เหตุใดผู้หญิงในระบบราชการจึงหาคู่ได้ยากขึ้น?
เมื่อเศรษฐกิจตกต่ำ ทุกคนย่อมมองหาอาหารเป็นธรรมดา
เมื่อประกันสังคมตกต่ำ เป็นธรรมดาก็ย่อมต้องมองหาคนพึ่งพา
ดังนั้น คุณภาพทางเศรษฐกิจ ย่อมส่งผลต่อการตัดสินใจของทุกคน
แล้วเราควรออกกฎหมาย หรือ เก็บภาษีคนโสด เพื่อลงโทษพวกเขาหรือไม่?
เมื่อเดือนที่แล้ว ผมเดินทางไปเสียภาษีประจำปีและพบกับพี่เจ้าหน้าที่สรรพากรคนนึง เขาพูดถึงปรากฏการณ์จ่าย(ภาษี)หนัก และ "ผู้หญิง(ข้าราชการ)เหลือใช้"
แล้วถามผมว่ามีหนุ่มโสดให้แนะนำ หรือไม่?
https://www.ocsc.go.th/download/2565/%E0%B8%81%E0%B8%B3%E0%B8%A5%E0%B8%B1%E0%B8%87%E0%B8%84%E0%B8%99%E0%B8%A0%E0%B8%B2%E0%B8%84%E0%B8%A3%E0%B8%B1%E0%B8%90%E0%B9%83%E0%B8%99%E0%B8%9D%E0%B9%88%E0%B8%B2%E0%B8%A2%E0%B8%9E%E0%B8%A5%E0%B9%80%E0%B8%A3%E0%B8%B7%E0%B8%AD%E0%B8%99-2565#gsc.tab=0
เขาถามผมซ้ำอย่างรอบคอบว่าหาหนุ่มโสดให้ครูสาวๆพวกนี้จะได้หรือไม่ (เอา กูก้อนั่งอยู่นี้ไง เอิ๊กกกกกกกกก หยอกๆๆๆ) ?
ไรเว้ ...กูเกิดเร็วไปหรือไงวะเนี่ยยยย? เสียดายนะครับ ที่ผมเกิดในเมืองพุทธและนับถือศาสนาตามบ้านเกิด ถ้าผมเกิดในประเทศที่อ่อนไหวในเรื่องอาหารการกิน ล่ะก็.. ได้เมีย 4 ไปแระ ฮาาาาาา...
เอาล่ะๆๆ เพื่อให้ได้รับคำตอบเชิงบวก ผมก็เกาหัวแล้วพูดด้วยความสับสนว่า "แปลกนะ ที่นี่เรามีแต่ผู้ชายที่หาเมียไม่ได้ และผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงาน"
ขณะที่ หญิงโสดที่มีอายุ(มากกว่า) ส่วนมากมักจะอาศัยอยู่ในตัวเมืองใหญ่ๆ
อย่างไรก็ตาม ขณะนี้มีกลุ่มพิเศษที่หาคู่ได้ยากกว่าผู้หญิงในเมืองใหญ่ นั่นก็คือ ผู้หญิงในระบบ โดยเฉพาะผู้หญิงในระบบราชการครูในเขตเมือง
ไม่ว่าในเมืองใหญ่จะยากแค่ไหน อย่างน้อย "บ่อปลา" ก็ใหญ่พอ ตราบใดที่คุณมีความอดทน คุณก็ยังสามารถจับสิ่งที่คุณต้องการได้
อย่างไรก็ตาม โดยปกติแล้วในตัวอำเภอจะมีคนเพียงหมื่นถึงสองหมื่นคนเท่านั้น ดังนั้นช่วงของตัวเลือกจึงแคบกว่ามาก
ในขณะเดียวกัน ยิ่งสถานที่เล็กลงก็ยิ่งเน้นไปที่รูปลักษณ์ของการเป็นคนที่ “เข้าคู่กัน” ง่ายมากขึ้น ในแง่ของการแต่งงานและความรัก
หมายความว่า แม้ว่าผู้หญิงจะเต็มใจจะแต่งงานก็ตาม พ่อแม่ฝ่ายสาวจะพบว่ามันยากที่จะยอมรับ และช่องในการเลือกก็จะเล็กลงอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
ในตัวอำเภอโดยทั่วๆไป ข้าราชการในระบบ แทบจะเป็นงานที่ดีที่สุดในท้องถิ่น
นั่นคือ ถ้าไม่อยากแต่งงาน ทางเลือกที่ดีที่สุดคือ หางานข้าราชการ
แต่ปัญหาคือ ในช่วง 2 ปีที่ผ่านมา เพศภายในระบบเปลี่ยนไป สัดส่วนเริ่มไม่สมดุลมากขึ้น ในช่วงครึ่งแรกของปี 2565 อัตราส่วนข้าราชการพลเรือน
