ตอนที่ 22: สรรพสัตว์ในสวนโมกข์และถิ่นที่อยู่ของมัน
ใครที่ได้มีโอกาสขับรถผ่านสวนโมกข์สักครั้ง คงจะได้เคยเห็นต้นไม้ที่สูงชะลูดจำนวนนับไม่ถ้วน ที่อยู่ภายในบริเวณสวนโมกข์อย่างแน่นอน มองจากข้างนอกว่าอุดมสมบูรณ์แล้ว ภายในสวนโมกข์อุดมสมบูรณ์ยิ่งกว่า ทั้งต้นไม้นานาพันธุ์ที่เรียกได้เต็มปากเต็มคำว่าป่า และสรรพสัตว์ทั้งหลายที่อยู่ในนั้น
ผมไม่กล้าพูดหรอกว่าที่สวนโมกข์มีสัตว์ใหญ่ๆ อย่างช้าง เสือ หรือ วัวกระทิง อะไรทำนองนั้น เพราะถึงแม้ว่าบริเวณสวนโมกข์จะใหญ่ แต่ก็ไม่ใหญ่ถึงขนาดที่สัตว์ตัวโตจะอาศัยอยู่ได้ แต่พวกสัตว์ตัวเล็กๆ ที่คุณจะเจอได้ มีอยู่ที่นี่เยอะมากมายเชียวล่ะครับ
🦟 เริ่มต้นด้วย ยุง หรือ มอสคิ้วโต้ ยุงที่นี่มีหลายสายพันธุ์มาก ทั้ง ยุงลาย ยุงดำ ยุงก้นป่อง หรือแม้แต่ยุงที่ตัวโคตะระใหญ่ขนาด 1-2 เซ็นติเมตรก็มี(จริงๆ มารู้ทีหลังว่ามันคือแมลงวันชนิดนึง ที่มีหน้าตาเลียนแบบยุง)
ยุงที่นี่ทำงานตรงเวลาดีมากๆ พอสัก 5 โมงตะวันคล้อยจะตกดิน ฝูงการบินยุงที่ 1 แห่งเมืองไชยา ก็โผล่ออกมาจากไหนก็ไม่รู้ มากันเยอะจนต้องจุดธูปไล่ไม่ให้มันอ่ะ แล้วด้วยความเป็นพระด้วยนะ พวกเราฆ่าสัตว์อะไรไม่ได้เลย ต้องคอยปัดๆ เอา แต่ดีอยู่อย่างคือ พอเลยช่วงสองทุ่มไปปุ๊บ ยุงที่เคยมีมาก พร้อมใจกันเลิกงานหายไปในทันที น่าแปลกประหลาดมากๆ
มีครั้งนึงมีหลวงพี่ท่านนึงเขาอยากทดลองอะไรสักอย่างเกี่ยวกับยุง ระหว่างกำลังนั่งทำวัตร กล่าวคืออยากกัดก็กัดไป ไม่ปงไม่ปัดอะไรมันละ ปรากฏว่าไม่เกิน 10 นาที เหล่ายุงหิวโซหนีมาจากพระรูปอื่นๆ มาประชุมรวมตัวกันโดยมิได้นัดหมาย จนฝ่าเท้าด้านนึงของหลวงพี่ท่านกลายเป็นสีดำทะมึน เพราะเหล่าฝูงยุงเกาะดูดเลือดแกอยู่ แต่หลวงพี่ท่านใจแข็ง ไม่ยอมปัดปล่อยให้มันกินอยู่อย่างนั้น จนมันบินหายไปเองตามเวลาเลิกงานของมัน นับถือๆ ดื้มน้ำปานะคารวะสักสองจอก
