#38 TOB - บทที่ 1️⃣2️⃣ Extraordinary journey meeting extraordinary ‘people’ (2) : #ร่างของพระคริสต์
▪️ผู้แปล : คุณ♾️อุดม (แอดมิน)
In the middle of the lake, as though floating on the water, we could make out an enormous doko, its point upwards. I later learned its diameter was about 560 metres.
ตรงกลางทะเลสาบ ราวกับลอยอยู่บนน้ำ เราสามารถเห็นโดโกขนาดมหึมา ส่วนยอดชี้ขึ้น ต่อมาข้าพเจ้าได้เรียนรู้ว่ามันมีเส้นผ่านศูนย์กลางประมาณ 560 เมตร
Its exceptional size was not its only peculiarity however; its colour was another. All the dokos I had seen to date on Thiaoouba were of a whitish colour - even those at the city of the Nine dokos. This one, though, seemed to be made of pure gold. There it was, shining in the sun and, in spite of its very ordinary egg shape, its colour and size rendered it majestic. Something else surprised me greatly: there was no reflection of the doko in the waters of the lake.
อย่างไรก็ตาม ขนาดที่ผิดปกติไม่ใช่ความพิเศษเพียงอย่างเดียว สีของมันก็เป็นอีกอย่าง โดโกทั้งหมดที่ข้าพเจ้าเคยเห็นบนเทียร์อูบาห์จนถึงตอนนี้มีสีขาวนวล - แม้แต่ที่เมืองแห่งโดโกเก้าหลัง แต่อันนี้ดูเหมือนทำจากทองคำบริสุทธิ์ มันอยู่ตรงนั้น เปล่งประกายในแสงอาทิตย์ และแม้จะมีรูปทรงไข่ธรรมดา แต่สีและขนาดทำให้มันดูสง่างาม อีกสิ่งหนึ่งที่ทำให้ข้าพเจ้าประหลาดใจมาก : ไม่มีเงาสะท้อนของโดโกในน้ำทะเลสาบ
My companions led me towards the dome of the gold doko. We flew slowly, at water level and, from this perspective, it was even more impressive. Unlike other dokos, this one had no point of reference to indicate an entrance. I followed Thao and Latoli who soon disappeared inside.
เพื่อนร่วมทางของข้าพเจ้าพาข้าพเจ้าไปทางโดมของโดโกทอง เราบินช้าๆที่ระดับผิวน้ำ และจากมุมมองนี้ มันยิ่งน่าประทับใจมากขึ้นไปอีก ต่างจากโดโกอื่นๆ อันนี้ไม่มีจุดอ้างอิงที่บ่งบอกถึงทางเข้า ข้าพเจ้าตามเธาว์และลาโทลิไป ซึ่งหลังจากนั้นไม่นานก็หายเข้าไปข้างใน
The other two were at my side, each having caught hold of me under an arm so that I wouldn’t fall into the water, for, in my surprise, I had let go of my Litiolac.
I was literally stunned by what I saw.
อีกสองคนอยู่ข้างๆข้าพเจ้า แต่ละคนจับข้าพเจ้าไว้ใต้แขนเพื่อไม่ให้ข้าพเจ้าตกน้ำ เพราะด้วยความตกใจ ข้าพเจ้าปล่อยลิทิโอแลค ข้าพเจ้าตกตะลึงกับสิ่งที่เห็นจนพูดไม่ออก
Here is what I discovered inside the doko:
นี่คือสิ่งที่ข้าพเจ้าค้นพบในโดโก :
I could see about two hundred people floating in the air with no help from any apparatus. The bodies seemed to be asleep or in deep meditation. The one closest to us floated about six metres above the water, for inside the doko, there was no floor. The bottom section of the ‘egg’ was actually in the water.
As I have already explained, once inside a doko you can see outside, as though there were nothing between you and the world outside. So, in this case, I had a panoramic view of the lake, the hills and the forest in the background and, near me in the middle of this ‘landscape’, floated two hundred or so bodies. It was completely astonishing, as you would expect.
