ตอนที่ 1 ช่วงเวลาวัยเด็กแสนสุข
“เบอร์ 9!!!!!”
ผู้จัดงานเฉลิมฉลองเทศกาลปีใหม่
ประกาศรางวัลจับฉลากแห่งปี
“เห็นเบอร์หนึ่งไหมลูก กล่องใหญ่มากๆเลยนะ
จับมาให้แม่หน่อยสิ”
แม่ของดาวพูดเล่นๆกับลูกสาวในวัยเพียง 5 ขวบ
“ต่อไป แม่ดุจ เชิญขึ้นเวทีจับของขวัญเลยครับ!!!”
พิธีกรพูดเชิญแม่ของดาว
“ให้ลูกจับค่ะ”
แม่ดุจยื่นมือดาวเข้ากล่องของขวัญขนาดใหญ่
“เบอร์!!!! 1!!!! ครับ!!!!”
พิธีกรประกาศรางวัล
“ดาว!!! เอาเบอร์หนึ่งให้แม่ได้จริงๆด้วย!!!!”
แม่ดุจดีใจมากที่ได้ตามใจหวัง
“ไหนดูสิได้อะไรนะ”
แม่ดาวเปิดกล่องของขวัญขนาดใหญ่ในงาน
“จานชาม เซรามิคว้าวว สวยๆทั้งนั้นเลย
อันนี้สวยใส ลักษณะเหมือนคริสตัลเลยแฮะ“
แม่ดาวหยิบของในกล่องออกมาดู
”ไม่ใช่ขนม!!!“
ดาวมองไปยังซุ้มของหวาน
“ตึง ตึง ตึงตึงตึง ตึง”
เสียงเล่นเปียโนจากโชว์บนหน้าจอโทรทัศน์
“ว้าว อะไรอ่ะ เพราะจังเลย!!!”
ดาวเด็กน้อยในวัย 10 ปี
มองการแสดงเปียโนด้วยความตื่นเต้น
“ใครสนใจเรียนดนตรี เสาร์ อาทิตย์
วันหยุดว่างๆ มาเรียนกับครูได้นะ
ใครสนใจมาคุยกันหลังไมค์”
คุณครูที่โรงเรียนกำลังพูดกับนักเรียนในห้องเรียน
“ดนตรี!!! คนนั้นแสดง เปียโน”
ดาวคิดในใจคนเดียวเงียบๆแต่ก็ไม่ได้พูดคุยอะไรกับใคร
“หึ้ย!!! วิชาเลี้ยงสัตว์…….
ขอให้รุ่นดาวโดนยกเลิกเถอะนะ
ไม่ไหวจริงๆ กับอะไรแบบนี้!!!!!”
ดาวเห็นรุ่นพี่แบกสัตว์ประหลาดมาทดลอง
ในวิชาวิทยาศาสตร์ แต่เมื่อมาถึงรุ่นของเธอ
วิชานี้ก็ถูกยกเลิกพอดี ดาวรู้สึกโล่งใจสุดๆ
“เอาล่ะ วันนี้เราจะมาเรียนเปียโนขั้นพื้นฐานกันนะคะ”
ดาวในวัย 11 ปีกำลังเริ่มเรียนดนตรีเป็นวันแรก
เมื่อกลับมาถึงบ้านเธอซ้อมเปียโนตามที่ครูสอน
ก่อนจะหยิบสมุดเล่มหนึ่งมาจดเนื้อเพลงที่เธอคิดออก
“แสงตะวันและจันทร์ส่งฟ้า……..”
ดาวเริ่มแต่งเนื้อเพลงตามทำนองดนตรีแบบมั่วๆ
ในห้องนอนที่บ้านของเธอ
“วันนี้ครูจะมาเพิ่มความยากกว่าเมื่อวานนะคะ….”
