#37 TOB - บทที่ 1️⃣2️⃣ Extraordinary journey meeting extraordinary ‘people’ (1) :
#มุ่งสู่ที่เก็บพระร่างของเหล่ามหาบุรุษและสตรีจากทั่วทั้งแกแล็คซี่
▪️ผู้แปล : คุณ♾️อุดม (แอดมิน)
1️⃣2️⃣ Extraordinary journey meeting extraordinary ‘people’
บทที่ 1️⃣2️⃣ การเดินทางอันแสนพิเศษเพื่อพบกับ ‘ผู้คน’ อันเหนือธรรมดา
When Thao finished speaking, I could clearly see that her Aura had become dull. Outside, the rain had stopped; the sun shone on huge white clouds, tinting them blue and pink. The trees, whose branches swayed in a gentle breeze, looked refreshed and a thousand rainbows danced in the droplets of water, which clung to their leaves.
The sweet songs of birds, welcoming the sun’s return, blended with the soft musical sound of the insects and the light. That moment was the most magical I had yet encountered. Neither of us felt like talking and we allowed our souls to drink their fill of the beauty around us.
เมื่อเธาว์พูดจบ ข้าพเจ้าเห็นได้ชัดว่าออร่าของเธอหม่นลง ข้างนอก ฝนได้หยุดตก; ดวงอาทิตย์ส่องแสงบนก้อนเมฆขาวใหญ่ แต้มสีฟ้าและชมพู ต้นไม้ที่กิ่งก้านแกว่งไหวในสายลมอ่อน ดูสดชื่น และรุ้งนับพันสะท้อนในหยดน้ำที่เกาะอยู่บนใบไม้ เสียงร้องอันไพเราะของนกที่ต้อนรับการกลับมาของดวงอาทิตย์ ผสานกับเสียงดนตรีอ่อนๆของแมลงและแสง ช่วงเวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่วิเศษที่สุดเท่าที่ข้าพเจ้าเคยพบเห็นมา เราทั้งสองไม่รู้สึกอยากพูดคุย และปล่อยให้จิตวิญญาณของเราดื่มด่ำกับความงามรอบตัว
It was the sound of laughter and happy voices that roused us from our peaceful state. Turning around, we saw Biastra, Latoli and Lationusi approaching, each flying with her own Tara.
เสียงหัวเราะและเสียงพูดคุยอย่างมีความสุขปลุกเราจากภาวะสงบสุข เมื่อหันไปมอง เราเห็นเบียสตรา ลาโทลิ และลาทิโอนูซี กำลังเข้ามาใกล้ แต่ละคนบินมาด้วยทาราของตัวเอง
They landed just in front of the dokos and entered without fuss, large smiles illuminating their faces. We stood up to welcome them and greetings were exchanged in the language of Thiaoouba. I was still able to understand all that was said although I was unable to speak the language. This didn’t seem to matter though, since I had little to say, and, in any case, if I spoke French, those who couldn’t understand my words, understood my message telepathically.
พวกเขาลงจอดตรงหน้าโดโกและเข้ามาข้างในอย่างสงบเรียบร้อย ด้วยรอยยิ้มกว้างที่ส่องสว่างบนใบหน้าของพวกเขา เรายืนขึ้นต้อนรับพวกเขาและทักทายกันด้วยภาษาของเทียร์อูบาห์ ข้าพเจ้ายังคงสามารถเข้าใจทุกอย่างที่พวกเขาพูดแม้ว่าจะไม่สามารถพูดภาษานั้นได้ก็ตาม แต่ดูเหมือนว่าไม่สำคัญ เพราะข้าพเจ้ามีเรื่องพูดน้อย และไม่ว่าอย่างไร ถ้าข้าพเจ้าพูดภาษาฝรั่งเศส คนที่ไม่เข้าใจคำพูดของข้าพเจ้าก็จะเข้าใจข้อความของข้าพเจ้าได้ทางโทรจิตอยู่ดี
Once refreshed with drinks of hydromel, everyone was ready to leave again. I put my mask on and followed them all outside, where Latoli approached me and attached a Tara around my waist. Then, in my right hand, she placed a Litiolac.
