้_ต้องสู้แม้จะไม่ชนะ_EP9
ผ่านไปแล้วอีกหนึ่งเดือนสำหรับการใช้เงินหนึ่งร้อยบาทต่อวัน สิ่งที่ได้เพิ่มเติมขึ้นมาคือการรับรู้ใจตัวเองและการรับรู้นั้นก็บ่งบอกแล้วแล้วว่าสิ่งไหนคือสิ่งที่เราต้องการและสิ่งไหนคือสิ่งที่เราสามารถตัดออกไปจากชีวิตได้บ้าง เมื่อมานั่งดูรายรับรายจ่ายในช่วงเดือนที่ผ่านมานี้ ก็สามารตีค่าใช้จ่ายได้คร่าว ๆ แล้วว่าสิ่งที่สิ้นเปลืองที่สุดคือค่ากินเล่นตามเคยเหมือนเดิม โดยเฉพาะช่วงวันเสารและอาทิตย์ที่ต้องกลับเข้ามาใช้ชีวิตในเมือง ยิ่งแสดงให้เห็นว่าค่าใช้จ่ายนั้นมันงอกเงยออกมาได้จากทุกกิจกรรมการขยับตัว
อาจจะด้วยการที่เติบโตมาด้วยโศกอนาฏกรรมทางการเลี้ยงดูหรือเปล่า ที่ทำให้เรารู้สึกว่าการแก้ปัญหาด้วยตัวเองให้จบในตัวเราเองเป็นอะไรที่ควรทำก่อนที่จะขอให้คนอื่นช่วย จนเมื่อเวลาผ่านล่วงเลยมาและได้เติบโตเป็นผู้ใหญ่ เลยติดนิสัยและวิธีการคิดแบบนั้นมาใช้จนลืมไปว่า มนุษย์เป็นสัตว์สังคมที่ต้องช่วยเหลือซึ่งกันและกันแม้สังคมจะห่าเหวแค่ไหนก็เถอะ หรือ จริง ๆ โลกไม่ได้มอบสมองที่เป็นอัจฉริยะให้มนุษย์ แต่มอบสังคมยาพิษให้มนุษย์เพื่อเรียนรู้สิ่งต่าง ๆ จากคนในสังคมที่คอยแต่จะประหัตประหารกันด้วยสิ่งต่าง ๆ
หลังจากเงินเดือนเข้ามานอนในบัญชี ในเช้าของวันที่ 26 ข้อความแจ้งเตือนของแอพไลน์ก็เด้งขึ้นจอพร้อมเสียงเบา ๆ ที่แสนจะส่งผลต่อจิตใจจนตกใจตื่นจากเสียงเบา ๆ ที่แสนทรงพลังนั้น ซึ่งถึงแม้จะรู้อยู่แล้วว่ายอดที่เข้ามันกี่บาท แต่ก็อดใจไม่ได้ที่จะเข้าไปเก็บความทรงจำเล็ก ๆ ของยอดเงินจำนวนนั้นไว้ก่อนที่มันจะเริ่มทะยอยลดน้อยลงไปเรื่อย ๆ แบบแมลงชีปะขาวที่พึ่งเกิดออกมาเพื่อจะบินไปจับคู่ ผสมพันธ์วางไข่และตายไปอีกรอบในระยะเวลาทั้งหมดเเพียงหนึ่งถึงสองวัน
หลังจากชื่นชมยอดเงินได้ไม่นาน ก็เข้าสู่ช่วงจิตใต้สำนึกของการเป็นผู้มีความรับผิดชอบต่อหนี้สินจะเริ่มทำงานต่อจากเดือนที่แล้ว ซึ่งก็ตามที่คิดเอาไว้ตั้งแต่คืนก่อนเงินเดือนจะเข้านั้นแหละ ขั้นแรกก็คือการโอนไปปิดหนี้ของบัตรกดเงินสดก่อน แบบที่ไม่มีแจ้งยอดไว้เพราะจ่ายไปเมื่ออาทิตย์ก่อน เงินจากการขายเตียงพร้อมที่นอนมือสองไปสามพันกว่าบาท ตอนนั้นยอดไม่หักซักบาท แต่พอยอดแจ้งหนี้นั้นหาย มาจ่ายโปะซ้ำไปสามพันบาทดันโดนดอกเบี้ยไปร้อยกว่าบาท สรุปตอนนี้เลยกลายเป็นว่า หนี้ยังอยู่ที่หกหมื่นบาทขาดไปร้อยกว่าบาท
พอได้โอกาสกลับเข้าเมืองในวันศุกร์ ก็ได้ฤกษ์ไปแลกเงินมาเป็นแบงค์ร้อยทั้งหมดห้าพันบาท อันเป็นยอดตามไลฟ์สไตล์จากสองเดือนที่ผ่านมานั้น เราได้มีการทดลองปรับลดในส่วนต่าง ๆ จนคิดว่าแบบนี้น่าจะดีที่สุดนั้นคือ ในวันธรรมดาจะได้รับวันละหนึ่งร้อยบาท ยกเว้นวัน ศุกร์และจันทร์ ที่จะมีการเพิ่มให้อีกหนึ่งร้อยบาทเป็นค่าเชื้อเพลิง ซึ่งหากอาทิตย์ไหนไม่ได้เดินทางก็อาจจะมีเงินเหลือจากการเติมน้ำมันไว้ออมได้ และ ในวันเสาร์กับอาทิตย์ ก็จะใช้วันละสองร้อยบาท เนื่องจากเป็นวันหยุดที่อาจจะมีการมอบเศษความสุขให้ตัวเองบ้าง
