุติการเกิด แล้วต้องทำอย่างไร
เรื่องของทานบุญกุศล นั่นมีความสำคัญ ที่จะช่วยเหลือจิต การสละวัตถุปัจจัย ที่เราเสาะแสวงหามา ต้องใช้อารมณ์ โลภโกรธหลง ต้องใช้กายวาจาใจ ไปคล้องเวรกรรมมากมาย ถ้าวันๆหนึ่งเราได้สำรวจตรวจสอบเรื่องอารมณ์ที่เราใช้ มันเกิดเป็นการสะสมกรรมโดยไม่รู้ตัว ..แล้วเราก็ไม่รู้สึกว่ามันเป็นกรรมอย่างไร สิ่งที่เราหามาได้มันทำให้เกิดเป็นความยึดถือ ..จิตยึดถือ ของที่ยึดถือ ..สิ่งเหล่านี้..เมื่อเรามุ่งมั่นเอาแต่สมาธิ ..จิตมันจะติดพันอยู่กับตัวยึดถือ ..คือ ความโลภโกรธหลงห้อมล้อมจิต..กดทับจิตเราอยู่ ..
การสละปัจจัยไปสร้างบุญกุศล..เราทำเป็นนิจสิน เล็กๆน้อยๆ ก็เหมือนเราฝึกหัด สละความโลภโกรธหลงออกไป เหมือนเรื่องราวของพระเวสสันดร ..ที่น่าศึกษา เพราะท่านสละอะไรมากมาย ..แต่ยังต้องกลับมาเวียงวังอีก จึงต้องมาในชาติพระสิทธัตถะ มาคราวนี้ หนีเวียงวังไปอยู่ป่า ชำระสะสางจิต เพื่อยุติการเกิด ..เรื่องของการยุติการเกิด .เค้าสะสมกันเป็นอเนกชาติ พระอรหันต์ทุกพระองค์ก็สะสมมาเป็นอเนกชาติทั้งนั่น เพราะต้องกระทำให้ธาตุทั้งสี่ นั้นใสสะอาดสะอ้าน บริสุทธิ์ไม่มีมลทินเลย แล้วในคำว่าธาตุทั้งสี่นั่น ยากที่จิตจะเข้าถึง..
เมื่อเริ่มต้นปฏิบัติ เราก็นำเรื่อนกายนี้ สวดมนต์กราบพระ ทำบุญใส่บาตรอุทิศส่วนกุศล จะได้รู้จักว่า บุญนั่นเป็นอย่างไร เราก็ควรศึกษาวิธีทำบุญ ทำอย่างไร จึงเกิดเป็นบุญ จะได้ไม่เสียเปล่า ..ทำบุญ..มุ่งได้กรรมก็เกิดกรรม..
เมื่อเรามีลมหายใจเข้าออก เราก็นำกายพ่อแม่มา ปฏิบัติธรรม ยืนเดินนั่งนอน ในกิริยาพระ ภาวนา พุทโธ .มีสติอยู่ลมหายใจ ดูลมหายใจเข้าออก เพราะลมที่เข้าออกเรือนกาย มันจับต้องไม่ได้ ไม่มีตัวยึดถืออะไร เราเอาสติของเราไปตั้งไว้ ที่ปลายจมูก ดูลมเข้าออกเฉยๆ ก็ฝึกหัดเริ่มต้น แค่นี้ไปก่อน .เพื่อให้จิตของเรามีกำลัง มีสติที่ไม่เคลื่อนย้ายไปตามอารมณ์ ทำให้จิตมีกำลังมีสติเพิ่มขึ้น เราทำอยู่แค่นี้ ให้ได้ก่อน
..กว่าจะไปถึงขั้นกายนิ่ง จิตนิ่ง มีขันติเป็นบารมี ก็ต้องเพียรฝึกหัดกันยาวนาน ถ้าเริ่มต้นตั้งแต่อายุยังน้อย ร่างกายแข็งแรงก็นับว่าเราว่าเราโชคดี เพราะหากปล่อยจนแก่ ร่างกายไม่อำนวย เวลาแก่ร่างกายมันมีแต่ความเสื่อม จะลุก จะนั่ง ก็ปวดเมื่อย จะเอาสังขารพ่อแม่ให้มาประพฤติปฏิบัติ ก็ฝืนเวทนาไม่ไหว.อดทนความเจ็บปวดไม่ไหว ก็ได้แต่รู้จำไป ..แต่ลงมือทำ ปฏิบัติธรรมตามรอยทั้งสี่ไม่ได้เลย ..เพราะกายมันแก่เฒ่า มีแต่รอวันตายเท่านั้นเอง