ครูสอนเปียโนกำลังให้บทเรียนใหม่กับดาว
“เธอเป็นดั่งตะวันส่องฉาย
งดงามประกายอยู่ปลายอุโมงค์”
ดาวแต่งเนื้อเพลงตามทำนองดนตรีต่อจากคราวที่แล้ว
ในห้องนอนที่บ้านของเธอ เธอรู้สึกสนุกมาก
กับการแต่งเพลงกับทำนองดนตรี
“ถ้าร้องเพลงได้ก็คงดีสินะ”
ดาวกำลังนึกคิด
ช่วงเวลาเงียบๆ ไร้นักเรียนอยู่ในห้องดนตรี
ดาวรอจังหวะนี้เข้าไปในห้องดนตรีเงียบๆคนเดียว
เธอลองร้องเพลงพร้อมเปียโนตามเพลงที่แต่งไว้
”ครูคะ หนูอยากเปลี่ยนมาเรียน ร้องเพลงค่ะ“
ดาวคุยกับครูสอนเปียโน
”ได้สิ“
ครูยิ้ม
”งั้น พื้นฐานที่สำคัญของการร้องเพลง
คือ เพลงลูกทุ่ง ถ้าร้องเพลงลูกทุ่งได้ล่ะก็
ไม่ว่าเพลงแนวไหนก็จะสามารถร้องได้ทุกแนว
นี่จ่ะ เร็วๆนี้ จะมีงานประกวดร้องเพลงลูกทุ่ง
ถ้าทำได้ดี ครูจะส่งไปประกวดนะ“
ครูฟ้ายื่นใบสมัครประกวดร้องเพลงให้ดาว
”เพลงลูกทุ่งคือพื้นฐานสำคัญหรอคะ
เอ่อ… หนูไม่ชอบการแข่งขันหรอกค่ะ
แต่ว่า ถ้าครูอยากส่ง ก็ได้“
ดาวรู้สึกว่าน่าสนใจ
”เธอเป็นดั่งตะวันส่องฉายภายในใจ
ท่ามกลางความมืดมิดมองไม่เห็นทาง
ฉันเห็นเธออยู่ลางๆ ตรงปลายขอบฟ้า“
ดาวแต่งเพลงพร้อมเล่นเปียโนและร้องเพลงไปด้วย
สิ่งที่เธอชอบมากที่สุดก็คือ แต่งเพลง
แต่ชะตากลับพลิกให้เธอกลายเป็นนักร้องซะงั้น
”จุดตรงนี้ยังไม่ดี คำนี้ต้องร้องแบบนี้
บรรทัดนี้ทั้งหมดยังไม่ชัด“
ครูกำลังขีดไฮไลท์จุดที่ต้องแก้ให้ดาว
ในกระดาษ A4 สีขาวที่ตอนนี้กลายเป็น
สีสันของการถูกไฮไลท์การแก้ไขการร้องเพลง
ดาวในวัย 11 ปีกำลังร้องเพลง
อยู่ในห้องซ้อมดนตรีคนเดียว
”วันนี้ดีขึ้นนิดนึง แต่ว่าจุดนั้นบอด
คำร้องคำนี้ยังบอด ส่วนลมหายใจวรรคนี้
ต้องหายใจเข้าก่อนแล้วค่อยร้องคำนี้
ให้จบประโยค ส่วนประโยคนี้ทั้งหมด
ไม่ต้องหายใจเก็บลมทั้งหมดไว้ปลายเสียง
ปล่อยออกเป็นลูกเอื้อน ประโยคท่อนนี้
หายใจก่อน แล้วค่อยเริ่มลงคำหนักแล้วผ่อนเบา“
ครูฟ้ากำลังติวเข้มแบบสุดๆ
”ทำไมมันยากจังเลยคะ“
ดาวนั่งร้องไห้และร้องเพลงไปด้วย
”เอาล่ะๆ ค่อยๆฝึกฝนไป เดี๋ยวก็เก่งนะ“
ครูฟ้ารู้สึกถึงความกดดันของนักเรียน
”เธอเป็นดั่งตะวันส่องฉาย
งดงามประกายอยู่ปลายอุโมงค์
เธอเป็นดั่งตะวันส่องฉายภายในใจ
ท่ามกลางความมืดมิดมองไม่เห็นทาง
ฉันเห็นเธออยู่ลางๆ ตรงปลายขอบฟ้า“
ดาวยังคงนั่งเพลงในห้องนอนของเธอเหมือนเดิม
“การหายใจเป็นสิ่งที่สำคัญของการร้องเพลง
หายใจเข้าท้องปล่องหายใจออกท้องยุบ
นี่คือสิ่งสำคัญและจะต้องฝึกฝนการหายใจแบบนี้
ให้ได้ตลอดเวลา 24 ชั่วโมงจนกลายเป็นธรรมชาติ“
