#40 TOB - บทที่ 1️⃣3️⃣ Coming back ‘home’ (1) : เรื่องราวก่อนตีพิมพ์
▪️ผู้แปล : คุณ♾️อุดม (แอดมิน)
1️⃣3️⃣ Coming back ‘home’
บทที่ 1️⃣3️⃣ กลับถึง ‘บ้าน’
The sheets of galvanised iron on the roof creak under the burning rays of the sun, and even on the verandah, the heat is almost unbearable. I watch the delightful play of light and shadow in the garden and hear the song of the birds as they chase each other across a pale blue sky - and, I am sad.
แผ่นสังกะสีบนหลังคาลั่นเอี๊ยดอ๊าดภายใต้แสงแดดที่แผดเผา แม้แต่บนระเบียงบ้าน ความร้อนก็แทบจะทนไม่ไหว ข้าพเจ้ามองดูแสงและเงาที่เต้นระบำอย่างงดงามในสวน และได้ยินเสียงนกร้องขณะที่พวกมันบินไล่กันผ่านท้องฟ้าสีฟ้าอ่อน - และข้าพเจ้ารู้สึกเศร้า
I have just put the final full stop at the end of the twelfth chapter of this book I was asked to write. The task was not always easy. Often details would escape me and I would spend hours trying to recall certain things which Thao had said, and particular things she wanted me to write.
Then, at the moment when I was totally exasperated, it would all come back to me - every detail, as if a voice was dictating the words over my shoulder, and I would write so much I would develop cramps in my hand. For periods of about three hours, sometimes more, sometimes less, images would crowd into my head.
ข้าพเจ้าเพิ่งจะเขียนจุดมหัพภาคตัวสุดท้ายที่ท้ายบทที่ 12 ของหนังสือที่ข้าพเจ้าได้รับการขอให้เขียน งานนี้ไม่ได้ง่ายเสมอไป บ่อยครั้งที่รายละเอียดต่างๆหลุดลอยไปจากความทรงจำ และข้าพเจ้าต้องใช้เวลาหลายชั่วโมงพยายามนึกถึงสิ่งต่างๆที่เธาว์เคยพูด และสิ่งเฉพาะที่เธอต้องการให้ข้าพเจ้าเขียน
แล้วในขณะที่ข้าพเจ้าหมดความอดทน ทุกอย่างก็กลับมาหาข้าพเจ้า - ทุกรายละเอียดราวกับมีเสียงกำลังบอกคำต่อคำอยู่เหนือไหล่ของข้าพเจ้า และข้าพเจ้าก็เขียนจนมือเป็นตะคริว บางช่วงเวลาประมาณสามชั่วโมง บางครั้งมากกว่า บางครั้งน้อยกว่า ภาพต่างๆก็จะแน่นขนัดอยู่ในหัวของข้าพเจ้า
While writing the book, with words jostling each other in my mind, I often wished I had known shorthand - and now, again, the strange sensation is back.
ขณะที่เขียนหนังสือ ด้วยคำที่เบียดเสียดกันอยู่ในความคิด ข้าพเจ้ามักปรารถนาว่าน่าจะรู้วิธีเขียนชวเลข - และตอนนี้ ความรู้สึกประหลาดนั้นก็กลับมาอีกครั้ง
‘Are you there, Thao❓’ I would ask, never receiving a reply. ‘Is it one of you❓ Thao❓ Biastra❓ Latoli❓ Lationusi❓ I beg you to give me a sign, a sound. Please respond❗’
“คุณอยู่ที่นั่นไหม เธาว์❓” ข้าพเจ้าถาม โดยไม่เคยได้รับคำตอบ “เป็นใครคนหนึ่งในพวกคุณหรือเปล่า❓ เธาว์❓ เบียสตรา❓ ลาโทลี❓ ลาทิโอนูซี❓ ผมขอร้องให้พวกคุณส่งสัญญาณ สักเสียง กรุณาตอบด้วย❗”
‘You called me❓’
“คุณเรียกฉันเหรอ❓”
I had spoken aloud and my wife had come running. She stood in front of me, watching me closely.
ข้าพเจ้าพูดออกมาดังๆ และภรรยาของข้าพเจ้าวิ่งเข้ามา เธอยืนอยู่ตรงหน้าข้าพเจ้า จ้องมองข้าพเจ้าอย่างใกล้ชิด
‘No.’