เปอร์เซนต์ระหว่างชาย-หญิงอยู่ที่ 58.35 หากดูในตัวอำเภอ จะเป็นผู้หญิงโสดที่มีอายุมากกว่า 30 ปี แล้วยังมีผู้หญิงประเภทนี้เพิ่มขึ้นอีกมาก
โดยสรุปพบว่า "'สตรีที่เหลือ' ในตัวอำเภอจะมี 'ส่วนตกค้าง' ที่ชัดเจนและส่วนใหญ่จะพบในตัวอำเภอและเมืองและหน่วยงานของรัฐ
" ยิ่งในระบบการศึกษา มีครูหญิงที่ยังไม่ได้แต่งงานจำนวนมาก เกือบทุกโรงเรียน พวกเธอรออยู่ในตลาดการแต่งงาน และพวกเธอกลายเป็นกลุ่มเปราะบาง "
ไม่เพียงแต่สูญเสียตำแหน่งหลักในการคัดเลือก แต่ยังอยู่ในตำแหน่งที่น่าอึดอัดใจของการถูก 'อยู่' อย่างเฉยเมยด้วย
เหตุใดจึงมีความไม่สมดุลทางโครงสร้างของจำนวนข้าราชการ “ผู้หญิงมากกว่าผู้ชาย” ภายในระบบเช่นนี้?
จากกระดูกสันหลังของสหภาพนักศึกษาไปจนถึงข้าราชการ ผมพบว่า "ข้อได้เปรียบของผู้หญิง" แพร่หลายในองค์กรนักศึกษา
และเด็กผู้หญิงก็ดีกว่าเด็กผู้ชายอย่างมากในด้านทักษะการสื่อสารและทักษะการประสานงาน
ผู้หญิงเต็มใจที่จะเข้าใกล้ระบบการประเมินตามกระแสหลักมากขึ้น และถือว่า "ความมั่นคง" เป็นตัวบ่งชี้การประเมินที่สำคัญในกระบวนการพัฒนาตนเอง
ซึ่งในทางกลับกัน ทำให้พวกเธอเต็มใจที่จะสอบในที่ต่างถิ่นมากขึ้น นี่คือทางเลือกที่แสวงหาผลประโยชน์สูงสุด ภายใต้อิทธิพลของค่านิยมทางสังคม
หากสตรีผู้มีปัญญาชนชั้นนำในอดีตยังสามารถพึ่งพาคุณวุฒิการศึกษาและความสามารถของตนเพื่อเปิดโอกาสในชีวิตในเมืองใหญ่ได้อย่างไร้ขีดจำกัด
ผลของความจริงในช่วงไม่กี่ปีที่ผ่านมาก็คือ การจะอยู่ในเมืองใหญ่นั้นมีโอกาสน้อยลงเรื่อยๆ และ ต้นทุนรายจ่ายก็สูงขึ้นเรื่อย ๆ
ภายใต้สถานการณ์นี้ผู้คนจำนวนมากเริ่มพิจารณาทางเลือกที่คุ้มค่ากว่าในทางปฏิบัติซึ่งก็คือการกลับบ้านเกิดในเมืองเล็ก ๆ
อย่างไรก็ตาม ด้วยวิธีนี้ พวกเธอจะได้พบกับภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกในทางปฏิบัติ นั่นคือ ยิ่งสถานที่เล็กลง โอกาสในการทำงานที่ "เหมาะสม" ก็ยิ่งน้อยลงเท่านั้น
ในกรณีนี้ การสอบเข้าบรรจุ ก็ดันกลายเป็นฟางช่วยชีวิต
แต่ ในหลายๆ ด้านสอดคล้องกับการยอมรับของของเด็กผู้หญิงและผู้ปกครอง ตราบใดที่พวกเธอเข้าสู่ระบบงานราชการ
อย่างน้อยก็มั่นคงและปลอดภัย และไม่จำเป็นต้องเสี่ยงมากเกินไป เช่น การทำธุรกิจ คุณสามารถดูแลครอบครัวของคุณได้ (โดยเฉพาะ ดูแล พ่อ แม่ และเด็ก) แม้ว่ารายได้ของคุณจะไม่สูงนัก
เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว บริษัทเอกชนในพื้นที่เล็กๆ มักขาดการคุ้มครองแรงงานและมีความเสี่ยงสูง และสังคมไม่สนับสนุนให้ผู้หญิงเริ่มต้นธุรกิจของตนเอง
ด้วยเหตุนี้ ผู้ปกครองโดยทั่วไปจึงเชื่อว่าเป็นการดีที่สุดสำหรับเด็กผู้หญิงที่จะหางานที่มั่นคงและมากกว่า จึงผลักดันให้พวกเธอสนใจเข้าสู่ระบบราชการ