🦎 แอ๊บแอ๊ ตุ๊กแกเต็มวัดเลยจ้า อยู่ที่นี่ตุ๊กแกถือเป็นสัตว์ประจำบ้านของวัดไปแล้ว สามารถพบเจอได้ทุกที่ ตั้งแต่กุฏินอน ห้องอาบน้ำหลังใหญ่ ห้องน้ำหลังเล็กๆ ฝาพนังโล่งๆ หรือแม้แต่อยู่ด้านหลังภาพวาดเป็นครอบครัวใหญ่เป็นสิบตัวก็มีให้เห็นจนชินตา ซึ่งพระส่วนใหญ่ไม่กลัวมันหรอกครับ ตราบใดที่เห็นมันอยู่ไกลๆ อ่ะนะ
ที่นี่มีตุ๊กแกแบบฟรีไซส์ครับ มีตั้งแต่เล็กเป็นเด็กน้อย ไปจนถึงขนาดตัวใหญ่ตัวเท่าแขนก็มีหลายตัว แต่พระเรามีเมตตาครับ ตราบใดที่มันไม่รบกวนมาก ก็ปล่อยให้มันอยู่ไป แต่สิ่งที่แสบคือ ขี้ มันเนี่ยแหละ เหม็นมากๆ ถ้าจุดไหนมันอยู่กันเป็นฝูงนะ พื้นข้างล่างจะเปรอะเปื้อนไปด้วยร่องรอยอาหารเก่าของพวกมัน จนถ้าหนักมาก ก็จะให้โยมอุปัฏฐาก มาจับแล้วไปปล่อยไว้ตรงจุดอื่นแทน
🐍 งูๆๆๆๆๆ ที่เขียนว่า งูๆๆๆ เนี่ย เพราะมันมีเยอะมาก หลายประเภทด้วย เห็นบ่อยสุดก็งูเขียว ทั้งหางไหม้และหางไม่ไหม้ งูกะปะก็เคยเจอนะครับ เจอบนถนนตอนขากลับมาจากทำวัตรเย็น มันกำลังหดตัวทำท่าเตรียมฉกอยู่ ดีที่มันอยู่ไกล เลยไม่มีใครเป็นอันตราย แต่ที่พีคที่สุดคือเรื่องถัดจากนี้
หลวงพี่ท่านนึงเลี้ยงแมวน้อยอยู่ที่กุฏิ มีกันหลายตัวแม่มันเพิ่งมาคลอดไว้ หลวงพี่ก็ดูแลกันไป กินปลาเหลือก็เก็บมาเผื่อให้มัน ทำแบบนี้เป็นประจำทุกๆ วัน
วันนึงท่านกลับมาจากบิณฑบาต เอาข้าวมาให้เหมือนเคย แต่วันนี้ไม่เห็นแมวสักตัว แม้แต่เสียงร้องเมี๊ยวๆ ก็ไม่ได้ยิน เลยขึ้นกุฏิไปถึงกับตกใจเกือบตกบันใดลงมา เพราะมีไอ้เหลือมตัวเขื่องนอนอยู่บนพื้นไม่ไปไหน ที่ท้องของมันอวบอ้วนเหมือนคนท้องได้ 9 เดือน แต่อนิจจามันไม่ใช่ไข่ของงู แต่มันคือลูกแมวทั้งหมดอยู่ในท้องของมัน หลวงพี่ถึงกับร้องไห้เสียใจ แต่มันคือวัฏจักรธรรมชาติ ก็ช่วยๆ กันลากไอ้เหลือมไปปล่อยยังป่าลึกแทน (น้ำตาซึมเลยผม 🥺)
เปลี่ยนบรรยากาศจากเรื่องเศร้าๆ มาเรื่องเบิกบานใจกันบ้างครับ กับสัตว์ตัวน้อยๆ เพื่อนรักของพวกเราอย่างเจ้าปีเตอร์...