“เปล่า”
‘You are doing this periodically, aren’t you - talking to yourself. I will be glad when this book is finished and you ‘come back to Earth,’ literally❗’
“คุณทำแบบนี้เป็นระยะๆ ใช่ไหม - พูดกับตัวเอง ฉันจะดีใจมากเมื่อหนังสือเล่มนี้เสร็จและคุณ ‘กลับมาสู่โลก’ จริงๆสะที❗”
She left. Poor Lina. She certainly has not had an easy time of it, these past months. How must it have been for her❓ She got up one morning to find me stretched out on the sofa, deathly pale, having difficulty breathing and desperately wanting to sleep. I asked her if she had found my note.
เธอจากไป น่าสงสารลีนา เธอคงไม่ได้มีช่วงเวลาที่ง่ายเลยในช่วงหลายเดือนที่ผ่านมานี้ เธอจะรู้สึกอย่างไรกันนะ❓ ที่อยู่ๆเช้าวันหนึ่งเธอตื่นขึ้นมาพบข้าพเจ้านอนยืดตัวอยู่บนโซฟา ซีดเผือดราวกับคนตาย หายใจลำบาก และอยากจะนอนหลับอย่างมาก ข้าพเจ้าถามเธอว่าเธอเจอจดหมายของข้าพเจ้าหรือไม่
‘Yes,’ she said, ‘but where did you get to❓’
“เจอค่ะ” เธอตอบ “แต่คุณไปไหนมา❓”
‘I know you’re going to find this hard to believe, but I was picked up by extra-terrestrials and taken to their planet. I will tell you everything, but for now, please, just let me sleep for as long as possible. I’ll go to bed now - I stretched out here so as not to wake you.’
“พี่รู้ว่าเธอจะรู้สึกเชื่อได้ยาก แต่พี่ถูกมนุษย์ต่างดาวรับตัวไปที่ดาวของพวกเขา พี่จะเล่าทุกอย่างให้ฟัง แต่ตอนนี้ขอให้พี่ได้นอนให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ก่อน พี่จะไปนอนที่เตียงแล้ว - ที่พี่นอนที่นี่เพราะไม่อยากปลุกเธอ”
‘Your tiredness is not, I suppose, due to some other reason❓’ Her tone was bitter-sweet and I could sense her concern. However, she let me sleep and it was a good thirty-six hours before I opened an eye. I woke to find Lina bending over me, with the anxious air of a nurse watching someone gravely ill.
“ความเหนื่อยล้าของคุณไม่ได้มาจากสาเหตุอื่นใช่ไหม❓” น้ำเสียงของเธอค่อนข้างขมขื่น และข้าพเจ้ารู้สึกได้ถึงความกังวลของเธอ อย่างไรก็ตาม เธอปล่อยให้ข้าพเจ้านอน และผ่านไปเกือบสามสิบหกชั่วโมงก่อนที่ข้าพเจ้าจะลืมตาขึ้น ข้าพเจ้าตื่นขึ้นมาพบลีนากำลังก้มมองข้าพเจ้าอยู่ ด้วยท่าทางกังวลเหมือนพยาบาลที่กำลังดูแลคนป่วยหนัก
‘How are you❓’ she asked. ‘I very nearly called the doctor. I haven’t known you to sleep for so long without once stirring - and yet you were dreaming and calling out in your sleep. Who is the ‘Arki’ or ‘Aki’ you mentioned? And ‘Thao’❓ Are you going to tell me❓’
“คุณเป็นยังไงบ้าง❓” เธอถาม “ฉันเกือบจะโทรเรียกหมอแล้ว ฉันไม่เคยเห็นคุณนอนนานขนาดนี้โดยไม่ขยับตัวเลย - แถมคุณยังฝันและละเมอด้วย ใครคือ 'อาร์กิ’ หรือ ‘อากิ’ ที่คุณพูดถึง❓ แล้ว ‘เธาว์’ ล่ะ❓ คุณจะเล่าให้ฉันฟังไหม❓”
I smiled at her and kissed her. ‘I’m going to tell you everything.’ It occurred to me then, that thousands of husbands and wives must say that very same sentence, having no intention whatsoever of explaining ‘everything’. I wished I’d said something a little less vulgar and common.
ข้าพเจ้ายิ้มให้เธอและจูบเธอ “พี่จะเล่าทุกอย่างให้ฟัง” ตอนนั้นข้าพเจ้านึกขึ้นได้ว่า สามีภรรยาหลายพันคู่คงพูดประโยคเดียวกันนี้ โดยไม่มีความตั้งใจจะอธิบาย ‘ทุกอย่าง’ จริงๆ ข้าพเจ้าหวังว่าน่าจะพูดอะไรที่ไม่ธรรมดาและพื้นๆแบบนี้
‘Yes, I’m listening.’
“ค่ะ ฉันกำลังฟังอยู่”
‘Good, and you must listen carefully, for what I have to say is serious - very serious. But I don’t want to tell the same story twice. Call our son in, so I can tell you both.’
