ตอนที่ 2 เธอนั่นแหละเจ้าของไดอารี่ตัวจริง
“กุหลาบขาวต้นนี้ ผมสั่งจองไว้”
พฤกษ์อมยิ้มเล็กน้อย
“อ๋อ ใช่ลูกค้าที่แม่บอกว่าจะมาดูต้นไม้ใช่ไหมคะ”
โรสยิ้มดีใจทำไมก็ไม่รู้
“ใช่ครับ กุหลาบขาวต้นนี้มีป้ายสั่งจอง”
พฤกษ์หยิบป้ายสั่งจองขึ้นมาดู
“งั้นก็ดีเลยค่ะ รับต้นเดียวหรอคะ”
โรสยิ้มเล็กน้อย
“ครับ”
พฤกษ์อมยิ้มเล็กน้อย
โรสจัดการเตรียมของให้ลูกค้าของเธอ
“นี่ค่ะ”
โรสยื่นต้นไม้ให้เขา
“ขอบคุณครับ”
พฤกษ์อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะเดินออกไป
โรสกำลังลังเลอยู่ในใจ
เธอคิดว่าเธอจะคืนไดอารี่วิเศษให้เขาดีไหม
แต่ถ้าเค้าไม่ใช่คนนั้นล่ะ
เธอกำลังคิดไปคิดมา แต่เธอตัดสินใจวิ่งไปหาเขา
“เอ่อ…. ขอโทษนะคะ จำสมุดเล่มนี้ได้รึเปล่าคะ”
โรสยื่นสมุดไดอารี่วิเศษให้เขา
“เอ๊ะ!!! เอามาจากไหนครับ”
พฤกษ์กำลังสัยว่าใช่สมุดของเขาหรือไม่
“เจอมาจากร้านหนังสือแสนสุขค่ะ”
โรสพูดนิ่งๆ
“ถึงเวลาแล้วสินะ”
พฤกษ์ยิ้มอย่างมีความคิดแปลกๆ
“ถึงเวลาอะไร”
โรสเริ่มรู้สึกแอบกลัวเขาเล็กน้อย
“คนที่ไดอารี่วิเศษเลือก”
พฤกษ์ยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์เล็กน้อย
“รู้ได้ยังไง ว่านี่คือไดอารี่วิเศษ”
โรสเริ่มสงสัยเขามากขึ้นเรื่อยๆ
“แล้วเธอรู้ได้ยังไง ว่าเจ้าของคือใคร”
พฤกษ์ยักคิ้วกวนๆ
“ก็… เห็นภาพจากไดอารี่บอกอ่ะ”
โรสยักคิ้วกวนกลับ
“ออดี้นี่ขี้ฟ้องจริงๆเลยนะเนี่ย”
พฤกษ์ส่ายหน้าเล็กน้อย
“ออดี้!!”
โรสทำหน้างงๆ
“อ๋อ เจ้าออดี้ที่คุยกับเธอในสมุดไดอารี่ไงล่ะ”
พฤกษ์ยิ้มเล็กน้อย
“ออดี้ ขอบคุณนะที่เข้ามาช่วย
แต่ตอนนี้เจอเจ้าของแล้ว บ๊ายบาย”
โรสพูดกับออดี้ด้วยความใจหายเล็กน้อย
ก่อนจะยื่นมันให้กับเจ้าของตัวจริง
“ไม่เป็นไรหรอก คนที่เป็นเจ้าของตัวจริง
ถึงจะสามารถสั่งการออดี้ได้เท่านั้น”
พฤกษ์ไม่รับสมุดไดอารี่ของเขาคืน
“สั่งการหรอ”
โรสยืนงง
“ใช่ ไม่มีใครสามารถสั่งออดี้ได้
ทุกคนก็เลยทิ้งสมุดเล่มนี้ไว้ที่ร้านนั้น”
พฤกษ์ยิ้มดีใจเล็กน้อย
“แล้วทำไม ออดี้ถึงฟังโรสล่ะ”
โรสทำหน้างงขึ้นไปอีก
“ก็เธอคือเจ้าของตัวจริงไงล่ะ”
พฤกษ์ยิ้มดีใจก่อนจะเดินขึ้นรถจากไป
โรสมองตามรถกำลังขับออกห่างไปเรื่อยๆ
“ออดี้ โรสคือเจ้าของตัวจริงหรอ”
โรสยิ้มให้สมุดไดอารี่วิเศษของเขา
แต่ตอนนี้มันเป็นของเธออย่างสมบูรณ์แล้ว
“ไม่ใช่ ไม่ใช่ เขาชื่อพฤกษ์ เขาคือคนที่สร้างออดี้”
ออดี้พูดตอบกลับเธอ
“พฤกษ์ ห้ะ!!!! เค้าสร้างออดี้ได้ยังไง!!!”