ดาวกำลังฝึกการหายใจเพื่อการร้องเพลง
ดาวกำลังฝึกฝน ทำการบ้านตามที่ครูฟ้าสอน
จนฝนที่สุดเธอก็ถูกส่งไปเข้าร่วมการแข็งขัน
ร้องเพลงลูกทุ่งแบบไม่ได้ตั้งใจ
ถึงแม้ว่าจะไม่ได้รางวัลชนะเลิศ
แต่ประสบการณ์นั้นสำคัญกว่ารางวัลซะอีก
การฝึกความกล้าหาญไม่ให้ตื่นเวที
และหวาดกลัวเวทีนั้น สำคัญกว่ารางวัลสำหรับดาว
แต่สิ่งสำคัญกว่านั้นก็คือ ตอนนี้ดาว
สามารถร้องเพลงที่ตัวเองแต่งได้แล้ว
นี่เป็นความดีใจกว่ารางวัลไหนๆซะอีก
”เธอเป็นดั่งตะวันส่องฉาย
งดงามประกายอยู่ปลายอุโมงค์
เธอเป็นดั่งตะวันส่องฉายภายในใจ
ท่ามกลางความมืดมิดมองไม่เห็นทาง
ฉันเห็นเธออยู่ลางๆ ตรงปลายขอบฟ้า“
ดาวร้องเพลงที่เธอแต่งพร้อมเปียโนอย่างมีความสุข
เวลาผ่านไป 1 ปี ตอนนี้ดาว เด็กน้อยอายุ 12 ปี
ตอนนี้เธอกลายเป็นนักร้องเต็มตัวไปแล้ว
งานร้องเพลงบนเวทีกลายเป็นหน้าที่หลัก
และภาพจำของเธอไปเสียแล้ว
ไม่ว่าจะเป็น เพลงลูกทุ่ง,เพลงป๊อบทั่วไป,
เพลงลูกกรุง(สุนทราภรณ์)และอื่นๆ
“ชอบแนวเพลงของวงสุนทราภรณ์จังเลยแฮะ”
ดาวกำลังอ่านเนื้อเพลงและฝึกเพลงใหม่
ก่อนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างหลังจากที่เธอนอนหลับไป
“ว๊าย สายๆๆๆ!!!! ตื่นสายๆๆๆ”
ดาวรีบวิ่งเข้าห้องน้ำอาบน้ำแต่งตัวไปโรงเรียน
ก่อนออกจากห้องเธอเห็นจอโฮโลแกรมฉายหนังสือเรียน
แน่นอนว่าเธอลืมเอาหนังสือเล่มนั้นไปโรงเรียนด้วย
แต่เธอคิดว่าภาพนั้นคงเป็นเรื่องเพ้อเจ้อไปเอง
จนกระทั่งมาถึงวิชาเรียน เธอลืมหนังสือเล่มนั้น
ที่เธอเห็นภาพฉายจากจอโฮโลแกรมก่อนออกจากห้องนอน
เธอกำลังคิดในใจว่า นั่นภาพอะไร ทำไมถึงเตือนเธอ
ถึงหนังสือที่เธอลืมวันนี้ได้ จากนั้น
เธอก็เริ่มทดลองอะไรบางอย่าง
“เอาล่ะ ปกติจะจัดหนังสือเรียนให้เรียบร้อยก่อน
แต่ว่าคืนนี้จะลองไม่จัดสิ แล้วก็ไปจัด
ตอนรีบๆออกจากบ้าน ดูสิว่าจะมีภาพมาอีกไหม อิอิ”
ดาวรู้สึกอยากรู้และสนุก
ภาพจอโฮโลแกรมฉายถึงวิชาศิลปะที่เธอยังทำไม่เสร็จ
แน่นอนว่าถ้าวันนี้เธอไม่ส่งงานล่ะก็…..
”ฮ๊ะ!!!! วิชาศิลปะ!!!!! ตายแล้วววว
ลืมสนิทเลย จะทำยังไงดีเนี่ย งั้น…..
เน้นเสร็จไม่เน้นสวยแล้วก็เน้ออออ ฮ่าๆๆๆ“
ดาวรีบปั่นวิชาศิลปะอย่างรวดเร็ว
แน่นอนว่าเธอไม่ไปเข้าแถว เคารพธงชาติ
”เฮ้ย!!! ขอบคุณนะ ไม่รู้ว่ามาจากไหน
แต่ขอบคุณมากๆเลยนะ ภาพพวกนั้น
เตือนทุกอย่างให้เราได้ดีจริงๆเลยแฮะ“
ดาวเดินเข้าโรงเรียนคนเดียวเงียบๆ
เวลาผ่านไป 1 ปี ตอนนี้ดาว เด็กน้อยอายุ 13 ปี
“วันที่…..งาน…..