เหตุผลก็คือ ในท้ายที่สุดแล้ว เนื่องจากผู้หญิงเผชิญกับทางเลือกน้อยกว่าผู้ชายมาก แม้ว่าในทางทฤษฎีแล้ว ทุกอาชีพส่วนใหญ่ในปัจจุบันจะเปิดกว้างสำหรับผู้หญิง
ในความเป็นจริง ไม่ว่าจะเป็นความคาดหวังในบทบาททางสังคมหรือในตลาดแรงงาน
การแข่งขันในตลาดทำให้ตัวเลือกของกลุ่มเปราะบาง เช่น ผู้หญิงกลับเหลืออยู่ด้วยตัวเลือกที่จำกัดเท่านั้น
และบางอัตราการรับสมัครตำแหน่งข้าราชการหญิงยังสูงกว่าตำแหน่งชายถึง 2-3 เท่า
การแข่งขันที่ดุเดือดเช่นนี้ไม่ได้บั่นทอนความกระตือรือร้นของเด็กผู้หญิงในการสอบเข้าแข็งขันในปัจจุบันแต่อย่างใด
ส่วน เด็กผู้ชายบางคนอาจจะสบายดีถ้าสอบไม่ผ่าน หลังจากผ่านไปหนึ่งปี
แต่เด็กผู้หญิงบางคนติดอยู่กับการสอบเข้าระดับปริญญาโทเป็นเวลา2-5ปีเพราะเส้นทางชีวิตของพวกเธอเริ่มคับแคบลง
อย่างไรก็ตาม ส่วนที่ยากกว่ายังมาไม่ถึง แม้ว่าพวกเธอจะประสบความสำเร็จในการสอบและเข้าเรียน แต่ก็ยังมีอุปสรรค์ของการแต่งงานและความรักอยู่
พ่อแม่และลูกสาวชั่งน้ำหนักอย่างมีเหตุผลครั้งแล้วครั้งเล่าว่า เมื่อไหร่จึงจะออกเรือน
ดังนั้น การกลับไปบ้านเกิดในเมืองเล็ก ๆ เพื่อทำงานเป็นข้าราชการเป็นทางเลือกที่คุ้มค่าและมีเหตุผลที่สุด
อย่างไรก็ตาม พวกเธอก็ค้นพบในภายหลังว่าปัญหาเดียวก็คือ การกลับมารวมตัวกันของพวกเธอ ทำให้ยากที่จะหาคู่ครองที่เหมาะสม
ในเมืองใหญ่ การแต่งงานอาจยังคงเป็นการรวมกันโดยสมัครใจระหว่างบุคคลสองคนที่เป็นอิสระโดยอิงจากอารมณ์โรแมนติก
อย่างไรก็ตาม ยิ่งตลาดทางการแต่งงานมีมากขึ้นเท่าใด สไตล์การ "ดึงออกมาและจับคู่" ก็จะยิ่งหยาบและกว้างมากขึ้นเท่านั้น
ในการจับคู่ดังกล่าวทั้งสองฝ่ายมักจะไม่มีเวลาที่จะปลูกฝังอารมณ์ของตนเอง ขั้นตอนแรก คือ การพิจารณา "ตัวบ่งชี้ที่ยาก" ต่างๆ ของภูมิหลังของตน
ผู้หญิงในเมืองมักจะหาคู่ได้ยากเนื่องจากมีเงื่อนไขสูงเกินไป (80% ของผู้ที่จ่ายเงินเพื่อหาคู่ในเว็บไซต์หาคู่ VIP นั้นเป็นหญิงสาวที่มีอายุมากกว่าและช่างเลือกแบบโคตรๆ) แต่สิ่งนี้อาจไม่จำเป็นเสมอไป
นอกเสียจากพวกเธอเองเป็น " จู้จี้จุกจิกเกินไป"
แต่บางครั้งก็เป็น "ผู้หญิงเข้มแข็งและผู้ชายอ่อนแอ" แนวคิดเรื่องการแต่งงานทำให้ผู้ชายหลายคนกังวลว่าพวกเขาจะ "ควบคุมเมียตัวเองไม่ได้"
ผู้หญิงรุ่นใหม่ในปัจจุบันได้รับการศึกษาที่ดี แต่การเปลี่ยนแปลงในแนวคิดเรื่องการแต่งงานและความรักในสังคมยังล้าหลังอย่างมาก
ตราบใดที่ไปนัดบอดไม่กี่ครั้งก็จะพบว่า..... ต่างคนต่าง.....ท้อแท้
และคนทั่วไปยังเชื่อว่า “ยุคทอง” ของผู้หญิงในตลาดการแต่งงานนั้นสั้นมาก หากคุณเรียนจบวิทยาลัยตอนอายุ 22 ปี และ ยังไม่ได้แต่งงานเมื่ออายุ 25 ปีในอายุขนาดนี้ พ่อแม่ของคุณจะไม่กังวลซักเท่าไหร่....