I was quite excited at the thought that I was going to be able to fly like a bird. Since the first day I had landed on this planet and seen people fly by this means, I had dreamt of doing the same, but, so much was happening so quickly that, I must say, I didn’t expect the opportunity to arise.
เมื่อทุกคนสดชื่นขึ้นด้วยเครื่องดื่มไฮโดรเมล ทุกคนก็พร้อมที่จะออกเดินทางอีกครั้ง ข้าพเจ้าสวมหน้ากากและตามพวกเขาออกไปข้างนอก ที่ซึ่งลาโทลิเข้ามาหาข้าพเจ้าและรัดทาราไว้รอบเอวของข้าพเจ้า จากนั้น เธอวางลิทิโอแลคไว้ในมือขวาของข้าพเจ้า ข้าพเจ้ารู้สึกตื่นเต้นกับความคิดที่ว่าข้าพเจ้าจะสามารถบินได้เหมือนนก ตั้งแต่วันแรกที่ข้าพเจ้าลงจอดบนดาวเคราะห์นี้และเห็นผู้คนบินด้วยวิธีนี้ ข้าพเจ้าฝันที่จะได้ทำแบบเดียวกันนั้น แต่มีหลายสิ่งเกิดขึ้นเร็วมาก ข้าพเจ้าต้องขอบอกเลยว่า ข้าพเจ้าไม่ได้คาดหวังว่าโอกาสจะมาถึงจนได้
‘Latoli,’ I asked, ‘why is it that you use a Tara and Litiolac to fly, when almost all of you are able to levitate❓’
“ลาโทลิ” ข้าพเจ้าถาม “ทำไมคุณถึงใช้ทาราและลิทิโอแลคในการบินล่ะ ในเมื่อพวกคุณเกือบทุกคนสามารถลอยตัวได้❓”
‘Levitation requires great concentration and quite an expenditure of energy, Michel, even for us, and it only allows us to travel at seven kilometres per hour. Levitation is used during certain psychic exercises, but it is a poor means of transport. These apparatus are based on the same principle as levitation in so far as they neutralise what we might call ‘the cold magnetic force’ of the planet. It’s the same force that you call ‘gravity’ and which holds all bodies on the ground.
“#การลอยตัวต้องใช้สมาธิมาก_และใช้พลังงานค่อนข้างมาก มิเชล แม้แต่สำหรับพวกเรา และมันทำให้เราเดินทางได้เพียง 7 กิโลเมตรต่อชั่วโมงเท่านั้น #การลอยตัวถูกใช้ในการฝึกจิตบางอย่าง แต่มันเป็นวิธีการเดินทางที่ไม่ดีนัก อุปกรณ์เหล่านี้อยู่บนหลักการเดียวกับการลอยตัวในแง่ที่ว่ามันหักล้างสิ่งที่เราอาจเรียกว่า ‘แรงแม่เหล็กเย็น’ ของดาวเคราะห์ มันเป็นแรงเดียวกับที่คุณเรียกว่า ‘แรงโน้มถ่วง’ ซึ่งยึดทุกวัตถุไว้บนพื้น”
‘Man, like a piece of rock, is made of matter, but, by neutralising the cold magnetic force by raising certain high frequency vibrations, we become ‘weightless’. Then, in order to move and direct our movement, we introduce vibrations of a different frequency.
As you can see, the apparatus that accomplishes this is for us quite simple. This same principle was used by the builders of the pyramids of Mu, Atlantis and Egypt. Thao has already spoken to you of it, but now you will experience for yourself the effect of anti-gravitation.’