วันที่……งาน…..
วันที่……งาน….
เดือนนี้งานเยอะมากเลย แฮะ!!!“
ดาวเขียนตารางานบนโต๊ะในห้องนอน
“นี่ๆๆๆ เพื่อนๆๆๆ มีวงใหม่มาแรงสุดๆ มาดูดิ!!!”
เพื่อนในห้องเรียนกำลังคุยกัน
“นี่ดาว ชอบศิลปินเกาหลีบ้างปะ!!!”
เพื่อนที่นั่งข้างๆถามดาวด้วยความตื่นเต้น
“ไม่อ่ะ!!! ไร้สาระหน่า ไม่ว่างขนาดนั้นหรอก”
ดาวพูดความจริงก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
สมัยนี้ยังไม่มีเทคโนโลยีที่สามารถสร้างรายได้
ดาวยังคงทำงานตามที่คุณครูบอก
ประสบการณ์จะนำไปสู่ความร่ำรวย
แม้จะไม่ได้เงินจากมันแต่ก็ไม่เคยรู้สึกเบื่อ
การที่จะรู้ว่าเรารักสิ่งนั้นจริงหรือเปล่า
สามารถดูได้ง่ายมากๆ แม้จะไม่ได้อะไรตอบแทน
ก็สามารถทำได้โดยไม่รู้สึกสูญเสียอะไร
หรือแม้แต่ไม่คาดหวังการแข่งขันจากใคร
รางวัลการันตีจากใคร
แต่ประสบการณ์ที่ได้อยู่กับสิ่งนั้นต่างหาก
เป็นสิ่งสำคัญและบ่งบอกว่า
นั่นคือ สิ่งที่เรารักมันจากใจที่แท้จริง
ต่อให้ไม่ได้ผลประโยชน์ก็สามารถทำได้ต่อไป
โดยไม่สนใจกรอบคำว่าประสบความสำเร็จจากใคร
อยู่มาวันหนึ่ง ขณะที่ดาวกำลังเริ่มฝึกแอปชื่อดังแอปหนึ่ง
ณ เวลานั้น เป็นเพียงแอปธรรมดาที่ยังไม่สามารถ
สร้างรายได้จากมันได้ เธอเห็นเพื่อนของเธอ
โพสรูปวงไอดอลเกาหลีตามประสาวัยรุ่นทั่วๆไป
“คนนี้ใคร น่ารักจังเลย แฮะ!!!”
ดาวทักแชทไปหาเพื่อนคนนั้น
“อ๋อ….ยูจัง น้องเล็กปีศาจของวง
ฮั่นแน่!!! ไหนบอกว่า ไร้สาระไงล่ะ คริคริ”
เพื่อนตอบแชทดาว
“จะว่าไปก็ไม่ไร้สาระหรอกหน่า อิอิ”
ดาวคุยกับเพื่อนอย่างตลกขบขัน
“มีข่าวแพร่ออกไปว่าดาวไปพูดใส่ร้ายฟาเทียหรอ
เรื่องจริงรึเปล่า นี่ทักมาถามด้วยตัวเองเลยนะ”
เพื่อนอีกคนทักมาแบบกระทันหัน
“ห้ะ!!! พูดตอนไหน”
ดาวงงว่าเกิดอะไรขึ้น
เพื่อนๆส่งหลักฐานเชื่อมโยงมาถึงดาว
มาให้ในแชทของเธอ
“พอจะเดาออกได้ก็มีแค่ดาวคนเดียวนะ
ไม่มีใครอีกแล้ว แล้วมันจริงไหม”
เพื่อนคนนั้นถามตรงๆ
“ไม่จริงอ่ะ อาจจะพูดเรื่องจริง
แต่ไม่ได้ใส่ร้ายใครแน่นอน
เราจะทำแบบนั้นไปเพื่ออะไรล่ะ
ไม่ได้มีเวลาว่างขนาดนั้นนะ แต่ ช่างมันเถอะ
เราไม่ว่างกับเรื่องไร้สาระพวกนี้หรอก
พรุ่งนี้มีงานต้องขึ้นเวทีน่ะ แล้วเจอกันนะ”
ดาวตอบแชทเพื่อนๆก่อนจะนอนหลับไป
”เป็นไงวัยเด็กแสนสุข ก่อนที่มันจะเป็น…….“
ยูไดดึงมิติของดาวย้ายมาในมิติคู่ขนาน