แต่มันจะยากยิ่งขึ้นเมื่อคุณอายุ 30 ขึ้นไป
ต่างจากผู้ชายในวัย 30 ที่ไม่มีปัญหา ตราบใดที่พวกเขาประสบความสำเร็จในอาชีพการงาน การคิดแบบนี้ผู้หญิงดูเหมือนจะ "ถูกลดคุณค่า" ลงอย่างมาก
ไม่ว่าคุณจะเก่งแค่ไหน และคุณมีอุดมคติและความทะเยอทะยานแค่ไหน โดยพื้นฐานแล้วคุณจะพบว่า
คุณค่าของคุณในตลาดการแต่งงานและความรักยังคงสะท้อนอยู่ใน ครอบครัวที่สมบูรณ์
ทุกวันนี้สำหรับผู้ชายหลายๆคน การหาเมียยังคงเป็นพื้นฐานในการหาครอบครัวที่สมบูรณ์ และตราบใดที่ยังเด็ก และมีลูก(ได้)ก็ไม่ต้องเลือกอย่างอื่นให้มาก
แต่ใน ผู้หญิง ยิ่งเฉพาะผู้หญิงที่ผ่านการหย่าร้าง หรืออกหัก ก็ยิ่งจู้จี้จุกจิกมากขึ้นเพราะความคิดของพวกเธอที่คิดว่า ในที่สุดฉันก็กระโดดออกจากหลุมไฟได้แล้ว ทำไมฉันจะต้องกระโดดเข้าไปอีกล่ะ ?
กล่าวอีกนัยหนึ่ง ในสถานที่ซึ่งค่านิยมทางสังคมที่ผู้ชายครอบงำตามธรรมเนียม เดิม ผู้ชายยังคงเชื่อว่าจุดประสงค์ของการแต่งงานคือ การมีลูก และทำลูกๆๆๆๆๆๆ
ส่วนหน้าที่พื้นฐานของผู้หญิงคือการให้กำเนิดบุตร
และ(ทุก)บางครั้งพวกเขาก็ต้องการเด็กผู้ชาย อย่างไรก็ตาม นัยนึงสำหรับผู้หญิง ผู้ชายที่ยึดถือแนวคิดนี้ไม่ใช่คู่แต่งงานที่เหมาะสม
ไม่เพียงเพราะมันปฏิเสธคุณค่าของตนเอง แต่ยังไม่สามารถสนองความต้องการทางอารมณ์อันอ่อนไหวของพวกเธอได้
เมื่อ สังเกตตลาดหาคู่ของเยาวชนในเขตเมืองใหญ่ๆ เราจะพบว่าหลังจากที่เด็กผู้ชายแนะนำตัวเอง เด็กผู้หญิงส่วนใหญ่ก็ออกไปจากแอป ฮาาา
บางครั้งอาจเป็นเพราะคำพูดไม่เข้ากัน แต่บ่อยกว่านั้นเป็นเพราะผู้ชายไม่มีอะไรน่าดึงดูดเป็นพิเศษ
เพื่อนผู้หญิงคนหนึ่งเล่าให้ฟังว่าเพื่อนร่วมชั้นของเธอเป็นโสดและคร่ำครวญว่าเธอมีทุกอย่างที่บ้าน
และสิ่งเดียวที่เธอเสียใจคือเธอต้องกลับบ้านทุกวันเพื่อยัดอาหารเข้าไปในไมโครเวฟ และนั่งหม่ำคนเดียว
โดยอาศัยความเข้าใจของเธอ ตามหลักเศรษฐศาสตร์ความเข้ากันได้ของแรงจูงใจทำให้เธอสามารถดำรงอยู่ได้อย่างยั่งยืน มิฉะนั้นนี่จะเป็นเรื่องยาก ด้วยการยังชีพแบบประคับประคองนี้.
