#ธรรมชาติความเก่าของพระเนื้อผง (ปูนปั้น)
ในตอนท้ายของคำนำ “ปริอรรถาธิบายแห่งพระเครื่องเล่ม ๑” ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 2 (2497) ของท่านตรียัมปวาย กล่าวถึงการศึกษาวิชาพระเครื่องของท่านว่า ท่านได้ศึกษามาจากชมรมนักพระเครื่องซึ่งไม่มีที่ตั้งเป็นสถาบันอันแน่นอน วิธีศึกษาคือการสังสรรค์แลกเปลี่ยนความคิดเห็นซึ่งกันและกัน ตลอดจนพิจารณาทั้งของจริงและของปลอมมากๆ นานเข้าก็เกิดมีความเข้าใจและ “ความคิดเห็นเป็นของตัวเอง” ดังนั้นจึงกล่าวได้ว่า ไม่มีใครมีครูบาอาจารย์เป็นตัวเป็นตน
นักพระเครื่องทุกคนในชมรมถือเสมือนเป็นครูบาอาจารย์และก็เป็นศิษย์ของกันและกันทั้งนั้น “เพราะไม่มีใครแม้แต่สักคนเดียวที่รู้จริงหรือเรียนจบในวิชาพระเครื่องฯ “
ผมจับใจความเอาว่าองค์ความรู้ของปรมาจารย์ยุคก่อนนั้น เกิดจากการที่มีโอกาสได้ดูของจริงมากและนำมาเปรียบเทียบกับของปลอมซึ่งฝีมือยังห่างชั้น (ราว 80 ปีก่อน)
เวลาผ่านมา 80 ปีจนถึงทุกวันนี้การศึกษาพระเครื่องก็ยังเป็นไปในรูปแบบเดิม สิ่งที่ต่างออกไปเห็นจะมีอยู่ 2 ประการคือ
1. นักนิยมพระเครื่องทุกวันนี้หาของแท้องค์จริงดูได้ยากขึ้นหรือหาดูไม่ได้เลย
2. ของปลอมฝีมือพัฒนาขึ้นมาก
นักสะสมหลายท่านยอมทุ่มเงินเป็นร้อยเป็นพันล้านเพื่อการครอบครองพระพิมพ์ชั้นสูงสุดของประเทศ และไม่มีทางเลือกอื่นใดดีไปกว่าการใช้ให้นักพระเครื่องที่คร่ำหวอดอยู่ในวงการซื้อขายมานานหลายสิบปีจัดหาให้
ด้วยเชื่อว่าเขาเคยเห็นพระแท้มามากย่อมจะไม่มีความผิดพลาดเกิดขึ้น ผลปรากฏว่าต้องนำไปคืนกันวุ่นวายไปหมด เพราะเอาเข้าจริงผู้ที่คร่ำหวอดในวงการซื้อขายก็เห็นกันไปคนละทิศละทางหาข้อสรุปไม่ได้
เรื่องที่แปลกมากอีกเรื่องหนึ่งและเป็นประเด็นสำคัญคือ พระสมเด็จวัดระฆังอันเป็นพระเครื่องชั้นสูงของประเทศ มีหลักฐานบันทึกไว้เชื่อถือได้แน่นอนว่า สร้างไว้ทั้งสิ้นจำนวน 84,000 องค์ แต่มาถึงทุกวันนี้มีพระแท้เหลืออยู่เพียงไม่กี่ร้อยเท่านั้น ความเชื่อที่ว่าพระแท้เหลืออยู่เพียงแค่นี้แหละก็ได้รับการยอมรับโดยแพร่หลาย
ที่ว่าคนไทยอ่านหนังสือปีละ 8 บรรทัดนั้นผมจึงเชื่อ 100% และจะโดยตั้งใจหรือไม่ก็ตามผมเห็นว่านี่คือการบ่อนทำลายสมบัติอันล้ำค่าของชาติ
การหาอายุพระโดยหาอายุของปูนที่ใช้สร้างพระ เป็นวิธีที่ผมนำเสนอต่อสาธารณะ และเห็นว่าเป็นเรื่องสำคัญที่จะปฏิวัติยกระดับการพิจารณาพระเครื่อง จากสิ่งที่มีพื้นฐานอยู่บนความคิดเห็น (subjective) มาสู่สิ่งที่มีพื้นฐานอยู่บนความจริง (objective) การพิจารณาธรรมชาติความเก่าของพระเนื้อผง (ปูนปั้น) โดยการพิจารณาความเปลี่ยนแปลงระดับจุลภาคในเนื้อปูน เป็นสิ่งที่สามารถพิสูจน์และอธิบายได้ในเชิงประจักษ์
พระเครื่องฯ ในบทความนี้ที่ผมนำมายกเป็นตัวอย่าง คือพระปิดตาหลวงพ่อแก้ว วัดเครือวัลย์ พระหลวงพ่อแก้วนั้นไม่มีรูพรุนปลายเข็มไม่มีเม็ดพระธาตุ แต่จะมีการยุบและแยกเช่นเดียวกับเนื้อพระสมเด็จฯ เหตุเพราะสร้างด้วยวัสดุหลักชนิดเดียวกันคือปูนตำโบราณหรือปูนปั้นนั่นเอง
พระทั้งสององค์ในโพสต์นี้ องค์ที่ออกสีน้ำตาลแดงเป็นพระจากแหล่งเรียนรู้ของผมซึ่งมีที่มาชัดเจนเชื่อถือได้ ผมนำไปวิเคราะห์หาอายุมาแล้วองค์ท่านถูกสร้างขึ้นก่อนพิธีบรมราชาภิเษก (ครั้งแรก) ของรัชกาลที่ 5 ไม่กี่ปี
อีกองค์นับเป็นความมหัศจรรย์ ผมได้มาในราคาเพียงไม่กี่พันบาท ดูแล้วดูอีกดูยังไงก็เก่าถึงยุค ด้วยเหตุที่การยุบตัวของพื้นผิวและรอยแยกต่างๆมีเอกลักษณ์บ่งชี้ว่าปูนนั้นมีอายุแล้วและพุทธศิลป์พิมพ์ทรงดีมาก วันที่ 22 นี้ผมจะนำไปวิเคราะห์หาอายุได้ผลยังไงจะมาเล่าให้ท่านผู้อ่านฟังอีกที แต่โดยทักษะส่วนตัวผมเชื่อว่าอายุน่าจะเกิน 155 ปีแล้วครับ และหากผลเป็นไปตามที่คาด
เรื่องนี้จะเป็นหลักฐานอีกชิ้นหนึ่งที่บ่งชี้ว่า วิชาการด้านการพิจารณาพระเครื่องของบ้านเรานั้น ต้องถือว่าว่าตื้นเขินและคับแคบจริงๆ ไม่เหมาะไม่ควรแก่การเป็นประเทศเพียงหนึ่งเดียวในโลกนี้ ที่มีพระพิมพ์เป็นสมบัติอันล้ำค่าทางวัฒนธรรมเลยจริงๆ
- 1
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