#ข้าพเจ้าเห็นคนประมาณสองร้อยคนลอยอยู่ในอากาศโดยไม่มีอุปกรณ์ช่วยใดๆ #ร่างกายดูเหมือนกำลังหลับหรืออยู่ในภวังค์ลึก คนที่อยู่ใกล้เราที่สุดลอยอยู่สูงประมาณหกเมตรเหนือน้ำ เพราะภายในโดโกไม่มีพื้น ส่วนล่างของ ‘ไข่’ จริงๆแล้วอยู่ในน้ำ
อย่างที่ข้าพเจ้าได้อธิบายไปแล้ว เมื่ออยู่ในโดโก คุณสามารถมองเห็นด้านนอก ราวกับว่าไม่มีอะไรกั้นระหว่างคุณกับโลกภายนอก ดังนั้น ในกรณีนี้ ข้าพเจ้ามีมุมมองแบบพาโนรามาของทะเลสาบ เนินเขา และป่าในฉากหลัง และใกล้ๆข้าพเจ้าตรงกลาง ‘ทิวทัศน์’ นี้ มีร่างลอยอยู่ราวสองร้อยร่าง มันน่าตกตะลึงอย่างถึงที่สุด อย่างที่คุณก็น่าจะคาดเดาได้
My companions were watching me in silence and, unlike other times when my wonder had made them laugh, they remained serious.
เพื่อนร่วมทางของข้าพเจ้ามองดูข้าพเจ้าอย่างเงียบๆ และต่างจากครั้งอื่นๆที่ความประหลาดใจของข้าพเจ้าทำให้พวกเขาหัวเราะ คราวนี้พวกเขายังคงรักษาท่าทีที่เคร่งครึมเอาไว้
Looking more closely at the bodies, I began to notice they were generally smaller than my hosts and some had quite extraordinary - and sometimes monstrous - forms.
เมื่อมองร่างเหล่านั้นใกล้ขึ้น ข้าพเจ้าเริ่มสังเกตเห็นว่าโดยทั่วไปแล้วพวกเขาตัวเล็กกว่าเจ้าบ้านของข้าพเจ้า และบางคนก็มีรูปร่างแปลกประหลาด - และบางคนก็ไปถึงขั้นน่าเกลียดน่ากลัว
‘What are they doing❓ Are they meditating❓’ I whispered to Thao who was at my side.
“พวกเขากำลังทำอะไร❓ กำลังทำสมาธิอยู่หรือ❓” ข้าพเจ้ากระซิบถามเธาว์ที่อยู่ข้างๆ
‘Take your Litiolac, Michel. It’s hanging on your arm.’
“หยิบลิทิโอแลคของคุณสิ มิเชล มันห้อยอยู่ที่แขนคุณ”
I obeyed, and she then, answered my questions. ‘They are dead. These are corpses.’
ข้าพเจ้าทำตาม และเธอก็ตอบคำถามของข้าพเจ้า “#พวกเขาตายแล้ว_นี่คือศพ”
‘Dead❓ Since when❓ Did they all die together❓ Was there an accident❓’
“ตายแล้ว❓ ตั้งแต่เมื่อไหร่❓ พวกเขาตายพร้อมกันหมดเลยหรือ❓ มีอุบัติเหตุเกิดขึ้นงั้นหรือ❓”
‘Some of them have been here for thousands of years and the most recent, I believe, has been here for sixty years. I think (that), in your current state of surprise, you are not going to be able to operate your Litiolac effectively. Latoli and I will guide you.’ Each of them took hold of me under an arm and we began to wander among the bodies. Without exception, they were entirely naked.
“#บางคนอยู่ที่นี่มาเป็นพันปีแล้ว และคนล่าสุด ฉันเชื่อว่าอยู่ที่นี่มาหกสิบปีแล้ว ฉันคิดว่า ในสภาพที่คุณกำลังตกใจอยู่ตอนนี้ คุณจะไม่สามารถควบคุมลิทิโอแลคได้อย่างมีประสิทธิภาพ ลาโทลิและฉันจะนำทางคุณ” แต่ละคนจับข้าพเจ้าไว้ใต้แขนและเราเริ่มเคลื่อนที่ไปท่ามกลางร่างเหล่านั้น #ทุกร่างเปลือยเปล่าโดยไม่มีข้อยกเว้น
Among others, I saw a man sitting in the lotus position. His hair was long and of a red-blond colour. He would have been two metres tall when standing. He had golden skin and his features were remarkably fine for a man - and he was, indeed, a man rather than a hermaphrodite.
