#39 TOB - บทที่ 1️⃣2️⃣ Extraordinary journey meeting extraordinary ‘people’ (3) :
ดวงอาทิตย์ที่เป็นเพียงจุดเล็กๆบนฟากฟ้าของดาวเทียร์อูบาห์
▪️ผู้แปล : คุณ♾️อุดม (แอดมิน)
After an indeterminate time in this extraordinary and fascinating place, my guides led me outside. A lightly perfumed breeze carrying the scent of the forest caressed us and did me much good, for after such a visit, in spite of it being enormously interesting, I was feeling quite drained. Thao, of course, realised as much and said, in a lively voice, ‘Are you ready, Michel❓ We are going home.’
หลังจากเวลาที่ไม่อาจกำหนดได้ในสถานที่ที่น่าทึ่งและน่าหลงใหลนี้ ผู้นำทางของข้าพเจ้าพาข้าพเจ้าออกมาข้างนอก สายลมอ่อนๆที่มีกลิ่นหอมของป่าโชยมาพัดผ่านเราและทำให้ข้าพเจ้ารู้สึกดีขึ้นมาก เพราะหลังจากการเยี่ยมชมเช่นนี้ แม้จะน่าสนใจอย่างมาก ข้าพเจ้ารู้สึกเหนื่อยล้าพอสมควร เธาว์แน่นอนว่าตระหนักถึงเรื่องนี้และพูดด้วยน้ำเสียงมีชีวิตชีวาว่า “คุณพร้อมไหม มิเชล❓ เรากำลังจะกลับบ้าน”
These words, spoken intentionally in French and with an intonation distinctly ‘Earthly’, refreshed me at least as much as the evening breeze. Taking hold of my Litiolac, I rose in the air with the others.
คำพูดเหล่านี้ ที่ตั้งใจพูดเป็นภาษาฝรั่งเศสและด้วยน้ำเสียงที่ฟังเหมือน ‘ชาวโลก’ อย่างชัดเจน ทำให้ข้าพเจ้าสดชื่นขึ้นอย่างน้อยก็พอๆกับสายลมยามเย็น จับลิทิโอแลค ข้าพเจ้าลอยขึ้นในอากาศพร้อมกับคนอื่นๆ
We flew over the giant forest that climbed the rocky mountain slope. At its peak, we could, again, admire the ocean that stretched as far as the eye could see. Following a macabre afternoon, and in contrast to it, I found this planet even more beautiful. I remember it occurring to me again, momentarily, that perhaps this was all a dream or an illusion, or that, perhaps, my mind was failing me❓
พวกเราบินข้ามป่าขนาดใหญ่ที่ปกคลุมไปตามเนินเขาหิน บนยอดเขา เราสามารถชื่นชมมหาสมุทรที่ทอดยาวสุดลูกหูลูกตาได้อีกครั้ง หลังจากช่วงบ่ายที่น่าขนพองสยองเกล้า และในทางตรงกันข้าม ข้าพเจ้าพบว่าดาวเคราะห์ดวงนี้ยิ่งงดงามขึ้น ข้าพเจ้าจำได้ว่ามันเกิดขึ้นกับข้าพเจ้าอีกครั้งในชั่วขณะหนึ่ง ว่าบางทีทั้งหมดนี้อาจเป็นความฝันหรือภาพลวงตา หรือบางที สมองของข้าพเจ้าอาจกำลังล้มเหลว❓
As usual though, Thao was on guard and intervened with a sharp order that resounded telepathically in my head like the crack of a whip, dispelling my vague doubts: ‘If you don’t press your Litiolac, Michel, you will end up taking a bath and, if we don’t hurry, night will overtake us. That might be a little inconvenient for you, don’t you think❓’
อย่างที่เคย เธาว์คอยระวังอยู่และแทรกแซงด้วยคำสั่งที่เฉียบขาด ซึ่งดังก้องในหัวของข้าพเจ้าทางโทรจิตเหมือนเสียงแส้ที่ดังแหลมเล็ก ขับไล่ความสงสัยที่คลุมเครือของข้าพเจ้าออกไป : “ถ้าคุณไม่กดลิทิโอแลคของคุณ มิเชล คุณจะลงไปแช่น้ำ และถ้าเราไม่รีบ ค่ำคืนจะมาถึงเรา นั่นอาจจะไม่สะดวกสำหรับคุณนะ คุณไม่คิดอย่างนั้นหรือ❓”
Indeed, lost in my thoughts, I had descended and almost touched the waves. I pressed my Litiolac firmly and shot up like an arrow, joining Thao and the others who were high in the sky.