“มนุษย์ ก็เหมือนกันกับก้อนหิน ที่ถูกสร้างขึ้นมาจากสสาร แต่โดยการหักล้างแรงแม่เหล็กเย็นด้วยการเพิ่มการสั่นสะเทือนความถี่สูงบางอย่าง เราก็จะ ‘ไร้น้ำหนัก’ จากนั้น เพื่อที่จะเคลื่อนที่และกำหนดทิศทางการเคลื่อนที่ของเรา เราจะนำการสั่นสะเทือนที่มีความถี่ต่างกันเข้ามาใช้
อย่างที่คุณเห็น อุปกรณ์ที่ใช้สำหรับการทำสิ่งเหล่านี้สำหรับพวกเรานั้นค่อนข้างง่าย หลักการเดียวกันนี้ถูกใช้โดยผู้สร้างพีระมิดแห่งมู แอตแลนติส และอียิปต์ เธาว์ได้พูดกับคุณเกี่ยวกับเรื่องนี้แล้ว แต่ตอนนี้คุณจะได้สัมผัสมันด้วยตัวเองถึงผลของการต้านแรงโน้มถ่วง”
‘What speed can be attained with these apparatus❓’
“อุปกรณ์เหล่านี้สามารถไปได้เร็วแค่ไหน❓”
‘With this particular one, you can travel at around 300 kilometres per hour and at whatever altitude you choose, but it’s time to get going - the others are waiting.’
“ด้วยอันนี้โดยเฉพาะ คุณสามารถเดินทางด้วยความเร็วประมาณ 300 กิโลเมตรต่อชั่วโมง และที่ระดับความสูงใดก็ได้ตามที่คุณเลือก แต่ถึงเวลาต้องไปแล้ว - คนอื่นๆกำลังรออยู่”
‘Do you think I’ll be able to use it properly❓’
“คุณคิดว่าผมจะสามารถใช้มันได้อย่างถูกต้องไหม❓”
‘Of course. I will teach you how, and you must pay careful attention when you start. You could have a serious accident if you don’t follow my instructions to the letter.’
“แน่นอน ฉันจะสอนวิธีใช้ให้กับคุณ และคุณต้องตั้งใจฟังอย่างระมัดระวังเมื่อคุณเริ่ม คุณอาจจะประสบอุบัติเหตุร้ายแรงได้ถ้าคุณไม่ทำตามคำแนะนำของฉันอย่างเคร่งครัด”
Everyone was watching me, however it was Lationusi who seemed most amused by my anxiety. I held my Litiolac firmly in my hand, it’s safety strap attached to my forearm. This meant that if I let go of the Litiolac, it would remain with me.
ทุกคนกำลังมองข้าพเจ้าอยู่ อย่างไรก็ตาม ลาทิโอนูซิดูจะสนุกกับความกังวลของข้าพเจ้ามากที่สุด ข้าพเจ้าจับลิทิโอแลคของข้าพเจ้าไว้แน่นในมือ สายรัดนิรภัยถูกติดกับแขนของข้าพเจ้า นั่นหมายความว่าถ้าข้าพเจ้าปล่อยลิทิโอแลค มันก็จะยังอยู่กับข้าพเจ้า
My throat was dry. I must say, I was not feeling very confident, but Latoli came over to me and put an arm around my waist, assuring me that she would not let go before I had familiarised myself with the apparatus.
คอข้าพเจ้าแห้งผาก ข้าพเจ้าต้องบอกเลยว่า ข้าพเจ้ารู้สึกไม่มั่นใจเอาสะเลย แต่ลาโทลิเข้ามาหาข้าพเจ้าและโอบแขนรอบเอวข้าพเจ้าไว้ รับรองกับข้าพเจ้าว่าเธอจะไม่ปล่อยจนกว่าข้าพเจ้าจะคุ้นเคยกับอุปกรณ์
She also explained I didn’t need to concern myself with the Tara attached to my waist, but that the Litiolac was to be held firmly. First, one had to pull quite firmly on a large button, which rendered the apparatus useable - a little like turning the ignition key in a car. A tiny light appeared indicating readiness.
The Litiolac was rather like a pear in shape. It was held with the base downwards, and its top ended in a mushroom-shaped ‘hat’, no doubt meant to prevent fingers from slipping. The ‘pear’ was grasped around its ‘collar’.