ในจำนวนนั้น ข้าพเจ้าเห็นชายคนหนึ่งนั่งในท่าดอกบัว ผมของเขายาวและมีสีแดงอมทอง เมื่อยืนขึ้นเขาจะสูงสองเมตร ผิวของเขาเป็นสีทอง และใบหน้ามีความละเอียดอ่อนอย่างน่าทึ่งสำหรับผู้ชาย - และเขาเป็นผู้ชายจริงๆ ไม่ใช่คนสองเพศ
A little further away lay a woman, whose skin was coarse like that of a snake, or the bark of a tree. She appeared to be young, although her strange aspect made it difficult to judge her age. Her skin was orange coloured and her short, curly hair was green.
ถัดไปอีกนิดมีผู้หญิงนอนอยู่ ผิวของเธอหยาบเหมือนผิวงูหรือเปลือกไม้ เธอดูยังสาว แม้ว่าลักษณะที่แปลกประหลาดของเธอทำให้ยากที่จะตัดสินอายุ ผิวของเธอเป็นสีส้มและผมสั้นหยิกของเธอเป็นสีเขียว
Most surprising though, were her breasts. They were quite large, but each one had two nipples, separated from each other by about ten centimetres. She would have been close to 180 centimetres in height. Her thighs were thin and muscular, and her calves quite short. On each foot were three enormous toes, but her hands were exactly like ours.
ที่น่าประหลาดใจที่สุดคือหน้าอกของเธอ มันค่อนข้างใหญ่ แต่แต่ละข้างมีหัวนมสองอัน แยกห่างกันประมาณสิบเซนติเมตร เธอน่าจะสูงประมาณ 180 เซนติเมตร ต้นขาของเธอบางและมีกล้ามเนื้อ และน่องค่อนข้างสั้น แต่ละเท้ามีนิ้วขนาดใหญ่สามนิ้ว แต่มือของเธอเหมือนของเราทุกประการ
We passed from one to another, sometimes stopping, sometimes moving on - as one does among wax figures in a museum.
เราผ่านไปทีละร่าง บางครั้งหยุด บางครั้งเคลื่อนที่ต่อ - เหมือนกำลังเดินดูรูปปั้นหุ่นขี้ผึ้งในพิพิธภัณฑ์อย่างไรอย่างนั้น
The eyes and mouths of all these people were closed, and they all occupied one of two positions - either sitting in the lotus position, or lying on their backs with their arms by their sides.
ดวงตาและปากของคนเหล่านี้ปิดสนิท และทุกคนอยู่ในท่าใดท่าหนึ่งในสองท่า - #นั่งท่าดอกบัว_หรือนอนหงายโดยมีแขนวางข้างลำตัว
‘Where do they come from❓’, I whispered.
“พวกเขามาจากไหน❓” ข้าพเจ้ากระซิบถาม
‘Various planets.’
“#จากดาวเคราะห์ต่างๆ”
We spent some time before the body of a man, apparently in the prime of his ‘life’. He had bright chestnut hair that was long and curly. His hands and feet were like mine. His skin was of a familiar complexion - that of someone from Earth. In height, he would have been around 180 centimetres. His face was smooth, with noble features and there was a soft goatee on his chin.
เราใช้เวลาอยู่พักหนึ่งหน้าร่างของชายคนหนึ่ง ซึ่งดูเหมือนอยู่ในช่วงที่ดีที่สุดของ ‘ชีวิต’ #เขามีผมสีน้ำตาลสว่างที่ยาวและหยิก มือและเท้าของเขาเหมือนของข้าพเจ้า ผิวของเขามีสีผิวที่คุ้นเคย - เหมือนคนจากโลก เขาน่าจะสูงประมาณ 180 เซนติเมตร #ใบหน้าของเขาเรียบเนียน_มีลักษณะสง่างาม_และมีเคราแพะนุ่มๆที่คาง
I turned to Thao whose eyes were fixed on mine. ‘One would say that he came from Earth’, I said.