ในรูปแบบทางสังคมในสมัยก่อน การแต่งงานมักเป็นช่องทางการหาเลี้ยงชีพของผู้หญิง โดยผู้หญิงไม่ค่อยได้ทำงานนอกบ้าน ส่วนหนึ่งเป็นเพราะพวกเธอหางานที่เหมาะสมและปลอดภัยไม่ได้จริงๆ
ดังนั้น การจัดบ้านให้ผู้ชายเป็นนายของบ้าน และผู้หญิงก็เป็นเจ้านายของเจ้าของบ้าน ฮาาาาาาา.
อย่างน้อยในขณะนั้นก็ถือได้ว่าเป็นสิ่งจูงใจที่เข้ากันได้ ในสังคมยุคใหม่ ผู้หญิงในระบบมีแหล่งรายได้ที่มั่นคงและเป็นอิสระอยู่แล้ว
ผู้หญิงหลายคนอาจมีอำนาจ และการหารายได้สูงกว่าคู่ครอง การคาดหวังให้เธอเป็นชาวเกาะ(กิน)ก็เป็นการทดสอบทักษะของผู้ชายอย่างเราๆอย่างแท้จริง
ปัญหา “ความยากลำบากในการแต่งงาน” นี้อาจดูเหมือนเป็นปัญหาของ “อัตราส่วนชาย-หญิงที่ไม่สมดุล” แต่ในการวิเคราะห์ขั้นสุดท้าย สิ่งสำคัญอยู่ที่แนวคิดของผู้คน คือ
ทั้งสองฝ่ายไม่สามารถยอมรับ “การแต่งงานแบบลดคุณค่า” ของกันและกันได้
และทั้งสองฝ่ายก็ไม่สามารถยอมรับได้ หรือเต็มใจที่จะปรับเปลี่ยนตนเอง
ขณะเดียวกัน ทั้งสังคมยังคงยึดติดกับแนวคิดเดิมของการแต่งงานและความรัก นั่นคือ ไตรลักษณ์อันศักดิ์สิทธิ์ของ ความรัก การแต่งงาน และการคลอดบุตรก็ไม่สามารถสั่นคลอนได้
Emergency Couple
สำหรับพ่อแม่ของเด็กผู้หญิงที่กังวลใจจำนวนนับไม่ถ้วน "การแต่งงาน" ยังคงเป็นช่วงที่จำเป็นในชีวิต มันไม่ใช่แค่ทางเลือก
อย่างไรก็ตาม สำหรับผู้หญิงใหม่ๆ หลายๆ คน หากการแต่งงานเพียงแต่ทำให้คุณภาพชีวิตของพวกเธอลดลงในที่สุด แล้วทำไมจึงแต่งงานล่ะ?
ในหนังเรื่อง “คู่รักสุดบ๊องส์ห้องฉุกเฉิน (Emergency Couple)“ ดำเนินเรื่องเกี่ยวกับอดีตคู่แต่งงานที่เลิกรากันอย่างเจ็บแสบ และครอบครัวสองฝ่ายก็ทะเลาะกัน แต่กลับต้องมาร่วมงานกันในฐานะอินเทิร์นห้องฉุกเฉินเพื่อช่วยเหลือชีวิตคนไข้
แม้ตัวพระรองจะนำความสุขมาให้เธอไม่มากก็น้อย แต่พวกเขาและเธอก็สามารถอยู่ได้ดีโดยไม่มีใคร และความตื่นเต้นของชีวิตจึงไม่ได้รับผลกระทบมากนัก..