โรสอึ้งสุดๆ
“เค้าอยากให้ออดี้ตามหา
คนที่สามารถคุยกับออดี้ได้”
เสียงออดี้พูดตอบกลับจากสมุดไดอารี่
“ออดี้จะบอกว่า ไม่มีใครคุยกับออดี้ได้
นอกจากโรสอย่างนั้นหรอ”
โรสทำหน้านิ่ง
“ใช่แล้ว ออดี้เลือกเจ้าของแล้ว คือโรส”
เสียงออดี้ตอบกลับ
“แล้วจะให้ตามหาเจ้าของทำไมกันล่ะ”
โรสทำหน้างงๆ
“ออดี้รู้ว่าเค้าจะมาที่นี่”
เสียงออดี้ตอบกลับ
“ออดี้รู้ได้ยังไง”
โรสงงเข้าไปอีก
“พี่!!! เค้กฉลองวันเกิด”
ลิลลี่น้องสาววิ่งเข้ามายื่นเค้กวันเกิดให้โรส
“วันเกิดใคร วันนี้บ้านเราไม่มีใครเกิดนะ”
โรสงงกับน้องสาวของเธออย่างมาก
“เกิดอยากจะกินเฉยๆนี่แหละ!!! ฮ่าๆๆ”
ลิลลี่แกล้งพี่สาวของเธอได้สำเร็จ
ก่อนจะวิ่งหนีพร้อมเค้กของเธอ
“ที่จริง ก็เกิดอยากจะกินเหมือนกัน คริคริ”
โรสวิ่งตามน้องสาวของเธอเพื่อตามไปกินเค้กด้วย
“อะไร พี่มาแย่งน้องกินแบบนี้มันไม่ได้”
ลิลลี่วิ่งหนีด้วยความสนุกสนาน
“ได้สิ เพราะพี่หิวไงล่ะ”
โรสแกล้งน้องสาวของเธอ
“เป๊งๆๆๆๆๆๆๆ!!!!”
เสียงตีก้นหม้อดังขึ้น
“มาทำไม!!!”
โรสถอนหายใจ
“ได้ข่าวมีคนแถวนี้ถูกรางวัลใหญ่
แต่ไม่บอกใคร มีความลับหรอ”
ไดม่อนเพื่อนสนิทข้างบ้านของเธอพูดกวนๆ
“ไปเอาข่าวมาจากไหน ไม่มี๊
ใครจะไปถูกรางวัลใหญ่ บ้าหรอ ข่าวมั่วและ”
โรสพูดโกหกเพื่อนของเธอ
“ใช่ป๊าววว”
ไดม่อนไม่เชื่อเพราะเขาเห็นเธอเสียงดังตั้งแต่ตอนนั้น
“จะเอาอะไรว่ามา”
โรสรู้ว่าเขาอยากได้ค่าปิดปาก
“พรุ่งนี้จะมีงานหนังสือแห่งชาติไปปะ”
ไดม่อนยิ้มอย่างมีแผนการ
“ไม่ไปอ่ะ ซื้อมาก็มากองไว้ ไม่อ่านหรอกเชื่อสิ”
โรสรู้ทัน
“ไปเดินเล่นก็ได้ปะ ไม่เห็นต้องซื้อเลย”
ไดม่อนทำหน้ากวนๆ
“มีแผนการอะไร”
โรสรู้จักเพื่อนของเธอดี
“แผนการอะไร ไม่มี๊”
ไดม่อนพูดเสียงสูง
“อ๋อหรอ เสียงสูงขนาดนี้ต้องปีนบันไดขึ้นไปแล้วมั้ง”
โรสหัวเราะ
“ไปเหอะจริงๆ”
ไดม่อนทำหน้าจริงจัง
“ไปก็ไป”
โรสพยักหน้าเบาๆ
“ฝากซื้ออุปกรณ์การเรียนให้หนูด้วยนะ
พี่ไดม่อนสุดหล่อ”
ลิลลี่ยิ้มสดใส
“ได้เลยครับผม”
ไดม่อนยิ้มสดใสตอบกลับน้องสาวลิลลี่
ลิลลี่เปรียบเสมือนน้องสาวของเขาอีกคน
“งั้นขอตัวก่อนนะ พรุ่งนี้เจอกัน”
โรสรีบเดินขึ้นห้องนอนของเธอ
“ออดี้ พรุ่งนี้โรสจะไปงานหนังสือนะ
แต่ว่าโรสจะเอาออดี้ไปด้วยนะ
เดี๋ยวมีเรื่องสนุกๆอะไรจะเล่าให้ฟังนะ”
โรสกอดออดี้ด้วยความรัก
“โอเค”
เสียงออดี้ตอบกลับ
“จริงสิ ม้ะกี้นี้ โรสถามไปว่า พฤกษ์
สร้างออดี้ได้ยังไง สมุดป่าว
แต่สามารถคุยกับคนได้ยังไง”