“ดี และเธอต้องฟังอย่างตั้งใจ เพราะสิ่งที่พี่จะพูดนี้เป็นเรื่องจริงจัง - จริงจังมาก แต่พี่ไม่อยากเล่าเรื่องเดียวกันซ้ำสองครั้ง เรียกลูกชายของเรามาด้วย พี่จะเล่าให้พวกเธอฟังพร้อมกัน”
Three hours later, I had largely finished my account of the extraordinary adventure I’d had. Lina, who is the least credulous member of the family when it comes to such matters, had detected, by certain expressions and certain intonations in my voice, that something really serious had happened to me. When one lives twenty-seven years with a person, some things cannot be misunderstood.
สามชั่วโมงต่อมา ข้าพเจ้าได้เล่าการผจญภัยอันน่าทึ่งของข้าพเจ้าจบไปเป็นส่วนใหญ่แล้ว ลีนา ผู้ซึ่งเป็นคนที่เชื่ออะไรง่ายๆน้อยที่สุดในครอบครัวเมื่อเกี่ยวกับเรื่องแบบนี้ ได้สังเกตเห็นจากน้ำเสียงและการแสดงออกบางอย่างของข้าพเจ้าว่า มีบางสิ่งที่จริงจังมากเกิดขึ้นกับข้าพเจ้า เมื่อใช้ชีวิตร่วมกันมายี่สิบเจ็ดปี บางสิ่งบางอย่างไม่อาจเข้าใจผิดได้
I was besieged with questions, especially from my son, for he has always believed in the existence of other planets inhabited by intelligent beings.
ข้าพเจ้าถูกถล่มด้วยคำถาม โดยเฉพาะจากลูกชายของข้าพเจ้า เพราะเขาเชื่อมาตลอดในการมีอยู่ของดาวดวงอื่นที่มีสิ่งมีชีวิตที่มีสติปัญญาอาศัยอยู่
‘Do you have proof❓’ asked Lina. I was reminded of Thao’s words - ‘They seek proof, Michel, and always more proof.’ I was a little disappointed the question came from my own wife.
“คุณมีหลักฐานไหม❓” ลีนาถาม ข้าพเจ้านึกถึงคำพูดของเธาว์ - ‘#พวกเขาต้องการหลักฐาน มิเชล #และต้องการหลักฐานมากขึ้นเรื่อยๆ’ ข้าพเจ้ารู้สึกผิดหวังเล็กน้อยที่คำถามนี้มาจากภรรยาของข้าพเจ้าเอง
‘No, none, but when you read the book that I must write, you will know that I tell the truth. You won’t have to ‘believe’ - you will know.’
“ไม่มี ไม่มีเลย แต่เมื่อเธออ่านหนังสือที่พี่ต้องเขียน เธอจะรู้ว่าพี่พูดความจริง เธอไม่จำเป็นต้อง ‘เชื่อ’ - เธอจะรู้”
‘Can you imagine me telling my friends: ‘My husband has just come back from the planet Thiaoouba❓’
“คุณจินตนาการได้ไหมว่าฉันจะบอกเพื่อนๆยังไง: ‘สามีของฉันเพิ่งกลับมาจากดาวเทียร์อูบาห์❓’”
I asked her to speak of the matter to no one, since my orders were not to speak, but first to write. I felt it was better that way, in any case, because words can be lost in the breeze whereas what is written, remains.
ข้าพเจ้าขอให้เธอไม่พูดเรื่องนี้กับใคร เพราะคำสั่งที่ข้าพเจ้าได้รับคือไม่ให้พูด แต่ให้เขียนก่อน ไม่ว่าอย่างไร ข้าพเจ้ารู้สึกว่าแบบนั้นดีกว่า เพราะคำพูดอาจหายไปกับสายลม แต่สิ่งที่เขียนไว้จะคงอยู่
The days and months passed by and now the book is finished. All that remains to be done is to publish it. On this subject, Thao had assured me there would be few problems. This was in response to a question I had asked in the spacecraft on our return to Earth.
วันและเดือนผ่านไป และตอนนี้หนังสือก็เสร็จแล้ว สิ่งที่เหลือให้ทำก็แค่ตีพิมพ์ เกี่ยวกับเรื่องนี้ เธาว์เคยบอกข้าพเจ้าว่าจะมีปัญหาน้อย นี่เป็นคำตอบสำหรับคำถามที่ข้าพเจ้าถามบนยานอวกาศระหว่างเดินทางกลับโลก
The ‘spacecraft’ - how many things that word brings to mind...
‘ยานอวกาศ’ - คำนี้ทำให้นึกถึงอะไรมากมาย…
(((มีต่อ)))
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