เรื่องราวของการสะสม สร้างบุญกุศล ประพฤติปฏิบัติธรรม ตามรอยคำสอนขององค์พระสัมมาสัมพุทธเจ้า ท่านบอกว่าอย่ารีบร้อน ลุกลี้ลุกลน ..ให้ค่อยๆสร้างๆ สะสมไปทีละเล็กทีละน้อย ให้ทำด้วยความนอบน้อมอ่อนน้อมถ่อมตน มีความกตัญญูรู้คุณบิดามารดา
..ที่เป็นเรื่องสำคัญของการได้กายเป็นมนุษย์ ..ที่ใช้โอกาสนี้ สร้างบุญกุศลให้กับจิตของตัวเอง แล้วยังมีเรื่องราวในรายละเอียดมากมาย ..ที่ผู้ปฏิบัติธรรม ..จะได้เรียนรู้ ..ที่สำคัญ ..จิตของเราเอง พร้อมที่จะเรียนรู้จักมั้ย หวาดกลัว กลัวเหน็ดเหนื่อย กลัวลำบาก กลัวตาย ขี้เกียจ ปฏิบัติธรรม มันก็ไปไม่ได้ ..ก็หยุดอยู่แค่นั่น
แล้วก็มีใครถามเรื่องธรรม ก็จำมาพูด..อ้อ..รู้แล้วๆ ทำได้แค่นั่นเอง แต่นั่นแหละ คนเราก็อาเรียนรู้จากการอ่านการฟัง มันมีการฟังการอ่านแล้วเชื่อ ..ไม่กลั่นกรองอะไร ใหนเหตุและผล ..แล้วก็ยังไปหลงใหลในสิ่งที่พระพุทธเจ้า ท่านไม่ทำ ..คือ เวทมนต์คาถาอาคม ไสยศาสตร์ เครื่องรางของขลัง ให้จิตไปยึดถือไปอีก มีคำหนึ่ง ท่านบอกให้พูดบอกตัวเอง บ่อยๆ ข้าพเจ้าไม่ใช่คนโง่ ข้าพเจ้าก็มีปัญญา ..พิจารณาใคร่ครวญเรื่องราวต่างๆ ได้ ในการฟังการอ่าน..พิจารณาใคร่ครวญเห็นว่าดี ก็ไปฝึกหัดปฏิบัติ เห็นว่าไม่ดี ก็ทิ้งมันไป
เรื่องวิธีสร้างบุญกุศล ก็ไม่ควรมองข้าม ว่าไม่สำคัญ ..มันเป็นเรื่องของการเอาสังขารพ่อแม่ เอาจิตมากระทำ..เอากิริยากายวาจาดีมากระทำ ..มีคำกล่าวที่สูงๆ พูดให้หูเราได้ยิน ตาเราเห็นการกระทำของเรา เก็บไว้เป็นหลักฐานไว้ให้แก่จิตของเรา..ที่จะต้องเดินทางออกจากสังขารที่เราอาศัย
แล้วก็เรื่องของคุณห้า ประการ กายบิดามารดา พระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เรามีความมั่นคง รู้จักพระคุณจริงหรือไม่ . หรือ หวั่นไหว ไปเอาเจ้าพ่อเจ้าแม่ ผีสางเอามายึดถือ ..
การสร้างบุญ กุศล บารมี ทำให้เกิดปัญญา ..https://www.blockdit.com/posts/60802f34b844e139af3bd9ea
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