โรสถามด้วยความอยากรู้
“ออดี้ก็ไม่รู้เหมือนกัน”
เสียงออดี้ตอบกลับจากหนังสือ
“แล้วโรสจะรู้ไหมเนี่ย ขนาดออดี้ยังไม่รู้เลยอ่ะ”
โรสส่ายหัวเบาๆ
“พรุ่งนี้พฤกษ์จะไปงานหนังสือเหมือนกัน
โรสจะได้เจอพฤกษ์ที่นั่น”
ออดี้ตอบ
“จริงหรอเนี่ย บังเอิญจังเลย”
โรสรู้สึกดีใจมากๆ
“ว่าแต่ ออดี้รู้ได้ยังไงว่าพฤกษ์จะไปพรุ่งนี้ด้วย”
โรสสงสัย
“ออดี้รู้ทุกอย่างเกี่ยวกับพฤกษ์”
ออดี้ตอบ
“แล้วทำไมออดี้ไม่กลับอยู่กับพฤกษ์ล่ะ”
โรสสงสัยขึ้นไปอีกโรสไม่ได้ยินเสียงตอบกลับ
ทุกอย่างเงียบสนิท สมุดไดอารี่ปิดเอง
“ออดี้ ออดี้ทำไมเงียบล่ะ”
โรสเรียกออดี้สมุดไดอารี่วิเศษของเธอ
ไม่มีเสียงตอบกลับจากสมุดไดอารี่วิเศษของเธอ
“ก็ได้ โรสจะไปถามพฤกษ์ด้วยตัวเองพรุ่งนี้”
โรสพูดกับสมุดของเธอก่อนจะนอนหลับฝันดี
ณ งานหนังสือ
“ขอชุดอุปกรณ์เครื่องเขียนชุดนึงครับ”
ไดม่อนจ่ายเงินให้คนขาย
“ที่จริง ไม่ต้องซื้อให้ลิลลี่ก็ได้นะ
น้องมีตั้งเยอะแยะ”
โรสพูดพร้อมกับส่ายหัวเล็กน้อย
“ไม่เป็นไรหรอกหน่า น้องโรสก็เหมือนน้องม่อน”
ไดม่อนยิ้มแฉ่ง
“ก็แล้วแต่”
โรสเดินเล่นกับเพื่อนของเธอ
“รูปนี้สวยจัง”
โรสมองรูปวาดรูปหนึ่งตั้งอยู่ในกองหนังสือ
“รูปนี้มีคนฝากขายน่ะ มีแค่ชิ้นเดียวเท่านั้นนะ”
คนขายยิ้ม
“รู้สึกถูกชะตางั้นขอซื้อนะคะ”
โรสยิ้มดีใจทำไมก็ไม่รู้
“ได้ครับ”
คนขายยื่นรูปให้เธอแลกกับเงิน
“รูปดอกกุหลาบสีขาวเหมาะกับโรสเลย”
ไดม่อนยิ้ม
“สวยดีอ่ะ”
โรสยิ้มดีใจก่อนจะเห็นลายเซ็นชื่อ พฤกษ์
เธอพูดในใจด้วยความตกใจและดีใจในเวลาเดียวกัน
“มีคนซื้อไปแล้วนะรูปกุหลาบขาวอ่ะ”
เพื่อนของพฤกษ์พูดด้วยความดีใจ
“จริงอ๋อ ใครซื้อไปอ่ะ”
พฤกษ์ดีใจ
“กูจะไปรู้จักเค้าได้ไงครับเพื่อน”
เพื่อนเขาส่ายหน้า
“ก็จริง”
พฤกษ์ยิ้มเล็กน้อย
“โรส!!! มานี่เร็ว!!!”
ไดม่อนเรียกเพื่อนของเขา
“เจอแล้ว!!!”
โรสยิ้มดีใจ
“ทำไมม้ะกี้ไม่เห็น”
ไดม่อนได้หนังสือที่เขาหามาตลอดแล้ว
“ไม่รู้สิ มัวแต่ดูรูปอยู่มั้ง”
โรสหัวเราะเบาๆ
โรสเห็นเจ้าของไดอารี่วิเศษ ใช่ เขาคือพฤกษ์
คนที่เป็นลูกค้าซื้อต้นไม้กับเธอ
“เธอเองหรอเนี้ยที่ซื้อรูปวาดดอกกุหลาบไป”
พฤกษ์พูดทักทาย
“ห้ะ!!! อย่าบอกนะว่า นายเป็นคนวาดรูปนี้”
โรสยืนอึ้ง
“ใช่ บังเอิญจัง”
พฤกษ์ยิ้มแบบรู้อยู่แล้วว่าเธอเป็นคนซื้อ
“นั่นสิ บังเอิญจังเลย”
โรสยิ้มสดใส
“ไม่บังเอิญขนาดนั้นม๊างง”
ไดม่อนรู้ว่าพฤกษ์มีอะไรบางอย่าง
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