🪳 แมลงสาบ ถือเป็นสัตว์ที่พบเจอได้ง่ายตามบ้านคน แต่ที่สวนโมกข์เรามักไม่ค่อยเจอครับ เนื่องจากกุฏิของพระไม่มีพวกอาหารเลย เรากินตอนเช้าที่โรงฉันเสร็จแล้วก็จบกัน แมลงสาบเลยไม่ค่อยมาอยู่เพราะอยู่แล้วมันอดตายแน่ๆ แต่ แต่ครับแต่ มีเคสพิเศษที่พวกผมเคยเจอ
กอล์ฟเป็นพระจากวัดชลประทาน อายุไล่เลี่ยกับผม เป็นคนสนุกสนานเฮฮา วันนึงกอล์ฟตื่นเช้ามาด้วยสภาพมึนๆ เพื่อนๆ พระก็ถามว่าเห้ยท่านกอล์ฟเป็นอะไร ทำไมตาโหลแบบนั้น ท่านกอล์ฟไม่อธิบายแต่เชิญเราเข้าไปเยี่ยมชมกุฏิของแก แล้วเดินนเข้าไปหยิบเทียนสีเหลืองแท่งขนาดกลาง ที่พวกเราจะมีติดกันไว้เพื่ออ่านหนังสือ แล้วท่านกอล์ฟก็บอกว่า นี่แหละที่ทำให้ผมไม่ได้นอน พวกเราก็งงกันสิครับ
คือเมื่อคืนอ่ะ ท่านกอล์ฟเล่า ผมหลับของผมสบายอยู่ดีๆ ผมได้ยินเสียงแกร่กๆ อะไรสักอย่างตรงหัวเตียง ด้วยความมันมืดมาก ผมเลยหยิบไฟฉายมาส่อง ปรากฏเจอไอ้จั๊วะ 2 ตัวกำลังแทะเทียนผมกินเทียนกันอย่างเอร็ดอร่อยเฉยเลย เห็น 2 ตัวใกล้หัวระยะประชิดขนาดนั้น ผมนอนไม่หลับอีกเลยครับ พร้อมกันนั้นท่านกอล์ฟก็ชี้ไปยังรอยแทะให้พวกเราดู ซึ่งมันแหว่งไปเยอะมากจริงๆ แล้วเราก็หัวเราะก๊ากกันเสียงดัง เป็นการปลอบใจท่านกอล์ฟของเรา
นับจากวันนั้นเป็นต้นมา ท่านกอล์ฟก็ไม่ยอมเก็บเทียนไว้ ไว้ในกุฏิของตัวเองอีกเลยครับ 5555
🪲 สัตวที่น่าสนใจอีกตัวคือ หิ่งห้อย ครับ เราจะพบมันบ่อยๆ ที่ลานหินโค้ง ค่ายลูกเสือ หรือแม้แต่บรรดากุฏิในป่าครับ แต่มีไม่มากหรอกครับ เห็นสัก 3-4 ตัวก็ถือว่าเยอะแล้ว แต่หลายคนก็บอกว่า เมื่อสมัยก่อนจะมีเยอะมากกว่านี้ พอพื้นที่รอบๆ เริ่มทำเป็นสวนยาง จำนวนของพวกมันก็ค่อยๆ ลดลง
หิ่งห้อยอีกตัวที่ถือเป็นไฮไลท์เลยคือ หิ่งห้อยช้างครับ มันไม่เหมือนกับหิ่งห้อยตัวเล็กๆ ที่บินได้ที่เราเคยเห็นกัน แต่หิ่งห้อยช้างทันจะเป็นสัตว์ที่มีรูปร่างคล้ายกิ้งกือ ที่อวบอ้วนมีลำตัวกว้างกว่า เวลาเดินไปมาบนพื้น จะมีแสงสีเขียวสว่างออกมาที่ตูดของมัน มันเลยถูกเรียกว่า หิ่งห้อยช้าง ครับ และมันเป็นสัตว์อีกชนิด ที่เป็นเครื่องบ่งชี้ถึงความอุดมสมบูรณ์ของผืนป่าครับ
จริงๆ สัตว์ป่าที่สวนโมกข์ยังมีเยอะกว่านี้นะครับเช่นเจ้าพวกกระรอกที่มีเยอะมากๆ จักจั่นที่พบได้ช่วงนี้หน้าร้อน หรือแม้แต่กระทั่งฝูงไก่ป่า ที่ออกมากินที่ค่ายลูกเสือทุกครั้ง พอเวลามีใครเดินเข้าไปใกล้มัน มันจะบินหนีไปได้ไกลกว่าไก่ทั่วๆ ไปเลย ทำให้เห็นได้ชัดว่าก่อนที่ไก่จะเป็นสัตว์ที่ถูกมนุษย์เลี้ยงอย่างแพร่หลาย มันก็คงบินได้ไม่ต่างจากนกทั่วไปครับ
ก็จบกันไปแล้วนะครับกับตอนนี้ของ #ชนจิตตโต ตอนนี้เหล่าพระนวกะก็มาจำพรรษาได้แรมเดือนแล้วล่ะครับ เรื่องราวกำลังเข้มข้นขึ้นเรื่อยๆ ในบทต่อไปผมจะแนะนำ สมาคมลึกลับ ของเหล่าพระไม่ยอมนอน ให้ฟังในครั้งถัดไป อย่าลืมติดตามรับชมกันนะครับ
สวัสดี
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