และอีกกรณี ในหนังสือ “Single Woman of a Certain Age” กล่าวไว้อย่างดีว่า
Single Woman of a Certain Age
“ผู้หญิงยุคใหม่มีอิสระในการเลือกมากขึ้น พวกเธอมีเส้นทางให้เลือกนับไม่ถ้วน คดเคี้ยวและพันกัน ระหว่างทางมีความรัก เซ็กส์ หุ้นส่วน และ ความเป็นพ่อแม่ อาชีพและมิตรภาพขยายออกไปด้วยความเร็วที่แตกต่างกัน
ดังนั้น การเป็นโสดสำหรับผู้หญิงจึงไม่ใช่ 'ข้อจำกัด' แต่กลับเป็น 'ความหลุดพ้น'"
แน่นอนว่า ผมไม่ได้บอกว่าเป็นการดีกว่าสำหรับผู้หญิงที่จะ เป็นโสด
แต่เพียงว่า ทุกคนรวมถึงผู้หญิงควรมีชีวิตที่เป็นอิสระก่อน ความรัก การแต่งงาน และการคลอดบุตร นั่นควรเป็นโบนัสและทางเลือก
ไม่ใช่งานหนักและพันธนาการ
ผมเชื่อว่าทุกคนมีสิทธิ์เลือกวิถีชีวิตของตัวเองได้ และการเป็นโสดก็เป็นเพียงการเลือก
อย่างไรก็ตาม ในสังคมของเรา ผู้หญิงที่ยังไม่แต่งงานในวัยสูงอายุมักถูกมองว่าเป็น "ปัญหา" และสาเหตุหลักคือ ขาดความเต็มใจที่จะแต่งงาน
แน่นอนว่าผู้ชายที่อยากเป็นโสดนั่นยาก ฮาาาาา แต่การรับรู้ทางสังคมไม่ใช่ว่าไม่อยากแต่งงาน แค่แต่ง(งาน)ไม่ได้
จึงจำเป็นต้องหาภรรยา เมื่อเกิดเหตุการณ์เช่นนี้ ผู้ชายไม่ต้องการปรับตัว แต่ผู้หญิงควรปรับตัวและ “ถอยกลับ” ปัญหาจึงจะคลี่คลาย
แต่ปัญหาอยู่ตรงนี้จริงๆหรือ?
ในความคิดของผมผู้หญิงในระบบ จะหาคู่ได้ยาก แต่นั่นเป็นการเปลี่ยนแปลงทางสังคมเชิงบวก
เพราะหมายความว่าในสังคมรากหญ้าเช่นนี้เริ่มมีผู้หญิงใหม่ๆ ที่ไม่ยอมยึดติดกับประเพณีดั้งเดิม ในแบบจำลองการแต่งงานและความรัก ความไม่เต็มใจที่จะตกลง และยืนกรานในคุณภาพการแต่งงานและชีวิตที่สูงขึ้น
ปัญหาไม่ใช่ว่าพวกเธอมี "ความต้องการที่สูงเกินไป" แต่คุณภาพโดยรวมของผู้ชายที่พบเจอนั้นต่ำกว่าผู้หญิง และพวกเขาไม่สามารถปรับตัวเพื่อตอบสนองความต้องการดังกล่าวได้
โดยพื้นฐานแล้วนี่คือการชักเย่อระหว่างรุ่นเก่าสองรุ่น ("ไม่แต่งงาน" และ "ต้องแต่งงาน") ส่วนรุ่นใหม่ คือ กูไม่แต่งงงงงงงง
ทางออกที่แท้จริงไม่ควรเป็นการบังคับให้ผู้หญิงประนีประนอมเนื่องจากความเป็นจริง (แล้วพวกเขาอาจไม่มีความสุขแม้ว่าจะแต่งงานแล้วก็ตาม) แต่เพื่อให้พวกเขาและพวกเธอ มีทางเลือกมากขึ้น
ซึ่งต้องทำลายแนวคิดแบบเดิมๆ แต่มันไม่ใช่ว่าจะ"จำเป็น" ซะทีเดียว
ไม่ใช่ว่าคุณไม่สามารถแต่งงานได้ หรือไม่ สิ่งสำคัญอย่างยิ่ง คือผู้ชายต้องมีพัฒนาการเปลี่ยนแปลงที่สอดคล้องกัน
เมื่อวันหนึ่ง “กลไกการคัดเลือก(ของสตรี)” นี้สามารถส่งเสริมการเปลี่ยนแปลงในสังคมครอบครัวได้ บางทีอาจกล่าวได้ว่า สังคมอาจมีการเปลี่ยนแปลงเชิงบวกเกิดขึ้นจริงๆก็ได้....
- 2
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2024 Blockdit