เธอยังอธิบายว่าข้าพเจ้าไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับทาราที่ติดอยู่ที่เอว แต่ต้องจับลิทิโอแลคให้แน่น อันดับแรก ต้องดึงปุ่มใหญ่อย่างแรงพอสมควร ซึ่งจะทำให้อุปกรณ์พร้อมใช้งาน - คล้ายๆกับการบิดกุญแจสตาร์ทรถยนต์ ไฟเล็กๆจะปรากฏขึ้นเพื่อแสดงว่าพร้อมใช้งาน ลิทิโอแลคมีรูปร่างคล้ายลูกแพร์ มันถูกถือโดยให้ฐานอยู่ด้านล่าง และส่วนบนสุดจบด้วย ‘หมวก’ รูปเห็ด ซึ่งไม่ต้องสงสัยเลยว่ามีไว้เพื่อป้องกันไม่ให้นิ้วลื่น ‘ลูกแพร์’ นั้นถูกจับรอบ ‘คอ’ ของมัน
Latoli explained that this Litiolac had been specially made for me, since my hands were about half the size of theirs and I wouldn’t have been able to use a standard model. Besides, it is important that the size of the ‘pear’ be exactly suited to the hand that holds it. It was slightly soft, as though made of rubber, and filled with water.
ลาโทลิอธิบายว่าลิทิโอแลคอันนี้ถูกทำขึ้นมาเป็นพิเศษสำหรับข้าพเจ้า เนื่องจากมือของข้าพเจ้ามีขนาดเล็กกว่าของพวกเขาประมาณครึ่งหนึ่ง และข้าพเจ้าไม่สามารถใช้รุ่นมาตรฐานได้ นอกจากนี้ มันสำคัญที่ขนาดของ ‘ลูกแพร์’ ต้องเหมาะพอดีกับมือที่จับมัน มันนุ่มเล็กน้อย ราวกับทำจากยาง และเติมน้ำไว้ข้างใน
Instructions received, I gripped the Litiolac so strongly that Latoli had just enough time to grab hold of me before we rose into the air.
เมื่อได้รับคำแนะนำแล้ว ข้าพเจ้ากำลิทิโอแลคแน่นมากจนลาโตลิแทบจะไม่ทันได้คว้าตัวข้าพเจ้าไว้ก่อนที่เราจะลอยขึ้นไปในอากาศ
We had made a leap of three good metres. The others were around us, stationary in the air at a height of about two metres from the ground and they all burst into laughter at Latoli’s surprise.
เราได้กระโดดขึ้นไปสูงสามเมตรเต็มๆ คนอื่นๆ อยู่รอบๆตัวเรา ลอยนิ่งอยู่ในอากาศที่ความสูงประมาณสองเมตรจากพื้น และทุกคนระเบิดหัวเราะกับความตกใจของลาโทลิ
‘Careful’, Thao said to her, ‘Michel is a man of action. If you put an apparatus in his hand, he will use it immediately❗’
“ระวังหน่อย” เธาว์พูดกับเธอ “มิเชลเป็นคนลงมือทำทันที ถ้าคุณใส่อุปกรณ์ในมือเขา เขาจะใช้มันทันที❗”
‘If you press the Litiolac as you just did, with a general, even pressure, you will rise vertically. If the pressure is slightly greater with your fingers, you will go left;
with your thumb, you will go right. If you want to go down, either release the pressure or, to descend more quickly, you can press on the base with your left hand.’
“ถ้าคุณกดลิทิโอแลคอย่างที่คุณเพิ่งทำ ด้วยแรงกดทั่วๆไปเท่าๆกัน คุณจะลอยขึ้นในแนวดิ่ง ถ้าแรงกดมากขึ้นเล็กน้อยด้วยนิ้วมือ คุณจะไปทางซ้าย ด้วยนิ้วหัวแม่มือ คุณจะไปทางขวา ถ้าคุณต้องการลงข้างล่าง ให้ปล่อยแรงกด หรือถ้าจะลงเร็วขึ้น คุณสามารถกดที่ฐานด้วยมือซ้าย”
As she spoke, Latoli had me practise the movements and we had climbed to an altitude of about fifty metres when we heard Thao’s voice. ‘Well done, Michel.
You should let him do it alone now, Latoli. He has the idea.’