ข้าพเจ้าหันไปทางเธาว์ซึ่งดวงตาของเธอจ้องมองมาที่ข้าพเจ้า “ดูเหมือนว่าเขามาจากโลก” ข้าพเจ้าพูด
‘In one sense he did, but in another, he didn’t. You know him well by having heard him spoken of.’
“ในแง่หนึ่งก็ใช่ แต่อีกแง่หนึ่งไม่ใช่ คุณรู้จักเขาดีจากการได้ยินผู้คนพูดถึงเขา”
Intrigued, I examined his face more closely, until, telepathically, Thao said, ‘Look at his hands and feet, as well as his side.’
ด้วยความสนใจ ข้าพเจ้าพิจารณาใบหน้าของเขาอย่างละเอียดมากขึ้น จนกระทั่งเธาว์พูดทางโทรจิตว่า “ดูที่มือและเท้าของเขาสิ รวมทั้งสีข้างด้วย”
Thao and Latoli brought me closer to the body and I could clearly see scars on his feet and his wrists1, as well as a gash, approximately 20 centimetres long, in his side.
เธาว์และลาโทลิพาข้าพเจ้าเข้าไปใกล้ร่างนั้นมากขึ้น และข้าพเจ้าสามารถเห็น #รอยแผลเป็นที่เท้าและข้อมือของเขาได้อย่างชัดเจน_รวมทั้งรอยแผลยาวประมาณ_20_เซนติเมตรที่สีข้าง
‘What happened to him❓’
“เกิดอะไรขึ้นกับเขา❓”
‘He was crucified, Michel. This is the body of Christ of whom we spoke this morning.’
“เขาถูกตรึงกางเขน มิเชล นี่คือ #ร่างของพระคริสต์ที่เราพูดถึงเมื่อเช้านี้”
( 1 Religious pictures and sculptures depict crucifixion by means of nailing through palms of hands to the cross. According to human anatomy, however, soft tissues between the bones in hands are not strong enough to support the weight of the body on a cross. Nails would simply slip between fingers. In contrast, nails through human wrists are wedged between bones and provide much stronger support. —Editor's note)
(1 : ภาพและรูปปั้นทางศาสนาแสดงการตรึงกางเขนด้วยการตอกตะปูผ่านฝ่ามือเข้ากับไม้กางเขน อย่างไรก็ตาม ตามกายวิภาคของมนุษย์ เนื้อเยื่อนุ่มระหว่างกระดูกในมือไม่แข็งแรงพอที่จะรับน้ำหนักร่างกายบนไม้กางเขน ตะปูจะเลื่อนหลุดระหว่างนิ้ว ในทางตรงกันข้าม ตะปูที่ตอกผ่านข้อมือมนุษย์จะถูกติดแน่นระหว่างกระดูกและให้การรองรับที่แข็งแรงกว่ามาก —หมายเหตุจากบรรณาธิการ)
Fortunately, my hosts had anticipated my reactions and supported me under the arms, for I am convinced that I’d have been unable to manoeuvre my Litiolac. There I was - staring at the body of Christ, worshiped and spoken of by so many on Earth - the man who had been the subject of so much controversy and so much research during the past 2000 years.
โชคดีที่เจ้าบ้านของข้าพเจ้าคาดการณ์ปฏิกิริยาของข้าพเจ้าเอาไว้แล้วและพยุงข้าพเจ้าไว้ใต้แขน เพราะข้าพเจ้าเชื่อว่าข้าพเจ้าคงไม่สามารถควบคุมลิทิโอแลคได้ ข้าพเจ้ายืนอยู่ตรงนั้น - #จ้องมองร่างของพระคริสต์ ผู้ที่ถูกบูชาและพูดถึงโดยผู้คนมากมายบนโลก - ชายผู้ซึ่งเป็นหัวข้อของการโต้เถียงและการค้นคว้าวิจัยมากมายในช่วง 2,000 ปีที่ผ่านมา
I reached out to touch the body, but was prevented from doing so by my companions, who drew me away.