แบงค์ร้อยจัดการง่าย จบ ๆ ไป
จนเมื่อวันนี้ได้กลับมามองตัวเองอีกครั้ง ได้พิจารณาสิ่งที่ตัวเองกำลังทำปัจจุบันนี้ อะไรคือสิ่งที่ทำให้เราแน่วแน่ได้ขนาดนี้ ก็คงจะมีแค่สิ่งที่เรียกว่าการเปลี่ยนเป้าหมายของชีวิต ที่จากเมื่อก่อนอยากมีรถ อยากมีบ้าน จนมาถึงจุดหนึ่งที่มีหมดและได้รู้ว่า สิ่งเหล่านั้นกลับเป็นสิ่งที่ทำให้เรากลายเป็นทุกข์ไปซะงั้น แทนที่เราจะได้มีชีวิตเพื่อเที่ยวเล่น หรือเดินทาง หรือหาซื้อหาใช้อะไรที่ทำให้เรามีความสุข ก็กลายเป็นว่าต้องมาห่วงพะวงเรื่องหนี้สินพวกนี้ไปเสียอีก แล้วแบบนี้อีกเมื่อไหร่จะมีความสุขหล่ะ
แล้วทันใดนั้นก็ตกผลึกความคิดได้ว่า ในเมื่อเราเคยมีเป้าหมายเป็นบ้าน และ รถ ทำไมไม่ลองเปลี่ยนเป้าหมายเป็นการปลดหนี้แทนหละ
คุยกับตัวเองในตอนนั้น
นั้นสิ และเมื่อมองกลับไปสองเดือนก่อน เพราะเราอยากปลดหนี้มาก และมันมากพอที่จะทำให้เรากระเสือกกระสนหาหนทางที่จะปลดหนี้ไปในแต่ละเดือนให้ได้ จนต้องหาวิธีจัดการต่าง ๆ และเริ่มสร้างวินัยทางการเงินขึ้นไปพร้อม ๆ กับการปรับแก้งบดุลให้เหมาะสมกับตัวเองไปเรื่อย ๆ จนในวันนี้ เราได้รู้แล้วกับตัวเองว่า จริง ๆ แล้วคนจะรวยหรือจน อยู่ที่ระบบความคิดจริง ๆ ด้วย เพราะเมื่อเราคิดได้วางแผนเป็นอย่างมีระบบ ท้ายที่สุดแล้วสมองมันจะวิ่งให้เราไปถึงจุดนั้นจริง ๆ แม้ว่าปัจจุบันนี้จะยังไม่สำเร็จ
แต่เมื่อมองกลับไปเมื่อสองเดือนก่อน เราถึงได้รู้ว่าเราเปลี่ยนไปมากจริง ๆ ในหลาย ๆ ด้าน ทั้งด้านความคิด ด้านการเงิน ด้านการใช้ชีวิต หรือแม้กระทั่งกระทบไปถึงด้านอาหารการกิน ทั้งหมดล้วนเกี่ยวพันกันเป็นทอด ๆ ฉะนั้นตอนนี้จึงไม่แปลกใจเลยว่า ทำไมหนังสือ How to ของใครหลาย ๆ คนถึงเริ่มจากการปรับกระบวนการทางความคิดของผู้อ่านก่อนเสมอ เพราะกระบวนการเหล่านี้มันส่งผลไปหมดจนเกี่ยวกับชีวิตเรา ฉะนั้นการมีเป้าหมายที่ชัดเจนก็เหมือนเป็นการเริ่มวางโครงการเพื่อการใช้ชีวิตในอนาคตอย่างแบบแผนและไม่หลงทาง
ในวันที่รู้จักคำว่าวินัยทางการเงิน รับรู้ได้เลยว่ามันยากมากที่จะทำ
แต่ก็ไม่ได้หมายความว่า ความยากนั้นจะเป็นเหตุผลให้เราไม่ทำมัน
กล่าวเองตอนพิมพ์นี้แหละ
พอวันนี้เริ่มเห็นได้ชัดแล้วว่า การที่ตัวเองตั้งเป้าว่าจะใช้หนี้ให้หมดให้ได้ในปลายปีหน้า หรือไม่เกินต้นปี 68 ก็เลยยิ่งมองเห็นว่า สิ่งไหนที่ตัวเองต้องมี สิ่งไหนที่ตัวเองขาด และอะไรที่ทำให้เราเดินไปได้ช้า อะไรที่ตัดได้จะได้ตัดออกเพื่อให้เดินไปสู่เป้าหมายได้ ถึงแม้ว่าเราจะมีภาระหนี้สินอื่นที่ซ้อนทับกับสิ่งนี้อยู่ แต่นั้นก็ไม่ได้หมายความว่าหนีสินอื่นนั้น ๆ เราจะมองข้ามมัน แต่เราเพียงจัดอันดับความสำคัญให้มากน้อยตามลำดับเพื่อให้ง่ายต่อการบริหารจัดการให้แน่นอนแน่ชัดและออกแบบแผนให้ตรงตามเป้าหมาย
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