บนห้องสมุดจักรวาล
”นายเป็นใครหรอ?“
ดาวถามแบบงงๆ
”จำกันไม่ได้สินะ ไม่เป็นไร เอาเป็นว่าตอนนี้
เธออยู่ในอดีตในวัยเด็กที่แสนหวานของเธอ
ไม่ใช่เพราะเธอรักการร้องเพลงหรอกนะ“
ยูไดกำลังบอกความจริงบางอย่าง
”เราเคยรู้จักกันด้วยหรอ? แล้วเพราะอะไรล่ะ!!!!“
ดาวกำลังคุยกับใครก็ไม่รู้เธอไม่รู้จักเขาด้วยซ้ำ
”เรารู้จักกันเป็นอย่างดีเลยล่ะ
ที่จริง เธอรู้สึกว่าช่วงเวลานั้นของเธอ
มีคุณค่าต่างหากล่ะ มันไม่ใช่สิ่งที่เธอรักหรอก
เธอรู้สึกมีคุณค่าที่ได้ใช้เวลาทำบางอย่าง
และโฟกัสมันจนเป็นจริง และกำลังใช้ชีวิต
อยู่กับสิ่งที่เธอโฟกัสมัน ความรู้สึกของการมีคุณค่า
จริงๆแล้ว สิ่งที่เธอกำลังตามหานั้น
คือ คุณค่าที่เธอเคยทำมันหายไปต่างหากล่ะ“
ยูไดอธิบายให้ดาวฟังทำไมก็ไม่รู้
”คุณค่าหรอ?“
ดาวกำลังนึกคิดตาม
”การอยู่ในแสงไฟล้วนถูกสร้างจากคุณค่า
และในทางเดียวกันก็มีสิ่งที่พร้อมจะทำลายคุณค่าของมัน
แต่คนเดียวที่ไม่สามารถทำลายคุณค่าของเธอได้
ก็คือ ตัวเธอเอง หากเธอพูดความจริง
ไม่มีอะไรต้องกลัวสักนิด ความจริงจะปกป้องเธอเอง
ความคิดและคำพูดนั้น ศักดิ์สิทธิ์กว่าทุกอย่าง
สิ่งที่เธอควรระวังมากที่สุดก็คือ ความคิด จินตนาการ“
ยูไดยิ้มเบาๆ
”ความคิด จินตนาการหรอ? ศักดิ์สิทธิ์ที่สุด“
ดาวเริ่มคิดถึงเรื่องราวร้ายๆต่างๆในอดีต
”ใช่!!! ความคิดและจินตนาการ
สามารถสร้างอะไรก็ได้ ทั้งด้านขาวและด้านดำ
ไม่มีใครทำร้ายเธอได้หรอก หากเธอไม่อนุญาต
และไม่มีใครหยุดความฝันและเป้าหมายของเธอได้
ยกเว้น ตัวเธอเอง ที่อนุญาตให้คนอื่นสร้างเธอ
สร้างให้เธอเป็นแบบที่พวกเค้าต้องการ
แต่ถ้าเธอไม่อนุญาตล่ะก็ ไม่มีใครสร้างเธอได้
นอกจากเธอจะสร้างความจริงใหม่ให้ตัวเธอเอง“
ยูไดยิ้มให้กำลังใจ
”นายเป็นใครกันแน่เนี่ย แล้วกำลังพูดเรื่องอะไร?“
ดาวยืนงง
”กลับไปเรียนรู้ความสำเร็จของตัวเองในอดีต
และนำมันมาใช้เป็นสไตล์ของตัวเอง
เลิกมีไอดอลซะ ตราบใดที่เธอยังมีต้นแบบ
เธอจะไม่มีเอกลักษณ์เป็นของตัวเอง
หวังว่าเธอจะเข้าใจในสิ่งที่เราบอกเธอนะ“
ยูไดเปลี่ยนมิติกลับปัจจุบันในวัยเด็ก
”ผู้ชายคนนั้นเป็นใครกันนะ”
ดาวกำลังวาดรูปผู้ชายคนนั้น
ที่เธอเห็นเค้าจากมิติคู่ขนาน
ดูเพิ่มเติมในซีรีส์
โฆษณา
- ดาวน์โหลดแอปพลิเคชัน
- © 2025 Blockdit