ข้าพเจ้าเอื้อมมือออกไปเพื่อแตะต้องร่างนั้น แต่ถูกเพื่อนร่วมทางห้ามไว้ พวกเขาดึงข้าพเจ้าออกมา
‘Your name is not Thomas. Why must you touch him❓ Is there doubt in your mind❓’ said Thao. ‘You see, you confirm what I was saying this morning - you seek proof.’
“ชื่อของคุณไม่ใช่โธมัส ทำไมคุณต้องแตะต้องเขา❓ มีความสงสัยในใจคุณหรือ❓” เธาว์พูด “คุณเห็นไหม คุณยืนยันสิ่งที่ฉันพูดเมื่อเช้านี้ - คุณแสวงหาหลักฐาน”
I felt terribly ashamed for having initiated my gesture, and Thao understood my regret.
ข้าพเจ้ารู้สึกละอายใจอย่างมากที่ได้ทำเช่นนั้น และเธาว์เข้าใจความเสียใจของข้าพเจ้า
‘I know, Michel that it was instinctive and I understand it. In any case, you can’t touch these bodies - no one can, apart from one of the seven Thaori. In fact, it is the Thaori who install these bodies in a state of preservation and levitation, as you see them, and they alone, are capable of doing so.’
“ฉันรู้ มิเชล ว่ามันเป็นไปเองโดยสัญชาตญาณ และฉันเข้าใจ อย่างไรก็ตาม #คุณไม่สามารถแตะต้องร่างเหล่านี้ได้ - #ไม่มีใครทำได้_นอกจากหนึ่งในเธาว์รีย์ทั้งเจ็ด อันที่จริง #เป็นเธาว์รีย์เองที่นำร่างเหล่านี้มาอยู่ในสภาพที่ถูกเก็บรักษาและลอยตัวอยู่_อย่างที่คุณเห็น #และพวกท่านเท่านั้นที่สามารถทำเช่นนี้ได้”
‘These are the actual bodies they had during their lives?’
“นี่คือร่างจริงที่พวกเขามีระหว่างมีชีวิตอยู่หรือ❓”
‘Of course.’
“แน่นอน”
‘But how are they preserved❓ How many of them are there and why❓’
“แต่พวกเขาถูกเก็บรักษาไว้อย่างไร❓ พวกเขามีทั้งหมดกี่ร่าง และทำไมถึงต้องเก็บพวกเขาเอาไว้❓”
‘Do you remember me telling you, when we took you from your planet, that there were questions you would ask to which we would give no answers❓ I explained then, that you would learn with us all you needed to know, but that certain things would remain a ‘mystery’ because you must not document certain points. The question you have just asked cannot be answered for this very reason. However, I am able to tell you that there are 147 bodies in this doko.’
“คุณจำได้ไหมที่ฉันบอกคุณ ตอนที่เรานำคุณมาจากดาวเคราะห์ของคุณ ว่ามีคำถามที่คุณจะถามแต่เราจะไม่ให้คำตอบ❓ ฉันอธิบายตอนนั้นว่า คุณจะเรียนรู้กับเราถึงทุกสิ่งที่คุณจำเป็นต้องรู้ แต่บางสิ่งจะยังคงเป็น ‘ความลับ’ ต่อไปเพราะคุณต้องไม่บันทึกในบางจุด คำถามที่คุณเพิ่งถามไม่สามารถตอบได้ด้วยเหตุผลนี้ อย่างไรก็ตาม ฉันสามารถบอกคุณได้ว่ามีร่าง 147 ร่างในโดโกนี้”
I knew that it would be futile to inquire further, but as we wandered among the bodies, I asked another burning question:
ข้าพเจ้ารู้ว่าคงไม่มีประโยชน์ที่จะซักถามต่อ แต่ขณะที่เราท่องไปท่ามกลางร่างเหล่านั้น ข้าพเจ้าถามคำถามที่ร้อนแรงอีกข้อ :
‘Do you have Moses’ body❓ And why are they all in levitation in this doko without a solid floor❓’
“คุณมีร่างของโมเสสด้วยหรือเปล่า❓ และทำไมพวกเขาทั้งหมดถึงลอยตัวอยู่ในโดโกที่ไม่มีพื้นแข็งนี้ได้❓”
‘We have only the body of Christ from your planet. They are levitated in order to be perfectly preserved, and the properties peculiar to the waters of this lake assist this preservation.’
