สมัยนั้นสิ่งที่ใช้เขียน ทั้งกระดาษ/ปากกาเป็นของหายากมากครับ ใบลานหรือวัสดุที่ใช้ต้องผ่านกรรมวิธีมาก และการเขียนห้ามมีที่ผิด เพราะผิดทีนึงจะลบแก้เป็นสิ่งที่ทำไม่ได้เลย
อีกประการหนึ่งคือ การจารึกพระคัมภีร์แล้วรักษาเป็นสิ่งที่ทำได้ยาก เนื่องจากพระภิกษุอยู่ป่า/เจริญธุดงควัตร การหอบพระคัมภีร์ไปไหนมาไหนด้วย เป็นเรื่องพะรุงพะรัง ไม่สะดวกอย่างยิ่ง
อีกทั้งผู้ที่เก็บคลังข้อมูลสูงสุดคือพระอานนท์ พระรูปอื่นไม่มีคลังข้อมูลมากขนาดนั้น
ทีนี้ภายหลังพุทธกาลมาแล้ว แม้ข้อมูลจะเป็นปึกแผ่น แต่เหตุผลข้างต้น 2 ข้อยังคงอยู่การบันทึกจึงไม่นิยม
ส่วนอีกเหตุผลนึงที่ผมทราบมาคือ สมัยก่อนนั้นภาษาเหล่านี้ไม่มีอักษรใช้ เป็นแค่แทนเสียงเท่านั้น แต่ตรงนี้ผมไม่มีหลักฐานแน่ชัด เพราะเท่าที่เห็นก็มีอักษรพราหมี หรือขโรษฐีอยู่แล้ว
แต่ในความจริงอักษรเหล่านี้ไม่ต้องมีตัวเขียนก็ได้อันนี้เรื่องจริงแหละครับ
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