ขณะที่เธอพูด ลาโทลิให้ข้าพเจ้าฝึกการเคลื่อนไหว และเราได้ขึ้นไปถึงความสูงประมาณห้าสิบเมตรเมื่อเราได้ยินเสียงของเธาว์ “เยี่ยมมาก มิเชล ตอนนี้คุณควรปล่อยให้เขาทำเองได้แล้ว ลาโทลิ เขาเข้าใจแล้ว”
I would have liked her to keep her thoughts to herself. I didn’t share her opinion at all and I felt much more confident under the protective ‘wing’ of Latoli - and I mean no play on words❗ She did release me, however, but remained close by and at the same height.
ข้าพเจ้าอยากให้เธอเก็บความคิดนั้นไว้กับตัวเอง ข้าพเจ้าไม่เห็นด้วยกับเธอเลย และข้าพเจ้ารู้สึกมั่นใจมากกว่าภายใต้ ‘ปีก’ ที่ปกป้องของลาโทลิ - และข้าพเจ้าไม่ได้เล่นคำ❗ อย่างไรก็ตาม เธอปล่อยข้าพเจ้า แต่ยังคงอยู่ใกล้ๆและที่ความสูงเดียวกัน
Gently, I released my grip on the Litiolac and ceased climbing. Releasing the pressure further, I began to descend; reassured, I pressed evenly around the ‘collar’ and shot upwards like an arrow - so far, that my fingers froze and I continued to rise.
อย่างเบามือ ข้าพเจ้าคลายการกำลิทิโอแลคและหยุดการไต่ระดับ ปล่อยแรงกดลงอีก ข้าพเจ้าเริ่มลดระดับลง; รู้สึกมั่นใจขึ้น ข้าพเจ้ากดรอบๆ ‘คอ’ อย่างสม่ำเสมอและพุ่งขึ้นไปเหมือนลูกธนู - พุ่งไปไกลมาก จนนิ้วมือข้าพเจ้าแข็งค้างและข้าพเจ้ายังคงลอยสูงขึ้นไปเรื่อยๆ
‘Relax your hand, Michel. Relax your hand,’ shouted Latoli who, in the wink of an eye, had joined me.
“คลายมือหน่อย มิเชล คลายมือหน่อย” ลาโทลิตะโกน ซึ่งในชั่วพริบตาเดียวได้มาอยู่ข้างๆข้าพเจ้า
Oh❗ I stopped - or almost, at approximately 200 metres’ altitude, over the ocean, for I had inadvertently pressed more strongly on my ‘frozen’ thumb. The others joined us at our 200 metre high rendezvous. I must have been wearing a strange expression on my face, for even Lationusi burst into laughter, and that was the first time I had seen him do that.
โอ้❗ ข้าพเจ้าหยุด - หรือเกือบหยุด ที่ความสูงประมาณ 200 เมตร เหนือมหาสมุทร เพราะข้าพเจ้าได้กดนิ้วหัวแม่มือที่ ‘แข็งค้าง’ แรงขึ้นโดยไม่ตั้งใจ คนอื่นๆมาร่วมกับเราที่จุดนัดพบที่ความสูง 200 เมตร ข้าพเจ้าคงมีสีหน้าแปลกๆ เพราะแม้แต่ลาทิโอนูซิยังระเบิดหัวเราะ และนั่นเป็นครั้งแรกที่ข้าพเจ้าเห็นเขาทำแบบนั้น
‘Gently, Michel. This apparatus is very sensitive to touch. I think we can go on our way now. We’ll show you the way.’
“เบามือหน่อย มิเชล อุปกรณ์นี้ไวต่อการสัมผัสมาก ฉันคิดว่าตอนนี้เราสามารถเดินทางต่อได้แล้ว เราจะนำทางคุณ”
They moved off slowly, Latoli remaining by my side. We maintained the same altitude. By pressing with the palm of my hand, I advanced smoothly and soon noticed that I was able to accelerate at will, merely by regulating this pressure on the Litiolac. Finger pressure regulated height and direction.
พวกเขาเคลื่อนที่ไปอย่างช้าๆ ลาโทลิยังคงอยู่ข้างๆข้าพเจ้า เรารักษาความสูงเดิมไว้ โดยการกดด้วยฝ่ามือ ข้าพเจ้าเคลื่อนที่ไปข้างหน้าได้อย่างราบรื่น และไม่นานหลังจากนั้นก็สังเกตได้ว่าตัวเองสามารถเร่งความเร็วได้ตามต้องการ เพียงแค่ควบคุมแรงกดบนลิทิโอแลค ซึ่งแรงกดจากนิ้วควบคุมความสูงและทิศทาง
I still made some unexpected swerves, especially when my attention was distracted by three imposing characters who crossed our path. In passing, they threw me a glance, obviously quite astonished at the sight of me.