แน่นอนว่า ข้าพเจ้าที่กำลังหลงอยู่ในความคิดของตัวเอง ได้ลดระดับลงมาจนเกือบจะแตะยอดคลื่น ข้าพเจ้ากดลิทิโอแลคแน่นและพุ่งขึ้นไปเหมือนลูกธนู ไปรวมกับเธาว์และคนอื่นๆที่อยู่สูงบนท้องฟ้า
The sun was already quite low and the sky was totally clear. The ocean had taken on an orange colour, which was surprising. I never would have imagined water could appear such a shade. Inquiring about it, telepathically, it was explained to me that, sometimes, at this time of day, immense patches of orange coloured plankton would rise to the surface.
These waters, it appeared, contained enormous quantities of plankton. What a sight it was: the sky was blue-green, the sea was orange, and everything was enveloped in the golden light which, on this planet, seemed to come from nowhere and everywhere.
ดวงอาทิตย์ค่อนข้างต่ำแล้วและท้องฟ้าก็ปลอดโปร่งโดยสิ้นเชิง มหาสมุทรเป็นสีส้ม ซึ่งน่าประหลาดใจ ข้าพเจ้าไม่เคยจินตนาการว่าน้ำจะมีสีเฉดนั้นได้ เมื่อสอบถามทางโทรจิต มีคำอธิบายว่า บางครั้งในช่วงเวลานี้ของวัน แพลงก์ตอนสีส้มขนาดใหญ่จะลอยขึ้นมาที่ผิวน้ำ ดูเหมือนว่าน้ำเหล่านี้มีแพลงก์ตอนจำนวนมหาศาล ช่างเป็นภาพที่น่าทึ่ง : ท้องฟ้าเป็นสีฟ้าเขียว ทะเลเป็นสีส้ม และทุกอย่างถูกห่อหุ้มด้วยแสงสีทอง ซึ่งบนดาวเคราะห์ดวงนี้ สีดูเหมือนจะมาจากที่ไหนก็ไม่รู้และดูเหมือนว่ามาจากทุกที่
Quite suddenly, my companions gained altitude and I followed them. We were about one thousand metres above the sea and accelerated in the direction we’d come from - I guessed north - to about 300 kilometres per hour.
ทันใดนั้น เพื่อนร่วมทางของข้าพเจ้าเพิ่มความสูงและข้าพเจ้าก็ตามพวกเขาไป พวกเราอยู่สูงประมาณหนึ่งพันเมตรเหนือน้ำทะเลและเร่งความเร็วไปในทิศทางที่เรามา - ข้าพเจ้าเดาว่าเป็นทิศเหนือ - ด้วยความเร็วประมาณ 300 กิโลเมตรต่อชั่วโมง
Looking in the direction of the setting sun, I could make out a wide, black band on the water’s surface. I didn’t have to ask about it - the answer came quickly.
มองไปทางดวงอาทิตย์ที่กำลังตก ข้าพเจ้าสังเกตเห็นแถบสีดำกว้างบนผิวน้ำ ข้าพเจ้าไม่จำเป็นต้องถามเกี่ยวกับมัน - คำตอบมาถึงอย่างรวดเร็ว
‘It is Nuroaka, one of the continents. It’s as big as the whole of Asia.’
“มันคือนูโรอากา หนึ่งในทวีป มันใหญ่เท่ากับทวีปเอเชียทั้งหมด”
‘Are we going to visit it❓’ I asked.
“พวกเราจะไปเยี่ยมชมมันไหม❓” ข้าพเจ้าถาม
Thao didn’t reply, which quite surprised me. It was the first time she had ignored my question. I thought perhaps my telepathic powers had not been sufficient and, so, I asked the question again, in French, raising my voice as I did so.
เธาว์ไม่ตอบ ซึ่งทำให้ข้าพเจ้าประหลาดใจมาก เป็นครั้งแรกที่เธอเพิกเฉยต่อคำถามของข้าพเจ้า ข้าพเจ้าคิดว่าบางทีพลังโทรจิตของข้าพเจ้าอาจไม่เพียงพอ ดังนั้น ข้าพเจ้าจึงถามคำถามอีกครั้งเป็นภาษาฝรั่งเศส พร้อมกับเพิ่มระดับเสียงขึ้น
‘Look over there,’ she said.