“#เรามีเพียงร่างของพระคริสต์จากดาวเคราะห์ของคุณ พวกเขาลอยตัวเพื่อให้ถูกเก็บรักษาได้อย่างสมบูรณ์ และคุณสมบัติพิเศษของน้ำในทะเลสาบนี้ช่วยในการเก็บรักษานี้”
‘Who are all the others❓’
“คนอื่นๆเป็นใครกันบ้าง❓”
‘They came from various planets where they have each had a very important role to play.’
“#พวกเขามาจากดาวเคราะห์ต่างๆ_ซึ่งแต่ละคนมีบทบาทที่สำคัญมากที่ต้องทำ”
One of the bodies I remember well. It was about fifty centimetres high and formed exactly like a being from Earth, except that it was dark yellow and had no eyes. Instead, it had a type of horn in the middle of its forehead. I asked how it was able to see and was told that there were two eyes at the end of the protuberance, multi-faceted like the eyes of a fly. I could see the closed eyelid with several splits.
หนึ่งในร่างที่ข้าพเจ้าจำได้ดี สูงประมาณห้าสิบเซนติเมตรและมีรูปร่างเหมือนมนุษย์โลกทุกประการ ยกเว้นแต่ว่ามีสีเหลืองเข้มและไม่มีตา แทนที่จะมีตา มันมีเขาชนิดหนึ่งตรงกลางหน้าผาก ข้าพเจ้าถามว่ามันมองเห็นได้อย่างไรและได้รับคำตอบว่ามีตาสองข้างที่ปลายส่วนที่ยื่นออกมา มีหลายเฟสเหมือนตาแมลงวัน ข้าพเจ้าเห็นเปลือกตาที่ปิดอยู่ซึ่งมีรอยแยกหลายรอย
‘Nature is very strange,’ I murmured.
“ธรรมชาตินั้นประหลาดนัก” ข้าพเจ้าพึมพำ
‘As I said, each body you see here, comes from a different planet, and it is the conditions in which they must live which determines the details of the physical bodies of the inhabitants.’
“อย่างที่ฉันได้บอกไป ร่างกายแต่ละร่างที่คุณเห็นที่นี่มาจากดาวเคราะห์ต่างดวงกัน และเงื่อนไขการดำรงชีวิตของพวกเขานั้นเองที่กำหนดรายละเอียดทางกายภาพของผู้อาศัย”
‘I don’t see anyone resembling Arki.’
“ผมไม่เห็นใครที่มีลักษณะเหมือนอาร์กิเลย”
‘And neither will you.’
“และคุณก็จะไม่มีวันได้เห็นด้วย”
I didn’t know why, but I ‘felt’ that I should not pursue this topic further.
ข้าพเจ้าไม่รู้ว่าทำไม แต่ข้าพเจ้า ‘รู้สึกได้’ ว่าไม่ควรถามต่อในเรื่องนี้
Throughout this macabre visit, I saw bodies resembling North American Red Indians - but they weren’t. I saw others like black Africans, but they weren’t; nor was it the body of a Japanese that I saw floating in the air. As Thao had said, Christ’s was the only body here that came, if one can say so, from Earth.
ตลอดการเยี่ยมชมที่น่าขนลุกนี้ ข้าพเจ้าเห็นร่างที่ดูคล้ายชาวอินเดียนแดงอเมริกาเหนือ - แต่พวกเขาไม่ใช่ ข้าพเจ้าเห็นคนอื่นๆที่ดูคล้ายชาวแอฟริกันผิวดำ แต่พวกเขาก็ไม่ใช่ และร่างที่ข้าพเจ้าเห็นลอยอยู่ในอากาศก็ไม่ใช่ชาวญี่ปุ่นด้วย อย่างที่เธาว์ได้บอก #ร่างของพระคริสต์เป็นร่างเดียวที่มาจากโลก ถ้าจะพูดเช่นนั้น
(((มีต่อ)))
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