ข้าพเจ้ายังคงมีการเบี่ยงเบนที่ไม่คาดคิดอยู่บ้าง โดยเฉพาะเมื่อความสนใจของข้าพเจ้าถูกเบี่ยงเบนโดยบุคคลที่มีรูปร่างใหญ่โตสามคนที่ตัดผ่านเส้นทางของเรา ขณะผ่านไป พวกเขาชำเลืองมองข้าพเจ้า เห็นได้ชัดว่าพวกเขาประหลาดใจมากกับการได้เห็นข้าพเจ้า
After a time I judged to be about half an hour, I began to master the machine - at least enough to fly successfully over the ocean. With no obstacles to negotiate, we gradually picked up speed and I was even able to fly in formation beside my companions without straying too often.
หลังจากเวลาผ่านไปที่ข้าพเจ้าคิดว่าคงประมาณครึ่งชั่วโมง ข้าพเจ้าเริ่มควบคุมเครื่องได้ - อย่างน้อยก็พอที่จะบินเหนือมหาสมุทรได้สำเร็จ โดยไม่มีอุปสรรคให้ต้องหลบหลีก เราค่อยๆเพิ่มความเร็วและข้าพเจ้าสามารถบินเป็นรูปแบบข้างๆ เพื่อนร่วมทางของข้าพเจ้าได้โดยไม่หลุดออกนอกแถวบ่อยนัก
It was so exhilarating - I could never have imagined such a sensation. Because the equipment created a kind of force field around me, making me weightless, there was no sensation of being suspended, as there is in a balloon; nor was there the sensation of being carried by wings. Further, being completely surrounded by the force field, I couldn’t even feel wind whipping at my face.
I had the impression of being an integral part of the environment, and the more I exercised control over the apparatus, the more pleasure I gained from this new means of locomotion. I wanted to test my control and, so, descended slightly, only to climb again. This I did several times, choosing to gain or lose altitude on the others.
Finally, I moved nearer to Thao and telepathically communicated my euphoria, letting her in on my intention of skimming the ocean that stretched, below us, as far as the eye could see.
มันเป็นความรู้สึกที่น่าตื่นเต้นมาก - ข้าพเจ้าไม่เคยจินตนาการถึงความรู้สึกแบบนี้มาก่อน เพราะอุปกรณ์สร้างสนามพลังรอบตัวข้าพเจ้า ทำให้ข้าพเจ้าไร้น้ำหนัก ไม่มีความรู้สึกว่าถูกแขวนลอย เหมือนอยู่ในบอลลูน และไม่มีความรู้สึกว่าถูกพยุงด้วยปีก ยิ่งไปกว่านั้น การถูกห้อมล้อมด้วยสนามพลังอย่างสมบูรณ์ ข้าพเจ้าแทบไม่รู้สึกถึงลมที่ปะทะใบหน้าเลย
ข้าพเจ้ารู้สึกเหมือนเป็นส่วนหนึ่งของสภาพแวดล้อมมากกว่า และยิ่งข้าพเจ้าควบคุมอุปกรณ์ได้ดีขึ้นมากเท่าไหร่ ข้าพเจ้าก็ยิ่งได้รับความสุขจากวิธีการเคลื่อนที่แบบใหม่นี้มากขึ้นเท่านั้น
ข้าพเจ้าต้องการทดสอบการควบคุมของตัวเอง จึงลดระดับลงเล็กน้อย แล้วกลับขึ้นไป ข้าพเจ้าทำแบบนี้อยู่หลายครั้ง เลือกที่จะเพิ่มหรือลดความสูงจากคนอื่น สุดท้าย ข้าพเจ้าเคลื่อนเข้าใกล้เธาว์มากขึ้นและสื่อสารทางจิตถึงความปลาบปลื้มใจของข้าพเจ้า บอกเธาว์ถึงความตั้งใจที่จะโฉบเฉียวเหนือมหาสมุทรที่ทอดยาวไปไกลสุดลูกหูลูกตาเบื้องล่าง
She agreed and the whole group followed me at water level.