“มองตรงนั้นสิ” เธอพูด
Turning my head, I saw a veritable cloud of birds of every colour, about to cross our path. Fearing a collision with them, I descended several hundred metres. They skimmed by me at an incredible speed - but was it they who travelled so fast, or us❓ I thought perhaps it was our combined speeds that made them disappear so quickly but, just then, something astonished me greatly.
เมื่อหันหน้าไป ข้าพเจ้าเห็นฝูงนกหลากสีจำนวนมากกำลังจะบินตัดหน้าเรา กลัวว่าจะชนกับพวกมัน ข้าพเจ้าลดระดับลงมาหลายร้อยเมตร พวกมันบินผ่านข้าพเจ้าไปด้วยความเร็วที่น่าเหลือเชื่อ - แต่เป็นพวกมันที่บินเร็วมาก หรือพวกเรากันแน่❓ ข้าพเจ้าคิดว่าบางทีอาจเป็นความเร็วรวมของเราที่ทำให้พวกมันหายไปเร็วเช่นนั้น แต่ในตอนนั้น บางสิ่งทำให้ข้าพเจ้าประหลาดใจอย่างมาก
Looking above me, I saw that Thao and the others had not changed their altitude. How was it they hadn’t collided with this winged squadron❓ Glancing at Thao, I realised she had followed my thoughts - and it occurred to me that the birds had appeared at quite an opportune time - just when I had posed my question.
มองขึ้นไปด้านบน ข้าพเจ้าเห็นว่าเธาว์และคนอื่นๆไม่ได้เปลี่ยนระดับความสูงเลย พวกเขาไม่ชนกับฝูงนกนี้ได้อย่างไร❓ เหลือบมองไปที่เธาว์ ข้าพเจ้าตระหนักได้ว่าเธอได้ติดตามความคิดของข้าพเจ้า - และข้าพเจ้านึกขึ้นได้ว่าพวกนกปรากฏตัวในจังหวะที่เหมาะเจาะพอดี - พอดีกับตอนที่ข้าพเจ้าถามคำถามนั้น
Accustomed to Thao, I knew that she would have her reasons for ‘ignoring’ me, and I let the matter drop. I decided, instead, to take advantage of this opportunity to fly without wings and I allowed myself to become intoxicated by the colours around me, which gradually changed as the sun sank towards the horizon.
ด้วยความคุ้นเคยกับเธาว์ ข้าพเจ้ารู้ว่าเธอต้องมีเหตุผลในการ ‘เพิกเฉย’ ต่อข้าพเจ้า และข้าพเจ้าก็ปล่อยเรื่องนี้ผ่านไป แทนที่จะคิดต่อ ข้าพเจ้าตัดสินใจใช้โอกาสนี้บินโดยไม่มีปีกและปล่อยให้ตัวเองมึนเมาไปกับสีสันรอบตัว ซึ่งค่อยๆเปลี่ยนไปขณะที่ดวงอาทิตย์กำลังลาลับขอบฟ้า
The pastel shades that washed over the sky, were of a majesty quite indescribable with my pen. I thought I had already witnessed all the symphonies of colour possible on this planet and yet I was mistaken. From our altitude, the effect of the colours of the sky, sometimes contrasting with those of the ocean and sometimes complementing them perfectly, was spectacular.
How incredible it was that Nature could coordinate such a range of colours, always changing, always beautiful... I felt again, the beginning of the ‘drunkenness’ which had previously caused me to faint, and received the order, brief and clear: ‘Close your eyes immediately, Michel.’
เฉดสีพาสเทลที่ชโลมท้องฟ้านั้น มีความงดงามที่ปลายปากกาของข้าพเจ้าจนไม่อาจบรรยายได้ ข้าพเจ้าคิดว่าข้าพเจ้าได้เห็นซิมโฟนีแห่งสีสันที่เป็นไปได้ทั้งหมดบนดาวเคราะห์ดวงนี้แล้ว แต่ข้าพเจ้าก็เข้าใจผิด จากความสูงของเรา ผลของสีสันบนท้องฟ้า บางครั้งตัดกับสีของมหาสมุทร บางครั้งเติมเต็มกันอย่างสมบูรณ์แบบ
ช่างน่าทึ่งเหลือเกิน ช่างน่าเหลือเชื่อที่ธรรมชาติสามารถประสานสีสันอันหลากหลายเช่นนี้ได้ เปลี่ยนแปลงตลอดเวลา งดงามตลอดกาล... ข้าพเจ้ารู้สึกถึงจุดเริ่มต้นของความ ‘มึนเมา’ ที่เคยทำให้ข้าพเจ้าเป็นลมมาก่อน และได้รับคำสั่งสั้นๆ ชัดเจน : “หลับตาทันทีนะ มิเชล”
I obeyed, and the sensation of drunkenness dissipated. However, it is not easy to pilot a Litiolac and to remain in formation with closed eyes - especially when one is a novice in the area. Inevitably, I strayed left and right, up and down.
ข้าพเจ้าทำตาม และความรู้สึกมึนเมานั้นก็จางหายไป อย่างไรก็ตาม การบังคับลิทิโอแลคและรักษาตำแหน่งในขบวนด้วยตาที่ปิดอยู่นั้นไม่ใช่เรื่องง่าย - โดยเฉพาะเมื่อเป็นมือใหม่ในเรื่องนี้ หลีกเลี่ยงไม่ได้ที่ข้าพเจ้าจะเบี่ยงไปทางซ้ายและขวา ขึ้นและลง
Another order was given, this time less urgent: ‘Watch Lationusi’s back, Michel.
Don’t take your eyes off him and watch his wings.’
มีคำสั่งอีกครั้ง คราวนี้เร่งด่วนน้อยกว่า : “มองหลังของลาทิโอนูซิ มิเชล อย่าละสายตาจากเขาและดูปีกของเขา”
I opened my eyes to see Lationusi in front of me. Strangely, it did not surprise me at all that he had sprouted black wings and I fixed all my concentration on them. After a time, Thao approached me, saying in French:
ข้าพเจ้าลืมตาขึ้นและเห็นลาทิโอนูซิอยู่ตรงหน้า แปลกที่ข้าพเจ้าไม่รู้สึกประหลาดใจเลยที่เขามีปีกสีดำงอกออกมา และข้าพเจ้าจดจ่อความสนใจทั้งหมดไปที่ปีกเหล่านั้น หลังจากผ่านไปสักพัก เธาว์เข้ามาใกล้ข้าพเจ้า พูดเป็นภาษาฝรั่งเศสว่า :
‘We’re nearly there, Michel, Follow us.’
“เราใกล้ถึงแล้ว มิเชล ตามพวกเรามา”
I found it equally natural that Lationusi had now lost his wings. I followed the group down towards the ocean, where we could make out, like a jewel on a coloured tablecloth, the island where my doko was situated. We approached rapidly amidst a fantastic blaze of colour as the sun dived into the waves. I had to hurry to my doko.
‘Drunkenness’, caused by the beauty of the colours, threatened to overwhelm me again, and I was obliged to close my eyes partially. We flew now at sea level and, before long, crossed the beach and plunged into the foliage surrounding my doko. My landing, however, was unsuccessful and I found myself inside the doko astride the back of a seat.
ข้าพเจ้ารู้สึกว่าเป็นเรื่องธรรมดาที่ตอนนี้ลาทิโอนูซิสูญเสียปีกของเขาไปแล้ว ข้าพเจ้าตามกลุ่มลงไปทางมหาสมุทร ที่ซึ่งเราสามารถมองเห็นเกาะที่โดโกของข้าพเจ้าตั้งอยู่ราวกับอัญมณีบนผ้าปูโต๊ะที่เต็มไปด้วยสีสัน เราเข้าใกล้อย่างรวดเร็วท่ามกลางสีสันที่สว่างไสวอย่างน่าทึ่งขณะที่ดวงอาทิตย์กำลังดำดิ่งลงสู่คลื่น ข้าพเจ้าต้องรีบไปที่โดโกของข้าพเจ้า
ความ ‘มึนเมา’ ที่เกิดจากความงามของสีสันกำลังจะท่วมท้นข้าพเจ้าอีกครั้ง และข้าพเจ้าจำเป็นต้องหรี่ตาลงบางส่วน พวกเราบินอยู่ในระดับน้ำทะล และไม่นานก็ข้ามชายหาดและดิ่งเข้าไปในพุ่มไม้ที่ล้อมรอบโดโกของข้าพเจ้า อย่างไรก็ตาม การลงจอดของข้าพเจ้าไม่ประสบความสำเร็จ และข้าพเจ้าพบว่าตัวเองอยู่ในโดโก คร่อมอยู่บนพนักเก้าอี้
Latoli was immediately at my side. She pushed in the button of my Litiolac, asking me if I was all right.