เธอเห็นด้วยและทั้งกลุ่มก็ตามข้าพเจ้าลงมาที่ระดับผิวน้ำ
It was absolutely fantastic to be able to skim over the crests of the waves at a speed of approximately 100 kilometres per hour, as if we were all powerful gods, conquerors of gravity. From time to time, silvery flashes indicated that we were flying over schools of fish.
มันเป็นอะไรที่น่าทึ่งมากที่สามารถโฉบเฉียวเหนือยอดคลื่นด้วยความเร็วประมาณ 100 กิโลเมตรต่อชั่วโมง ราวกับว่าเราเป็นเทพเจ้าผู้ทรงพลังที่สามารถพิชิตแรงโน้มถ่วง เป็นครั้งคราว แสงวาววับสีเงินบ่งบอกว่าเรากำลังบินผ่านฝูงปลา
In my excitement, I was not aware of time, but it seemed that the voyage lasted three karses.
ในความตื่นเต้นของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าไม่รู้สึกถึงเวลาที่ผ่านไปเลย แต่ดูเหมือนว่าการเดินทางใช้เวลาประมาณสามคาร์ส
No matter which way I turned my head, I saw only the line of the horizon.
Then, suddenly, Thao telepathised: ‘Look over there, Michel.’ Far away, on the surface of the water, I was able to make out a speck that grew rapidly to reveal itself as a mountainous island of reasonable size.
ไม่ว่าจะหันหัวไปทางไหน ข้าพเจ้าเห็นแต่เส้นขอบฟ้า แล้วจู่ๆเธาว์ก็ส่งข้อความทางจิตมาว่า : “ดูตรงโน้นสิ มิเชล” ไกลออกไป บนผิวน้ำ ข้าพเจ้าสามารถเห็นจุดเล็กๆที่ขยายใหญ่ขึ้นอย่างรวดเร็วจนเผยให้เห็นว่าเป็นเกาะภูเขาที่มีขนาดพอสมควร
We could soon make out enormous rocks, bluish-black in colour, which plunged sharply into the blue-green waters of the ocean. By increasing altitude, we gained a bird’s-eye view of the whole island. There was no beach to be seen, the enormous black rocks prohibiting access from the ocean. The waves crashing into the base of their imposing masses, were iridescent under the sun’s rays, reflecting shimmering colours which contrasted with the uniform black of the basalt.
ไม่นานเราก็เห็นหินขนาดมหึมา มีสีน้ำเงินเข้มเกือบดำ ที่พุ่งดิ่งลงสู่น้ำสีฟ้าเขียวของมหาสมุทร โดยการเพิ่มความสูง เราได้มุมมองแบบตามองลงมาเห็นเกาะทั้งเกาะ ไม่มีชายหาดให้เห็น หินขนาดมหึมาสีดำปิดกั้นการเข้าถึงจากมหาสมุทร คลื่นที่ซัดเข้าใส่ฐานของมวลหินอันน่าเกรงขาม เป็นประกายรุ้งภายใต้แสงอาทิตย์ สะท้อนสีระยิบระยับที่ตัดกับสีดำเรียบของหินบะซอลต์
Half-way up the slopes which faced inland, grew forests of gigantic trees, their foliage strangely dark-blue and gold; their trunks blood-red. These trees covered steep inclines right to the edge of an emerald-green lake. In places, the surface of the lake was obscured by wisps of golden mist.
ครึ่งทางขึ้นไปตามลาดเขาที่หันเข้าสู่แผ่นดิน มีป่าของต้นไม้ยักษ์ที่มีใบสีน้ำเงินเข้มและทอง ลำต้นสีแดงเลือด ต้นไม้เหล่านี้ปกคลุมความลาดชันที่สูงชันไปจนถึงขอบของทะเลสาบสีมรกต ในบางจุด พื้นผิวของทะเลสาบถูกบดบังด้วยหมอกสีทองบางๆ
(((มีต่อ)))
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