ลาโทลิมาอยู่ข้างข้าพเจ้าทันที เธอกดปุ่มลิทิโอแลคของข้าพเจ้า ถามว่าข้าพเจ้าเป็นอย่างไรบ้าง
‘Yes, but those colours❗’ I stammered.
“ดี แต่สีสันเหล่านั้น❗ข้าพเจ้าพูดติดอ่าง
No one laughed at my little accident and everyone seemed a little sad. It was so unusual for them that I was quite thrown by it. We all sat down and helped ourselves to hydromel and dishes of red and green food.
ไม่มีใครหัวเราะเยาะอุบัติเหตุเล็กน้อยของข้าพเจ้า และทุกคนดูเศร้าเล็กน้อย มันผิดปกติมากสำหรับพวกเขาจนข้าพเจ้ารู้สึกสับสน พวกเราทุกคนนั่งลงและดื่มไฮโดรเมลพร้อมกับจานอาหารสีแดงและสีเขียว
I was not feeling very hungry. I had taken off my mask and was beginning to feel more like myself again. Night fell quickly, as it does on Thiaoouba and we sat in darkness. I remember wondering over the fact that, while I could barely distinguish each of them, they could see me as easily as if it were daylight.
ไม่ค่อยรู้สึกหิวเท่าไหร่ ข้าพเจ้าถอดหน้ากากออกและเริ่มรู้สึกเป็นตัวของตัวเองอีกครั้ง กลางคืนมาถึงอย่างรวดเร็ว เหมือนที่เป็นบนเทียร์อูบาห์ และเรานั่งอยู่ในความมืด ข้าพเจ้าจำได้ว่าสงสัยกับข้อเท็จจริงที่ว่า ในขณะที่ข้าพเจ้าแทบจะมองไม่เห็นแต่ละคน พวกเขาสามารถมองเห็นข้าพเจ้าได้ง่ายราวกับเป็นเวลากลางวัน
No one spoke; we sat in silence. Looking up, I could see the stars appearing one by one, shining colourfully as though a firework display had ‘frozen’ in the sky. On Thiaoouba, because their layers of gasses in the atmosphere differ from ours, the stars appear to be coloured and also much larger than they appear to us on Earth.
ไม่มีใครพูด เรานั่งเงียบๆ มองขึ้นไป ข้าพเจ้าเห็นดวงดาวปรากฏทีละดวง เปล่งประกายสีสันราวกับการแสดงดอกไม้ไฟที่ ‘แช่แข็ง’ อยู่บนท้องฟ้าบนเทียร์อูบาห์ เนื่องจากชั้นแก๊สในชั้นบรรยากาศแตกต่างจากของเรา ดวงดาวจึงปรากฏเป็นสีสันและใหญ่กว่าที่เราเห็นบนโลกมาก
Suddenly, I broke the silence asking, quite naturally, ‘Where is Earth❓’
ทันใดนั้น ข้าพเจ้าทำลายความเงียบด้วยการถามอย่างเป็นธรรมชาติว่า “โลกอยู่ตรงไหน❓”
As if the group had simply been waiting for this question, they all rose together.
Latoli took me in her arms like a child and we went outside. The others led the way and we followed a wide path that led to the beach. There, on the moist sand of the shore, Latoli set me down.
ราวกับว่าทั้งกลุ่มเพียงแค่รอคำถามนี้ พวกเขาทั้งหมดลุกขึ้นพร้อมกัน ลาโทลิอุ้มข้าพเจ้าเหมือนเด็ก และเราออกไปข้างนอก คนอื่นๆนำทาง และเราตามทางกว้างที่นำไปสู่ชายหาด ที่นั่น บนทรายชื้นของชายฝั่ง ลาโทลิวางข้าพเจ้าลง
Minute by minute, the firmament was illuminated by more stars as though a giant hand was lighting a chandelier.
ผ่านไปแต่ละนาที ท้องฟ้าถูกส่องสว่างด้วยดวงดาวมากขึ้น ราวกับมีมือยักษ์กำลังจุดโคมระย้า
Thao approached me and almost whispered in a voice that was sad and one I could hardly recognise as hers: ‘do you see those four stars, Michel, just above the horizon❓ They almost form a square. The one on the top right is green and shinier than the others.’
เธาว์เข้ามาใกล้ข้าพเจ้าและเกือบจะกระซิบด้วยน้ำเสียงที่เศร้าและข้าพเจ้าแทบจำไม่ได้ว่าเป็นเสียงของเธอ : “คุณเห็นดาวสี่ดวงนั่นไหม มิเชล เหนือขอบฟ้านิดหน่อย❓ พวกมันเกือบจะเป็นรูปสี่เหลี่ยมจัตุรัส ดวงที่อยู่ด้านบนขวาเป็นสีเขียวและสว่างกว่าดวงอื่นๆ”
‘Yes, I think that’s it - yes, it forms a square - the green, yes.’
“ผมเห็น และคิดว่านั่นคือมัน - ใช่ มันเป็นรูปสี่เหลี่ยม - ดวงสีเขียว ใช่แล้ว”
‘Now go to the right of the square and slightly higher. You will see two red stars quite close together.’
“ตอนนี้มองไปทางขวาของสี่เหลี่ยมและสูงขึ้นไปอีกนิด คุณจะเห็นดาวสีแดงสองดวงอยู่ใกล้กัน”
‘Yes.’ ‘Keep your eye on the one on the right and go a tiny bit higher. Can you see a tiny white star❓ It’s barely visible.’
“นั่นแหละ” “จับตาดูดวงที่อยู่ทางขวาและมองสูงขึ้นไปอีกนิดหน่อย คุณเห็นดาวสีขาวเล็กๆ ไหม❓ มันแทบจะมองไม่เห็นเลย”
‘I think so... yes.’
“ผมคิดว่าผมเห็นนะ”
‘And on its left a little higher is a tiny yellow one.’
“และทางซ้ายของมัน สูงขึ้นไปอีกนิด มีดาวสีเหลืองเล็กๆอยู่”
‘Yes, that’s right.’
“โอเค สีเหลือง เห็นแล้ว”
‘The tiny white one is the sun which lights up the planet Earth.’
“#ดาวสีขาวเล็กๆนั่นคือดวงอาทิตย์ที่ส่องแสงให้กับโลกของคุณ”
‘So, where is Earth❓’
“แล้วโลกอยู่ตรงไหนล่ะ❓”
‘Invisible from here, Michel. We are too far away.’
“#มองไม่เห็นจากที่นี่ มิเชล #เราอยู่ไกลเกินไป”
I remained there, staring at that minuscule star which seemed so insignificant in a sky filled with large colourful jewels. That minuscule star, however, was perhaps at that very moment warming my family and my home, making plants germinate and grow...
ข้าพเจ้ายังคงอยู่ตรงนั้น จ้องมองดาวดวงจิ๋วที่ดูไม่สำคัญในท้องฟ้าที่เต็มไปด้วยอัญมณีสีสันอันยิ่งใหญ่ตระการตา อย่างไรก็ตาม ดาวดวงจิ๋วนั้นอาจกำลังให้ความอบอุ่นแก่ครอบครัวและบ้านของข้าพเจ้า ทำให้พืชงอกงามและเติบโตอยู่ ณ เวลานี้…
‘My family’ - the words seemed so strange. ‘Australia’ - from this perspective I had trouble imagining it to be the largest island on my planet, especially when even Earth was invisible to the naked eye. Yet, I’d been told we belonged to the same galaxy, and the universe comprised thousands of galaxies.
‘ครอบครัวของผม’ - คำเหล่านั้นดูแปลกประหลาดมาก ‘ออสเตรเลีย’ - จากมุมมองนี้ ข้าพเจ้านึกภาพออกได้ยากว่ามันเป็นเกาะที่ใหญ่ที่สุดบนดาวเคราะห์ของข้าพเจ้า #โดยเฉพาะเมื่อแม้แต่โลกก็ยังมองไม่เห็นด้วยตาเปล่า #แต่ข้าพเจ้าได้รับการบอกว่าเราอยู่ในกาแล็กซีเดียวกัน #และจักรวาลก็ประกอบไปด้วยกาแล็กซีนับพันนับหมื่น
What were we, poor human bodies❓ Hardly much more than an atom.
#แล้วพวกเราเป็นอะไร ร่างกายมนุษย์อันสุดแสนจะเล็กจ้อย❓ แทบจะไม่ใหญ่เกินไปกว่าอะตอมอะตอมหนึ่งเลย
➖➖➖(((จบบทที่ 1️⃣2️⃣)))➖➖➖
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
